Opisane historie są prawdziwe – dotyczą osób, które ojciec Krzysztof Pałys spotkał w trakcie pracy duszpasterskiej
STACJA7 POLECA
-
Modlitewnik dla kobiet
39,90 zł
Zamów
-
Męski Modlitewnik
29,90 zł
Zamów
-
DRUGA. Najbardziej niezwykła podróż ku sobie.
39,90 zł
Zamów
-
EBOOK "Więcej aniżeli ci". Rekolekcje wielkanocne. Ideał miłości - ks. Kacper Nawrot
24,90 zł
Zamów
-
EBOOK Modlitewnik Maryjny. ”Powierz się Matce!”
9,90 zł
Zamów
-
EBOOK Jutro Niedziela ROK C
39,90 zł
Zamów
-
EBOOK Nawykownik Biblijny
4,90 zł
Zamów
-
EBOOK Modlitewnik Weź i się módl
17,90 zł
Zamów
-
EBOOK Modlitwy na adorację krzyża
4,90 zł
Zamów
-
Siła nadziei - Joachim Badeni OP
17,90 zł
Zamów
-
30 SCEN Z ŻYCIA MARYI - ANETA LIBERACKA KSIĄŻKA
14,90 zł
Zamów
– Czy ojciec w duszpasterskiej pracy dużo odnosi sukcesów? Jak często zdarzają się niepowodzenia? – usłyszałem kiedyś.
No tak, policzyć efekty swojej pracy, być dumnym z sukcesów. Tylko jakie kryteria przyjąć?
Przeczytaj również
-
Jutro Niedziela – IV Wielkiego Postu A
-
CZAS WALKI. Przebaczenie kontra gniew
-
Franciszek do Polaków: Niech rekolekcje wielkopostne będą czasem refleksji nad jakością człowieczeństwa
-
CZAS WALKI. Wierność kontra zdrada
-
„24 godziny dla Pana”. Wyjątkowa okazja do adoracji i wielkopostnej spowiedzi
-
Wyjątkowa Droga Krzyżowa w katedrze polowej. Rozważania napisali żołnierze Wojska Polskiego
-
Bp Muskus: oczekiwanie cudownych znaków jest przejawem magii, a nie wiary
-
Warunki dobrej spowiedzi. Jakie są i dlaczego powinniśmy o nich pamiętać?
-
Rachunek sumienia. Czym jest i dlaczego powinniśmy go robić?
-
CZAS WALKI. Miłość kontra nienawiść
-
„Modlitewny koncert”. W Hiszpanii wystawiono musical o Drodze Krzyżowej
-
Trzy pokusy Jezusa. Zmagasz się z nimi także dziś. Sprawdź jak je pokonać!
-
Znany aktor z popiołem na czole. Tak obchodził Środę Popielcową
-
Kard. Nycz: słowa „prochem jesteś” uświadamiają prawdę o naszym przemijaniu
-
Abp Gądecki zachęca do „postu oczu”. „Post pomaga nam unikać grzechu”
Przygotowywałem grupę młodych sportowców do sakramentu bierzmowania. Było ich ponad dwudziestu. Zrobiłem to na ich wyraźne życzenie, dodając sobie tylko pracy, ponieważ musiałem tworzyć nową grupę. Wszyscy regularnie chodzili na zajęcia, uczestniczyli w dyskusjach. Wydaje się, że nawet polubiliśmy się wzajemnie. Po bierzmowaniu padały deklaracje: „Nie powielimy stereotypu. Dla nas to nie jest sakrament pożegnania z kościołem”. Po roku zmienili szkołę. Dowiedziałem się, że z religii wypisali się niemal wszyscy. Wcale nie dlatego, że im się nie podoba. Twierdzą, że biorą udział w sportowych zawodach i nie mają już na nic więcej sił i czasu.
To jednak sukces, że przyjęli sakrament czy może jednak porażka, że potem odeszli?
Pamiętam też dwie osoby. Siedziały z założonymi rękami, w buntowniczej postawie. Na każde moje słowo, było kilka kontrargumentów. Regularnie wracałem z poczuciem przegranej, wydawało mi się, że mnie nie znoszą. Po trzech latach spotkałem jedną z nich na ulicy. Serdecznie się przywitała, byłem zadziwiony – obecnie związana jest z duszpasterstwem młodzieży. Drugą osobę niespodziewanie spotkałem w Kościele. Choć podobno miała już nigdy tam nie przyjść…
Spotkanie na temat wolontariatu misyjnego w naszym klasztorze. Prowadzi je dziewczyna z Argentyny wraz z Polką. Znam ich wspólnotę, mieszkają w kilkunastu krajach na świecie, dzielą życie wraz z ludźmi, których przygniata samotność i materialna nędza.
Spodziewaliśmy się większego zainteresowania. Jednak na prezentację przychodzi zaledwie garstka.
Po kilku miesiącach otrzymuję maila:
Drogi Ojcze Krzysztofie. Tydzień temu rozpoczęliśmy weekendy (in)formacyjne dla wszystkich zainteresowanych wolontariatem w Domach Serca i z Łodzi przyjechały dwie osoby! Ale też, po styczniowym spotkaniu kilka osób napisało do nas, że chcieliby wspierać duchowo i finansowo wolontariuszy (…)
W niektórych miastach przychodziły tłumy, ale do wyjazdu czy wsparcia nie zgłaszał się nikt.
Podobnych historii, mógłbym przytoczyć kilkadziesiąt, zarówno swoich jak i znajomych księży. Coś wydawało się sukcesem, a później okazywało się bezowocne. I na odwrót.
Do rozmyślania:
Kiedy Dawid chciał policzyć lud Izraela niespodziewanie złapał się na grzechu pychy. Chciał postawić się w miejscu Boga, zapominając że ludzie nie są jego własnością. Zaraz potem przyszła zaraza.
Zarówno powodzenie, jak i porażka należą do Pana. My tylko siejemy, ale Ktoś inny daje wzrost.
Przekonuję się o tym wielokrotnie. To co utrudnia mi życie codzienne, ułatwia życie duchowe. Jeśli nie napotyka się żadnych przeciwności łatwo staję się pysznym: ucieka osobista modlitwa i zamiast na Bogu koncentruję się na sobie.
Dla ducha lepsza jest pewna jałowość, niewystarczalność, a nawet poczucie, że człowiek się cofa.
Dzięki temu można nareszcie utracić kontrolę, pozbywając się tego diabelskiego przekonania, że wszystko zależy ode mnie, od moich planów i decyzji.
