Obudziła się we mnie wdzięczność
Pierwsze zdania i od razu wiedziałam, że trzymam w rękach książkę dla mnie. Obudziła się we mnie wdzięczność. Za “zwykłe” usunięcie migdałka u mojego syna kilka lat temu. Nie odbywało się ono w znieczuleniu miejscowym z wkładaniem do krzyczącej buzi na zmianę: nożyczek, nożyków i innych ostrych przyrządów. Nie miał na siłę przywiązanych rąk i nóg. Uff! Choć po zabiegu synek krzyczał, płakał, wyrywał się, a z nosa ciekła mu krew, to całe okoliczności wizyty szpitalnej były zgoła inne niż te, które na początku książki wspomina Ania Hazuka – autorka “Drugiej”.
Wdzięczność. Choć próbowałam ją praktykować już dawno temu, ciągle czułam, że to nie to, że chyba coś ze mną nie tak skoro chcę, a nie umiem być wdzięczna za zdrowie, śpiew ptaków, tęczę… Nie mówiąc o wdzięczności za trudne doświadczenia. Miałam wrażenie, że wdzięczność w moim życiu jest chwiejna, chwilowa, ulotna. Pomimo moich starań, podjętej decyzji, by była obecna w moim życiu.
Teraz moja wdzięczność jest praktyką każdego dnia (z nielicznymi wyjątkami). Jest trwała i dająca szczęście. Musiałam przejść drogę, podobnie jak autorka książki, od wystraszonego kurczaka do… Z resztą sami przeczytajcie jaką życiową podróż odbyła Ania i gdzie doszła. Nie będę wam tu spoilerować.
CZYTAJ: Anna Hazuka: nie da się wszystkiego przewidzieć i zaplanować, czasem trzeba zaryzykować
Czy idę w dobrym kierunku?
Ja sama w wielu momentach książki odnalazłam swoje doświadczenie, podobne mety, które osiągnęłam. Inne fragmenty dały mi nadzieję, że idę w dobrym kierunku. Były też i takie zdania, które stały się dla mnie wyzwaniem, wręcz czasem ością w gardle, którą trudno przełknąć. Jak ziarenka piasku muszlę, tak niektóre słowa podrażniały moje słabsze miejsca. Nieprzyjemne to, ale konieczne, by powstała perła, coś drogocennego. Ufam i wierzę.
Przeczytaj również
-
Warmia i Mazury. Tam nabierzesz… duchowych sił!
-
Dalsze losy Apostołów. Andrzej – Apostoł Słowian
-
Dalsze losy bohaterów „The Chosen”. Szymon Piotr
-
Imię na bierzmowanie. Jak je wybrać?
-
Jedna z najstarszych książek na świecie trafiła na sprzedaż. Zawiera Księgę Jonasza i list św. Piotra
-
Litania loretańska z nowymi wezwaniami
-
11 nowych księży wyświęcono w bazylice watykańskiej
-
Tysiąc młodych obejrzało wyjątkowy musical o Janie Pawle II. Na scenie pojawili się znani artyści
-
Powołania 2.0
-
Narkotyki – duży, cichy problem wśród młodzieży. „Zaczynają w wieku 15-16 lat”
-
Modlitewnik dla dzieci. Uwaga! Tego prezentu dziecko nie odłoży na półkę
-
Apostołowie w „The Chosen” kontra fakty biblijne
-
Prezent na Komunię. Co kupić dziecku komunijnemu?
-
Kościół na terenie getta. Niezwykła historia kościoła Wszystkich Świętych w Warszawie
-
„Wybrali skromnego pracownika winnicy Pańskiej”. To były pierwsze słowa Benedykta XVI
Moimi ziarenkami piasku są często moi synowie – małe lwiątka jak nazywa ich pani psycholog. W domu czują się bezpiecznie, dlatego uczą się rywalizacji, samostanowienia, rozwiązywania konfliktów, wyrażania emocji przy użyciu rąk, nóg, buzi i przedmiotów napotkanych po drodze. Poza oczywiście wieloma innymi naukami, te są zdecydowanie wyzwaniem (albo może okazją do wzniesienia się na wyżyny rodzicielskiej mądrości i cierpliwości?). W każdym razie bywa trudno.
Nie wiem czy “codziennie widzę, jak tu w tym domu, między nami zwycięża dobroć” („Druga”, s. 284). Ten fragment czytałam dokładnie w momencie, w którym usłyszałam krzyki spowodowane walką chłopców. W moim gardle pojawiła się przysłowiowa ość, która przeszkadzała w przyjęciu tych czytanych właśnie słów. A może tak właśnie miało być? Może miały się we mnie uruchomić te wszystkie emocje i pytanie jak to u nas, w naszym domu jest?
To słowa, które ratują mi życie
“[…] obyś był pobłogosławiony trudnym dzieckiem […]. Twoje trudne dziecko, które zapędzi cię w najdziksze rejony rodzicielskiej wścieklizny, które połknie na śniadanie wszystkie twoje zasoby empatii, a potem będzie się pastwić nad resztkami twojej cierpliwości, właśnie to dziecko będzie dla ciebie pomostem do lepszego świata! Do świata matki nieidealnej” („Druga”, s.106-107).
Oj, tak! To słowa, które ratują mi życie już od pierwszych chwil, kiedy je przeczytałam. Te kilka zdań wywarło na mnie największe wrażenie, bo doskonale je rozumiem. Przynajmniej tą część o śniadaniu, empatii i cierpliwości. Druga połowa tego fragmentu koi moje skołatane serce matki nieidealnej. Nawraca mnie. Daje siłę i nadzieję.
By być druga, obie – autorka i ja – stawiamy na miłość wyrażoną szczególnie służbą. Generalnie, bo w szczegółach, jak to przez naszą ludzką naturę skażoną grzechem, różnie bywa. Anię kształtuje w dużej mierze małżeństwo i wielodzietność, mnie – doświadczenie choroby i śmierci męża oraz wychowywanie synów. Przyznaję, że rozdział o małżeństwie, choć jestem przekonana wartościowy, pominęłam. Być może wrócę do niego, jak będę na to gotowa.
ZOBACZ: Anna Hazuka: Postawiłam na miłość. I mam wszystko!
Niewiele przeczytałam takich książek
Niewiele przeczytałam takich książek z kategorii rozwojowo-duchowych, które by mnie tak wciągnęły od pierwszych zdań i puściły dopiero po ostatnich słowach (choć tak naprawdę “Druga” nadal mnie trzyma). Pewnie dlatego, że to czyste świadectwo. Wyczuwalny jest jego autentyzm, prawda. Ja czytałam książkę, a ona rozczytywała mnie. Pomagała wrócić do siebie. “Druga” dodała mi otuchy, przytuliła, otworzyła szerzej oczy i uszy, czasem podszczypywała, parzyła jak pokrzywa.
Mamy różną historię życia, czasami inaczej czytamy rzeczywistość, ale zdecydowanie podłączam się do “tych samych rejestrów wrażliwości” co Ania Hazuka. Łapiesz ze mną te fale i płyniemy? Razem raźniej!
