Nasze projekty

Jutro Niedziela – V Wielkanocna B

Nie tylko "sympatyzować" ani nawet "przynależeć". Jezus określa, na czym polega związek z Kościołem.

Reklama

PUNKT WYJŚCIA


PIĄTA NIEDZIELA WIELKANOCNA • Rok B • KOLOR SZAT: biały • KOLEKTA: Modlimy się, aby Bóg obdarzył nas, wierzących w Jego Syna, wolnością i wiecznym dziedzictwem • CZYTANIA: Dzieje Apostolskie 9,26–31 • Psalm 22,26–28.30–32 • Pierwszy List św. Jana Apostoła 3,18–24 • Ewangelia według św. Jana 15,1–8

CHMURA SŁOWA

STO SŁÓW

Co to znaczy trwać?

Dziś Jan wyjaśnia, że trwać w Bogu, to znaczy przede wszystkim trwać w Słowie i Ewangelii Jezusa, zanurzyć się w niej, przebywać tam stale, nie na chwilę. Słowo może stać się naszą życiową przystanią i oparciem, prawdziwym domem. Słowo, które nam dał nasz Ojciec, jest dla nas życiem, dzięki Niemu możemy się rozwijać, wzrastać i w końcu owocować – przynosić dobro.

Reklama

W dzisiejszych czytaniach aż dwa razy jesteśmy zapewniani, że jeśli tylko będą w nas słowa naszego Ojca, jeśli będziemy zachowywać Jego przykazania i czynić to, co się Jemu podoba, wtedy otrzymamy wszystko, o cokolwiek poprosimy.

Do pełni naszego szczęścia – zbawienia potrzebna jest zatem wiara w to, że mamy Ojca, który zawsze jest blisko, jest z nami, trwa w nas, oraz miłość, pokazująca, że my także trwamy w Nim, że jesteśmy przez Niego (przez Jego Słowo) kształtowani, wzrastamy, działamy i wydajemy plony.

Cóż więc może nam zagrażać, jeśli wiemy, że jesteśmy uczniami, dziećmi, latoroślami i dziedzicami najlepszego Ojca?

Reklama

Czytanie z Dziejów Apostolskich

(Dz 9,26-31)

Kiedy Szaweł przybył do Jerozolimy, próbował przyłączyć się do uczniów, lecz wszyscy bali się go, nie wierząc, że jest uczniem. Dopiero Barnaba przygarnął go i zaprowadził do Apostołów, i opowiedział im, jak w drodze /Szaweł/ ujrzał Pana, który przemówił do niego, i z jaką siłą przekonania przemawiał w Damaszku w imię Jezusa. Dzięki temu przebywał z nimi w Jerozolimie. Przemawiał też i rozprawiał z hellenistami, którzy usiłowali go zgładzić. Bracia jednak dowiedzieli się o tym, odprowadzili go do Cezarei i wysłali do Tarsu. A Kościół cieszył się pokojem w całej Judei, Galilei i Samarii. Rozwijał się i żył bogobojnie, i napełniał się pociechą Ducha Świętego.

Reklama

Oto Słowo Boże

PIERWSZE CZYTANIE

Paweł wśród apostołów Dz 9, 26-31

Szaweł, wkrótce Paweł, mimo nawrócenia jest wciąż postrzegany jako prześladowca chrześcijan. Barnaba przekonuje apostołów, co się stało pod Damaszkiem.

KSIĘGA: Dzieje Apostolskie • AUTOR: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: ok. 80–85 r. • KATEGORIA: wydarzenie • CZAS AKCJI: ok. 33 r., po zesłaniu Ducha Świętego • MIEJSCE AKCJI: Jerozolima • BOHATEROWIE: Paweł, Barnaba, apostołowie

MISJA PIOTRA, MISJA PAWŁA • Przypomnijmy, że czytane w okresie wielkanocnym Dzieje Apostolskie opisują rozwój i wzrost młodego Kościoła. Rodzi się on ze śmierci i zmartwychwstania Chrystusa oraz zesłania Ducha Świętego. Pierwszych dwanaście rozdziałów poświęconych jest historii Kościoła w Jerozolimie oraz misji Piotra. Widać w nich już, jak Dobra Nowina stopniowo przekracza granice Izraela, wychodząc ku poganom • Od rozdziału trzynastego uwaga Łukasza skupia się na św. Pawle, który staje się ewangelizatorem świata pogańskiego. Jego pobyt w Rzymie przed męczeńską śmiercią i głoszenie Ewangelii wszystkim narodom to ostatni obraz, z jakim Łukasz pozostawia nas w lekturze Dziejów Apostolskich.

SZAWEŁ–PAWEŁ • Ale już wcześniej, bo w dziewiątym rozdziale Dziejów, jesteśmy świadkami nawrócenia Szawła. Jezus zdobywa go na drodze do Damaszku (? Dz 9,1–17). Po tym wydarzeniu nawrócony Szaweł stawia swoje pierwsze kroki jako ewangelizator. Tak skutecznie głosi Słowo w Damaszku, że musi stamtąd uciekać w obawie o swe życie (? Dz 9,20–25). Udaje się potem do Jerozolimy (? Dz 9,26–29).

PROBLEMY PAWŁA • Usłyszymy o spotkaniu Pawła z apostołami w Jerozolimie po swoim nawróceniu. Zwróćmy uwagę, że wspólnota jerozolimska, do której przybywa, obawia się go jako prześladowcy Kościoła. Dopiero Barnaba wprowadzi go w jej szeregi, otwierając Pawłowi drogę do głoszenia Dobrej Nowiny w Izraelu.


(Ps 22,26-28.30-32)

REFREN: Będę Cię chwalił w wielkim zgromadzeniu.

Wypełnię me śluby wobec bojących się Boga. Ubodzy będą jedli i zostaną nasyceni, będą chwalić Pana ci, którzy Go szukają: „Serca wasze niech żyją na wieki”.

Przypomną sobie i wrócą do Pana wszystkie krańce ziemi i oddadzą Mu pokłon wszystkie szczepy pogańskie. Jemu oddadzą pokłon wszyscy, co śpią w ziemi, przed Nim zegną się wszyscy, którzy staną się prochem.

A moja dusza będzie żyła dla Niego, potomstwo moje Jemu będzie służyć, przyszłym pokoleniom o Panu opowie, a sprawiedliwość Jego ogłoszą ludowi, który się narodzi.

PSALM

W wielkim zgromadzeniu Ps 22, 26-28.30-32

Psalmista chce chwalić Pana w wielkim zgromadzeniu i by do Boga powróciły wszystkie krańce ziemi. To pragnienia, które zrealizują się w misji św. Pawła.

PSALM: 22 • AUTOR: anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: czasy powygnaniowe, po 538 r. przed Chr.

LAMENTACJA • Psalm zaliczany jest do gatunku „lamentacji indywidualnej”. Prawdopodobnie towarzyszył modlitwie człowieka stojącego na progu śmierci w wyniku choroby, przedłużającego się cierpienia czy śmiertelnego niebezpieczeństwa • To modlitwa mająca wyrwać wierzącego z objęć pewnej śmierci • Psalm 22 dzieli się na dwie części: • I – prośba o pomoc (w. 2–22) • II – obietnica uwielbienia i dziękczynienie za wyzwolenie od śmierci (w. 23–32).

PSALM ZMARTWYCHWSTAŁEGO • W perspektywie Nowego Testamentu Psalm stał się modlitwą Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego, który do końca wypełnił swe śluby, czyli misję wobec Boga. Jego życie staje się źródłem nadziei i wzorem, nawet pokarmem dla wszystkich ubogich Pana, oczekujących wybawienia • Zwróćmy uwagę, że psalm zapowiada powszechne zmartwychwstanie. To słowa: Jemu się pokłonią wszyscy śpiący w ziemi, przed Nim zegną się wszyscy, którzy staną się prochem.

PO KRAŃCE ZIEMI • Wersety psalmu, które usłyszymy, pochodzą z jego drugiej części. Ilustrują ufną modlitwę, którą wierny zanosi do Pana, pewien swojego ocalenia. Zauważmy, że psalmista wyraża pragnienia, które będzie nosił w sobie i zrealizuje nawrócony Paweł (? PIERWSZE CZYTANIE): głoszenie we wspólnocie, w wielkim zgromadzeniu, a nie samotnie oraz ewangelizacja, z którą dotarł po wszystkie krańce ziemi.


Czytanie z I listu św. Jana Apostoła

(1 J 3,18-24)

Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą! Po tym poznamy, że jesteśmy z prawdy, i uspokoimy przed Nim nasze serce. A jeśli nasze serce oskarża nas, to Bóg jest większy od naszego serca i zna wszystko. Umiłowani, jeśli serce nas nie oskarża, mamy ufność wobec Boga, i o co prosić będziemy, otrzymamy od Niego, ponieważ zachowujemy Jego przykazania i czynimy to, co się Jemu podoba. Przykazanie zaś Jego jest takie, abyśmy wierzyli w imię Jego Syna, Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie tak, jak nam nakazał. Kto wypełnia Jego przykazania, trwa w Bogu, a Bóg w nim; a to, że trwa On w nas, poznajemy po Duchu, którego nam dał.

Oto Słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

Czynem i prawdą 1 J 3, 18-24

Święty Jan powtarza przykazanie miłości Boga i bliźniego. A jednak brzmi inaczej niż w Starym Testamencie, bo chodzi o kochanie innych miłością Jezusa, nie własną.

KSIĘGA: Pierwszy List św. Jana • NADAWCA: św. Jan / uczeń ze szkoły Janowej • SKĄD: Efez /miejsce nieznane • DATA: koniec I w. / początek II w. • ADRESACI: kościoły w Azji Mniejszej

PISMA JANA • Święty Jan jest najbardziej płodnym nowotestamentalnym autorem. Oprócz Ewangelii i ostatniej księgi Biblii – Apokalipsy – napisał, przy współudziale swoich sekretarzy, trzy listy skierowane do swojej wspólnoty • Charakterystyczne jest to, że do swoich adresatów zwraca się: dzieci moje, a jednym z wiodących tematów jest życie dzieci Bożych.

Z ROZDZIAŁU TRZECIEGO • W trzecim rozdziale swojego listu Jan przypomina swojej wspólnocie o powołaniu i godności dzieci Bożych (? 3,1–5). Wynika z tego konieczność unikania grzechu (? 3,4–9) oraz zachowywania przykazań, w sposób szczególny przykazania miłości.

PRZYKAZANIE MIŁOŚCI • Miłować nie słowem, ale czynem i prawdą – to znak rozpoznawczy i świadectwo przynależności do Chrystusa. O tym usłyszymy w drugim czytaniu. Taka miłość daje pokój serca i gwarantuje wysłuchanie każdej modlitwy wierzącego, ponieważ zachowuje on Boże przykazania. Główne przykazanie to wierzyć w Jezusa i miłować braci. Zachowując je, chrześcijanin trwa w Panu.


Słowa Ewangelii wg św. Jana

(J 15,1-8)

Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który uprawia. Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy. Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was. Wytrwajcie we Mnie, a Ja /będę trwał/ w was. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie – o ile nie trwa w winnym krzewie – tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie. Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami.

Oto Słowo Pańskie.

EWANGELIA

Winny krzew J 15, 1-8

Krzew winny i winnica to szczególna biblijna metafora. Zyskuje nowe bogactwo, kiedy Jezus nazywa siebie Krzewem Winnym, a uczniów latoroślami.

EWANGELISTA: św. Jan • CZAS POWSTANIA: ok. 90 r. • KATEGORIA: mowa • MIEJSCE AKCJI: Jerozolima, Wieczernik • CZAS AKCJI: ok. 33 r. • KTO MÓWI: Jezus • ADRESACI: uczniowie

PO ZMARTWYCHWSTANIU • Choć rok B charakteryzuje się tym, że słuchamy przede wszystkim Ewangelii według św. Marka, to w okresie wielkanocnym dominują fragmenty pochodzące z Ewangelii według św. Jana. Co więcej, od czwartej niedzieli wielkanocnej dotyczą wydarzeń sprzed zmartwychwstania Jezusa Chrystusa • W piątą i szóstą niedzielę wielkanocną wrócimy do Wieczernika i Ostatniej Wieczerzy, poprzedzającej mękę i śmierć Zbawiciela.

OSTATNIA WIECZERZA • Ostatnia Wieczerza u św. Jana ma inny przebieg niż u pozostałych ewangelistów. Zajmuje pięć rozdziałów (13–17), rozpoczyna się od umywania nóg (J 13,1–20), zawiera zapowiedź zdrady Judasza (J 13,21–30), mowę pożegnalną (J 13,31–16,33), a potem modlitwę arcykapłańską i apel o jedność (J 17). Jan nie opisuje ustanowienia Eucharystii.

KRZEW WINNY • Usłyszymy Jezusa porównującego siebie do winnego krzewu. Ojciec to ogrodnik, który przycina i oczyszcza jego gałęzie, aby przynosiły dobry owoc. Narzędziem oczyszczającym uczniów jest Słowo Jezusa • Mistrz zachęca ich do trwania w Nim, ponieważ sami z siebie nie mogą przynieść owocu. Wszyscy, którzy w nim nie trwają, są jak uschłe gałęzie, które na końcu zbiera się i przeznacza na spalenie (obraz sądu). Trwanie w Jezusie – Winnym Krzewie sprawia, że życie uczniów jest owocne i że ich modlitwy są wysłuchane.


Szersza analiza czytań, psalmu oraz Ewangelii dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę