Jutro Niedziela – II Adwentu C

Bo zawsze jest wyjście. Dzisiejsza Liturgia Słowa mówi o nim aż w trzech sytuacjach.

Izajasz mówi o wyjściu dla tych, którzy są pogrążeni w smutku. Jerozolima − zhańbiona niewiasta, porzucona przez męża, która straciła swe dzieci − doświadczy odmiany losu.

Paweł mówi o wyjściu dla tych, którzy ustają w połowie drogi. Z Pokusą acedii, czyli przekonania: nie dotrę do celu, jaki założyłem, jaki stawia przede mną Bóg, bo nie mam już sił, a droga jeszcze daleka − mierzą się ludzie wszystkich czasów. Ten, który zapoczątkował… dobre dzieło, dokończy go − przekonuje Paweł.

Ewangelia mówi o wyjściu dla tych, którzy chodzą drogami grzechu. Jan Chrzciciel głosi na pustyni chrzest na odpuszczenie grzechów.

Niezależnie od tego, czy przygniata nas cierpienie zhańbienia, czy brak sił w realizacji celów, czy też po prostu nasz grzech − zawsze jest wyjście. Jeśli brak ci sił, pokaże je Słowo.

PUNKT WYJŚCIA

II NIEDZIELA ADWENTU • Rok C • KOLOR: fioletowy • KOLEKTA: Modlimy się, aby troski doczesne nie przeszkadzały nam w dążeniu na spotkanie z Chrystusem lecz nadprzyrodzona mądrość kształtowała nasze czyny • CZYTANIA: Księga Barucha 5, 1-9 • Psalm 126 (125), 1-2ab. 2cd-4. 5-6 (R.: 3) • List Św. Pawła Apostoła do Filipian 1, 4-6. 8-1 • Ewangelia wg św. Łukasza 3, 1-6

• CHMURA SŁOWA •

[margincarouselwidget heading=”]
[margincarouselwidget_item id=’30435′ title=” content='

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst I czytania

']
[margincarouselwidget_item id=’30435′ title=” content='

Czytanie z Księgi Barucha

(Ba 5, 1-9)

Złóż, Jeruzalem, szatę smutku i utrapienia swego, a przywdziej wspaniałe szaty chwały, dane ci na zawsze przez Pana. Oblecz się płaszczem sprawiedliwości, pochodzącej od Boga, włóż na głowę swą koronę chwały Przedwiecznego! Albowiem Bóg chce pokazać wspaniałość twoją wszystkiemu, co jest pod niebem. Imię twe u Boga na wieki będzie nazwane: Pokój sprawiedliwości i chwała pobożności! Podnieś się, Jeruzalem! Stań na miejscu wysokim, spojrzyj na Wschód, zobacz twe dzieci, zgromadzone na słowo Świętego od wschodu słońca aż do zachodu, rozradowane, że Bóg o nich pamiętał. Wyszli od ciebie pieszo, pędzeni przez wrogów, a Bóg przyprowadzi ich niesionych z chwałą, jakby na tronie królewskim. Albowiem postanowił Bóg zniżyć każdą górę wysoką, pagórki odwieczne, doły zasypać do zrównania z ziemią, aby bezpiecznie mógł kroczyć Izrael w chwale Pana. Na rozkaz Pana lasy i drzewa pachnące ocieniać będą Izraela. Z radością bowiem poprowadzi Bóg Izraela do światła swej chwały z właściwą sobie sprawiedliwością i miłosierdziem.

Oto Słowo Boże
']
[/margincarouselwidget]

•

PIERWSZE CZYTANIE

Złóż szatę smutku! •Ba 5,1-9

Tak mówi Bóg do kobiety, która straciła męża i dzieci. Obiecuje ich powrót i mówi, że znów stanie się Oblubienicą. Tą kobietą jest… Jerozolima

KSIĘGA: Barucha • AUTOR: Baruch i anonimowy Izraelita • CZAS POWSTANIA: VI——III w. przed Chr.
KATEGORIA: pieśń

BARUCH • Między dwiema monumentalnymi księgami prorockimi Starego Testamentu – Jeremiasza i Ezechiela – kryją się dwie krótkie księgi: Lamentacje i Księga Barucha. Autorem drugiej z nich jest Baruch, przyjaciel i sekretarz Jeremiasza. Od niego na pewno pochodzą dwa pierwsze rozdziały, a pozostałe? Nie do końca wiadomo. Do naszych czasów księga zachowała się jedynie w języku greckim, stąd brak jej w hebrajskim kanonie pism świętych. Po powrocie z wygnania babilońskiego dzieło było prawdopodobnie używane przez wspólnotę podczas liturgii pokutnej • Na księgę składają się • modlitwa pokutna w stylu synagogalnym (>> Ba 1,15-3,8), • nauka o Prawie (>> Ba 3,9 – Ba 4,4), • wyznanie Jerozolimy (>>Ba 4,5 – Ba 5,9) oraz • list Jeremiasza o marności bożków (>> Ba 6).

DIALOG JEROZOLIMY Z BOGIEM • Wyznanie Jerozolimy, trzecia część księgi, to pieśń pełna narzekania i nadziei. Cechą charakterystyczną jest niezwykła forma literacka utworu (zwana personifikacją): to pieśń nie człowieka, nie wspólnoty, lecz Jerozolimy, miasta. Jerozolima jest cierpiącą kobietą – wdową opuszczoną przez Boga i matką opuszczoną przez dzieci • Pierwsza część to jej pieśń, lament pełen bólu i narzekania: Zostałam opuszczona z powodu grzechów dzieci moich – wyznaje. Dzieci to mieszkańcy Jerozolimy, którzy opuścili Jerozolimę w wyniku niewoli babilońskiej • W drugiej części przemawia Bóg. Odpowiada na lament Jerozolimy, kierując ku niej słowo pocieszenia i nadziei.

ZANIM USŁYSZYSZ • To właśnie drugą część pieśni – pocieszającą odpowiedź Boga – usłyszymy w dzisiejszym czytaniu. Zwróćmy uwagę, że Bóg zwraca się do Jerozolimy niczym do osoby • Jerozolima w pieśni Barucha symbolizuje człowieka smutnego • Pierwsze czytanie mówi o wyjściu dla tych, którzy są pogrążeni w smutku.

JESZCZE O PIERWSZYM CZYTANIU

• Z WDOWY MATKĄ

• W pierwszej części pieśni (>>Ba 4,9-37) Jerozolima stała się wdową, opuszczoną przez Boga, doświadczającą rozproszenia swych dzieci: Bóg zasmucił mnie bardzo, widzę bowiem niewolę moich synów i córek… Niech nikt się nie śmieje, żem wdowa i opuszczona przez wielu. Zostałam opuszczona z powodu grzechów dzieci moich.

• Tymczasem Bóg każe swojej małżonce podnieść oczy i patrzeć, jak wracają do niej jej dzieci: Spojrzyj na wschód, zobacz twe dzieci… wyszli od ciebie pieszo, pędzeni przez wrogów, a Bóg przyprowadzi ich niesionych z chwałą, jakby na tronie królewskim • Jerozolima z wdowy staje się znów płodną matką.

• NOWE SZATY KRÓLOWEJ

• W pierwszej części pieśni Jerozolimy – opuszczonej przez dzieci matki – symbolem jej smutku były żałobne szaty: • Ja zaś sama i opuszczona zostać muszę. Zdjęłam szatę pokoju, a przyoblekłam się w wór… (Ba 4, 20)

• Zanim Jerozolima doczeka powrotu swoich dzieci, Bóg chce, aby przestała wspominać swoją tragiczną przeszłość, kontemplować upadki i nieszczęścia: Złóż, Jeruzalem, szatę smutku i utrapienia swego • Bóg chce, żeby rzuciła Mu to wszystko do stóp, ubierając zamiast tego nową szatę: Przywdziej wspaniałe szaty chwały • Otrzymuje koronę, znak królewskiej godności, oraz nowe imię: Włóż na głowę swą koronę chwały Przedwiecznego… Imię twe u Boga, na wieki będzie nazwane: «Pokój sprawiedliwości i chwała pobożności!»

ZWRÓĆ UWAGĘ

• Smutek, w którym pogrążona była Jerozolima, odbierał jej prawo do miłości i poczucie własnej wartości. Sączył jej do serca słowa o opuszczeniu przez wszystkich, także przez Boga. Uczynił z niej bezpłodną, zastygłą w rozpamiętywaniu swej przeszłości pustynię. Można śmiało powiedzieć, że szata żałobna, w którą przybrała się Jerozolima, nie została utkana ludzkimi rękoma.

• Bóg chce, aby jego Jerozolima przybrała na siebie szatę czystego piękna (gr. euprepeia), które pochodzi od samego Pana, promieniuje z Jego chwały (Ba 5,1b).

• Jerozolima – opuszczona matka – symbolizuje każdego z nas pogrążonego w smutku. Bóg przypomina, że w Jego oczach każdy człowiek pozostaje wciąż piękny. Nosi w sobie blask Bożej chwały, którego nie jest w stanie odebrać mu żadna życiowa okoliczność, złość innych i prześladowania. Ta szata jest dana na zawsze, ponieważ jest to szata nieodwołalnej Bożej miłości • Bóg nie godzi się na to, aby smutek wysysał życie z jego dzieci. Przychodzi, aby nas z Niego wyrwać, uwalniając piękno i życie zamknięte w nas. Pokazuje wyjście ze smutku – tym wyjściem jest Jego nieodwołalna miłość

TRANSLATOR

• Zdejmij, Jeruzalem, szatę smutku i utrapienia swego, a przywdziej wspaniałe szaty chwały, dane ci na zawsze przez Pana (Ba 5,1) • tekst grecki mówi o Jerozolimie, która zamiast szaty żałoby i prześladowań, złego traktowania (kakosis) ma ubrać na siebie dosłownie “czyste piękno” (euprepeia) wiecznej Bożej chwały.
• Włóż na głowę swą koronę chwały Przedwiecznego! (Ba 5,2) • Gr. mitra oznacza zawój bądź turban, które nie są właściwym okryciem głowy kobiety. Być może chodzi o diadem, koronę, jaką podczas ceremonii zaślubin na Bliskim Wschodzie zakłada się na głowę małżonki. Bóg ponownie poślubia swoją Jerozolimę.

[margincarouselwidget heading=”]
[margincarouselwidget_item id=’13751′ title=” content='

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst Psalmu

']
[margincarouselwidget_item id=’13752′ title=” content='

(Ps 126,1-6)

REFREN: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas

Gdy Pan odmienił los Syjonu,
wydawało się nam, że śnimy.
Usta nasze były pełne śmiechu,
a język śpiewał z radości.

Mówiono wtedy między poganami:
„Wielkie rzeczy im Pan uczynił”.
Odmień znowu nasz los, Panie,
jak odmieniasz strumienie na Południu.

Ci, którzy we łzach sieją,
żąć będą w radości.
Idą i płaczą niosąc ziarno na zasiew,
Lecz powrócą z radością niosąc swoje snopy.
']
[/margincarouselwidget]

•

PSALM

Usta pełne śmiechu • Ps 126,1-6

Łzy i strach to nie koniec świata. Historia potwierdza, jak wiele razy Bóg odmienia los

PSALM 126 • AUTOR: lewita • CZAS POWSTANIA: okres powrotu z wygnania, ok. 538 r. przed Chr.

PIEŚŃ WSTĘPOWAŃ • Psalm 126 powstał w czasie powrotu z wygnania i odbudowy kraju za Ezdrasza i Nehemiasza. To pieśń pielgrzyma pisana być może przez kogoś, kto na własne oczy oglądał cud powrotu z Wygnania w Babilonii, pełna nadziei pieśń wstępowań (szir hamaalot), Ze względu na pojawiające się w niej “my” kwalifikuje się ją do gatunku wspólnotowego dziękczynienia. Stoi za nią wspólnota, która dziękuje Bogu za wyzwolenie z niewoli i odbudowuje swoje życie w spustoszonej rodzinnej ziemi.

USTA PEŁNE ŚMIECHU • Usłyszymy cały psalm, podzielony na cztery strofy. Psalm został dobrany do dzisiejszej Liturgii z dwóch powodów. Przede wszystkim • przedstawia powrót z wygnania mieszkańców Jerozolimy, opisanego alegorycznie i zapowiedzianego w pierwszym czytaniu • Ale opisuje też doświadczenie odmiany losu – z łez i strachu na usta pełne śmiechu.

[margincarouselwidget heading=”]
[margincarouselwidget_item id=’13753′ title=” content='

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst II czytania

']
[margincarouselwidget_item id=’13754′ title=” content='

Czytanie z Listu do Filipian
(Flp 1,4-6.8-11)

Zawsze w każdej modlitwie, zanoszę prośbę za was wszystkich – z powodu waszego udziału w (szerzeniu) Ewangelii od pierwszego dnia aż do chwili obecnej. Mam właśnie ufność, że Ten, który zapoczątkował w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Chrystusa Jezusa. Albowiem Bóg jest mi świadkiem, jak gorąco tęsknię za wami wszystkimi (ożywiony) miłością Chrystusa Jezusa. A modlę się o to, aby miłość wasza doskonaliła się coraz bardziej i bardziej w głębszym poznaniu i wszelkim wyczuciu dla oceny tego, co lepsze, abyście byli czyści i bez zarzutu na dzień Chrystusa, napełnieni plonem sprawiedliwości, (nabytym) przez Jezusa Chrystusa ku chwale i czci Boga.

Oto Słowo Boże
']
[/margincarouselwidget]

•

DRUGIE CZYTANIE

Acedia • Flp 1,4-6.8-11

Prześladowani Filipianie dowiedzieli się, że i Paweł, któremu zawdzięczają wiarę, jest uwięziony. Ten pisze im, by nie zwątpili. Ewangelia zwycięży

LIST DO FILIPIAN • NADAWCA: św. Paweł • SKĄD: Rzym, Efez lub Cezarea • DATA: 54–57 r. (Efez), 57–59 r. (Cezarea) lub 60–64 r. (Rzym) • ADRESACI: mieszkańcy Filippi

Z WIĘZIENIA • Pisząc list do mieszkańców Filippi, Paweł przebywał pod strażą pretorianów. Straż ta miała za zadanie z jednej strony bronić go, a z drugiej nadzorować wykonywanie kary. Więzienie nie miało ścisłego reżimu, skoro Paweł mógł otrzymywać wieści z Filippi, przyjmować gości, otrzymywać dary, czy też posyłać współtowarzyszy z listami • W krótkim, czterorozdziałowym liście do Filipian brak systematycznej teologii, znanej z innych dzieł św. Pawła • To raczej list-podziękowanie za wsparcie i serdeczność okazaną mu przez wspólnotę • Apostoł zapewnia Flipian, że misja głoszenia Ewangelii pomimo jego uwięzienia nie została wstrzymana, a on sam ma się dobrze • W liście odnajdujemy jeden z najdojrzalszych opisów cierpienia Pawła łączącego się z Krzyżem Pana oraz przejmujące wezwanie do radości w Panu pośród przeciwności.

MODLITWA I PROŚBY • Dzisiejsze II czytanie to fragment wstępu Listu do Filipian, w którym Paweł dziękuje za udział wspólnoty w jego głoszeniu Ewangelii i modli się, aby Bóg dokończył w nich dobre dzieło rozpoczęte rękoma apostoła.

ACEDIA • Adwentowy charakter słów św. Pawła zauważymy w ostatniej części tego osobistego, wyrażającego miłość i tęsknotę do Filipian, fragmentu. Paweł przypomina o gotowości (świętości i nieskalaności) na dzień przyjścia Chrystusa • Zwróćmy szczególną uwagę na drugie zdanie. Paweł dotyka problemu acedii – pokusy podpowiadającej, że nie dotrzemy do celu, jaki sobie założyliśmy lub jaki stawia przed nami Bóg. Paweł mówi o wyjściu dla tych, którzy ustają w połowie drogi.

JESZCZE O DRUGIM CZYTANIU

• Acedię, fizyczno-duchowe zjawisko, ojcowie pustyni nazywali demonem południa. Podpowiada on, że nie dotrzemy do celu, jaki sobie założyliśmy, lub jaki stawia przed nami Bóg. Dalsza droga przekracza nasze ludzkie siły, a meta wydaje się być wciąż bardzo odległa. Acedia ociera się o rozpacz.

• Z tego typu pokusami muszą mierzyć się ludzie wszystkich czasów. W liście do wspólnoty w Filippi Paweł pisze:

Mam właśnie ufność, że Ten, który zapoczątkował w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Chrystusa Jezusa

• Pamiętajmy, że Paweł kieruje te słowa do wspólnoty Kościoła, która przeżywa prześladowania i równocześnie dowiaduje się, że także on sam przebywa także w więzieniu. Filipianie mogą się ugiąć pod ciężarem tych doświadczeń i pomyśleć, że Ewangelia, którą głosił Paweł, zostanie powstrzymana. Czy wystarczy im sił, aby nieść ją dalej bez swojego duchowego ojca i przewodnika?

• Paweł uspokaja ich: Ewangelii nie powstrzyma ani więzienie, ani ludzka słabość. Filipianie wzięli udział w dziele Bożym i to sam Bóg zatroszczy się o to, aby dzieło to zostało dokończone w dzień Chrystusa Pana • Innymi słowy Paweł stwierdza, że to łaska Boża pomaga nam zrealizować nasze życiowe misje, ukończyć bieg, który wydaje się być zbyt trudny do ukończenia o ludzkich siłach • Podobne słowa słyszeli na początku swojej drogi wszyscy wielcy przewodnicy i prorocy Starego Testamentu, których Bóg zapewniał: Ja będę z tobą (>> Rdz 12,3 >> Rdz 26,3 >> Wj 3,12 >> Joz 1,5 >> Sdz 6,15 >> Iz 43,2 >> Jr 1,8)

• Łaska, która nas niesie i siła, która przychodzi od Pana, to WYJŚCIE, dla wszystkich, którzy tracą motywację i siły do życia wiarą.

TRANSLATOR

• Albowiem Bóg jest mi świadkiem, jak gorąco tęsknię za wami wszystkimi ożywiony miłością Chrystusa Jezusa • Dosłownie en splanchnois Jesou Christou, we wnętrznościach Jezusa Chrystusa. Albo: doświadczając tej samej miłości, która poruszała wnętrze Jezusa Chrystusa. Jego serce wypełniają te same uczucia i troska, które wypełniały Zbawiciela.
• Byście byli czyści i bez zarzutu na dzień Chrystusa • dosłownie nie dający powodów do oskarżeń w dniu sądu (gr. aproskopoi)

[margincarouselwidget heading=”]
[margincarouselwidget_item id=’10755′ title=” content='

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst Ewangelii

']
[margincarouselwidget_item id=’10756′ title=” content='

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

(Łk 3,1-6)

Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i kraju Trachonu, Lizaniasz tetrarchą Abileny; za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów, jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina niech będzie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte niech się staną prostymi, a wyboiste drogami gładkimi! I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.

Oto Słowo Pańskie

']
[/margincarouselwidget]

•

EWANGELIA

Pan przyjdzie • Łk 3,1-6

Jan wzywa ludzi, by przygotowywali się na przyjście Mesjasza. Nie spodziewa się jednego − On sam wyjdzie po nich na pustynię

EWANGELISTA: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: 70-80 r.

KATEGORIA: mowa • MIEJSCE: brzegi Jordanu • CZAS:  27–28 r. • KTO MÓWI: Jan Chrzciciel • ADRESACI:  wszyscy

ŁUKASZ. OSOBA I DZIEŁO • W roku “C” dominować będzie Ewangelia wg św. Łukasza. O autorze trzeciej Ewangelii wiemy stosunkowo dużo. Wedle najstarszych tradycji, mających potwierdzenie w Dziejach Apostolskich, św. Łukasz był towarzyszem św. Pawła i spisał głoszoną przez niego Dobrą Nowinę. Pochodził z Antiochii Syryjskiej, z wykształcenia był lekarzem (>> Dz 4,14) • Jego dzieło ma dwie księgi: pierwsza to Ewangelia, druga − jej kontynuacja − to Dzieje Apostolskie • W Ewangelii można wyróżnić kilka części: • ewangelię dzieciństwa (1,5-2,52) • ewangelię cudów i przypowieści w Galilei (4,14-9,50) • wypełnioną nauczaniem podróż do Jerozolimy (9,51-19,28) • nauczanie o charakterze eschatologicznym w Jerozolimie (19,29-21,38) • ewangelię Męki i Zmartwychwstania (22,1-24,53).

EWANGELIA DZIECIŃSTWA • Spośród Ewangelistów to Łukasz najdokładniej opowiedział wczesne dzieciństwo Jezusa. Pierwsze dwa rozdziały jego ewangelii to tzw. Ewangelia Dzieciństwa • Jednak wbrew pozorom uwaga skupiona jest w nich nie tylko na Jezusie, ale w równym stopniu na Janie Chrzcicielu. Łukasz równolegle opisuje zapowiedź narodzin Jana Chrzciciela i Jezusa, ich spotkanie podczas spotkania Maryi i Elżbiety, narodzenie Jezusa i Jana Chrzciciela oraz ich obrzezanie.

W KONKRETNYM CZASIE, W KONKRETNYM MIEJSCU • Przechodzimy do początku Ewangelii Łukasza. Po ewangelii dzieciństwa następuje w 3 rozdziale tzw. przygotowanie do działalności Jezusa. Opowiada o działalności Jana. Spotykamy go już jako dorosłego człowieka w konkretnym czasie (pierwsze zdanie) i  konkretnym miejscu (drugie zdanie) • Kolejny fragment to orędzie Jana, wołanie skierowane do ludzi przygotowujące ich na przyjście Mesjasza. Jan mówi o wyjściu dla tych, którzy chodzą drogami grzechu.

JESZCZE O EWANGELII

• KIEDY TO? • Widzimy Jana, który posłuszny Słowu Bożemu pojawia się na pustyni, aby głosić tam chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów (>> Łk 3, 3). Łukasz troszczy się o to, aby precyzyjnie usytuować misję Jana w kontekście historii powszechnej. Chrzciciel rozpoczyna swoje głoszenie w czasach Tyberiusza Cezara (14−37 r.) i Poncjusza Piłata (26−36 r.), między wrześniem 27 i październikiem 28 roku, za najwyższych kapłanów Annasza (6−15 r. ) i Kajfasza (18−37 r.)

• TO NIE BAJKA • Orędzie, które przynosi, to nie legenda ani kolejna pobożna bajka, ale Ewangelia, która odmieniła los świata. To zapowiedź Tego, który okazał się być potężniejszym od rzymskich cezarów i prokuratorów, który swoim autorytetem przewyższył najwyższe autorytety duchowe judaizmu.

• NA PUSTYNI • Pustynia, na której staje Jan, ma także znaczenie symboliczne. Przez pustynię przez 40 lat Izrael wędrował do Ziemi Obiecanej. Tam, na stepach Moabu, zostawił ich także wielki Mojżesz, wstępując do Pana (>> Pwt 33, 1) • Później przez pustynię Izrael wracał do swojej ziemi obiecanej z Wygnania w Babilonii (>>PIERWSZE CZYTANIE) • Za chwilę nad Jordanem stanie Jezus, aby dokończyć dzieła Mojżesza. To On prawdziwie i na trwałe wprowadzi Izraela do jego Ziemi Obiecanej.

• WYPROSTOWAĆ DROGI • Chrzciciel głosi chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów, którego dokona Mesjasz. Nawołuje do prostowania swoich dróg i do zmiany życia, która pozwoli doświadczyć miłosierdzia, a nie kary nadchodzącego Mesjasza.

• BÓG JEST PIERWSZY • Samego Chrzciciela zaskoczy jednak fakt, że ten Mesjasz nie będzie czekał na nawrócenie grzeszników, ale sam wyruszy na ich poszukiwanie (>> Łk 7, 19). Będzie walczył o prostytutki i celników, będzie siadał z nimi do stołu i okazywał im swoją miłość, zanim jeszcze Ci nawrócą się i zmienią swoje życie (>> Łk 5, 27-30 >> Łk 7, 34 >> Łk 19, 1-10). Jezus będzie pokazywał wyjście Bożego przebaczenia i uprzedzającej miłości, tym, którzy wędrują zagubieni na krętych drogach słabości i grzechu życia.