Nasze projekty

Jutro Niedziela – XXVII zwykła B

Małżeństwo: między przymierzem a rozwodem. A co było na początku?

Reklama

PUNKT WYJŚCIA


DWUDZIESTA SIÓDMA NIEDZIELA ZWYKŁA • Rok B • KOLOR SZAT: zielony • KOLEKTA: Modlimy się, by Bóg okazał nam swoje miłosierdzie i odpuścił grzechy, które niepokoją nasze sumienia • CZYTANIA: Księga Rodzaju 2,18–24 • Psalm 128,1–4. 6 • List do Hebrajczyków 2,9–11• Ewangelia wg św. Marka 10,2–16

CHMURA SŁOWA

STO SŁÓW

Liturgia Słowa przypomina wprost historię małżeństwa. Związek – raz na zawsze – mężczyzny i kobiety powstały nie z przymusu, tradycji czy ewolucji, lecz pragnienia Boga. Związek przynoszący szczęście, radość, owoce, ale też dostarczający konfliktów i nieporozumień, także takich, które grożą rozwodem. To zatwardziałość serc nie zawsze jest w stanie zrealizować zamysł Boga. Z tego powodu nawet Mojżesz pozwolił na rozwody. Jezus przywraca pierwotne znaczenie małżeństwa: związku mężczyzny i kobiety, którzy stają się jednym ciałem.

Słowo mówi o historii Twojego małżeństwa. Druga osoba jest Ci dana jako pomoc, dar z Nieba, byś nie był sam. To zatwardziałość serc uruchamia pokusę rozwodu: pokusę usprawiedliwienia, że to nie pragnienie Boga, ale ludzki błąd stoi u początku. Lecz na początku – przypomina Jezus – …No właśnie, co było u Ciebie na początku?

Reklama

Czytanie z Księgi Rodzaju

(Rdz 2,18-24)

Potem Pan Bóg rzekł: Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc. Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta lądowe i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby przekonać się, jaką on da im nazwę. Każde jednak zwierzę, które określił mężczyzna, otrzymało nazwę istota żywa. I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny. Wtedy to Pan sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i gdy spał, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem. Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę. A gdy ją przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział: Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta. Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem. Chociaż mężczyzna i jego żona byli nadzy, nie odczuwali wobec siebie wstydu.

Reklama

Oto Słowo Boże.

PIERWSZE CZYTANIE

Reklama

Tak było na początku  Rdz 2,18-24

Biblijny opis stworzenia kobiety kryje w sobie o wiele więcej: to również opis stworzenia mężczyzny i związku między nimi, małżeństwa.

KSIĘGA: Rodzaju • AUTOR: kapłan (ostateczny redaktor) • CZAS POWSTANIA: wygnanie w Babilonii (587–538 r. przed Chr.) i czas po powrocie, VI–V w. przed Chr. • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE AKCJI: raj • BOHATEROWIE: Bóg, Adam, Ewa

PRAPOCZĄTKI • Księga Rodzaju to pierwsza z ksiąg biblijnych. Jej ostatecznej redakcji dokonała szkoła kapłańska tworząca podczas wygnania w Babilonii, łącząc w całość przeróżne starożytne tradycje. Dzieło odpowiada na pytanie o tożsamość Izraela wywodzącego swoje korzenie z historii patriarchów i chroni ich przed rozpłynięciem się w morzu zwycięskiej, obcej kultury. Przedstawiając Jahwe jako Boga Stwórcę, księga podejmuje polemikę z mitami i rozbudowanym panteonem babilońskim • Dzieli się na dwie części • Pierwsza z nich to historia początków (protohistoria), obejmująca stworzenie świata i dzieje pierwszych ludzi aż do przymierza z Noem (w. 1–11) • W drugiej części (w. 12–50) zapisano koleje losów Abrahama, Izaaka i Jakuba (historia „Bożej rodziny”). Część tę kończy opis śmierci Józefa w Egipcie.

DRUGI OPIS STWORZENIA • Księgę rozpoczyna tekst o stworzeniu świata: Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię, pisany prozą rytmiczną z refrenem Wszystko było dobre. Po nim – w drugim rozdziale – następuje tzw. drugi opis stworzenia człowieka. O ile w pierwszym Bóg stwarza człowieka w jednej chwili, w dniu szóstym, czyniąc mężczyznę i kobietę koroną stworzeń, o tyle drugi opis wskazuje na rozciągłość czasową i kolejność: najpierw słyszymy o stworzeniu człowieka z prochu ziemi, potem o zasadzeniu dla niego ogrodu w Edenie, wraz z drzewem życia i drzewem poznania dobra i zła. Dopiero potem Bóg stwarza kobietę (co będzie treścią czytania) • Księga opowiada dalej o dramatycznej próbie, grzechu i upadku pierwszych ludzi.

STWORZENIE NIEWIASTY • Usłyszymy dziś opis stworzenia kobiety. Zwróćmy uwagę na trzy elementy: • dlaczego Bóg postanowił utworzyć niewiastę, • jak szukał dla mężczyzny odpowiedniej pomocy oraz na • ostatnie zdanie, które stoi u podstaw trwałości i jedności małżeństwa.


(Ps 128, 1-6)

REFREN: Niechaj nas zawsze Pan Bóg błogosławi

Szczęśliwy człowiek, który się boi Pana
i chodzi Jego drogami.
Będziesz spożywał owoc pracy rąk swoich,
szczęście osiągniesz i dobrze ci będzie.

Małżonka twoja jak płodny szczep winny
w zaciszu twojego domu.
Synowie twoi jak oliwne gałązki
dokoła twego stołu.

Tak będzie błogosławiony człowiek, który się boi Pana.
Niech cię z Syjonu Pan błogosławi
i obyś oglądał pomyślność Jeruzalem
przez wszystkie dni twego życia.
Obyś oglądał potomstwo swych dzieci. Pokój nad Izraelem.

PSALM

Rodzina źródłem szczęścia Ps 128, 1-6

Psalm 128 wymienia to, co daje szczęście. W przeważającej mierze to życie rodzinne.

PSALM 128 • AUTOR: anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: powygnaniowy, po 536 r. przed Chr.

PSALM STOPNI • Pochodzący z powygnaniowej tradycji mądrościowej Psalm 128 należy do zbioru pieśni pielgrzymkowych. Jest określany mianem Pieśni stopni lub Pieśni kroków, ponieważ był śpiewany podczas podchodzenia pielgrzymów do położonej na wzgórzu Jerozolimy, zwykle w ramach obchodów jednego z trzech wielkich świąt żydowskich (Święto Paschy, Święto Namiotów, Święto Tygodni) • Psalm zawiera błogosławieństwo skierowane do małżonków i najprawdopodobniej był wykorzystywany w synagogalnej liturgii małżeńskiej.

CO DAJE SZCZĘŚCIE? • Usłyszymy cały psalm. Jest on wyrazem ówczesnych przekonań co do źródeł i przejawów prawdziwego szczęścia • Zwróćmy uwagę, że psalmista wiąże je przede wszystkim z życiem rodzinnym. Najwyraźniejszym znakiem Bożego błogosławieństwa dla Izraelity była, obok dobrobytu materialnego, miłość małżeńska połączona z darem licznego potomstwa.


Czytanie z Listu św. Pawła Apostoła do Hebrajczyków

(Hbr 2,9-11)

Widzimy Jezusa, który mało od aniołów był pomniejszony, chwałą i czcią ukoronowanego za cierpienia śmierci, iż z łaski Bożej za wszystkich zaznał śmierci. Przystało bowiem Temu, dla którego wszystko i przez którego wszystko, który wielu synów do chwały doprowadza, aby przewodnika ich zbawienia udoskonalił przez cierpienie. Tak bowiem Ten, który uświęca, jak ci, którzy mają być uświęceni, z jednego /są/ wszyscy. Z tej to przyczyny nie wstydzi się nazywać ich braćmi swymi.

Oto Słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

Udoskonalony cierpieniem Hbr 2, 9-11

Autor Listu do Hebrajczyków tłumaczy: Aby być w pełni człowiekiem i stać się doskonałym przewodnikiem ludzkości, Jezus – choć w pełni Bóg – musiał wejść na drogę cierpienia.

KSIĘGA: List do Hebrajczyków • AUTOR: anonimowy, chrześcijanin pochodzenia żydowskiego • CZAS POWSTANIA: 70–95 r. • SKĄD: miejsce nieznane • ADRESACI: chrześcijanie w Azji Mniejszej

JEDNAK NIE PAWEŁ • Przez kilka kolejnych niedziel będziemy czytać List do Hebrajczyków. List przez wieki przypisywany był Pawłowi. Różnice w stylu i tematach teologicznych każą go jednak przypisać innemu, nieznanemu bliżej autorowi. Kojarzono go z różnymi postaciami: Łukaszem, Apollosem, Barnabą, Klemensem Rzymskim bądź jakimś uczniem Pawła. Autor to prawdopodobnie Żyd ze środowiska aleksandryjskiego, należący do drugiego pokolenia uczniów Jezusa. Swoje pismo kieruje do chrześcijan pochodzenia żydowskiego i pogańskiego w Azji Mniejszej • Głównym tematem listu jest osoba i dzieło Jezusa, Arcykapłana i Ofiary Nowego Przymierza, które wypełnia i przewyższa Przymierze Mojżeszowe.

CHRYSTUS KAPŁAN • Fragment piątego rozdziału, który czytamy w liturgii, należy do drugiej części listu (4,14–10,18), opisującej wyższość kapłaństwa i ofiary Chrystusa nad ofiarami Pierwszego Przymierza • Kapłaństwo Chrystusa o tyle przewyższa kapłaństwo Starego Testamentu, o ile jest On nie tylko człowiekiem, ale także Synem Bożym, obdarzonym wiecznym kapłaństwem, które zapowiadał Melchizedek (? Hbr 5,1–10) • Wraz z przyjściem Jezusa kończy się funkcja kapłaństwa lewickiego (? Hbr 7,11–28) • Jezus przez swoją Ofiarę, która jako jedyna jest skuteczna i trwa na wieki, oczyszcza ludzkość z grzechu, wznosi Nowe Przymierze, wchodzi do świątyni niebiańskiej i znosi ofiary Pierwszego Przymierza (? Hbr 8,1–10,18).

PRAWDZIWY BRAT • Trzy wersy drugiego czytania opisują Chrystusa, który za cierpienia śmierci zostaje przez Ojca ukoronowany chwałą i czcią. Ten, który miał stać się przewodnikiem wielu, przeszedł drogę prawdziwego człowieka, na której doświadczył także bólu i umierania. W ten sposób został udoskonalony i potwierdził, że jest prawdziwym bratem dla wszystkich, których prowadzi do uświęcenia.


Słowa Ewangelii wg św. Marka

(Mk 10, 2-16)

Faryzeusze przystąpili do Jezusa i chcąc Go wystawić na próbę, pytali Go, czy wolno mężowi oddalić żonę. Odpowiadając zapytał ich: Co wam nakazał Mojżesz? Oni rzekli: Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić. Wówczas Jezus rzekł do nich: Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku stworzenia Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela! W domu uczniowie raz jeszcze pytali Go o to. Powiedział im: Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo. Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego. I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je.

Oto Słowo Pańskie.

EWANGELIA

Człowiek niech nie rozdziela Mk 10,2-16

W czasach Jezusa istniały rozwody. Jezus – Nowy Mojżesz stawia jednak wyżej Prawo Boże niż Prawo Mojżesza.

EWANGELISTA: św. Marek • CZAS POWSTANIA: ok. 60–70 r. • KATEGORIA: dialog • CZAS AKCJI: ok. 30–33 r. • MIEJSCE AKCJI: Judea, Zajordanie • BOHATEROWIE: Jezus, faryzeusze, uczniowie • WERSJE: Mt 19,1–9 • Łk 16,18

PRZEZ CIERPIENIE • Rozpoczęliśmy lekturę drugiej części Ewangelii św. Marka. Od wyznania Piotra (? DWUDZIESTA CZWARTA NIEDZIELA ZWYKŁA) Jezus wkroczył na drogę krzyża, prowadzącą do Jerozolimy. Wyjaśnia uczniom swoją misję, pokazując, że droga Syna Bożego jest drogą w ludzkiej naturze, a przez to – drogą cierpienia.

WIĘCEJ NIŻ MOJŻESZ • Księża będą mieli do wyboru dwie wersje Ewangelii. Zasadniczym jej tematem jest rozmowa z faryzeuszami o trwałości małżeństwa. Faryzeusze, chcąc Jezusa wystawić na próbę, pytają go o prawo rozwodowe • Zwróćmy uwagę na to, że rozmowa ta ujawnia przy okazji inny temat: wyższość prawa Bożego nad ludzkim (mojżeszowym) • Jeśli ksiądz przeczyta dłuższą wersję Ewangelii, usłyszymy także perykopę o tym, jak Jezus błogosławi dzieci, stawiając ich przyjęcie jako wzór przyjmowania Królestwa Niebieskiego.


Szersza analiza czytań, psalmu oraz Ewangelii dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę