Kim są przyszli kardynałowie?

Trzech kieruje dykasteriami Kurii Rzymskiej, dwóch jest nuncjuszami apostolskimi, 10 kieruje diecezjami, 1 jest koadiutorem, 1 biskupem pomocniczym, 1 przełożonym generalnym zakonu, 3 zaś to emeryci. Poznaj przyszłych kardynałów!

W sobotę 30 września o godz. 10.00 na placu św. Piotra papież Franciszek będzie przewodniczył zwyczajnemu konsystorzowi publicznemu w celu kreacji 21 nowych kardynałów. Jest wśród nich Polak, abp Grzegorz Ryś, metropolita łódzki. Po włączeniu nowych purpuratów Kolegium Kardynalskie będzie liczyło 242 członków, z których 137 będzie miało prawo wyboru nowego papieża.

ZOBACZ: Jak będzie przebiegał konsystorz?

Publikujemy biogramy 21 nowych kardynałów

Kardynałowie prefekci watykańskich dykasterii:

1. Abp Robert Francis Prevost urodził się w Chicago w USA 14 września 1955 r. W 1973 r. ukończył niższe seminarium Zakonu Świętego Augustyna. Uzyskał licencjat z matematyki na Villanova University w 1977 r. Wstąpił do augustianów 1 września 1977 r., pierwsze śluby zakonne złożył 2 września 1978 r., a śluby wieczyste 29 sierpnia 1981 r. W następnym roku uzyskał tytuł magistra teologii w Catholic Theological Union w Chicago.

Został wyświęcony na kapłana dla Zakonu Świętego Augustyna w Rzymie 19 czerwca 1982 r. Uzyskał doktorat z prawa kanonicznego w Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu w Rzymie w 1985 r.

W 1985 r. o. Prevost udał się na misje do Peru i służył jako kanclerz prałatury terytorialnej Chulucanas w latach 1985-1986. Rok 1987-1988 spędził w Stanach Zjednoczonych jako duszpasterz ds. powołań i dyrektor misji Prowincji Augustianów w Chicago. Następnie powrócił do Peru, spędzając kolejne dziesięć lat jako rektor augustiańskiego seminarium w Trujillo i wykładając prawo kanoniczne w seminarium diecezjalnym, gdzie był również prefektem studiów. Pełnił funkcję sędziego regionalnego sądu kościelnego i członka kolegium konsultorów w Trujillo. Prowadził także parafię na obrzeżach miasta.

W 1998 r. o. Prevost został wybrany na prowincjała augustiańskiej prowincji Chicago i powrócił do Stanów Zjednoczonych, by objąć to stanowisko 8 marca 1999 r. W 2001 r. został wybrany na sześcioletnią kadencję jako przełożony generalny augustianów. W 2007 r. został wybrany na drugą sześcioletnią kadencję. W latach 2013-2014 o. Prevost był dyrektorem formacji w klasztorze św. Augustyna w Chicago, a także pierwszym radcą i wikariuszem prowincjalnym prowincji Matki Dobrej Rady, która obejmuje środkowo-zachodnie Stany Zjednoczone.

3 listopada 2014 r. papież Franciszek mianował o. Prevosta administratorem apostolskim diecezji Chiclayo i biskupem tytularnym Sufar. Sakrę biskupią otrzymał 12 grudnia 2014 r. 26 września 2015 r. został mianowany biskupem Chiclayo. 13 lipca 2019 r. bp Prevost został mianowany członkiem Kongregacji ds. Duchowieństwa. 15 kwietnia 2020 r. został mianowany administratorem apostolskim diecezji Callao w Peru. 21 listopada 2020 r. papież Franciszek mianował go członkiem Kongregacji ds. Biskupów.

W ramach Konferencji Episkopatu Peru bp Prevost zasiadał w Radzie Stałej w kadencji 2018-2020. W 2019 r. został wybrany na przewodniczącego Komisji ds. Edukacji i Kultury. Był również członkiem kierownictwa Caritas Peru. Bp Prevost został przyjęty na audiencji prywatnej przez papieża Franciszka 1 marca 2021 r. i wówczas pojawiły się spekulacje o nowym zadaniu Rzymie. 30 stycznia br. papież Franciszek mianował go prefektem Dykasterii ds. Biskupów.

PRZECZYTAJ: „Milion dzieci modli się na różańcu” już w październiku! Najmłodsi będą modlić się o pokój

2. Abp Claudio Guggerotti urodził się 7 października 1955 r. w Weronie. Święcenia kapłańskie przyjął 29 maja 1982 r. Ma za sobą studia w zakresie języków i literatur wschodnich oraz posiada licencjat kanoniczny z liturgii. W latach 1981-84 wykładał patrologię w Instytucie Teologicznym św. Zenona w swym mieście rodzinnym i równolegle (w latach 1982-85) teologię i liturgię wschodnią w Instytucie Studiów Ekumenicznych, również w Weronie. W 1985 r. podjął pracę w Kongregacji Kościołów Wschodnich, w której 17 grudnia 1997 r. św. Jan Paweł II powołał go na podsekretarza. Był profesorem patrystyki, języka i literatury ormiańskiej na Papieskim Instytucie Wschodnim w Rzymie oraz autorem kilku prac z tej dziedziny.

7 grudnia 2001 r. papież mianował go nuncjuszem apostolskim w Gruzji, Armenii i Azerbejdżanie (ze stałą siedzibą w Tbilisi) i arcybiskupem tytularnym, po czym 6 stycznia 2002 r. osobiście udzielił mu sakry w Watykanie. 15 lipca 2011 r. Benedykt XVI przeniósł go na podobne stanowisko na Białorusi, skąd 13 listopada 2015 przeszedł, z nominacji Franciszka, na szefa nuncjatury na Ukrainie, zaś 4 lipca 2020 r. – w Wielkiej Brytanii.

21 listopada 2022 r. Ojciec Święty mianował go prefektem Dykasterii ds. Kościołów Wschodnich.

ZOBACZ TEŻ: „Trudno nie wierzyć w nic…”. Wyjątkowy utwór zespołu Raz, Dwa, Trzy

3. Abp Víctor Manuel Fernández urodził się 18 lipca 1962 r. w Alcira Gigena, w prowincji Córdoba w Argentynie. Jego ojciec, Emilio, był sklepikarzem, który wspierał Raúla Alfonsína, radykalnego przywódcę politycznego. Fernández w 1988 r., podjął studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Cordobie. Został wyświęcony na diakona 21 grudnia 1985 r., a na kapłana w dniu 15 sierpnia 1986 r. w Río Cuarto.

W 1988 r. uzyskał magisterium z teologii ze specjalizacją biblijną na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, a w 1990 r. doktorat z teologii na Wydziale Teologicznym Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego w Argentynie, przedstawiając rozprawę na temat relacji między wiedzą a życiem u św. Bonawentury.

W diecezji Río Cuarto był w latach 1989-1997 dyrektorem wydziału katechetycznego i doradcą ruchów świeckich, w latach 1990-1993 założycielem i rektorem Wydziału Nauk teologicznych i Filozoficznych Jezusa Dobrego Pasterza oraz Diecezjalnego Instytutu Formacji Świeckich. W latach 1993-2000 był proboszczem parafii św. Teresy od Dzieciątka Jezus.

Pod koniec lat 90. zastosował się do zalecenia arcybiskupa Buenos Aires Jorge Bergoglio i odrzucił zaproszenie do kierowania instytutem teologicznym w Bogocie.

Był ekspertem Komisji Wiara i Kultura oraz Sekretariatu Formacji Stałej Konferencji Episkopatu Argentyny, członkiem zespołu refleksyjnego, który doradzał episkopatowi Argentyny w zakresie aktualizacji Linii Duszpasterskich (NMA), a także współpracownikiem CELAM w dziedzinie pastoralnej refleksji teologicznej, oraz ekspertem w Komitecie Redakcyjnym V Zgromadzenia Ogólnego Episkopatu Ameryki Łacińskiej w Aparecidzie w 2007 r.

Był profesorem wielu przedmiotów w kilku instytucjach. Wykładał na Wydziale Teologicznym Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego Argentyny, a także we Franciszkańskim Instytucie Teologicznym Świętego Antoniego z Padwy.

Był współredaktorem kilku książek opublikowanych przez Wydział Teologiczny katolickiego Uniwersytetu Argentyny i w latach 2003-2008 dyrektorem czasopisma teologicznego. Przewodniczył również Argentyńskiemu Towarzystwu Teologicznemu od września 2007 do grudnia 2009 r. Kierował Wydziałem Teologii na Papieskim Uniwersytecie Katolickim w Argentynie, kiedy kard. Bergoglio nominował go na rektora tej uczelni 15 grudnia 2009 r. Złożył przysięgę 20 maja 2011 r., dopiero po tym, kiedy jego nominacja została potwierdzona przez Kongregację Edukacji Katolickiej, która wcześniej wstrzymała swoją zgodę. Konieczne były wyjaśnienia ks. Fernandeza na zastrzeżenia do jego nominacji stawiane przez Kongregację Nauki Wiary.

Papież Franciszek 2 czerwca 2018 r. mianował ks. Fernándeza arcybiskupem tytularnym Tiburnii, a 15 czerwca 2013 r. otrzymał on sakrę biskupią w katedrze metropolitalnej w Buenos Aires z rąk arcybiskupa Buenos Aires, Mario Poliego. W darze od papieża otrzymał jego pektorał. Był pierwszym rektorem uniwersytetu, który został mianowany arcybiskupem. Papież Franciszek powołał go do komisji, która opracowała przesłanie końcowe Nadzwyczajnego Synodu Biskupów na temat rodziny, który odbył się w październiku 2014 r. Mianował go również członkiem XIV Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów w październiku 2015 r. i powołał do komisji redakcyjnej relacji końcowej, która została przedłożona uczestnikom synodu do głosowania.

W dniu 17 grudnia 2016 r. został mianowany konsultorem Kongregacji Edukacji Katolickiej. Zakończył swoją kadencję jako rektor Papieskiego Uniwersytetu Argentyny 25 kwietnia 2018 r. po upływie dwóch kadencji na tym stanowisku. 2 czerwca 2018 r. został mianowany przez papieża arcybiskupem metropolitą La Platy.

Cieszy się zaufaniem papieża Franciszka i jest powszechnie uznawany za współtwórcę adhortacji „Evangelii gaudium”. Przypisuje mu się również ważny wkład w encyklikę „Laudato si’”. Był ponadto głównym redaktorem adhortacji apostolskiej „Amoris laetitia”, wydanej przez Franciszka w 2016 r. po dwóch sesjach Synodu Biskupów na temat rodziny.

Opublikował ponad 300 książek i artykułów w Argentynie oraz w krajach Ameryki Łacińskiej i Europy, które zostały przetłumaczone na kilka języków, w tym angielski, portugalski, francuski, włoski i polski. Jego pisma duchowe łączą naukowość z praktycznością, wkładem psychologii, egzegezą biblijną i dialogiem z innymi religiami.

1 lipca br. Ojciec Święty mianował go prefektem Dykasterii ds. Nauki Wiary.

ZOBACZ TEŻ: Abp Ryś przed konsystorzem: ta nominacja oznacza wielkie zaufanie ze strony Ojca Świętego

Kardynałowie nuncjusze apostolscy:

4. Abp Emil Paul Tscherrig, nuncjusz apostolski we Włoszech i San Marino, urodził się 3 lutego 1947 r. w Unterems w Szwajcarii. 11 kwietnia 1971 r. otrzymał święcenia kapłańskie i został inkardynowany do diecezji Sion. W 1974 r. rozpoczął przygotowanie do służby dyplomatycznej na Papieskiej Akademii Kościelnej.

4 maja 1996 r. został mianowany przez św. Jana Pawła II nuncjuszem apostolskim w Burundi oraz arcybiskupem tytularnym Voli. Sakry biskupiej 27 czerwca 1996 r. udzielił mu ówczesny sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej kard. Angelo Sodano. Następnie w 2000 r. abp Tscherrig został papieskim przedstawicielem w Trynidadzie i Tobago, a równocześnie nuncjuszem akredytowanym w innych krajach regionu Małych Antyli: na Bahamach, Dominice, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadynach, Antigua i Barbudzie, Barbadosie, Jamajce, Grenadzie i w Surinamie i Gujanie.

22 maja 2004 r. został przeniesiony do nuncjatury w Korei, z akredytacją również w Mongolii. Od 22 stycznia 2008 r. pełnił funkcję nuncjusza w Szwecji, Danii, Norwegii, Finlandii i Islandii. 5 stycznia 2012 r. został mianowany nuncjuszem apostolskim w Argentynie, gdzie poznał obecnego papieża. 12 września 2017 r. jest nuncjuszem apostolskim we Włoszech i San Marino.

5. Abp Christophe Louis Yves Georges Pierre, nuncjusz apostolski w USA, urodził się 30 stycznia 1946 r. w Rennes we Francji. 5 kwietnia 1970 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk kard. Paula Gouyona i został inkardynowany do archidiecezji Rennes. W 1973 r. rozpoczął przygotowanie do służby dyplomatycznej na Papieskiej Akademii Kościelnej.

12 lipca 1995 r. został mianowany przez Jana Pawła II nuncjuszem apostolskim na Haiti oraz arcybiskupem tytularnym Gunela. Sakry biskupiej udzielił mu 24 września 1995 ówczesny sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej kard. Angelo Sodano.

10 maja 1999 r. abp Pierre został przeniesiony do nuncjatury w Ugandzie. Od 22 marca 2007 r. był nuncjuszem apostolskim w Meksyku. 12 kwietnia 2016 r. został nuncjuszem apostolskim w Stanach Zjednoczonych.

PRZECZYTAJ: Za katolików uważa się blisko 90% Polaków. Są wyniki Narodowego Spisu Powszechnego

Kardynałowie biskupi diecezjalni:

6. Łaciński Patriarcha Jerozolimy, abp Pierbattista Pizzaballa OFM urodził się 21 kwietnia 1965 r. w Cologno al Serio (diecezja Bergamo w płn. Włoszech). We wrześniu 1976 r. wstąpił do niższego seminarium duchownego franciszkańskiej prowincji Chrystusa Króla w Bolonii, po czym 5 września 1984 r. rozpoczął nowicjat w historycznym klasztorze La Verna. Tam też w rok później złożył śluby czasowe i 14 października 1989 r. – śluby wieczyste w Bolonii. Po studiach filozoficzno-teologicznych na Papieskim Ateneum Antonianum w Rzymie przyjął 15 września 1990 r. święcenia kapłańskie w Bolonii.

Już w miesiąc później wyjechał do franciszkańskiej Kustodii Ziemi Świętej w Jerozolimie. W mieście tym uzupełnił również studia specjalistyczne we Franciszkańskim Studium Biblijnym, które ukończył w 1993 r. Został następnie profesorem języka hebrajskiego na Franciszkańskim Wydziale Nauk Biblijnych i Archeologicznych w Jerozolimie.

Od 2 lipca 1999 r. pełnił posługę w Kustodii – 9 maja 2001 r. został mianowany gwardianem jerozolimskiego klasztoru św. Symeona i Anny. W latach 2005-09 pracował duszpastersko wśród katolików języka hebrajskiego i był dla nich wikariuszem patriarszym. W maju 2004 r. został wybrany na kustosza Ziemi Świętej i strażnika Góry Syjon, a następnie ponownie w latach 2010 i 2013. W kwietniu 2016 r. zakończył ostatecznie swój mandat.

24 czerwca 2016 r. Ojciec Święty Franciszek mianował go arcybiskupem tytularnym Verbe i administratorem apostolskim sede vacante Patriarchalnej Diecezji Jerozolimy obrządku łacińskiego. 10 września został konsekrowany na biskupa w katedrze w Bergamo przez kard. Leonardo Sandriego. 24 października 2020 został mianowany łacińskim patriarchą Jerozolimy.

7. Arcybiskup Kapsztadu w RPA, Stephen Brislin urodził się 24 września 1956 r. w Welkom. Święcenia kapłańskie przyjął 19 listopada 1983 r. i został inkardynowany do diecezji Kroonstad. Przez kilka lat pracował duszpastersko na terenie diecezji. W 1990 r. został wikariuszem generalnym diecezji, zaś od 2003 r. pełnił funkcję jej administratora. 17 października 2006 r. został mianowany biskupem Kroonstad. Sakry biskupiej udzielił mu 28 stycznia 2007 r. abp Jabulani Adatus Nxumalo. 18 grudnia 2009 r. został mianowany przez Benedykta XVI arcybiskupem metropolitą Kapsztadu, zaś 7 lutego 2010 r. kanonicznie objął urząd.

W latach 2013-2019 był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Republiki Południowej Afryki, zaś w latach 2012-2016 przewodniczył Zgromadzeniu Międzyregionalnemu Biskupów Afryki Południowej (IMBISA).

8. Arcybiskup Cordoby w Argentynie Ángel Sixto Rossi SJ urodził w tym mieście 11 sierpnia 1958 r. W 1976 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego, a w 1986 r. przyjął święcenia kapłańskie.

W 1992 r. założył Fundację Manos Abiertas, organizację charytatywną, której celem jest dystrybucja odzieży i żywności wśród najbiedniejszych i najbardziej narażonych grup ludności. Początkowo fundacja otworzyła swój pierwszy oddział w Villa de Mayo, a do tej pory rozszerzyła swoją działalność na 11 miast: Buenos Aires, Córdoba, San Juan, Concordia, Resistencia, Salta, Mar del Plata, San Salvador de Jujuy, Santa Fe, Neuquén i Mendoza. W 2019 r. fundacja została uznana za dzieło apostolskie o szczególnych powiązaniach z Towarzystwem Jezusowym.

6 listopada 2021 r. papież Franciszek mianował go arcybiskupem metropolitą Cordoby. Sakry udzielił mu 17 grudnia 2021 r. abp Carlos Ñáñez.

9. Arcybiskup stolicy Kolumbii Bogoty, Luis José Rueda Aparicio, urodził się 3 marca 1962 r. w San Gil, w diecezji Socorro y San Gil w Kolumbii. Ukończył studia filozoficzne w Wyższym Seminarium Duchownym w Socorro y San Gil oraz studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Bucaramanga. Został wyświęcony na kapłana 23 listopada 1989 r.

Uzyskał licencjat kanoniczny z teologii moralnej na Akademii Alfonsjańskiej w Rzymie. Pracował jako kapłan w różnych parafiach, był profesorem w Wyższym Seminarium Duchownym, wicedyrektorem Diecezjalnego Sekretariatu Duszpasterstwa Miłosierdzia, rektorem Diecezjalnego Instytutu Rozwoju Wsi oraz wikariuszem diecezjalnym ds. duszpasterstwa.

2 lutego 2012 r. został mianowany biskupem Montelíbano, a 14 kwietnia 2012 r. otrzymał sakrę biskupią. 19 maja 2018 r. został mianowany arcybiskupem metropolitą Popayán, a 25 kwietnia 2020 r. arcybiskupem Bogoty.

ZOBACZ TEŻ: Kard. Nycz: czasem wolimy na nasz bieżący pożytek zanegować Ewangelię

10. Arcybiskup łódzki Abp Grzegorz Ryś urodził się 9 lutego 1964 r. w Krakowie. Do krakowskiego Wyższego Seminarium Duchownego wstąpił w 1982 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 maja 1988 r. z rąk kard. Franciszka Macharskiego w katedrze wawelskiej. Równolegle do studiów teologicznych odbył studia na Wydziale Historii Kościoła Papieskiej Akademii Teologicznej, na którym, po rocznej pracy duszpasterskiej jako wikariusz parafii pw. św. Małgorzaty i św. Katarzyny w Kętach, został zatrudniony i podjął studia doktoranckie. W 1994 r. uzyskał doktorat, a w 2000 r. habilitację z nauk humanistycznych w zakresie historii.

W latach 2004–2007 był dyrektorem Archiwum Kapituły Metropolitalnej w Krakowie, a od 2007 do 2011 r. rektorem Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej. W latach 2010–2011 przewodniczył Konferencji Rektorów Seminariów Duchownych w Polsce. 28 września 2011 r. otrzymał sakrę biskupią z rąk kard. Stanisława Dziwisza.

W latach 2005–2017 kierował Katedrą Historii Kościoła w Średniowieczu, a następnie Katedrą Historii Starożytnej i Średniowiecznej w Instytucie Historii Wydziału Historii i Dziedzictwa Kulturowego Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II. Był członkiem komisji historycznych w procesach beatyfikacyjnych – między innymi w procesie Jana Pawła II. W 2017 r. został uhonorowany przez Towarzystwo Miłośników Historii i Zabytków Krakowa prestiżową Nagrodą im. Klemensa Bąkowskiego.

W czasach krakowskich owocną pracę naukową łączył z zaangażowaniem duszpasterskim: wcześnie związany z Ruchem Światło-Życie, aktywnie uczestniczył w życiu Drogi Neokatechumenalnej, wspólnot takich jak Chrześcijańskie Braterstwo Osób Chorych i Niepełnosprawnych oraz namARKA, przez 25 lat corocznie był przewodnikiem grupy 6. Pieszej Pielgrzymki Krakowskiej na Jasną Górę.

Zaangażowany w dialog ekumeniczny i międzyreligijny, był współtwórcą i wykładowcą kursu „ABC relacji chrześcijańsko- i polsko-żydowskich” (od 2010), inicjatorem spotkania w intencji pokoju z udziałem chrześcijan, Żydów i muzułmanów „Echo Asyżu w Krakowie” (2011), a także serii spotkań „Dziedziniec Pogan” poświęconych dialogowi między wierzącymi a niewierzącymi w formule zaproponowanej przez papieża Benedykta XVI.

W latach 2013–2017 był członkiem kapituły Nagrody im. ks. Stanisława Musiała przyznawanej przez Klub Chrześcijan i Żydów „Przymierze” za zasługi dla dialogu chrześcijańsko-żydowskiego. W latach 2012–2018 należał do Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej. W 2019 r. został uhonorowany Medalem 75-lecia Misji Jana Karskiego przyznanym przez Towarzystwo Jana Karskiego.

14 września 2017 r. został mianowany arcybiskupem metropolitą Łódzkim. W latach 2017-2022 należał do Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski. Obecnie przewodniczy Radzie ds. Dialogu Religijnego KEP i Komitetowi ds. Dialogu z Judaizmem.

25 czerwca 2020 r. został mianowany przez papieża Franciszka administratorem apostolskim sede plena diecezji kaliskiej, a od 17 października 2020 roku administrator apostolski sede vacante. Był nim do 11 lutego 2021 roku.

W Konferencji Episkopatu Polski od 2011 r. przewodniczył przez dwie kadencje Zespołowi ds. Nowej Ewangelizacji przy Komisji Duszpasterstwa KEP. Wraz z Zespołem powołał Ogólnopolską Szkołę Ewangelizatorów, zorganizował Kongresy Nowej Ewangelizacji w Kostrzynie (o ewangelizacji), Warszawie (o parafii), Skrzatuszu (o wsi), Częstochowie (o bierzmowaniu), Gnieźnie (o rodzinie) oraz rekolekcje dla Polonii w Niemczech, Francji, Anglii i dwukrotnie w Stanach Zjednoczonych. Na czas Światowych Dni Młodzieży powołał w Krakowie Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji (2016).

Jako biskup pomocniczy krakowski wraz z Sekretariatem ds. Nowej Ewangelizacji Archidiecezji Krakowskiej, któremu przewodniczył, zainicjował szereg wydarzeń ewangelizacyjnych takich jak „BMW – Bliżej, Mocniej, Więcej” – ewangelizacja miasta na stadionie Cracovii (2012), Forum Nowej Ewangelizacji „CCC – Całą Ewangelię, Całe Ciało, Całemu Światu” (2013), „Jestem! W Hucie” (2015), „M&M – Młodzi i Miłosierdzie” w krakowskiej Tauron Arenie (2016, 2017).

W październiku 2018 r. jako delegat KEP wziął udział w XV Zgromadzeniu Ogólnym Synodu Biskupów „Młodzież, wiara i rozeznawanie powołania”.

W porozumieniu z Oddziałem Regionu Łódzkiego Polskiej Rady Ekumenicznej zorganizował biblijną pielgrzymkę do Ziemi Świętej, która zaowocowała powołaniem Ekumenicznej Szkoły Biblijnej (2019). Od 2018 r. w Łodzi odbywa się Ekumeniczna Droga Światła, w 2020 r. wznowiona została Ekumeniczna Droga Krzyżowa. W 2019 r. Łódź była gospodarzem centralnych obchodów XXII Ogólnopolskiego Dnia Judaizmu w Kościele Katolickim w Polsce zorganizowanych przez archidiecezję łódzką i Gminę Wyznaniową Żydowską w Łodzi.

W 2019 r. ustanowił Nagrodę im. Papieża Franciszka dla uczniów szkół podstawowych i średnich podejmujących działania w jednym z trzech ważnych dla Ojca Świętego obszarów życia kościelnego: charytatywnym, ekumenicznym oraz na polu ewangelizacji.

Jest autorem wielu publikacji (ponad 40 pozycji), zarówno naukowych, jak i popularnych z zakresu historii, teologii i duchowości, cenionym kaznodzieją i rekolekcjonistą. Jak sam mówi, jego jedyną ambicją jest przekazywanie słowa Bożego. Posługuje zarówno w archidiecezji łódzkiej (m.in. doroczne rekolekcje kapłańskie, rekolekcje wielkopostne dla młodzieży „Arena Młodych”, „Rekolekcje dla Łodzi”), jak i podczas cyklicznych wydarzeń ogólnopolskich na Polach Lednickich, Przystanku Jezus w Kostrzynie nad Odrą, rekolekcji Strefa Chwały Festiwal w Starym Sączu, Zjazdów Gnieźnieńskich, na spotkaniach Taizé, Chemin Neuf i innych. Jest autorem rozważań Drogi Krzyżowej z papieżem Franciszkiem podczas Światowych Dni Młodzieży w 2016 r.

Od 1995 r. stale współpracuje z „Tygodnikiem Powszechnym”, gdzie od 2011 r. publikuje cotygodniowy komentarz do Pisma św., początkowo w rubryce „Okruchy słowa”, obecnie „Czytania”. Jest członkiem redakcji miesięcznika „Znak”.

W 2019 r. otrzymał tytuł Ambasadora Polszczyzny w Mowie – kapituła wyłoniona z członków Rady Języka Polskiego przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk wskazała w uzasadnieniu, że kazania arcybiskupa są oparte na naukach biblijnych, pozbawione zbędnych dygresji, a ich atutem jest język „naturalny, przezroczysty, nie zatrzymujący uwagi na sobie, niekoturnowy, pozbawiony teologicznego żargonu i właściwych tego rodzaju przemówieniom” klisz językowych.

Od 2013 r. zasiada w kapitule Nagrody im. ks. Józefa Tischnera przyznawanej w trzech kategoriach: pisarstwa religijnego i filozoficznego, stanowiącego kontynuację Tischnerowskiego „myślenia według wartości”, publicystyki lub eseistyki na tematy społeczne, która uczy Polaków przyjmować „nieszczęsny dar wolności”, oraz inicjatyw duszpasterskich i społecznych współtworzących „polski kształt dialogu Kościoła i świata”. Jest także członkiem kapituły Orderu Ecce Homo przeznaczonego „dla osób, które wbrew wszelkim przeciwnościom, poprzez konsekwentną działalność dają świadectwo bezinteresownej miłości bliźniego”.

ZOBACZ: Jak odmawiać różaniec? Modlitwa różańcowa krok po kroku

11. Stephen Ameyu Martin Mulla – pierwszy kardynał z Sudanu Południowego – urodził się 10 stycznia 1964 r. w miejscowości Ido (diecezja Torit, prowincja Ekwatoria Środkowa na południowym wschodzie kraju). Uczył się najpierw w niższych seminariach duchownych w Toricie (1978-81) i w Wau (1981-83), a następnie w Wyższym Narodowym Seminarium Duchownym św. Pawła w Bussere (filozofia; 1984-87) i w Munuki koło Dżuby (teologia; 1988-91). Święcenia prezbiteratu przyjął 21 kwietnia 1991 r. jako kapłan diecezji Torit.

Posługiwał następnie jako wikariusz w katedrze św. Mateusza w Chartumie i w trzech strefach duszpasterskich wokół stolicy (1991-93) i w 1993 r. został proboszczem parafii św. Jana Ewangelisty w Shendi na przedmieściach stolicy. Wkrótce potem wyjechał jednak na studia na Papieskim Uniwersytecie Urbanianum, kończąc je w 1997 r. doktoratem z teologii dogmatycznej.

Po powrocie do Sudanu przez rok wykładał i był dziekanem w swym dawnym seminarium św. Pawła w Dżubie, po czym w latach 1998-2000 był profesorem w Kolegium Kombonianów dla Dorosłych i Nauczycieli. W latach 1999-2008 wykładał i był konsultantem w pozarządowej Sudańskiej Organizacji przeciw Przemocy i na rzecz Demokracji (SONAD), a w latach 2005-10 był założycielem, konsultantem i doradcą lokalnej humanitarnej organizacji pozarządowej Wspólnoty Horiok ds. Rozwoju (HODA). W okresie 2013-16 był konsultantem i kapelanem Organizacji Kobiet na rzecz Awansu w Dżubie, asystentem kościelnym i wicekanclerzem ds. zarządzania i finansów Uniwersytetu Katolickiego Sudanu Południowego (LARCO) oraz wicedyrektorem Instytutu Badań Stosowanych i Rozwoju Wspólnot tejże uczelni.

3 stycznia 2019 r. Franciszek mianował go biskupem diecezji Torit w metropolii Dżuba. Sakry udzielił mu 3 marca tegoż roku ówczesny metropolita Dżuby abp Paulino Lukudu Loro. 12 grudnia 2019 r. papież powołał go na arcybiskupa metropolitę Dżuby.

12. Arcybiskup Madrytu José Cobo Cano urodził się 20 września 1965 r. w Sobiote w prowincji i diecezji Jaén w południowo-wschodniej Hiszpanii. W 1988 r. uzyskał licencjat z prawa cywilnego na katolickim Uniwersytecie Complutense w Madrycie i w 4 lata później – bakalaureat z teologii na stołecznym Uniwersytecie Kościelnym św. Damazego. W 1996 r. ukończył studia ze specjalności „teologia moralna społeczna” w prowadzonym przez redemptorystów Instytucie Nauk Moralnych Papieskiego Uniwersytetu Comillas, również w Madrycie.

Święcenia kapłańskie przyjął 23 kwietnia 1994 r. jako kapłan archidiecezji madryckiej. Pełnił w niej potem różne obowiązki, był m.in. wikarym i proboszczem w kilku parafiach, wykładał w uczelniach kościelnych, był członkiem Rady Kapłańskiej i archidiecezjalnej Rady Duszpasterskiej.

29 grudnia 2017 r. Franciszek mianował go biskupem pomocniczym stołecznej archidiecezji; sakrę nominat przyjął 17 lutego 2018 r. A 12 czerwca br. papież powołał go na nowego arcybiskupa metropolitę stolicy Hiszpanii.

13. Arcybiskup koadiutor archidiecezji Tabora w Tanzanii Protase Rugambwa Protase urodził się 31 maja 1960 r. w miejscowości Bunena (diecezja Bukoba) w północno-zachodniej Tanzanii. Po nauce w kilku niższych seminariach duchownych studiował filozofię w wyższym seminarium w Kibosho i teologię w seminarium św. Karola Lwangi w Segerea. 2 września 1990 r. przyjął święcenia kapłańskie w Dar-es-Salam z rąk św. Jana Pawła II, gdy odwiedził on ten wschodnioafrykański kraj.

Jako kapłan diecezji Rulenge pełnił w niej do 1994 r. funkcje: wikarego w jednej z parafii, nauczyciela w niższym seminarium duchownym i kapelana szpitalnego. W latach 1994-98 odbył studia doktoranckie z teologii pastoralnej w Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Po powrocie do kraju był w latach 1998-99 ojcem duchowym w seminarium, dyrektorem ds. powołań i sekretarzem wykonawczym wydziału duszpasterskiego w diecezji Rulenge. W latach 2000-02 był w niej wikariuszem generalnym.

W latach 2002-08 znów przebywał w Rzymie, tym razem jako pracownik Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. 18 stycznia 2008 r. Benedykt XVI mianował ks. Rugambwę biskupem diecezji Kigoma. Sakrę nominat przyjął 13 kwietnia tegoż roku. 26 czerwca 2012 r. tenże papież powołał go na zastępcę sekretarza Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów i przewodniczącego Papieskich Dzieł Misyjnych.

9 listopada 2017 r. Franciszek mianował bp. Rugambwę sekretarzem tej dykasterii. 13 kwietnia br. przeniósł go na urząd arcybiskupa koadiutora archidiecezji Tabora.

CZYTAJ: Relikwie błogosławionego z Polski trafiły do Brazylii. „Mamy u Boga wyjątkowych orędowników”

14. Biskup Penangu w Malezji – Sebastian Francis urodził się 11 listopada 1951 r. w Johor Bahru (diecezja Melaka-Johor w ówczesnej Federacji Malajów, obecnie Malezja). Jego dziadkowie pochodzili z Indii. Po studiach filozoficznych i teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym w Penangu przyjął 28 lipca 1977 r. święcenia kapłańskie i został inkardynowany do swej rodzimej diecezji. Do 1981 r. posługiwał duszpastersko w parafiach na tym terenie, po czym w latach 1981-83 odbył studia uwieńczone licencjatem z teologii dogmatycznej na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza „Angelicum” w Rzymie. Po powrocie do kraju w 1984 r., do 2011 pracował duszpastersko w różnych parafiach oraz był ojcem duchowym w swym dawnym seminarium w Penang i kapelanem akademickim w tym mieście. Od 1988 do 2001 r. i ponownie od 2003 r. był wikariuszem generalnym diecezji, a w latach 1988-2004 r. proboszczem parafii katedralnej, następnie kolejno trzech innych parafii. W międzyczasie ukończył studia prawnicze.

7 lipca 2012 r. Benedykt XVI mianował go biskupem Penangu. Sakrę przyjął 20 sierpnia tegoż roku. Od 2017 r. jest przewodniczącym Konferencji Biskupów Katolickich Malezji, Singapuru i Brunei. Od bieżącego roku stoi również na czele Biura Środków Społecznego Przekazu w łonie Federacji Konferencji Biskupich Azji (FABC).

15. Bp Stephen Chow Sau-yan SJ (biskup Hongkongu (Chiny), urodził się w tym mieście 7 sierpnia 1959 r. Uzyskał tytuł licencjata i magistra psychologii na University of Minnesota, USA. Następnie 27 września 1984 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego.

W latach 1986-1988 odbył nowicjat i uzyskał licencjat kanoniczny z filozofii w Irlandii, kontynuując studia teologiczne w latach 1988-1993 w Hongkongu, gdzie 16 lipca 1994 r. przyjął święcenia kapłańskie. Na Uniwersytecie Loyola w Chicago uzyskał tytuł magistra w zakresie rozwoju organizacyjnego (1993-1995), a na Uniwersytecie Harvarda w Bostonie (2000-2006) uzyskał stopień doktora w zakresie rozwoju i psychologii człowieka. Swoje śluby wieczyste złożył 17 kwietnia 2007 roku.

Od 2007 r. był przełożonym dwóch kolegiów jezuickich w Hongkongu; wykładowcą na Uniwersytecie w Hongkongu (2008-2015) i wychowawcą jezuickim (2009-2017). Od 2009 r. pełnił funkcję przewodniczącego Komisji ds. Edukacji Chińskiej Prowincji Jezuitów, a od 2012 r. niepełnoetatowego wykładowcy psychologii w Seminarium Diecezjalnym Ducha Świętego w Hongkongu; od 2012 do 2014 r. był członkiem Rady Kapłańskiej Diecezji Hongkongu, od 2013 do 2017 r. konsultorem prowincjalnym, a od 2017 r. członkiem Diecezjalnej Rady Edukacji.

Od 1 stycznia 2018 r. był prowincjałem Prowincji Chińskiej Towarzystwa Jezusowego, a od 2020 r. również wiceprzewodniczącym Stowarzyszenia Przełożonych Zakonnych Instytutów Męskich w Hongkongu.

17 maja 2021 został mianowany biskupem Hongkongu. Sakrę przyjął 4 grudnia 2021 r. W kwietniu br. złożył wizytę w Pekinie.

16. Bp François-Xavier Bustillo OFMConv., biskup Ajaccio na Korsyce (Francja), urodził się 23 listopada 1968 r. w Pampelunie, w Hiszpanii. Z pochodzenia jest Hiszpanem. Wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego w Baztan (Nawarra), a następnie rozpoczął postulat w Zakonie Franciszkanów Konwentualnych w Padwie (Włochy), gdzie ukończył studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Teologicznym św. Antoniego Doktora. W 1997 r. uzyskał licencjat kanoniczny z teologii w Instytucie Katolickim w Tuluzie. Profesję wieczystą złożył 20 września 1992 r., a święcenia kapłańskie przyjął 10 września 1994 r. W tym samym roku, wraz z kilkoma współbraćmi, założył klasztor św. Bonawentury w Narbonne (Francja).

Był kolejno gwardianem wspólnoty franciszkańskiej w Narbonne (1994-2018); proboszczem parafii św. Bonawentury w Narbonne (1994-2007); kustoszem prowincjalnym Francji i Belgii (2006-2018); Proboszczem- moderatorem zespołu duszpasterskiego Sainte-Croix en Narbonnais i członkiem Rady Kapłańskiej diecezji Carcassonne et Narbonne (2007-2018); wikariuszem biskupim dla Narbonnais-Corbières, delegatem ds. nowych ruchów duchowości i dialogu międzyreligijnego (2012-2018). Od 2018 r. do chwili obecnej był gwardianem klasztoru św. Maksymiliana Kolbe w Lourdes, delegatem biskupim ds. sanktuarium w Lourdes i ds. ochrony małoletnich, a od 2020 r. członkiem Rady Kapłańskiej diecezji Tarbes et Lourdes.

11 maja 2021 r. papież Franciszek mianował go biskupem Ajaccio. Sakrę przyjął 13 czerwca 2021 r.

ZOBACZ: Znana na całym świece kampania pro-life rusza w Polsce. „Nie chcemy być bezczynni”

17. Bp Américo Manuel Alves Aguiar, biskup pomocniczy Lizbony (Portugalia), urodził się 12 grudnia 1973 r. w Leça do Balio. W 1995 r. wstąpił do seminarium duchownego w Porto. Studiował teologię i mauki o mediach na Portugalskim Uniwersytecie Katolickim. W 2001 r. przyjął święcenia kapłańskie. Został proboszczem w Azevedo (dzielnica Porto), notariuszem w kurii diecezjalnej, odpowiadał za kontakty z mediami, był też regionalnym asystentem skautów. W 2004 r. został wikariuszem generalnym diecezji. Trzy lata później został wicerektorem seminarium duchownego, a w 2014 r. proboszczem katedry. Od 2016 r. kierował Krajowym Sekretariatem Komunikacji Społecznej.

1 marca 2019 r. papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym Lizbony. Sakrę przyjął 31 marca 2019 r. Kieruje Wydziałem Komunikacji Patriarchatu Lizbony. Stoi na czele Fundacji Światowych Dni Młodzieży w Lizbonie 2023, która jest lokalnym komitetem organizacyjnym tego wydarzenia.

18. Ks. Ángel Fernández Artime SDB, przełożony generalny salezjanów (Hiszpania), urodził się 21 sierpnia 1960 r. w Gozón-Luanco, w Asturii.

Pierwsze śluby zakonne złożył w 1978 r., a dziewięć lat później przyjął święcenia kapłańskie. Studiował teologię pastoralną, filozofię i pedagogikę.

W hiszpańskiej inspektorii (prowincji) León był delegatem ds. duszpasterstwa młodzieży, dyrektorem szkoły w Ourense, członkiem rady i wikariuszem inspektorialnym, a od 2000 do 2006 r. jej inspektorem (prowincjałem).

W 2009 r. został przełożonym inspektorii Argentyna Południowa. W tej roli współpracował z ówczesnym arcybiskupem Buenos Aires, kard. Jorge Mario Bergoglio, obecnym papieżem Franciszkiem.

23 grudnia 2013 r. został mianowany przełożonym nowo powstałej inspektorii Hiszpania Śródziemnomorska, jednak zanim objął tę funkcję, został wybrany wielkim rektorem (przełożonym generalnym) Towarzystwa 25 marca 2014 r. W 2020 r. wybrano go ponownie na kolejną, sześcioletnią kadencję.

Kardynałowie-nominaci powyżej 80 roku życia.

19. Abp Agostino Marchetto, nuncjusz apostolski (Włochy), urodził się 28 sierpnia 1940 r. w Vicenzy. Tam też wstąpił do seminarium duchowego i 28 czerwca 1964 przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w dyplomacji watykańskiej.

31 sierpnia 1985 r. św. Jan Paweł II mianował go arcybiskupem tytularnym Astigi oraz nuncjuszem apostolskim na Madagaskarze i Mauritiusie. Sakrę biskupią przyjął 1 listopada 1985 r. z rąk kard. Sebastiano Baggio.

7 grudnia 1990 r. został nuncjuszem w Tanzanii, a 18 maja 1994 r. – na Białorusi. Od 1999 r. pracował w Sekretariacie Stanu Stolicy Apostolskiej, będąc obserwatorem Stolicy Apostolskiej przy FAO. 6 listopada 2001 r. został sekretarzem Papieskiej Rady ds. Migrantów i Podróżujących, którym był do 2010 roku, odważnie zabierając głos w obronie migrantów.

Na emeryturze poświęcił się pracy naukowej, szczególnie nad Soborem Watykańskim II. Papież Franciszek uważa go za jednego z najważniejszych znawców nauczania soborowego.

ZOBACZ: Teobańkologia zaprasza do wspólnej modlitwy za tych, którzy są daleko od Boga. „Różaniec ma niezwykłą moc”

20. Abp Diego Rafael Padrón Sánchez, emerytowany arcybiskup Cumany (Wenezuela), urodził się w Montalbán, w stanie Carabobo, 17 maja 1939 r. Uczył się w niższym seminarium w Valencia, zaś do kapłaństwa przygotowywał się w Międzydiecezjalnym Seminarium św. Róży z Limy w Caracas. Święcenia kapłańskie przyjął 4 sierpnia 1963 r. w swoim kościele parafialnym w Montalbán.

Studiował teologię biblijną na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie i nauki biblijne w instytucie „Franciscanum” w Jerozolimie. Uczył hiszpańskiego, literatury i łaciny w Instytucie Pedagogicznym w Caracas, łaciny i greki biblijnej w seminarium w Valencii, teologii biblijnej w Instituto Universitario Seminario de Caracas (IUSI), a także filozofii języka i filozofii historii w seminarium w Maturín. Jednocześnie był proboszczem różnych parafii w Valencii.

4 kwietnia 1990 r. św. Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji Caracas i biskupem tytularnym Gisipa. Sakrę przyjął 27 maja 1990 r. z rąk kard. José Alí Lebrúna Moratinosa.

7 maja 1994 r. został biskupem diecezji Maturín, a 27 maja 2002 r. arcybiskupem metropolitą Cumany. Na emeryturę przeszedł w 2018 r. Przez dwie kadencje był przewodniczącym episkopatu Wenezueli (2012-2018), kierował też komisjami ds. świeckich i młodzieży, ds. katechezy i duszpasterstwa biblijnego. Należał do władz Międzynarodowej Federacji Biblijnej.

Obecnie jest proboszczem parafii w Camoruco, w archidiecezji Valencia.

21. O. Luis Pascual Dri OFMCap., od 2007 r. spowiednik w sanktuarium Matki Bożej Pompejańskiej w Buenos Aires (Argentyna) urodził się 17 kwietnia 1927 r. w Federación. W konfesjonale spędza poranki i popołudnia. Jako kapucyn, w 1960 r. mieszkał w klasztorze w San Giovanni Rotondo razem ze św. Ojca Pio, u którego się spowiadał.

Kilkakrotnie o o. Dri mówił publicznie papież Franciszek, wspomniał o nim także w swej książce „Miłosierdzie to imię Boga”. Powoływał się zwłaszcza na jego wyznanie, że usprawiedliwia się przed Jezusem z tego, że zbyt wiele przebacza w konfesjonale, ale przecież to On sam dał mu ten „zły przykład”.

W Polsce kardynał nominat znany jest z książki, napisanej z Andreą Torniellim i Alverem Metalli Serafinem, „Nie lękajcie się przebaczać. Spowiednik Papieża”, w której podobnie jak papież Franciszek opowiada się za tym, aby nie skąpić penitentom Bożego miłosierdzia, ale rozdawać je ze swoistą rozrzutnością. Sprzeciwia się legalistycznemu podejściu do sakramentu pojednania oraz nadmiernej koncentracji na każdym popełnionym grzechu. Fakt ludzkiej grzeszności bowiem nigdy nie powinien przesłaniać wartości, jaką człowiek stanowi w oczach Boga. To, co najważniejsze, rozgrywa się w ludzkim sercu, i to ono musi zostać dotknięte przez miłosierdzie.

KAI,pa/Stacja7

Po co zmarłemu msze gregoriańskie?