Od niemal 5 lat podróżujemy wspólnie pociągiem do wiary. Stacja7 stała się miejscem, gdzie każdy może znaleźć coś dla siebie, nie ginąc przy tym w chaosie informacyjnym. Dziękujemy Wam za każde dobre słowo, modlitwy w naszej intencji oraz uwagi i komentarze. Wasza obecność i zaangażowanie motywują nas do dalszej pracy. Przed nami czas zmian!
W ostatnich tygodniach została powołana do życia Fundacja Medialna 7, której misją jest głoszenie Prawdy w środkach społecznego przekazu. Wszędzie gdzie tylko “sięgamy” propagujemy wartości chrześcijańskie takie jak: uczciwość, pracowitość, sprawiedliwość, solidarność, pomoc, ale także przedsiębiorczość, odpowiedzialność, dążenie do wyznaczonych celów oraz rozwój osobisty.
Przede wszystkim jednak pokazujemy, że Jezus jest Drogą, Prawdą i Życiem i tylko z Nim każda “podróż” ma sens.
Wraz z powstaniem fundacji pojawia się okazja do wsparcia nas również w wymiarze finansowym. Każda wpłata będzie krokiem naprzód w rozwoju portalu i szansą na realizację kolejnych wartościowych projektów. To od Was zależy, jak daleko uda nam się razem dojechać. Dołączcie do naszej załogi!
Dla osób, które będą wspierać nas regularnie przygotowaliśmy pakiety książkowe, niepublikowane fragmenty rekolekcji oraz możliwość zostania patronem organizowanych przez nas wydarzeń.
Fundacja Medialna 7
ul. Miodowa 17/19
00-246 Warszawa
We wtorek 27 czerwca przypada 140. rocznica rozpoczęcia objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie. Od czerwca do września Maryja objawiała się dwóm dziewczynkom: Justynie Szafryńskiej i Barbarze Samulowskiej, w sumie tych objawień było 160. Gietrzwałd jest jedynym miejscem w Polsce, gdzie objawień maryjne zostały uznane za autentyczne przez Kościół. Z tej okazji we wtorek w sanktuarium gietrzwałdzkim odbywają się uroczystości rocznicowe.
Ich głównym punktem będzie o godz. 18.00 Msza św. pod przewodnictwem abp. seniora Edmunda Piszcza, poprzedzona modlitwą różańcową i konferencją na temat objawień gietrzwałdzkich.
Wierni upamiętniają rocznicę objawień od początku roku. Odbyły się już i są planowane liczne pielgrzymki. Jedną z nich będzie pielgrzymka rodzin do Gietrzwałdu 15 sierpnia, w uroczystości odpustowe ku czci Wniebowzięcia NMP, połączona z rodzinnym apelem maryjnym a także dzień chorych 20 sierpnia, czy wrześniowe czuwanie młodzieży oraz spotkanie modlitewne kapłanów warmińskich 7 września. Trwają też comiesięczne czuwania modlitewne z udziałem ruchów i wspólnot katolickich.
Na 10 września planowane są główne uroczystości odpustowe z udziałem nuncjusza apostolskiego w Polsce abp. Salvatore Pennacchio, Episkopatu Polski i władz państwowych. Homilię podczas uroczystej Mszy św. o godz. 11.00 wygłosi prymas Polski abp Wojciech Polak.
Objawienia Matki Bożej w Gietrzwałdzie trwały od 27 czerwca do 16 września 1877 r. Głównymi wizjonerkami były: trzynastoletnia Justyna Szafryńska i dwunastoletnia Barbara Samulowska. Matka Boża przemówiła do nich po polsku, co podkreślił ks. Franciszek Hipler – „w języku takim, jakim mówią w Polsce”.
11 września 1977 r. odbyły się, poprzedzone IV Ogólnopolskim Kongresem Mariologicznym, uroczystości 100-lecia objawień Matki Bożej, którym przewodniczył metropolita krakowski kard. Karol Wojtyła. W tym dniu bp Józef Drzazga, biskup warmiński, uroczyście zatwierdził kult objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie. Jest to jedyne miejsce w Polsce, gdzie objawienia Matki Bożej zostały uznane przez Kościół katolicki jako autentyczne.
Z racji naszego powołania należymy do ubogich tej ziemi i czujemy się wezwani do służby ludziom potrzebującym. Stawiając się w wygodnym dystansie od ludzkich zranień, zaprzeczylibyśmy podstawom swojego istnienia
W związku z pytaniami jakie otrzymałem od portalu stacja7.pl w sprawie uchodźców, postanowiliśmy udzielić jednej – wspólnej odpowiedzi, skonsultowanej w gronie Konsulty Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich.
Autor artykułu, o. Janusz Soka CSsR, jest Przewodniczącym Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce.
-//-
Osoby konsekrowane, muszą widzieć ludzką biedę i podejmować konkretne czyny. Z racji naszego powołania i wyboru należymy do ubogich tej ziemi i czujemy się wezwani do służby ludziom potrzebującym. W przeciwnym razie, stawiając się w wygodnym dystansie od ludzkich zranień, zaprzeczylibyśmy podstawom swojego istnienia.
Większość zakonów i zgromadzeń zakonnych w Polsce ma charakter międzynarodowy. Pracujemy w wielu krajach poza Polską i poza bogatą Europą. Nasi współbracia to osoby różnych narodowości i kultur. Posługujemy w szkołach i sierocińcach, bywa, że większość uczniów to np. muzułmanie czy buddyści. Pomocą ogarniamy ludzi bez względu na ich rasę i wyznanie. To jest nasza codzienność, a nie sporadyczne akcje.
Mamy głębokie przekonanie, że nasza pomoc powinna się realizować przede wszystkim w krajach objętych wojną czy skrajną niesprawiedliwością. Słyszymy raz po raz apele, kierowane do nas przez tamtejszych biskupów, by pomóc ludziom pozostać w ich własnych domach, by pomoc nieść przede wszystkim na miejscu. Stąd też tysiące zakonnych misjonarzy, także z Polski, angażuje się od lat z wielkim poświęceniem, a często z ofiarnością zagrażającą życiu, w zapewnienie ludziom pokrzywdzonym, w tym uchodźcom, godnych warunków egzystencji. W ostatnim czasie mamy tego żywe przykłady choćby w Republice Środkowej Afryki, Nigerii, Jemenie, Syrii czy Iraku. Od dawna, w wielu miejscach świata, osoby konsekrowane angażują się w pomoc uchodźcom i migrantom, bez względu na różnice kultur i wyznań.
Obóz uchodźców w Grecji | fot. Fotomovimiento / flickr.com
Zdajemy sobie jednocześnie sprawę, że wyjście na peryferie, do czego tak często wzywa osoby konsekrowane papież Franciszek, nie oznacza jedynie wysiłku podejmowanego w krajach ubogich i dotkniętych wojną. Jest też konieczne większe zaangażowanie na rzecz ludzi potrzebujących w krajach bogatych. Wiele osób konsekrowanych organizuje, nie od dzisiaj, pomoc materialną i medyczną. Płynie ona z krajów, z których pochodzą, przy zachowaniu troski o to, by pomoc docierała do osób naprawdę potrzebujących. Przykładowo, chyba wszystkie rodziny zakonne biorą dziś udział w programie „Rodzina Rodzinie”.
Zadajemy sobie jednak pytanie: co lub kto sprawia i jaka jest tego przyczyna, że setki tysięcy ludzi zmuszanych jest do migracji? Czymś przecież naturalnym, wpisanym w życie każdego człowieka, jest fakt, że chce pozostać we własnym domu. Jeżeli się go ludziom odbierze i nawet jeśli będą potem żyli w relatywnym dobrobycie materialnym, nie będą szczęśliwi – jak podkreślał ostatnio abp Marek Jędraszewski.
Dlatego towarzysząc wielu tysiącom pokrzywdzonych i pomagając uchodźcom, próbujemy zrozumieć współczesną migrację. Jest to ważne i aktualne wyzwanie dla świata i Kościoła. Nie odwracamy oczu od tego problemu, bo nie sposób nie widzieć twarzy ludzi prześladowanych, których sytuacja zmusza do opuszczenia domów, a nawet rodzinnego kraju. To są nasi bliźni, bracia i siostry, którzy mają prawo do uczynnej miłości ze strony wszystkich ludzi dobrej woli, a może szczególnie przez posługę i zaangażowanie osób konsekrowanych.
Ulica w syryjskim mieście Homs po ustaniu walk | fot. Xinhua/Pan Chaoyue/flickr. com
Jest sprawą oczywistą, że każdy ma prawo bronić się przed agresją, terroryzmem czy niesprawiedliwością. Jednocześnie faktem jest, że pomoc dla drugiego człowieka dotkniętego wojną, głodem, czy to w jego ojczyźnie, czy poza nią jest obowiązkiem chrześcijan. Kierujemy się bowiem wskazaniami Ewangelii, chcemy być jej wierni, gdyż jest światłem w świecie, w którym jest więcej rozdroży niż dróg.
Nie mamy wpływu na decyzje polityków i nie zamierzamy ich komentować, ale nasze wspólnoty w Polsce – już dzisiaj – otwierają się na ludzi potrzebujących bez względu na pochodzenie, kolor skóry czy wyznawaną wiarę. Jeśli decyzje polityczne i okoliczności historyczne sprawią napływ nowych uchodźców, z pewnością nie pozostaniemy na to obojętni i zaangażujemy się w każdy możliwy sposób, by przyjść z pomocą potrzebującym. Powyższa postawa – mamy takie przekonanie – jest w pełni zgodna ze stanowiskiem Ojca Świętego Franciszka i Kościoła w Polsce, wyrażonym niejednokrotnie głosem Konferencji Episkopatu Polski.
Łączę wyrazy szacunku i pozdrowień dla wszystkich czytelników
W imieniu Konsulty Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce,
Janusz Sok CSsR
Przewodniczący Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce
Nie można wykorzystywać uchodźców do tego, by pokazać, że jesteśmy podzieleni. Nie można “używać” uchodźców do tego, by pokazać, kto jest do kogo w kontrze. Nie można niczego rozgrywać na tragedii innych
Słuchając wielu komentarzy, nie ma wątpliwości, że w dyskusji o uchodźcach, która rozgrywa się niby w sprawie obrony pokrzywdzonych i z drugiej strony bezpieczeństwa rodaków wcale nie chodzi ani o jednych, ani o drugich. Każda ze stron sporu próbuje różnymi obrazkami przekonać więcej ludzi do swoich racji, które nie mają często nic wspólnego ani z pomocą ani z bezpieczeństwem. Raczej z podniesieniem liczby fanów, followersów, czy budową poparcia dla danej strony.
Najgorsze jest to, że robi się to kosztem innych. Oraz to, że próbuje się prowadzić tę rozgrywkę “udowadniając” podział w Kościele. Tymczasem żadnego podziału w Kościele nie ma.
Póki co obserwujemy toczącą się rozmowę na dwa różne, kompletnie pomieszane ze sobą tematy. W ten sposób nigdy się nie dogadamy, ponieważ to dwie różne rozmowy. Czy więc przypadkiem nie chodzi tylko o to, byśmy się różnili, bo tak nam się podzieliła ta nasza Ojczyzna, że każdy temat jest dobry do wygrania jakiejś większości, jakiegoś kapitału, czy to będzie zasięg, liczba odbiorców, czytelników, czy też kapitał polityczny? Zostały postawione dwie tezy, których każda ze stron się trzyma i nawet nie próbuje inaczej postawić problemu. Konflikt został zdefiniowany tak, że:
• jeśli jesteś za pomocą uchodźcom, to znaczy, że jesteś za islamizacją Europy
• jeśli jesteś za blokowaniem granic przed imigrantami, to znaczy, że jesteś ksenofobem i jesteś obojętny na los człowieka, nawet dziecka
Otóż nie. Mogę być za tym, by pomagać ludziom na miejscu, a rodziny w najtrudniejszej sytuacji wyciągać stamtąd, i jednocześnie mogę być za uszczelnieniem granic dla imigrantów społecznych czy ekonomicznych, wśród których przenikają radykalni islamiści.
Do bólu wyjaśniana może być różnica pomiędzy imigrantami i uchodźcami. I tak ciągle dla wielu te pojęcia są tożsame. Podobnie jak stanowisko, że pomaganie wyklucza bezpieczeństwo. Kiedy Kardynał Nycz zaapelował byśmy nie dali sobie wmówić, że jest konflikt między pomaganiem a bezpieczeństwem, natychmiast doczekał się odpowiedzi, że jakakolwiek pomoc jest sztuczką forsowaną przez lewicę i niektóre środowiska kościelne.
Konsulta Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce wydała wspólne oświadczenie, że: “Jest sprawą oczywistą, że każdy ma prawo bronić się przed agresją, terroryzmem czy niesprawiedliwością. Jednocześnie faktem jest, że pomoc dla drugiego człowieka dotkniętego wojną, głodem, czy to w jego ojczyźnie, czy poza nią jest obowiązkiem chrześcijan.” W oświadczeniu można przeczytać także powołanie się na słowa innych hierarchów w Polsce. Gdzie tu jest podział w Kościele? (Przeczytaj całe stanowisko Konsulty Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce)
Nie dajmy się podzielić. Nie dajmy sobie wmówić, że Kościół jest w jakimś wewnętrznym konflikcie w tej sprawie.
Każdy boi się o bezpieczeństwo, każdy chciałby spokojnie żyć, korzystać z niedawno odzyskanej wolności. Patrząc na wydarzenia z Francji, Anglii, Szwecji… nikt nie ma wątpliwości, że Europa sobie z tym nie radzi, więc nie poradzi sobie także Polska. (Więcej o naszym uzasadnionym strachu w artykule Aliny Petrowej – Wasilewicz: Uchodźcy i Migranci. Dwie narracje) Dlatego też Kościół nigdy nie nawoływał do całkowitego otwarcia granic dla migrantów, nie utożsamiał się z naiwną koncepcją multi-kulti, a jedynie zaproponował – we współpracy z Caritas – pomoc tylko tym rodzinom, które naprawdę nie mogą dłużej zostać na terenach objętych wojną. Chodziło zawsze o uchodźców.
W budowie korytarzy humanitarnych chodzi o jeszcze coś innego. Chodzi o zapewnienie hospitalizacji kilkuset rannym, którzy odpowiedniego leczenia nie doczekają się w swym kraju, objętym wojną. Nic nie wiadomo o tym, by mieli pozostać dłużej, jak tylko na czas leczenia, jeśli tylko warunki pozwalają na bezpieczny powrót do własnej ojczyzny. Jak nie dopuścić, by takim korytarzem przedostał się ktoś niebezpieczny? To jest właśnie zadanie Caritas, która jest obecna w każdym niemal kraju na świecie, rządu i Kościoła tam na miejscu.
Nie mamy zakus, jak inne kraje Europy, na łatanie sobie dziury demograficznej ściąganiem imigrantów (szerzej o tym pisze Ojciec Tomasz Nowaczek w artykule: “Uchodźcy obnażają kryzys naszej cywilizacji”). Udało się nam ustrzec Polskę przed napływem niezweryfikowanych tłumów ludzi, wśród których mogliby przeniknąć radykalni islamiści. Wszelkie decyzje dotyczące migrantów leżą wyłącznie po stronie rządu, ponieważ to on odpowiada za nasze bezpieczeństwo. Kościół jedynie apeluje o współpracę z Caritas w obronie człowieka, rodziny, może kilkuset rodzin na terenie objętym wojną.
Na Stacji7, robimy raz jeszcze otwarcie tej rozmowy. Może warto zacząć od początku, żeby dojść do wspólnych podsumowań. Zaprosiliśmy przełożonych zakonów w Polsce o zdanie na ten temat, przytaczamy obszerne opinie dziennikarzy, oparte na toczącej się dyskusji jak również własnych doświadczeniach, powracamy do słów hierarchów.
Kościół to jedna wspólnota, mamy te same wartości, mamy tego samego Ojca. Musimy tylko przestać torpedować się emocjonalnymi obrazkami a zacząć wracać do korzeni. “Kierować się wskazaniami Ewangelii, chcemy być jej wierni, gdyż jest światłem w świecie, w którym jest więcej rozdroży niż dróg.”
Zapraszam do rozmowy na temat uchodźców. Można się włączyć poprzez komentowanie tekstów, postów w mediach społecznościowych oraz przekazanie szerszej refleksji na naszym blogu: http://blogownia.stacja7.pl/
Dyrektor i redaktor naczelna Stacji7.pl, z wykształcenia matematyk, doświadczenie zawodowe jako manager zdobywała w takich korporacjach jak Comarch czy HP, prowadząc projekty w Europie, Ameryce Środkowej i krajach arabskich. Mama czwórki dzieci, chętnie zabierająca głos w sprawach rodzinnych. Pochodzi z Koziebród - miejscowości, w której znajduje się przepiękne sanktuarium Maryjne.
“Mamy rodzinę w Iraku”. Dominikańska odpowiedź na atak islamistów
Dziesiątki tysięcy chrześcijan z okolic Mosulu zostało zmuszonych do ucieczki przed bojownikami Państwa Islamskiego. Dominikanki, które wraz z innymi ludźmi uciekały w nieznane przed fanatycznymi islamistami, nie załamały się. Wprost przeciwnie.
Gdy w mediach toczy się zażarta dyskusja na temat uchodźców, wspominam inicjatywę moich młodych współbraci, którzy nie chcieli pozostać bierni wobec dramatu chrześcijańskiej społeczności w Iraku. Do konkretnego gestu solidarności zainspirowały ich irackie dominikanki.
W nocy z 5 na 6 sierpnia 2014 roku dziesiątki tysięcy chrześcijan z okolic Mosulu zostało zmuszonych do ucieczki przed bojownikami Państwa Islamskiego. Musieli opuścić swoje domy, miejsca pracy i miasta… Dominikanki, które wraz z innymi ludźmi uciekały w nieznane przed fanatycznymi islamistami, nie załamały się. Wprost przeciwnie. Gdy tylko chrześcijańscy uchodźcy znaleźli schronienie w Kurdystanie, czyli północno-wschodniej części Iraku, siostry zaczęły pomagać rodzinom koczującym na ulicy, a potem zorganizowały fundusze i wybudowały szpital, szkołę podstawową i mały dom dziecka.
Polscy Dominikanie, bracia: Mateusz, Rafał i Gaweł skontaktowali się z siostrami i ustalili, że konkretną formą pomocy może być ich miesięczny pobyt w społeczności uchodźców, połączony z nauczaniem angielskiego. W sierpniu ubiegłego roku polecieli do trzymilionowego Irbilu, w którym schronienie znalazło około 130 tysięcy chrześcijańskich uchodźców.
Przed wyjazdem zorganizowali zbiórkę pieniędzy w dominikańskich kościołach pod hasłem „Mamy rodzinę w Iraku”. Zaangażowanie ludzi i chęć włączenia się w pomoc była ogromna, choć niektórzy sceptycy pytali, czy nie lepiej przesłać uchodźcom pieniądze, a nie organizować sobie wycieczkę. Równie często spotykali się z wątpliwościami, czy jest sens jechać do tak odległego regionu, skoro tuż za naszą granicą – na Ukrainie – ludzie też potrzebują pomocy, bo toczy się tam wojna. Bracia jednak dostrzegli ludzi cierpiących w Iraku i stwierdzili, że nie mogą pozostać bezradni. Czuli, że odległość 3 tysięcy kilometrów nie zwalnia ich z odpowiedzialności za żyjących tam ludzi. Na miejscu nie musieli zbyt długo tłumaczyć, skąd przyjechali, bo nazwa Polska jest dobrze znana mieszkańcom Iraku. Pamięta się tam nasze zaangażowanie w wojnę roku 2003, która uczyniła los mieszkańców jeszcze bardziej niepewnym.
Jednym z najbardziej poruszających momentów dla polskich dominikanów była wieczorna modlitwa, 5 sierpnia, w drugą rocznicę nocy, kiedy chrześcijanie musieli uciekać ze swoich domów. Dominikanki zorganizowały czuwanie: ból znalazł ujście w psalmach, śpiewanych niegdyś przez Izraelitów wygnanych z Jerozolimy. Dzisiaj znowu te psalmy są dla wielu wygnańców znakiem i mową Bożej obecności w ich trudnym doświadczeniu.
Bracia powrócili z przekonaniem, że upokorzeni ucieczką uchodźcy potrzebują nie tylko wsparcia materialnego, ale zwykłej obecności, osobistego zainteresowania i szczerego dzielenia ich codzienności. Dla wygnanych ze swoich domów irackich chrześcijan ważne było, że ktoś o nich pamięta, że z nimi się modli, że są ludzie, którym nie jest obojętny ich los, którzy są gotowi przyjechać do nich ze swojego bezpiecznego świata.
Dominikanin, publicysta, blogger, były przeor Konwentu Świętej Trójcy w Krakowie oraz wieloletni redaktor naczelny miesięcznika "W drodze". Od 1 lutego 2014 r. Prowincjał Polskiej Prowincji Dominikanów.
Pięć dni, sześć krajów, siedemset osób, jeden Duch. Tak zapowiadają się tegoroczne, rekordowe nie tylko pod względem uczestników, rekolekcje Strefa Chwały Festiwal w Starym Sączu.
W najbliższy czwartek – 29 czerwca rozpocznie się kolejna edycja rekolekcji Strefa Chwały Festiwal. Stary Sącz na kilka dni zamieni się w oazę pełną kultury. Do udziału w tegorocznej edycji zgłosiło się blisko 700 osób z Polski, a także Niemiec, Belgi, Ukrainy, Anglii oraz Chorwacji. Uczestnicy to zarówno młodzież, dorośli, małżeństwa z dziećmi w wieku od kilku miesięcy w górę. Przyjeżdżają na rekolekcje jako muzycy, artyści plastycy, dziennikarze, liderzy wspólnot, organizatorzy różnorodnych wydarzeń, sportowcy, politycy, przedsiębiorcy, a przede wszystkim jako osoby na co dzień starające się żyć według Dekalogu – jako Ludzie Nowej Kultury.
Z każdym kolejnym rokiem zwiększa się liczba uczestników, co generuje większe zaangażowanie logistyczne organizatorów. W tym roku na Placu Papieskim powstanie wielki namiot – miejsce centralnych wydarzeń oraz cztery mniejsze namioty. W odpowiedzi na zapotrzebowania uczestników organizatorzy postanowili o jeden dzień wydłużyć czas rekolekcji. Tak więc inauguracja zaplanowana jest na czwartek – 29 czerwca, a zakończenie na wtorek – 4 lipca. W programie wiele ciekawych spotkań, konferencji, paneli, a przede wszystkich dużo muzyki na najwyższym poziomie.
Po raz pierwszy w historii na Strefa Chwały Festiwal pojawi się trzech biskupów, organizatorzy zapowiadają udział bp Grzegorza Rysia, bp Andrzeja Siemieniewskiego oraz bp Leszka Leszkiewicza. Ponadto wśród gości będą m.in. dziennikarka i autorka książek – Brygida Grysiak, wieloletnia organizatorka spotkań Strefa Chwały, liderka wspólnoty Dom Zwycięstwa, Alpha Polska – Stanisława Iżyk-Dekowska, psychoterapeutka – Urszula Mela, publicysta, redaktor naczelny portalu deon.pl – Piotr Żyłka, były marszałek Sejmu, poseł do Parlamentu Europejskiego – Marek Jurek, twórca portalu SzukajacBoga.pl – Henryk Król, aktor – Dariusz Kowalski
Jak co roku wyjątkowa będzie Niedziela – dzień otwarty! To Rodzinne Świętowanie Niedzieli – na które organizatorzy zapraszają wszystkich pragnących poprzez rodzinne zabawy i muzykowanie wielbić Boga.
Strefa Chwały Festiwal – rekolekcje Ludzi Nowej Kultury to wyjątkowy czas, jedyna w swoim rodzaju płaszczyzna spotkania ludzi wielu talentów, wielu profesji. Wszystkich ich łączy Nowa Kultura, czyli życie w wolności i godności, jaką daje tylko bliska relacja z Bogiem na wszystkich płaszczyznach życia.
Wiadomości o kolejnych zamachach powodują, że coraz bardziej się do nich przyzwyczajamy. O zagrożeniu terrorystycznym, przyzwyczajeniu do wiadomości o kolejnych atakach i dbaniu o własne bezpieczeństwo opowiada Łukasz Bok, redaktor naczelny portalu Konflikty i katastrofy światowe.
W których krajach najczęściej są ataki terrorystyczne? Prowadzisz takie statystyki?
Łukasz Bok: Statystyk nie prowadzę, aczkolwiek łatwo zauważyć, iż najwięcej zamachów terrorystycznych przeprowadzanych jest w Iraku, Syrii czy Somalii. Dochodzą do tego też takie kraje jak Afganistan, Pakistan, Jemen. Jak widać – są to głównie państwa, które zmagają się z konfliktami zbrojnymi i innymi poważnymi problemami. Jest to najlepsze środowisko dla ugrupowań terrorystycznych.
Ale nie zawsze są udziałem Państwa Islamskiego? Wydawałoby się, że można mówić o czymś w rodzaju monopolu na zamachy w ich przypadku.
W ostatnich latach zdecydowanie najwięcej zamachów przeprowadziło tzw. Państwo Islamskie. Stwierdzenie jednak, iż mają na nie monopol, jest sporym nadużyciem. Na świecie działa mnóstwo organizacji terrorystycznych mniejszych czy większych, które co jakiś czas dają o sobie znać – na przykład al-Kaida, PKK czy Talibowie. Jest ich naprawdę wiele, ale nie działają na tak szerokim polu jak IS.
Czy ta częstotliwość zamachów to zapowiedź lub już część wojny światowej?
Moim zdaniem wojna już trwa. Od lat nazywana jest wojną z terroryzmem. Teraz jest to głównie wojna z tzw. Państwem Islamskim, ale to nie jedyna kwestia konfliktowa. W tym starciu biorą udział wszystkie tuzy świata, które przy okazji załatwiają swoje interesy. Oglądamy kilka stron barykady i choć praktycznie wszystkie zapewniają, że ich celem jest pokonanie dżihadystów, to układanka jest na tyle skomplikowana, iż nie sposób określić, kiedy zostanie to dokonane. Szczegółowa rozmowa na ten temat zajęłaby nam długie, długie godziny. Warto też wspomnieć o słowach papieża Franciszka, który zauważył w ubiegłym roku, że mamy do czynienia z III wojną światową. I ma w tym sporo racji.
Czy zatem są jeszcze gdzieś na świecie są miejsca bezpieczne, wolne od ataków?
To trudne pytanie. Gdyby na nie spojrzeć z jednej strony, to trzeba by odpowiedzieć, iż większość krajów na świecie jest wolna od zamachów terrorystycznych. Ale z drugiej strony – jeśli mowa o terroryzmie międzynarodowym – trzeba wyraźnie powiedzieć, iż taki stan rzeczy nie jest spowodowany tak dobrymi środkami bezpieczeństwa w owych krajach, a “nieatrakcyjnością” dla terrorystyów. Zorganizowanym grupom terrorystycznym w głównej mierze zależy na rozgłosie, stąd na cel wybierają Paryż czy Londyn znane na całym świecie stolice. Dodatkowo dochodzi do tego chęć odwetu. Atakowane przez zamachowców są głównie kraje, które uczestniczą w operacjach zbrojnych przeciwko nim.
Dlatego Polska jest niejako “omijana”? Możemy być spokojni, bo to nie jest miejsce ‘atrakcyjne’ dla terrorystów?
Tylko dlatego. Ale to może zmienić się w przeciągu chwili. Na przykład z powodu jednej nieostrożnej decyzji władz. Granice mamy otwarte.
Powinniśmy je zamknąć? Przecież nie każdy uchodźca to muzułmanin i nie każdy muzułmanin to terrorysta. Jak znaleźć złoty środek między bezrefleksyjnym przyjmowaniem wszystkich a paranoicznym strachem?
Kontrole na granicach to z pewnością wzrost bezpieczeństwa, ale nie likwidacja problemu. Większa część ostatnich zamachów w Europie, to nie uchodźcy z ostatnich fal, a ludzie rodzący się tutaj, potomkowie imigrantów. Być może nie każdemu spodoba się to, co teraz powiem, lecz jeśli Europa nie zaostrzy swojego prawa, to zamachy terrorystyczne staną się chlebem powszednim i codziennością naszych miast. Trzeba między innymi poddać inwigilacji sunnickie meczety, bo jest to poza internetem główne miejsce, gdzie regularnie odbywa się pranie mózgów przyszłych terrorystów. Skończyć z polityczną poprawnością. Nie bać się deportacji et cetera. Nie każdy muzułmanin to terrorysta ale i nie każdy terrorysta, to muzułmanin – w minioną niedzielę Brytyjczyk celowo wjechał w grupę muzułmanów przed meczetem. Był to odwet za poprzednie ataki. Przemoc rodzi przemoc, spirala nienawiści się nakręca. Wygląda to źle i wygląda to tak, jak sobie życzy tzw. Państwo Islamskie.
Przychodzą mi na myśl zeszłoroczne Światowe Dni Młodzieży. Było wiele strachu o możliwe ataki, niektórzy wyjeżdżali z Krakowa. Nikomu jednak nic się nie stało. Nie jest jednak powiedziane, że możemy czuć się całkowicie bezpiecznie. Co powinniśmy zrobić w razie zagrożenia?
Przede wszystkim trzeba być czujnym i dbać najpierw o własne bezpieczeństwo. Czujność to obserwacja – co się dzieje naokoło mnie, kto koło mnie stoi. Nie popadać w paranoję, ale też nie bagatelizować. Jeśli czekasz na metro i widzisz kogoś dziwnie się zachowującego – najlepiej spokojnie odejść, bez siania paniki, zadbać o własne bezpieczeństwo.
Prowadzisz na Facebooku fanpage “Konflikty i katastrofy światowe”. Jako pierwszy – zdaje się – informujesz o atakach, wybuchach, nalotach, czy katastrofach przyrodniczych. Jaką rolę pełnią w tej rzeczywistości media społecznościowe – raczej ostrzegającą i edukacyjną? A może ma to też na celu budzenie świadomości zagrożenia?
W dziedzinie mediów społecznościowych pionierem jest tzw. Państwo Islamskie (IS). To właśnie dzięki nim zdobyło tak wielką popularność. Mnóstwo filmów propagandowych, mnóstwo brutalnych filmów z egzekucjami, z pola bitwy, nawoływania do ataków. Robią to bardzo profesjonalne, mają do tego specjalnie wyszkolonych ludzi. Internet jest głównym źródłem prania mózgów młodym, potencjalnym zamachowcom. Dżihadyści wynajdują osoby podatne na propagandę, a następnie skutecznie rekrutują. Bardzo wielu Europejczyków po takich kontaktach zdecydowało się na wylot do Syrii. Są nawet przypadki nastolatek.
Media społecznościowe mają oczywiście też swoją dobrą misję i taką nazywam moją pracę. Od kilku lat staram się przekazywać czytelnikom prawdę, jaką by ona nie była. Skupiam się tylko i wyłącznie na faktach i toczących się wydarzeniach bez okazywania, po której stronie barykady stoję.
I jakie reakcje najczęściej obserwujesz na wieść o kolejnych atakach?
Jeszcze dwa lata temu po atakach w Paryżu, później po Brukseli czy Nicei dało się odczuć strach, niepokój, złość. Teraz coraz częściej wśród swoich czytelników zauważam, co jest niepokojące – przyzwyczajenie, a czasem wręcz znudzenie. Część ludzi zdaje się już przywykła do aktów terroru w Europie. Ja nie.
A nie jest tak, że oprócz zniechęcenia i przyzwyczajenia ludzie trochę pobłażają problemowi zagrożenia i że może to osłabić ich czujność?
W gruncie rzeczy przeciętny Kowalski ma niewielki wpływ na walkę z terroryzmem. Wywieranie presji na władzę czy odpowiedni wybór przy urnie to nie są silne narzędzia. Jak już wcześniej mówiłem – trzeba być czujnym, dbać o bezpieczeństwo własne oraz najbliższych. Z problemem ataków przede wszystkim mierzyć mają się nasi przedstawiciele u władzy czy służby. W takiej Francji na słynnej liście “S”, gdzie znajdują się osoby potencjalnie niebezpiecznie jest ponad 10 tysięcy osób, to jest olbrzymie wyzwanie. My, zwykli obywatele niewiele z tym możemy już zrobić.
Nie da się ukryć, że masz żywy kontakt z fanami na facebooku. Odpisujesz na wiele komentarzy, cierpliwie odpowiadasz na uwagi i pytania.
Myślę, że kontakt z czytelnikami to podstawa. Wzrost popularności strony przyczynił się do większej aktywności hejterów, trolli, ale też nowych czytelników, którzy dopiero “uczą się” tematyki, więc wiele pytań po prostu się powtarza – wyrobiłem sobie dzięki temu jednak bardzo dobrą cierpliwość (śmiech). Męczące są jedynie komentarze cechujące się nienawiścią czy prowokacją. Jest to jednak problem, z którym cały internet zmaga się od lat, bo sieć to przede wszystkim anonimowość.
Jest jakaś grupa docelowa, do której najbardziej chciałbyś dotrzeć z wiadomościami na “Konfliktach…”? Jesteś bezwględny dla osób, które
Moją grupą docelową są wszystkie osoby, które chcą być na bieżąco ze wszystkimi informacjami z tematyki konfliktów zbrojnych, terroryzmu czy katastrof naturalnych. Tak jak wspomniałem wcześniej – w ostatnim czasie strona przeżyła spory wzrost popularności. Ma to dobre i złe strony. Pojawiło się mnóstwo komentarzy, które absolutnie nie mają prawa widywać światła dziennego. Staram się takim ludziom odbierać głos. Nie chcę, aby KiKŚ był kojarzony z nawoływania do nienawiści czy cieszenia się z czyjejś śmierci. Regularnie z tym walczę.
Na koniec pytanie o zbliżający się Twój wyjazd do szwedzkiego Malmö. Co skłoniło Cię, by się tam wybrać?
Myślę, że to połączenie moich pasji. Podróżowania oraz dziennikarstwa. Kilka miesięcy temu zaproponowałem moim czytelnikom relację z jednego z europejskich miast, o których było głośno w mediach właśnie ze względu na uchodźców. Wybór ludzi padł na szwedzkie Malmö, choć proponowana była też Bruksela czy Paryż. Malmö ma w mediach opinię miasta szalenie niebezpiecznego ze względu na olbrzymi napływ uchodźców, którzy w zdecydowanej większości nie mają zamiaru asymilować się z lokalną społecznością. Relacje mieszkańców nie są zachecające, przyznają się, że boją się wieczorami wychodzić z domów. Z drugiej strony chcąc uniknąć konfliktów – nic z tym nie robią i opuszczają miasto, powoli oddając je “gościom”.
Mam cichą nadzieję, iż w tym rejonie nie jest tak źle, jak się o tym mówi. Mój wyjazd zaplanowany jest na lipiec, porozmawiam ze Szwedami, spotkam się z Polakami mieszkającymi w mieście, pokażę jak wygląda życie nie tylko w centrum Malmö, ale również w miejscach, które określane są jako strefy “no-go”. Już teraz zachęcam, by podglądać w tych dniach (i nie tylko) KiKŚ.
Twórca i redaktor naczelny portalu Konflikty i katastrofy światowe, na którym można znaleźć najszybsze informacje dotyczące konfliktów zbrojnych i katastrof na świecie. Dziennikarz, bloger, podróżnik. Pochodzi z Katowic.
Z wykształcenia psycholog, z zamiłowania śpiewaczka, z Bożego (jak ufa) zamierzenia redaktor portalu Stacja7.pl. Wielbicielka muzyki liturgicznej, kawy i "Przyjaciół" oraz żywy dowód na to, że da się lubić Warszawę i Kraków jednocześnie.
Problem uchodźców obnaża interesy państw mocno konfrontowanych przez widoczny gołym okiem kryzys dzietności. W ich interesie jest przyjęcie “nowych ludzi” jako panaceum na wypełnienie demograficznej „dziury”. W ślad za takim podejściem podąża pokusa traktowania uchodźców jak nowych niewolników
Autor artykułu jest przełożonym Prowincji Polskiej Zgromadzenia Księży Marianów.
Uchodźca, czyli “osoba, która musiała opuścić teren, na którym mieszkała ze względu na zagrożenie życia, zdrowia, bądź wolności. Zagrożenie to jest najczęściej związane z walkami zbrojnymi, klęskami żywiołowymi, prześladowaniami religijnymi bądź z powodu rasy lub przekonań politycznych”. To prosta definicja, którą można przeczytać w internecie korzystając z wolnej encyklopedii – Wikipedii.
Nie chcemy jednak dogłębnie analizować zjawiska współczesnych uchodźctwa czy szerzej migracji, a jedynie zarysować zasadniczą postawę, która obowiązuje ucznia Chrystusa wobec “obcych przybyszów”. Chrystus był również uchodźcą, kiedy wraz z Maryją i Józefem uciekał do Egiptu przed zawiścią Heroda “Józef wstał, wziął w nocy Dziecię i Jego Matkę i udał się do Egiptu; tam pozostał aż do śmierci Heroda” (Mt 2,14). Ktoś bezbronny i niechciany, skazany na unicestwienie szuka schronienia. Niebezpieczeństwo czyhające w malutkim człowieku obezwładnia możnych tego świata.
Tabuny obcych nam kulturowo i religijnie ludzi, wielu silnych mężczyzn, liczne kobiety, ale i dzieci stoją u naszych drzwi. Spoglądając na przekazy szeroko pojętych mediów wnioskujemy, że życie istotnie jest zagrożone, ale przy tej okazji spontanicznie narzuca się również refleksja, że zagrożone jest nie tylko życie uchodźców, ale i tych, którzy użyczą im gościny: strzelanina podobna do tej we Francji, Anglii, liczne incydenty w krajach jak Szwecja i Niemcy, które mają już u siebie pokaźne grupy mniej lub bardziej chcianych “gości”, zdają się potwierdzać te obawy. Nie da się ukryć, że migranci i uchodźcy są dla nas poważnym wyzwaniem.
Jak przyjąć w tej kwestii odpowiednią postawę, aby nie rozminąć się z Ewangelią?
Rozwiązaniem jest miłosierdzie. W praktyce oznacza to jak najszerzej otwarte drzwi wszystkim, którzy z przyczyn ekonomicznych, politycznych lub religijnych cierpią wojnę, prześladowanie i terror, przez co zmuszeni są w poszukiwaniu bezpieczeństwa do opuszczenia swoich domów rodzinnych oraz ojczyzny. Chrystusowe “Byłem przybyszem, a przyjęliście mnie” (Mt 25,35), jest słowem nie pozostawiającym żadnych wątpliwości, co należy czynić. W Starym Testamencie również odnajdziemy wezwania do okazywania szacunku i zrozumienia dla obcych przybyszów, jak chociażby to z Księgi Wyjścia: “Nie będziesz gnębił i nie będziesz uciskał cudzoziemców, bo wy sami byliście cudzoziemcami w ziemi egipskiej” (Wj 22,20). To są poważne wskazówki do wypełniania przykazania miłości bliźniego. Miłość caritas nie zna tutaj kryteriów wyznaniowych, pochodzenia, koloru skóry i innych; opieką muszą być objęci wszyscy potrzebujący i nie tylko chrześcijanie.
W optyce miłosierdzia Chrystus ma rzeczywiście twarz każdego człowieka, także uchodźcy. Takie jest święte prawo obowiązujące chrześcijan, którzy siłę do tak wielkiej miłości czerpią z Eucharystii, sprawowanej w Kościele pamiątki krzyżowej męki, śmierci i chwalebnego zmartwychwstania Chrystusa Pana. Jesteśmy dumni z naszego pochodzenia od Chrystusa, bo to On daje nam w Duchu Świętym możliwość kochania bliźniego, a nawet nieprzyjaciela. Warto zwrócić uwagę na fakt, że przy okazji podejmowania problematyki uchodźców, środowiska, które w innym czasie coraz mocniej postulowały raczej ograniczanie, a wręcz eliminowanie roli Kościoła i wartości chrześcijańskich w szeroko rozumianym życiu społecznym, teraz się na nie powołują i czynią z nich podstawę oskarżenia o rzekomą hipokryzję wyznawców Chrystusa, sprzeciwiających się przyjmowaniu obcych.
Gdzie leży źródło problemu?
Zerknijmy do Katechizmu Kościoła Katolickiego, sprawdzając, czy przypadkiem nie znajdziemy w nim praktycznego sposobu na rozwiązanie nurtującego nas pytania. W punkcie 2241 KKK czytamy: “Narody bogate są obowiązane przyjmować, o ile to możliwe, obcokrajowców poszukujących bezpieczeństwa i środków do życia, których nie mogą znaleźć w kraju rodzinnym. Władze publiczne powinny czuwać nad poszanowaniem prawa naturalnego, powierzającego przybysza opiece tych, którzy go przyjmują”. I dalej: “Władze polityczne z uwagi na dobro wspólne, za które ponoszą odpowiedzialność, mogą poddać prawo do emigracji różnym warunkom prawnym, zwłaszcza poszanowaniu obowiązków migrantów względem kraju przyjmującego. Imigrant obowiązany jest z wdzięcznością szanować dziedzictwo materialne i duchowe kraju przyjmującego, być posłusznym jego prawom i wnosić swój wkład w jego wydatki”.
Kościół wskazuje na prawa, które obowiązują nie tylko gościnnych gospodarzy, ale i przybyszów.
Ulegając nie tyle sugestywnym korespondencjom i przesyconym wieloma negatywnymi emocjami dyskusjom o obcych – uchodźcach oraz imigrantach, ukazywanych również w ostrej konfrontacji na tle religijnym – islam kontra chrześcijaństwo, ile bardziej korzystając z doświadczeń konkretnych osób i społeczności mających okazję zderzyć się z pogardą wobec kultury i wartości, które umożliwiły otwarcie drzwi dla wspomnianych potrzebujących, inaczej trzeba rozumieć obawy tychże osób, społeczności, a nawet narodów. W takiej sytuacji rzeczą zrozumiałą jest, że czują się one zagrożone nie tylko w swojej tożsamości kulturowej, ale nawet w swojej egzystencji. Dlatego Kościół wskazuje na prawa, które obowiązują nie tylko gościnnych gospodarzy, ale i przybyszów.
Problemem staje się brak precyzyjnego określenia i egzekwowania tych praw. Tego wszystkiego nie ułatwiają interesy poszczególnych państw, najczęściej już bardzo mocno konfrontowanych przez widoczny gołym okiem kryzys dzietności, w których interesie jest przyjęcie określonej liczby nowych ludzi jako panaceum na wypełnienie demograficznej „dziury”. W ślad za takim podejściem podąża pokusa traktowania uchodźców jak nowych niewolników, o czym świadczyć mogą tzw. relokacje uchodźców, które w gruncie rzeczy nie liczą się z ich wolnościami i łatwo zamieniają się w swoisty przymus. To zaledwie niektóre punkty nakazujące ostrożność co do intencji i słuszności proponowanych rozwiązań dla wszystkich państw Unii Europejskiej.
Uchodźcy obnażają też obecny kryzys cywilizacji w której wyrastamy, ciągle jeszcze cywilizacji zachodniej, który polega na porzuceniu tego, co było u jej podstaw: filozofia grecka, prawo rzymskie i religia Judeo-chrześcijańska. Z tego trójnogu wyrastały wszystkie wartości, które pozwoliły nam ukształtować nasz dotychczasowy sposób życia i wzajemnych odniesień, którego istotnym osiągnięciem stała się wrażliwość na osobę, uznanie jej niezbywalnej godności i ustanowienie praw, które umożliwiają jej rozwój ku pełni człowieczeństwa. Dzięki nim mieliśmy szansę wzrastać w niełatwym poszukiwaniu prawdy i dobra oraz umiłowaniu piękna. W takiej atmosferze dojrzewała mentalność miłosierdzia i zyskiwaliśmy perspektywę nadziei sięgającej poza ziemską doczesność.
Obawiam się, że znaleźliśmy się na równi pochyłej w kierunku upadku, dla którego wyraźnym, ale nie jedynym sygnałem jest demografia. Ona określa dzisiejszą politykę w perspektywie na przyszłe lata, ale nie na tyle odległe, aby naszego pokolenia nie zastały. Kształtowane przez współczesną fasadową demokrację trendy kulturowe symbolicznie oddałbym przez zamknięte kobiece łono i mężczyznę pozbawionego silnych ramion, niezdolnego do ochrony jej i jej potomstwa. Trudno mi powiedzieć, czy jesteśmy w stanie temu przeciwdziałać, czy raczej należałoby się poddać nieuniknionym procesom rozkładu i dać miejsce czemuś nieznanemu, trudno nawet powiedzieć – nowemu. Pewien jednak jestem, że Kościół naprzeciw tego wszystkiego, nie tylko przetrwa, ale jeszcze bardziej rozkwitnie.
Kościół jest organizmem, latoroślą wszczepioną w serce Boga i nosi w sobie słowo obietnicy Chrystusa, że „bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16, 18). Kościół ma Chrystusa Zmartwychwstałego, ma życie w sobie, a towarzyszące mu świadectwo męczenników dobitnie potwierdza, że śmierć nie ma ostatniego słowa. Ostatnie słowo ma Chrystus żyjący na wieki, który ze śmierci zawsze wyprowadza życie. Ewangelia będzie głoszona wszelkiemu stworzeniu słowem i czynem; także uchodźcom niezależnie od ich pochodzenia i przynależności religijnej i będzie to zawsze Ewangelia miłosierdzia.
Przełożony Prowincji Polskiej Zgromadzenia Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. W 2014 roku obronił doktorat na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W tym samym roku został rektorem Wyższego Seminarium Duchownego Księży Marianów
To nie strach przed obcymi, tych Polacy od wieków mieli u siebie – to lęk przed tłumami roszczeniowo nastawionych ludzi, którzy już na wstępie nie okazują szacunku gospodarzom, ich kulturze, religii
Dwa lata temu napisałam dla Stacja7.pl felieton „Czy ktoś zadecydował o moim samobójstwie?” Była to reakcja na napływ migrantów do Europy, który częściowo obserwowałam wracając przez Węgry z bułgarskiego wybrzeża. Dziś wiemy coraz więcej o tym bezprecedensowym napływie migrantów na kontynent europejski. Unia Europejska domaga się od krajów członkowskich ich przyjęcia w ramach tzw. „relokacji”. Jak mamy na te żądania reagować mówią politycy, celebryci, papież Franciszek, biskupi. Co my, chrześcijanie, mamy robić, jak odczytać znaki czasu?
Uchodźcy/migranci – dwie narracje
Biedni zawsze będą szukać lepszego losu w krajach bogatych. Ludzie z obszarów, na których toczy się wojna, zawsze będą szukać bezpieczeństwa.
Ucieczki ludności z ogarniętą wojną domową Syrii trwają od sześciu lat. Szukający bezpieczeństwa cywile ruszyli do krajów ościennych, koczując w obozach w opłakanych warunkach, ale znamienne, że trzymają się regionu. Tylko niewielka część z nich poszła dalej, przedostając się do Europy.
Równocześnie od momentu destabilizacji w regionie z roku na rok nasila się – i jest to zjawisko bez precedensu – migracja osób z krajów, które, choć są bardzo biedne, nie są ogarnięte wojną. To Afgańczycy, Somalijczycy, Erytrejczycy. To emigranci ekonomiczni, nie uchodźcy. Tak więc do Europy podążają lub już dotarły dwie kategorie migrantów: uchodźcy i emigranci ekonomiczni.
Jaka jest proporcja między tymi grupami? Szacuje się, że uchodźców, przeważnie Syryjczyków, jest od 1-10 procent liczby ogólnej, a w ostatnich 2-3 latach do Europy przybyło ogółem od 1,5 do 2 milionów migrantów. I ta statystyka pokazuje gigantyczne semantyczne przekłamanie, jakie stosuje się wobec opinii publicznej w Unii Europejskiej. Gdyż politycy, media, organizacje pozarządowe nazywają wszystkich migrantów uchodźcami, choć są zdecydowaną mniejszością, jest ich około 150-200 tysięcy. Pozostali to ponad milion przeważnie młodych mężczyzn. Jednak ikoną wszystkich tych osób, także mężczyzn w wieku poborowym, stał się Alan Kurdi, chłopiec, który utonął u tureckich wybrzeży w drodze na kontynent.
Kamizelki ratunkowe porzucone na greckiej wyspie Kos | fot. Ann Wuyts / flickr.com
Spróbujmy teraz opisać tę wędrówkę, używając tych dwóch wyrazów – ‘uchodźca’, ‘emigrant ekonomiczny’, a co za tym idzie, ująć je w dwie odmienne ramy narracyjne. Jeśli użyjemy słowa ‘uchodźcy’ i zastosujemy ten klucz wobec wszystkich przybyszów z wielu krajów i przedstawimy ich jako ofiary wojny, zdobędziemy potężne narzędzie oddziaływania, kształtowania opinii społecznej, inspirowania do określonych zachowań, a także wywierania presji emocjonalnej. Przyjęcie ludzi, którzy przeżyli katastrofę, to oczywisty obowiązek moralny. I takiego właśnie języka używają instytucje europejskie, żądające od krajów członkowskich przymusowej relokacji emigrantów.
W związku z tym robi się rachunek sumienia Polakom, w czym celuje lewica, ale dyskutujemy też we własnym kościelnym gronie jak reagować oraz o jakości naszego chrześcijaństwa. Ludzie znani z wrogości do Kościoła cytują nam Ewangelię, wypominają egoizm i nieposłuszeństwo Ojcu Świętemu. Tak więc opis rzeczywistości, w którym używa się terminu „uchodźca”, ma skutkować szerokim otwarciem drzwi wszystkim, którzy zechcieli przybyć, a u bram Europy podobno czeka kolejne 6-6,5 milionów migrantów. I zawsze będzie pobrzmiewać pytanie, będące też oskarżeniem: Czy przejdziesz obojętnie, gdy dzieci toną podczas ucieczki?
Gdyby zaś ikoną tej wędrówki milionów byli butni i wyluzowani młodzi mężczyźni z i-Phonami w garści i niewielkimi plecakami na ramionach, te same fakty musiałyby być opisane inaczej. Obserwowałam ich dwa lata temu, to nie byli przerażeni, niepewni jutra ludzie, to były dobrze zorganizowane, poruszające się w określonym porządku grupy osób, które wiedziały, że mają zapewniony wikt i opierunek. Ich historia, opisana w ten sposób, brzmiałaby zgoła inaczej i prowokowała inne pytania: Czy jesteśmy w stanie przyjąć tylu emigrantów ekonomicznych, czy wchłonie ich gospodarka, czy będą zdolni do pokojowego współżycia z narodami gospodarzy, czy uszanują obce kultury, czy zdolni są do lojalności wobec nowych wspólnot?
Sądzę, że większość Polaków używa tego klucza do zrozumienia fali emigrantów, stąd ich lęk i „zatwardziałość” serc. To nie strach przed obcymi, tych Polacy od wieków mieli u siebie – to lęk przed tłumami roszczeniowo nastawionych ludzi, którzy już na wstępie nie okazują szacunku gospodarzom, ich kulturze, religii. Opinia publiczna w Polsce dostrzega, że ‘uchodźcy’ są przykrywką do bezprecedensowego najścia emigrantów ekonomicznych na kraje europejskie, a niemal codzienne informacje o zamachach terrorystycznych, w których giną także Polacy, utwierdza ją w ich przekonaniach.
Uchodźcy przy granicy Grecji z Macedonią | fot. Natalia Tsoukala / Caritas International, styczeń 2016
Pytania o plan
Ale w dyskusjach o przyjmowaniu migrantów najbardziej niepokoi, że pomija się podstawowe i konieczne ustalenia i nie zadaje najważniejszych pytań, bez których jakiekolwiek planowanie jest niemożliwe. Czy można przewidzieć kiedy ten strumień ludzi ustanie? Ile milionów mieszkańców może przyjąć nasz kontynent? Kto ich wyżywi, gdzie zamieszkają? Nawet jeśli wszyscy bardzo chcą podjąć pracę, to trzeba lat, by zaadaptowali się w nowym miejscu. Czy kraje – gospodarze mają dostateczną ilość kadr – orientalistów, lekarzy, pracowników socjalnych, czy ich budżety są w stanie udźwignąć koszty mieszkania, wyżywienia, edukacji, leczenia? Czy Unia wypracowała jakieś plany działania, czy po „rozlokowaniu” przestanie interesować się losem tych osób (choć wiadomo, że Polska ma otrzymać w najbliższych 7 latach 69 mln euro na integrację emigrantów, którzy z założenia euro instytucji mają tu być długoterminowo)? I czy „relokując” nie traktuje się emigrantów jak stare graty, przesuwane z miejsca na miejsce, bo zawadzają gospodarzom, ignorując ich podmiotowość. A jeśli oni nie chcą być w Polsce? Jak ich zatrzymać? Utworzyć zamknięte obozy bez prawa swobodnego poruszania się? Czy nie naruszy to wartości europejskich?
Tych pytań jest wiele, ale skoro europejscy decydenci nie mówią o tych problemach, obywatele nie mogą czuć się bezpieczni, bo czują, że coś dzieje się bez ich wiedzy. W krajach dochodzi do przemocy wobec kobiet, ale spod państwowej jurysdykcji wyłączane są całe terytoria, to strefy no-go… Obecni emigranci ekonomiczni są roszczeniowi i często łamią prawo, a praktyka pokazuje, że w takich krajach jak Szwecja czy Niemcy bardziej chronieni są emigranci niż rdzenni obywatele, o czym świadczą choćby wydarzenia w Kolonii.
I kolejne pytanie, które nie zostaje zadane. Czy muzułmanie, a migranci są niemal wyłącznie wyznawcami islamu, są zdolni do integracji? Po dekadach „eksperymentu”, w Niemczech, Francji, Wielkiej Brytanii, już wiadomo, że odpowiedź brzmi „nie”. Ponieważ są tak uformowani, mają taką koncepcję człowieka i Boga oraz wizję świata. Wystarczy pobieżnie zapoznać się z ich świętymi tekstami, żeby się zorientować, że nie ma na to szansy.
Francja – Strajk imigrantów domagających się swobody podróżowania pomimo braku posiadania dokumentów | fot. Philippe Leroyer / flickr.com
W islamie nie uznaje się bezwarunkowej wartości każdego człowieka, dziecka Boga. Wszyscy, którzy Proroka nie wyznają, to brudni ‘kafirzy’, świat dzieli się na pokojową część, będącą pod prawem islamu i resztę, będącą w stanie wojny. Na integrację nie ma więc szans, gdy zasadą jest wchłanianie lub podbój niewiernych. Społeczność muzułmańska jest jak walec, który albo idzie do przodu, albo cofa przed silniejszymi. Odnośne wersety świętych tekstów, nawet jeśli nie są „w użyciu” i są uśpione, mogą w każdej chwili eksplodować, inspirując świętą wojnę. I eksplodują. Teraz lub za dwa, trzy pokolenia. Rzecz jasna, są muzułmanie, którzy eksponują sury na temat pokoju, ale brak reakcji wyznawców Allaha na kolejne ataki terrorystyczne pokazuje, że są w mniejszości.
Jest jeszcze inna trudność: mówimy innymi językami. Nasza cywilizacja przeżywa głęboki kryzys i dziś Europejczycy nie mogą być wzorem dla kogokolwiek. Dzieciobójstwo, rozkład rodziny i hedonizm nie są zachęcającą wizytówką cywilizacji pogrążonej w kryzysie. Ale europejska koncepcja człowieka, jego wolności, muszą uchodzić w oczach przybyszów za słabość i kapitulację.
Czy oznacza to, że nie powinniśmy pomagać prawdziwym ofiarom wojny? Powinniśmy. I Polacy to robią. Ale roztropnie.
Miliony złotych idzie na pomoc na miejscu. Konieczne jest zakończenie wojny i przyjęcie planu Marschalla dla całego regionu. Niech kraje, które bezwzględnie wykorzystywały swoje kolonie, odpokutują swoją bezwzględność i egoizm przodków. Przyjmować najsłabszych? Pod ściśle określonymi warunkami, ustalając, że mają szanować gospodarzy i stosować się do reguł, które obowiązują wszystkich. Współżycie z naszymi Tatarami udało się dlatego, że warunki były jasno sprecyzowane, umowy przestrzegane, a gościom do głowy nawet nie przyszło żeby narzucać coś gospodarzom.
Milczenie o praprzyczynie
I ostatnie pytanie, które należy zadać – o praprzyczynę zjawiska. Europa się starzeje? Brakuje rąk do pracy? Czy ktoś pamięta, ile aborcji dokonywanych jest co roku w krajach UE? W Wielkiej Brytanii 200 tys., we Francji tyle samo. Europa umiera z powodu własnego hedonizmu, migranci ekonomiczni przychodzą, by wypełnić pustkę po Europejczykach, którym nie dano się narodzić. I o tym się nie mówi, albo są to głosy, pochodzące z marginesu, spoza głównego nurtu, gdzie dyskutuje się jedynie o relokacji „uchodźców”.
Wokół trzech słów: „wstań”, „spójrz”, „żyj nadzieją!” rozwinął Franciszek swoją homilię podczas uroczystej Eucharystii sprawowanej w Kaplicy Paulińskiej wraz z kardynałami obecnymi w Rzymie z okazji 25. lecia swojej sakry biskupiej.
Na początku Mszy św. życzenia w imieniu zgromadzonych złożył Ojcu Świętemu dziekan Kolegium Kardynalskiego, kard. Angelo Sodano.
W improwizowanej homilii Franciszek odniósł się do ukazanej w pierwszym czytaniu dzisiejszej liturgii postaci Abrahama. Zauważył, że w chwili swego powołania był on mniej więcej w wieku zgromadzonych purpuratów. Papież podkreślił, że chociaż niektórzy zarzucają, iż w Kościele rządzą starcy, to powołaniem pasterzy jest bycie dziadkiem, który dzieli z młodymi swe marzenia. “Nie mają być zamknięci, lecz powołani są do otwartości, podobnie jak starcy Symeon i Anna” – stwierdził papież.
Przed udzieleniem swego pasterskiego błogosławieństwa Ojciec Święty podziękował zgromadzonym za wspólną modlitwę, prosił o wybaczenie swoich grzechów. Modlił się o wytrwałość w wierze, nadziei i miłości.
20 maja 1992 r. Jan Paweł II mianował 55-letniego ks. Jorge Mario Bergoglio biskupem pomocniczym archidiecezji Buenos Aires. Sakrę biskupią nowy hierarcha przyjął 27 czerwca tegoż roku z rąk ówczesnego arcybiskupa stolicy kard. Antonio Quarracino. Jego zawołaniem biskupim są słowa “Miserando atque eligendo” – “Spojrzał z miłosierdziem i wybrał”.
Franciszek: ewangelizacja to nie spokój, lecz udręki
- Trudności i cierpienia są częścią dzieła ewangelizacji i jesteśmy powołani, aby znaleźć w nich okazję do sprawdzenia autentyczności naszej wiary i naszej relacji z Jezusem - powiedział papież Franciszek w rozważaniu poprzedzającym dzisiejszą modlitwę „Anioł Pański” na placu św. Piotra w Watykanie
– Musimy uważać te trudności za szansę, aby być jeszcze bardziej misyjnymi i wzrastać w tej ufności ku Bogu, naszemu Ojcu, który nie opuszcza swoich dzieci w godzinie burzy – dodał Ojciec Święty.
Wskazał, że posłanie uczniów przez Jezusa „nie gwarantuje im sukcesu, podobnie jak nie stawia ich z dala od niepowodzeń i cierpień. Muszą brać oni pod uwagę zarówno możliwość odrzucenia, jak i prześladowania”. Uczeń bowiem „jest wezwany do upodobnienia swojego życia do Chrystusa, który był prześladowany przez ludzi, zaznał odrzucenia, opuszczenia i śmierci na krzyżu”. – Nie ma misji chrześcijańskiej pod znakiem spokoju – stwierdził Franciszek. A jednocześnie „przeżywając trudności chrześcijańskiego świadectwa w świecie, nigdy nie jesteśmy zapomniani, ale zawsze wspierani życzliwą troską Ojca”.
Papież zaznaczył, że „prześladowania chrześcijan mają miejsce również w naszych czasach”. – Módlmy się za naszych braci i siostry, którzy są prześladowani i chwalmy Boga, ponieważ, pomimo tego, nadal odważnie i wiernie świadczą o swojej wierze. Niech ich przykład pomaga nam, byśmy bez wahania zajmowali stanowisko na rzecz Chrystusa, świadcząc o Nim mężnie w sytuacjach dnia powszedniego, nawet w sytuacjach pozornie spokojnych. W istocie bowiem jakąś formą próby może być także brak wrogości i udręk. Także w naszych czasach Pan posyła nas nie tylko jak „owce między wilki”, ale także jak straże pośród ludzi, którzy nie chcą być przebudzeni z odrętwienia światowego, pomijającego słowa Ewangelicznej prawdy, budując sobie własne ulotne prawdy – mówił Franciszek.
Zauważył, że w tym wszystkim Jezus ciągle nam mówi, tak jak mówił uczniom swoich czasów: „Nie bójcie się!”. – Nie bójcie się, tego kto was wyśmiewa i źle was traktuje, nie bójcie się tego, kto was nie zna, lub kto z pozoru was szanuje, a za plecami zwalcza Ewangelię. Jezus nie zostawia nas samych, ponieważ jesteśmy dla Niego cenni – stwierdził papież.
Podkreślił, że „w dawaniu świadectwa wierze nie liczą się sukcesy, ale wierność Chrystusowi”.
Choć ani razu nie pojawia się ten wyraz, dzisiejsza Liturgia Słowa mówi o odwadze. Prawdziwa odwaga nie polega na tym, by nie bać się niczego. Przeciwnie, by wiedzieć, czego się bać: Bójcie się… Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle.
To mocne zdanie wprowadza perspektywę, z poziomu której rzeczywiście nie trzeba bać się tych, którzy zabijają ciało, choć duszy zabić nie mogą. To wielkie pocieszenie Jezusa znajduje potwierdzenie w doświadczeniu Jeremiasza i psalmisty: choć znajdowali się w sytuacji beznadziejnej, choć byli prześladowani przez ludzi – nigdy nie zatracili nadziei, bo zaufali Panu.
Najczęściej w dzisiejszym Słowie powtarza się uspokajające pocieszenie PANA (7): NIE BÓJCIE SIĘ (4). Liturgia Słowa zatem, mimo że mówi o sytuacji beznadziejnej – o ŚMIERCI (4) jest optymistyczna, daje nadzieję, nadzieję ostateczną. Ta nadzieja wybrzmiewa przede wszystkim u św. Pawła: dzięki JEDNEMU (3)GRZECH (4)WSZYSTKICH (4)będzie pokonany.
Wybierz 02, aby zobaczyć tekst I czytania
Czytanie z Księgi Jeremiasza
(Jr 20,10-13)
Słyszałem oszczerstwo wielu: Trwoga dokoła! Donieście, donieśmy na niego! Wszyscy zaprzyjaźnieni ze mną wypatrują mojego upadku: Może on da się zwieść, tak że go zwyciężymy i wywrzemy swą pomstę na nim! Ale Pan jest przy mnie jako potężny mocarz; dlatego moi prześladowcy ustaną i nie zwyciężą. Będą bardzo zawstydzeni swoją porażką, okryci wieczną i niezapomnianą hańbą. Panie Zastępów, Ty, który doświadczasz sprawiedliwego, patrzysz na nerki i serce, dozwól, bym zobaczył Twoją pomstę nad nimi. Tobie bowiem powierzyłem swą sprawę. Śpiewajcie Panu, wysławiajcie Pana! Uratował bowiem życie ubogiego z ręki złoczyńców.
Oto Słowo Boże
[01][02]
•
PIERWSZE CZYTANIE
Modlitwa Jeremiasza• Jr 20,10-13
KSIĘGA: Jeremiasza • AUTOR:Jeremiasz • CZAS POWSTANIA: ok. 626-587 r. przed Chr.
KATEGORIA: modlitwa • MIEJSCE: Jerozolima • CZAS: 609-605 r. przed Chr., czasy Jojakima • BOHATER: Jeremiasz • WERSJE: brak
Pod względem liczby słów to najobszerniejsza księga Starego Testamentu. Zawiera aż 52 rozdziały. Podobnie jak Księga Izajasza i inne księgi prorockie, nosi nazwę jej głównego bohatera – Jeremiasza. Usłyszymy fragment, który jest modlitwą Jeremiasza. Jak dowiadujemy się z poprzedzających wersetów, na dziedzińcu domu Pańskiego Jeremiasz przepowiedział nieszczęście, które przyjdzie na miasto, gdyż jego mieszkańcy nie słuchają Boga. W efekcie kapłan Paszchur poddał chłoście i uwięził Jeremiasza.
Modlitwa Jeremiasza Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść (Jr 20,7-18) umieszczona jest właśnie w tym kontekście. To głęboka skarga proroka, który ciągle doświadcza trudności podczas swojej posługi: Słowo Pańskie stało się dla mnie codzienną zniewagą i pośmiewiskiem – skarży się. Jeremiasz narzeka Bogu na oszczerstwa i na zapowiedzi zemsty – a przecież ich powodem jest to, że głosi Jego słowo.
Modlitwa Jeremiasza to nie tylko lament. To wyznanie nadziei w sytuacji z pozoru beznadziejnej: prześladowcy ustaną i nie zwyciężą– mówi Jeremiasz.
Wybierz 02, aby zobaczyć tekst Psalmu
(Ps 69,8-10.14.17.33-35)
REFREN: W dobroci Twojej wysłuchaj mnie, Panie
Dla Ciebie bowiem znoszę urąganie,
hańba twarz mi okrywa.
Dla braci moich stałem się obcym
i cudzoziemcem dla synów mej matki.
Bo gorliwość o dom Twój mnie pożera
i spadły na mnie obelgi złorzeczących Tobie.
Lecz ja, o Panie, modlę się do Ciebie
w czas łaski, o Boże.
Wysłuchaj mnie, Panie, bo łaskawa jest Twoja miłość,
spojrzyj na mnie w ogromie swego miłosierdzia.
Patrzcie i cieszcie się, ubodzy,
niech ożyje serce szukających Boga.
Bo Pan wysłuchuje biednych
i swoimi więźniami nie gardzi.
Niech Go chwalą niebiosa i ziemia,
morza i wszystko, co w nich żyje.
[01][02]
•
PSALM
Skarga i pewność•Ps 69, 8-10.14.17.33-35
PSALM 69• AUTOR: ? • CZAS POWSTANIA:?
Psalm 69 to w rzeczywistości synteza dwóch różnych lamentacji o podobnej strukturze: każda najpierw przedstawia • skargę, która przeradza się w • modlitwę. Skąd o tym wiemy? Znawcy języka oryginalnego poznają to po dwóch różnych rytmach ukrytych w psalmie. Ci, którzy nie znają hebrajskiego, też z łatwością wychwycą różnicę, gdyż każda lamentacja ma odrębną tematykę.
• Pierwsza skarga dotyczy człowieka, który ugrzązł w mule topieli (wersety 2-7). Jego modlitwa rozpoczyna się w wersecie 14: Wyrwij mnie z bagna! To obraz przytłoczenia sytuacją bez wyjścia. Co to za sytuacja? To tzw. wody piekielne, fale śmierci. Innymi słowy, bohatera lamentacji opanował grzech (czy tylko pokusa?)• Druga skarga to lament zhańbionego (wersety 8-13). Modlitwa, która wypływa z tej skargi, rozpoczyna się w od wersetu 17: Ty znasz moją hańbę, mój wstyd i mą niesławę. Tu winna jest nie sytuacja, nie grzech, lecz ludzie. Bohater pozostaje bez winy.
Usłyszymy pojedyncze wersety pochodzące z obu lamentacji, raz ze skarg, raz z modlitw. Jednak ich dobór wskazuje raczej na drugą z sytuacji: lamentację człowieka hańbionego, słyszącego obelgi.
ZWRÓĆ UWAGĘ
Bo gorliwość o dom Twój mnie pożera – te słowa psalmu 69 są proroctwem, które wypełniło się w świątyni jerozolimskiej, kiedy Jezus powyrzucał stamtąd bankierów oraz sprzedawców. Jak czytamy u Św. Jana: Uczniowie Jego przypomnieli sobie, ze napisano: “Gorliwość o dom Twój pochłonie mnie”. U synoptyków znajdujemy w tym opisie odniesienie do innego proroctwa, pochodzącego z księgi proroka Izajasza: Mój dom będzie domem modlitwy.
Wybierz 02, aby zobaczyć tekst II czytania
Czytanie z Listu św. Pawła Apostoła do Rzymian
(Rz 5,12-15)
Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli... Bo i przed Prawem grzech był na świecie, grzechu się jednak nie poczytuje, gdy nie ma Prawa. A przecież śmierć rozpanoszyła się od Adama do Mojżesza nawet nad tymi, którzy nie zgrzeszyli przestępstwem na wzór Adama. On to jest typem Tego, który miał przyjść. Ale nie tak samo ma się rzecz z przestępstwem jak z darem łaski. Jeżeli bowiem przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich śmierć, to o ileż obficiej spłynęła na nich wszystkich łaska i dar Boży, łaskawie udzielony przez jednego Człowieka, Jezusa Chrystusa.
Oto Słowo Boże
[01][02]
•
DRUGIE CZYTANIE
Pokonany grzech•Rz 5,12-15
KSIĘGA: List do Rzymian · NADAWCA: św. Paweł · SKĄD: Korynt ·DATA: 57-58 · ADRESACI: mieszkańcy Rzymu
Paweł jeszcze nie znał Rzymu, kiedy pisał do jego mieszkańców. Przybył tam dwa lata po powstaniu tego listu. List ma charakter wykładu teologicznego, choć często jest polemiczny. Liczne pytania stawiane przez Apostoła Narodów, na które potem odpowiada, to prawdopodobnie prawdziwe wątpliwości i oskarżenia rzucane przez oponentów pod jego adresem.
Treścią listu jest usprawiedliwienie z wiary. Najczęściej Paweł przywołuje właśnie pojęcie usprawiedliwienia. Najpierw pisze o powodach osamotnienia, grzechu człowieka i o wybawieniu z niego przez Chrystusa. W końcowej części podejmuje temat ostatecznego zbawienia Izraela, wreszcie następują praktyczne upomnienia.
Fragment, który usłyszymy, to zakończenie pierwszej części, syntetycznie mówiącej o przyczynach grzechu i śmierci, słowa istotne dla zrozumienia grzechu pierworodnego: przez jednego, Adama, grzech stał się udziałem wszystkich. W analogiczny sposób, przez Jednego – na wszystkich, przychodzi jednak również zwycięstwo nad grzechem, obfitość łaski, usprawiedliwienie.
CZY WIESZ, ŻE…
Oto werset, który według Soboru Trydenckiego zawiera naukę o grzechu pierworodnym: Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli…
TRANSLATOR
Wybierz 02, aby zobaczyć tekst Ewangelii
Słowa Ewangelii według św. Mateusza
(Mt 10,26-33)
Jezus powiedział do swoich apostołów: Nie bójcie się ludzi. Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach! Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież żaden z nich bez woli Ojca waszego nie spadnie na ziemię. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli. Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie.
Oto Słowo Pańskie
[01][02]
•
EWANGELIA
Duszy zabić nie mogą •Mt 10,26-33
EWANGELISTA: św. Mateusz • CZAS POWSTANIA: po 70 r.
KATEGORIA: mowa • MIEJSCE: Galilea • CZAS: ok. 33 r. • BOHATER: Jezus • SŁUCHACZE: apostołowie • Wersje: Łk 12,2-9
Po okresach Wielkiego Postu i Wielkanocnym wracamy do okresu zwykłego. A to oznacza, że przed nami systematyczna lektura Ewangelii wg św. Mateusza. Oto rozdział 10. Po Kazaniu na Górze (rozdziały 5-7) Jezus rozpoczyna głoszenie Ewangelii. Rozdziały 8 i 9 obfitują przede wszystkim w opisy uzdrowień. Jezus powołuje też Mateusza – pierwszych czterech apostołów powołał jeszcze przed wygłoszeniem Kazania na Górze. Rozdział 10 to mowa, którą Jezus rozsyła dwunastu apostołów.
Usłyszymy fragment tej właśnie mowy. Następuje on po ostrzeżeniu przed prześladowaniami: Będą was wydawać sądom… Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. To ostrzeżenie nie jest jednak straszeniem, przeciwnie, pełne jest nadziei: Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.
W podobnym świetle, w świetle nadziei, warto odczytywać fragment, który usłyszymy. Jezus mówi o prawdziwej odwadze: objaśnia, czego nie warto się bać, ale jednocześnie oznajmia, czego bać się trzeba.
TRANSLATOR
• Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć (Mt 10,26) • Dosłownie: Nic bowiem jest zasłonięte, co nie będzie odsłonięte, ukryte, co nie będzie poznane
• Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle (Mt 10,28) • Dosłownie: w Gehennie
• Jesteście ważniejsi niż wiele wróbli (Mt 10,31) • W oryginale: Od wielu wróbli różnicie się
LINKI
• Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą (Mt 10,28)
Ap 2,10: Przestań się lękać tego, co będziesz cierpiał. Oto diabeł ma niektórych spośród was wtrącić do więzienia, abyście zostali poddani próbie… Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci wieniec życia
1P 3,14: Nie obawiajcie się zaś ich groźby i nie dajcie się zaniepokoić. Pana zaś Chrystusa uznajcie w sercach waszych za Świętego…
• Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie (Mt 10,32-33)
2Tm2,13: Jeśli się będziemy Go zapierali, to i On nas się zaprze. Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć samego siebie
• …przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie… (Mt 10,32)
Ap 3,5: Tak szaty białe przywdzieje zwycięzca i z księgi życia imienia jego nie wymażę. I wyznam imię jego przed moim Ojcem i Jego aniołami
WERSJE
• W Ewangelii św. Łukasza mowa ta znajduje się w innym kontekście: już po powrocie uczniów z rozesłania. Jezus, zaproszony do jednego z faryzeuszów na obiad, wytknął obłudę im oraz uczonym w Piśmie. Zarzucił im hipokryzję i dbałość tylko o pozory. Ci starali się pochwycić Go na jakimś słowie. Po tej właśnie scysji z faryzeuszami Jezus ostrzega tłum przed kwasem, to znaczy obłudą faryzeuszów.
• Różnica kontekstu jest więc podwójna: u Łukasza Jezus zwraca się do tłumów, a nie do wąskiego grona apostołów. Ostrzega przed faryzeuszami, a nie ogólnie przed ludźmi.
TRENDY
#TrwogaDokoła
Strażak boi się ognia, ale wchodzi do płonącego domu, by ratować ludzi. Zakochany boi się odrzucenia, ale drżąc, wyznaje miłość. Podwładny boi się przełożonego, ale narażając się na szykany, mówi mu jakąś trudną prawdę. Ileż takich sytuacji! Pamiętamy na pewno te chwile, w których udało się nam pokonać lęk i podjąć odważną, słuszną decyzję. Długo bolą porażki – kiedy strach nas sparaliżował, zamknął usta lub zmusił do ucieczki. (ks. Tomasz Jaklewicz)
Zapewne każdy człowiek doświadcza różnych rodzajów bojaźni. Zna dręczące go nieraz obawy. Odbierają one człowiekowi poczucie bezpieczeństwa, tworzą atmosferę zagrożeń i odbierają radość życia. Istnieją jednak i takie obawy, które człowieka napełniają respektem i szacunkiem wobec innych. Wzbudzają też poczucie odpowiedzialności i chronią przed destruktywnym „luzactwem”. W takim kontekście trzeba odczytać przesłanie Jezusa: „Bójcie się raczej tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle”.(ks. Jan Waliczek)
#NieBójcieSięLudzi
Jak się ktoś z ciebie śmieje zwłaszcza przy innych, jak ktoś obgaduje poza plecami, jak jest tak mściwy, że naprawdę nie można przewidzieć, co mu wpadnie do głowy, jak ma szerokie plecy i może załatwić coś nie po twojej myśli, jak ci wiecznie dokucza, narzekając i biadoląc, jak znajdzie się taki człowiek co jest przeciw tobie, to jesteś jak Jeremiasz albo jak psalmista. I nie tylko, że wtedy człowiek czuje się pokrzywdzony, ale i zaczyna się bać. A Jezus mówi: „Nie bójcie się ludzi”.(ks. Wojciech Węgrzyniak)
Wulgarni i agresywni kibice okazują się w indywidualnym spotkaniu przestraszonymi chłopcami, którym zabrakło oparcia w ojcu. Hałaśliwe zachowania pseudokibiców są rodzajem projekcji źródła lęku na świat zewnętrzny i sposobem pozbywania się tego lęku. Im mocniej ktoś podkreśla swą osobę, tym bardziej ma rozmyty obraz samego siebie.(Augustyn Pelanowski OSPPE)
#PoliczoneWłosy
Bóg jest najlepszym bilardzistą świata. (…) Pan Bóg ma sześć miliardów kulek bilardowych. I potrafi teraz tak pyknąć Krzyśka, żeby po rozmowie z tatą odbił się, wpadł na Ewę duchowo, Ewie znowu zmienił tor, potem Ewa tu na spowiedzi zareaguje jeszcze siłą kinetyczną rozmowy. (…) Mistrzowie uderzają nieraz kulkę w drugą stronę.(ks. Piotr Pawlukiewicz)
Kapłan Archidiecezji Warszawskiej. Pochodzi z Lubawy. Ukończył studia specjalistyczne na Wydziale Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Santa Croce w Rzymie. Jesienią 2013 roku, objął stanowisko rzecznika prasowego Archidiecezji Warszawskiej oraz dyrektora Archidiecezjalnego Centrum Informacji. Wykłada edukację medialną w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Na Stacji7.pl jest autorem wielu artykułów oraz popularnego cyklu Jutro Niedziela.
Doktor nauk biblijnych, wykładowca KUL oraz WSD w Kielcach. Sekretarz czasopism biblijnych The Biblical Annals oraz Verbum Vitae. Uczestnik programów radiowych i telewizyjnych popularyzujących Biblię: W Namiocie Słowa, Szukając Słowa Bożego, Telewizyjny Uniwersytet Biblijny (Radio Maryja i Telewizja Trwam). Moderator Dzieła Biblijnego Diecezji Kieleckiej.
Modlę się, aby nikt na świecie nie musiał doświadczać tego, co my w Aleppo. Współczucie i solidarność są nam potrzebne - mówi o. Ibrahim Alsabagh, proboszcz parafii w Aleppo
Z o. Ibrahimem Alsabaghem, franciszkaninem, proboszczem rzymsko-katolickiej parafii św. Franciszka w Aleppo rozmawia Anna Wojtas
W Polsce toczy się dyskusja, także polityczna, jak pomagać uchodźcom. Przytaczane są w niej wypowiedzi księży z Aleppo jako argumenty za tym czy pomagać na miejscu, w Syrii, czy zapraszać uchodźców do siebie. Jakie jest Ojca zdanie? Co jest lepsze?
– Rzecz jest bardzo prosta, ale trzeba dokonać radykalnego wyboru związanego z naszą chrześcijańską wiarą. „Czyńcie to, co byście chcieli, żeby ludzie wam czynili”. Myślę, że ktoś, kto znajduje się w bardzo trudnym położeniu, myśli o pomocy, którą można mu przynieść. Zwłaszcza gdy jest to osoba, która ucieka od śmierci czy głodu, jest przestraszona, lęka się o swoje dzieci. Nie trzeba budować intelektualnej drabiny, trzeba stawiać szczeble działania. Nie należy mówić: to robimy, a tego nie; to jest lepsze, a tamto gorsze. Miłosierdzie jest radykalne. Polega na tym, że czynimy wszystko, co możemy zrobić.
O. Ibrahim Alsabagh | fot. Anna Wojtas
Dobry samarytanin opisany w Ewangelii św. Łukasza nie poświęcił się rozmyślaniom filozoficznym. Miał wolne serce. Pozwoliło mu to po prostu współczuć, zakasać rękawy, ubrudzić ręce i pomóc. Dwaj, którzy go poprzedzili patrzyli, przyglądali się, ale trzymali się z dala, pozostali obojętni. Samarytanin spojrzał, współczuł, zbliżył się, obmył rany – zaczął nieść pomoc.
Św. Łukasz potrzebuje trzynastu czasowników, by powiedzieć jak człowiek może pomóc drugiemu np. leżącemu na ulicy. Samarytanin nie oszczędzał ani czasu ani wysiłku, nie dbał o to, by się nie ubrudzić. Nie szczędził sił. Poświęcił się całkowicie człowiekowi okradzionemu, półnagiemu, na granicy życia i śmierci. Może powinniśmy tak samo postępować?
Jak przezwyciężyć lęk? Ojciec żyjąc w Aleppo ma chyba na to sposób? Co poradziłby tym, którzy chcieliby pomóc, ale boją się. Jak mogą pokonać własne bariery?
Nie pokonuję lęku, bo lęk istnieje, jest czymś nam przypisanym. Kiedy zdarzało się, że zasypiałem i właśnie wybuchała bomba – bałem się, rzucałem się w łóżku. I to we mnie tkwi. Lęk czujemy, ale nie możemy pozwolić, by nad nami zapanował.
Św. Piotr i Piłat – jeden bał się o swoje życie, drugi o swoją karierę. Jeden się zaparł Mistrza, drugi umył ręce i posłał Jezusa na śmierć. Jezus też się bał w Ogrodzie Oliwnym lecz zaczął się na klęczkach modlić i sprawił, że wola Boga wzięła górę nad jego ludzką wolą.
My nosimy nasze ludzkie lęki, ale zawierzamy je modlitwie. Prosimy Pana o łaskę i dzięki temu udaje się nam przekraczać nasze lęki. Doświadczamy tego, jak łaska Boża ciągle pozwala nam iść naprzód.
Ojciec dzieląc los swoich parafian w Aleppo okazuje im solidarność. Jak my katolicy w Polsce, możemy być solidarni z wami?
Dokonujemy wyboru Jezusa, który był bogaty ale dla nas stał się ubogim – jak mówi św. Paweł, żeby wzbogacić nas wszystkich swoim ubóstwem. My, idąc za przykładem Jezusa i zgodnie z duchowością św. Franciszka chcemy się wcielić w rzeczywistość cierpiących i współczuć z nimi w trudnych warunkach życia. Wszelkimi sposobami i środkami, które mamy staramy się służyć biednym – w wolności i szczerości serca.
Wy też możecie nam pomóc. Nade wszystko modlitwą! Modlę się co dzień, aby nikt tutaj w Polsce ani nigdzie indziej na świecie nie musiał doświadczać tego, co przeżywamy w Aleppo. Nie domagamy się od was, żebyście przeżywali to, co my przeżywamy ani żebyście znaleźli się w naszych warunkach ale współczucie – tak! Solidarność – tak! One są nam potrzebne, bo trzeba myśleć o biednych i o tym, jak naprawdę im pomóc. To jest coś, o co prosimy w imię człowieczeństwa, naszej ludzkiej natury i również w imię Jezusa.
• 
![33 uderzenia serca [#20]: Bogactwo](https://stacja7.pl/wp-content/uploads/2017/06/uderzenia-belkanowa20-320x180.jpg "33 uderzenia serca [#20]: Bogactwo")
Komentarze