Co zrobić z wodą święconą pozostałą po wizycie duszpasterskiej?

Sakramentalia

Woda święcona znana jest w Kościele od pierwszych wieków. Należy ona do sakramentaliów. To grupa przedmiotów i czynności, świętych znaków, które nie są sakramentami, ale podobnie jak one oznaczają pewne skutki duchowe, które są owocem modlitwy Kościoła. Sakramentalia mają przygotować wiernych na “przyjęcie skutków sakramentu” oraz “uświęcają różne okoliczności życia”.

Sakramentalia zostały ustanowione przez Kościół dla uświęcenia pewnych posług w Kościele, pewnych stanów życia, najrozmaitszych okoliczności życia chrześcijańskiego, a także użytkowania rzeczy potrzebnych człowiekowi. Warto wiedzieć, że sakramentalia wynikają z “kapłaństwa chrzcielnego”: każdy ochrzczony jest powołany do tego, by być „błogosławieństwem” i by “błogosławić”. 

PRZECZYTAJ: Rozmowa, ofiara w kopercie, a może wspólna modlitwa? Jaki jest sens “wizyty duszpasterskiej”?

Do sakramentaliów zaliczamy poświęcenia, błogosławieństwa, egzorcyzmy, ale także np. obrzędy pogrzebu, obrzędy klasztorne czy posypanie głów popiołem. Należą do nich także medaliki, szkaplerze, sól egzorcyzmowana oraz woda święcona. Służy ona do błogosławienia ludzi oraz przedmiotów, których używanie ma prowadzić do otwierania się na łaskę Boga i do umocnienia wiary.

Woda święcona w liturgii

W kościołach woda święcona obecna jest już przy wejściu, gdzie znajdziemy kropielnicę. Wchodząc do kościoła, zanurzamy w wodzie święconej dłoń i czynimy znak krzyża. Nierzadko kropielnice te mają kształt muszli – tradycja przekazuje, że właśnie za pomocą muszli Jan Chrzciciel udzielał chrztu w rzece Jordan. Wodę święconą znajdziemy także oczywiście w chrzcielnicy – używa się jej w czasie udzielania sakramentu chrztu.

Wody święconej można użyć praktycznie w czasie każdej Mszy świętej – w czasie aspersji (pokropienia), która jest jedną z form aktu pokuty. Przed Soborem Watykańskim II aspersję wykonywano w każdą niedzielę podczas sumy.

Wodą święconą kapłan kropi także np.:

• świece w Święto Matki Bożej Gromnicznej,
• palmy w niedzielę palmową,
• pokarmy wielkanocne,
• samochody w dniu wspomnienia św. Krzysztofa,
• zioła przynoszone przez wiernych 15 sierpnia,
• opłatki na wigilijny stół,
• kadzidło i kredę do oznaczenia drzwi,
• obrączki dla nowożeńców,
• medaliki, szkaplerze, różańce.

Uroczyste poświęcenie wody odbywa się w Kościele w czasie Wigilii Paschalnej. Odśpiewuje się wtedy Litanię do Wszystkich Świętych, a kapłan umieszcza paschał w naczyniu z wodą. W razie potrzeby kapłan może jednak poświęcić wodę w każdej chwili, wypowiadając jedną z formuł błogosławieństwa.

ZOBACZ: Obrazki, rzeźby, medaliki. Dlaczego czcimy wizerunki Chrystusa, Maryi czy świętych?

Woda święcona w domu

Najpopularniejszym wydarzeniem, kiedy woda święcona pojawia się w naszych domach jest wizyta duszpasterska. W czasie tzw. “kolędy” ksiądz odwiedzający parafian błogosławi ich oraz ich dom, pokrapiając wodą święconą.

Nie jest to jednak jedyna okazja do wykorzystania wody święconej. W niektórych domach można bowiem spotkać przy wejściu nic innego jak właśnie kropielnicę – podobnie jak w kościele. Taką kropielniczkę można zakupić w niemal każdym sklepie z dewocjonaliami. Może to być piękny prezent dla nowożeńców, którzy zakładając rodzinę będą także tworzyć swój dom. W czasie epidemii, kiedy nie można było uczestniczyć w Triduum Paschalnym w kościele, niektórzy księża zachęcali, by użyć wody święconej do rodzinnego odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych, które zazwyczaj ma miejsce podczas Liturgii Paschalnej.

Warto wiedzieć, że za każde przeżegnanie się z wodą święconą Kościół udziela odpustu cząstkowego – czyli odpuszczenia części kar za grzechy, które mają być odpokutowane w czyśćcu. Taki odpust można ofiarować za siebie lub w intencji dowolnej osoby zmarłej.

Ponadto wody święconej można użyć np. podczas błogosławieństwa narzeczonych tuż przed ślubem. Można także zabrać wodę święconą na cmentarz i pokropić nią groby bliskich. Wodą święconą można także samodzielnie pokropić nowe mieszkanie po przeprowadzce – nie czekając do okresu świątecznego na wizytę księdza. Niektórzy używają wody święconej używano także w chorobach – kreśląc nią znak krzyża na czole osoby w gorączce, błogosławiąc chore oczy czy uszy, a także pijąc.

Moc wody święconej

Używanie wody święconej z wiarą w moc Jezusa może być skuteczną obroną przed złymi duchami. Możemy o tym przeczytać w świadectwach świętych. Św. Teresa od Jezusa wspomina, że użyła wody święconej gdy miała widzenie szatana. “Pewnego razu w kaplicy ukazał mi się w odrażającej postaci, stojąc tuż przy mnie z lewej strony. Wtedy nie wiedząc już, co robić, wodą święconą, którą miałam pod ręką, pokropiłam w jego stronę, a on po raz trzeci znikł i więcej już się nie pokazał” – opisywała święta.

“Wielka jest więc moc wody święconej. Co do mnie, szczególną i bardzo żywą czuję w głębi duszy pociechę, ile razy jej użyję. Najczęściej, szczerze mówię, czuję od niej jakieś odnowienie wewnętrzne, którego opisać nie zdołam, połączone z taką przyjemnością duchową, że cała dusza moja bierze z niej pokrzepienie” – dodała św. Teresa. 

Anna od Jezusa w swoich zeznaniach przy procesie beatyfikacyjnym powiedziała o świętej Teresie od Jezusa, że “nie puszczała się ona nigdy w drogę bez wody święconej. Martwiła się wielce, jeśli się kiedy zdarzyło, że nie wzięto w podróż wody”. “Również my wszystkie brałyśmy w drogę małe bańki z wodą święconą. Nosiłyśmy je zawieszone przy paskach. Teresa chciała zawsze mieć również swoją” – pisała.

Woda święcona nie zastępuje sakramentów

Woda święcona nie ma jednak nic wspólnego z czarami i magią. Jej używanie ma wypływać z wiary i prowadzić do pogłębienia jej. W żadnym wypadku używanie wody święconej nie powinno zastępować sakramentu pokuty czy codziennej modlitwy. Nie jest ona czymś w rodzaju amuletu, który ma ochronić przed całym złem świata – samo pokropienie wodą święconą czegokolwiek nie sprawi, że Bóg zadziała swoją łaską i uratuje to, co trzeba.

Woda święcona przede wszystkim ma przypominać o tym, że przez chrzest zostaliśmy zanurzeni w Jezusie – w Jego śmierci i zmartwychwstaniu – i prowadzić nas do wiary w Niego, pobudzać do szczerej modlitwy.