Coś w tym jest, przeskok z plaży prosto w służbowe krawaty (prawdziwe albo metaforyczne) bywa morderczy. Dzieci, mam wrażenie, adaptują się łatwiej – fakt, że nasze w ogóle mają duże zdolności przystosowawcze – i szybko łapią, że niektóre zasady zmieniają się w zależności od miejsca i sytuacji.
Bardzo lubię różnorodność wyjazdów: podróże dalekie i bliskie, leżenie do góry podwoziem nad wodą i obozy wędrowne, miasto i głusza, dni zapełnione szczegółowym planem albo zupełnie luźne – ogólny pomysł jest taki, żeby każdy miał szansę porobić coś ulubionego, a po drugie – żebyśmy my, dorośli, mogli pobyć więcej – z dziećmi i sobą. To jest ogromnie ważne – nareszcie mieć czas, nadgonić te wszystkie niedoczytane im książki, niezdobyte wcześniej góry i nieodwiedzone miejsca. Ale też – przypomniałam sobie podczas idyllicznego tygodnia na głębokiej mazowieckiej wsi – cudownie jest nie mieć imperatywu nadgonienia czegokolwiek. Bo nic nie ma, tylko miedza, wrotycz i jaskółki. I po prostu się spaceruje albo leży na kocyku, pogadując leniwie.
Czytaj także >>> Franciszek: Niech Matka Boża Częstochowska będzie wzorem wsłuchiwania się i pokornego rozważania słów Jezusa
No i nieuchronnie trzeba wracać, chociaż uroda miejsca, w którym mieszkamy, daje wrażenie ciągłego urlopu. Ale jednak leżenia na kocyku jakby mniej, a więcej spotkań, szkoleń, żmudnego układania grafików, kompletowania jesiennej garderoby i tak dalej. Część składu idzie do szkoły i przedszkola, niektórzy debiutują – nowe kapcie, szczoteczki do zębów, nieodzowne w leśnej klasie gumowe spodnie, lista dla pięciu sztuk jest spora.
Mimo to – nie mogę powiedzieć, że czas początku roku jest dla naszej rodziny jakoś szczególnie trudny. Najgorzej idzie oczywiście z porannym wstawaniem, bo większość dziatek nie raczyła być po tatusiu skowronkami. Z upodobaniem buszują wieczorami i najchętniej wstają po dziewiątej, dlatego konieczne jest wymuszanie wcześniejszego kładzenia się i budzenia. Staramy się przeprowadzać to stopniowo, prawie niezauważenie – w ostatnim tygodniu wakacji ogłaszamy ciszę nocną codziennie o kwadrans wcześniej, a rano hałasujemy od ósmej albo wyjeżdżamy do miasta na przedpołudniowe zakupy, żeby przypomnieć sobie o idei zbierania się na określoną (a wczesną) godzinę. Cierpię w tym samym stopniu co nieletni, tylko oni jeszcze nie piją kawy, więc zrzędzą okrutnie.
Przeczytaj również
-
Praca szuka człowieka
-
Wigilia w firmie. Czy powinno się rezygnować z religijnego charakteru spotkania?
-
Abp Galbas na Jasnej Górze: często to nie praca jest dla człowieka, ale człowiek dla pracy
-
Papież powrócił do pracy. „Spędził większość poranka w fotelu”
-
Modlitwa o szczęśliwy powrót do domu
-
Modlitwa w święto pracy
-
Abp Szewczuk: walka Ukrainy jest duchową walką ze złem, diabłem i jego sługami
-
Franciszek: Jezus prosi, abyś przyjął Go w codziennej rzeczywistości, w której żyjesz
-
Papież do Polaków: prośmy Pana, aby świat był coraz bardziej wrażliwy na wartość pracy
-
Franciszek: musimy zadać sobie pytanie, co uczynić, aby przywrócić wartość pracy
-
„Obowiązek, czy wyzwanie?” W piątek konferencja o pracy w myśli kard. Wyszyńskiego
-
Wakacje? Dobry czas na pracę. Nad sobą
-
Odpoczynek w 5 krokach według ks. Wojciecha Węgrzyniaka
-
Przepis św. Józefa na szczęśliwą rodzinę
-
Franciszek: Pandemia pokazała, że cierpienie nie ma granic
Czytaj także >>> Jest księdzem od 70 lat! „To człowiek, który kocha Kościół i kapłaństwo”
Staramy się też zawczasu przygotować wytworne ciuchy na rozpoczęcie roku, żeby się nie miotać z żelazkiem na pięć minut przed wyjściem. I rozmawiamy o celach i nadziejach, z którymi idziemy w nowy etap. Od-poczęliśmy, czyli możemy zacząć od-początku, spojrzeć świeżym okiem na te niewątpliwie korzystne okoliczności, w których przyszło nam żyć na co dzień.
Poranne wstawanie i popołudniowy truchcik między pracą, szkołą, treningami też mają sens.
