Robiłam ankietę wśród studentów krakowskich uczelni na temat ochrony życia. Z operatorem stanęliśmy tuż przy wyjściu Collegium Novum UJ i po prostu zaczepiałam wychodzących studentów z budynku.
Pytanie pierwsze: czy podpiszesz petycję chroniącą ikrę jesiotra oraz jaja żółwia błotnego? Jak Państwo myślicie, ilu na trzydzieści zapytanych osób, odpowiedziało twierdząco. Tak, macie rację, nie mylicie się – sto procent.
Pytanie drugie: Czy jesteś za ochroną dzieci nienarodzonych? „Ale w jakim sensie” – dopytują dociekliwi, „No, czy jesteś przeciwko aborcji” – precyzuję wyciągając drugą kartkę. „Aaaa to nie”… słyszę lekkie poirytowanie i obserwuję wycofującą się rękę, jeszcze przed momentem gotową do podpisu. To zwierzęta chcecie chronić, a dzieci nie? – pytam z niedowierzaniem i naiwnością, znam przecież mentalność współczesnej młodzieży. „Ale płód to nie dziecko”, „To indywidualna decyzja każdej kobiety”, „To nie to samo” – słyszę tego typu odpowiedzi. No raczej, że nie to samo. Porównać życie dziecka, nawet w łonie jego matki, z ochroną jaj żółwia, to nie tylko różnica, tak zwana ontologiczna, ale jakiegoś, wydawałoby się, podstawowego rozróżnienia i zwykłej przyzwoitości. Ze smutkiem informuję, że tylko jedna osoba zgodziła się podpisać petycję pod zakazem aborcji.
CZYTAJ: Media społecznościowe czy anty-społecznościowe? O budowaniu relacji w czasach social media
Rzeczywistość jest inna niż ta w mediach społecznościowych
Nie chodzi mi o to, żeby pokazać, jak bezduszną, egoistyczną mamy młodzież. Nie chodzi mi nawet o to, żeby wykazać, że to polska elita, która w najbliższej przyszłości będzie stanowiła prawo i rodziła (albo i nie…) dzieci. Chodzi mi tylko, żebyśmy sobie uświadomili, że rzeczywistość, w której żyjemy może okazać się trochę inna, niż ta z facebooka, czy innych mediów społecznościowych, które szczelnie pozamykały nas w naszych bezpiecznych bańkach, w których większość ludzi myśli podobnie do nas, gdyż docierające treści sprzyjają naszym poglądom. Tak nie jest.
Przeczytaj również
-
Warmia i Mazury. Tam nabierzesz… duchowych sił!
-
Dalsze losy Apostołów. Andrzej – Apostoł Słowian
-
Dalsze losy bohaterów „The Chosen”. Szymon Piotr
-
Imię na bierzmowanie. Jak je wybrać?
-
Jedna z najstarszych książek na świecie trafiła na sprzedaż. Zawiera Księgę Jonasza i list św. Piotra
-
Litania loretańska z nowymi wezwaniami
-
11 nowych księży wyświęcono w bazylice watykańskiej
-
Tysiąc młodych obejrzało wyjątkowy musical o Janie Pawle II. Na scenie pojawili się znani artyści
-
Powołania 2.0
-
Narkotyki – duży, cichy problem wśród młodzieży. „Zaczynają w wieku 15-16 lat”
-
Modlitewnik dla dzieci. Uwaga! Tego prezentu dziecko nie odłoży na półkę
-
Apostołowie w „The Chosen” kontra fakty biblijne
-
Prezent na Komunię. Co kupić dziecku komunijnemu?
-
Kościół na terenie getta. Niezwykła historia kościoła Wszystkich Świętych w Warszawie
-
„Wybrali skromnego pracownika winnicy Pańskiej”. To były pierwsze słowa Benedykta XVI
ZOBACZ: Szukam wartości i znajduję je. Tak, na TikToku
Przypomina mi się sytuacja sprzed kilku laty, kiedy zrobiłam sondę do mojego doktoratu. Miejsce: to samo, czas: jakieś trzy, cztery lata wstecz, młodzież – studenci, jak widać po odpowiedziach, niewiele inni. Zadałam im trzy pytania: Pierwsze: Jakbyś zareagował/a, gdybym powiedziała ci, że jestem mężczyzną? Drugie pytanie: Co byś powiedział/ła, gdybym powiedziała ci, że mam 7 lat? I ostatnie trzecie: Jaka byłaby twoja reakcja, gdybym powiedziała ci, ze jestem Chińczykiem? Na 28 zapytanych przeze mnie osób, 27 odpowiedziało, że „w porządku, że jeśli się tak czuję to jemu/jej nic do tego”. Parę osób wyraziło zdziwienie czy lekki uśmiech, ale nikt nie zakwestionował, że widzi przed sobą trzydziestoparoletnią kobietę, a nie 7-letniego Chińczyka.
Tak, drodzy państwo, to nie jest żart. Rozumiem poprawność polityczną, rozumiem nawet szeroko zakrojoną tolerancję (młodzież bardzo boi się być oskarżona o jakąkolwiek ksenofobię czy nietolerancję właśnie). Trudno mi jednak zrozumieć, jak bez cienia zastanowienia, wątpliwości można zaprzeczać faktom: wszak stała przed nimi niemłoda już, ale raczej z całą pewnością – kobieta! Tylko jedna studentka nieśmiało zakomunikowała, że „coś jej tu nie gra”, dodam tylko, że była to Ukrainka (O tempora, o mores).
Absurd nie zna granic?
Podkreślę, że pytane osoby nie były przypadkowymi przechodniami, ale studentami poważnej niejednokrotnie przodującej w rankingach, z ogromnymi tradycjami, zresztą, pierwszej polskiej uczelni. Teraz żałuję, że w sondzie nie poszłam dalej. Co mam na myśli? Mogłam iść na trzecie piętro budynku i powiedzieć ankietowanym, że jestem ptakiem i chcę skoczyć z parapetu? Czy też utwierdzaliby mnie w moim przekonaniu? A może któryś nawet by mnie popchnął do lotu? Przesadzam? Chciałabym. Absurd nie zna granic (żeby nie pisać głupota). Jakieś panaceum na tę sytuację? Kiedy zawodzi młodzież studiująca, cała nadzieja w przedszkolakach. Bowiem na podobne pytania zadane czterolatce: „Co byś, mi Marysiu, odpowiedziała, gdybym ci powiedziała, że jestem chłopcem”? Marysia z pewnością odpowiada: „Ale ty jesteś przecież dziewczynką”! I tego, moi drodzy, się trzymajmy!
