Nasze projekty

Jutro Niedziela – XXXIII zwykła A

Życie jak wielka szansa. Bóg obdziela talentami, człowiek ma je rozwijać.

Reklama

PUNKT WYJŚCIA


• TRZYDZIESTA TRZECIA NIEDZIELA ZWYKŁA • Rok A KOLEKTA: Będziemy prosili Boga o odnalezienie radości w pełnieniu służby wobec Niego • CZYTANIA: Księga Przysłów 31,10–13.19–20.30–31• Psalm 128, 1b–2.3.4–5 • Pierwszy List do Tesaloniczan 5,1–6 • Ewangelia wg św. Mateusza 25,14–30

CHMURA SŁOWA

Reklama

STO SŁÓW


Pod koniec roku liturgicznego Kościół proponuje czytania mówiące o naszym przyszłym losie. Nie straszy nas potępieniem, ale zachęca do
zachowania czujności w codziennym postępowaniu.

Każdy będzie musiał zdać rachunek ze swego życia, niezależnie od tego, w jakim momencie zastanie go przychodzący Bóg. Nie muszą się Go obawiać ci, którzy żyli w bojaźni Pańskiej, czyli kroczyli Bożą drogą i realizowali Jego wolę w codzienności.

Reklama

Bóg obdarował wszystkich darami, które mają nam w tym pomóc. Od naszej decyzji zależy, czy ów skarb będziemy w sobie rozwijać czy sparaliżowani strachem zakopiemy go w swych lękach.

Bóg jest nie tylko sprawiedliwym Sędzią, ale i miłosiernym Ojcem.


W 2023 roku, nowy rok liturgiczny „B” rozpoczyna się 3 grudnia.
To okazja do przeczytania niemal całej Ewangelii Marka. Jest to zdaniem biblistów najstarsza istniejąca Ewangelia, oparta według Tradycji na świadectwie Piotra i adresowanej do wspólnoty chrześcijańskiej w Rzymie.
KUP KSIĄŻKĘ:
>> w wersji książkowej
>> w wersji EBOOK

Reklama

Czytanie z Księgi Przysłów

(Prz 31,10–13.19–20.30–31)

Niewiastę dzielną kto znajdzie? Jej wartość przewyższa perły. Serce małżonka jej ufa, na zyskach mu nie zbywa; nie czyni mu źle, ale dobrze przez wszystkie dni jego życia. O wełnę i len się stara, pracuje starannie rękami. Swe ręce wyciąga po kądziel, jej palce chwytają wrzeciono. Otwiera dłoń ubogiemu, do nędzarza wyciąga swe ręce. Kłamliwy wdzięk i marne jest piękno: chwalić należy niewiastę, co boi się Pana. Uznajcie owoce jej rąk, niech w bramie sławią jej czyny.

Oto Słowo Boże.

PIERWSZE CZYTANIE

Towarzyszka życiaPrz 31,10–13.19–20.30–31

Czytanie, które można rozumieć dwojako: dosłownie – gdy mowa o kobiecie, dobrej żonie – albo metaforycznie – niewiasta symbolizuje mądrość Bożą.

KSIĘGA: Księga Przysłów • AUTOR: Salomon i inni wymienieni w księdze oraz anonimowi mędrcy • CZAS POWSTANIA: X–VI w. przed Chr. • MIEJSCE: starożytny Izrael • KATEGORIA: przysłowia


PRZYSŁOWIA NIE TYLKO SALOMONA • Księga Przysłów należy do korpusu ksiąg mądrościowych Starego Testamentu. Jej tytuł hebrajski (MiszleSzelomoh) i grecki (ParoimiaiSalomontos) znaczą: „Przysłowia Salomona” – wiążą dzieło z postacią wielkiego izraelskiego króla, a jednocześnie zdradzają, jaki jest najczęściej używany w księdze gatunek literacki. Z pewnością nie cała treść księgi pochodzi od Salomona. Jest raczej próbą podsumowania ówczesnego stanu myśli • Sugerowane autorstwo miało zapewne na celu nadanie księdze powagi mocą królewskiego autorytetu. Można w niej wyróżnić kilka części: • przysłowia przypisywane Salomonowi (Prz 1–22,16) • słowa mędrców (Prz 22,17–24,34) • przysłowia przypisywane Salomonowi, a zebrane przez dwór Ezechiasza, króla judzkiego (Prz 25–29) • słowa Agura (Prz 30) • słowa Lemuela (Prz 31).

ZE SŁÓW LEMUELA • Ostatni rozdział Księgi Przysłów składa się z dwóch części. • Pierwsza zawiera mowę królowej do syna Lemuela – władcy arabskiego (Prz 31,1–9). Bardzo rzadko zdarza się w Starym Testamencie, by to kobieta pouczała mężczyznę. Matka przestrzega w tym tekście syna przed kobietami i alkoholem, które mogą utrudniać mu rządy • Druga część to Poemat o mądrości (Prz 31,10–31) zapisany w formie akrostychu – następujące w nim wersety rozpoczynają się od kolejnych liter alfabetu hebrajskiego. Stanowi pochwałę kobiety sprawiedliwej, współczującej ubogim, roztropnej i bojącej się Pana. Ową kobietą jest mądrość, która została przedstawiona jako przewyższająca wszelkie dobra ziemskie (Prz 31,10b).

POCHWAŁA KOBIETY • Usłyszymy wybrane wersety pochodzące z drugiej części rozdziału. To pochwała kobiety, która jest radością męża • Niewiasta symbolizuje też mądrość, która jest źródłem szczęścia każdego, kto wiąże z nią swe życie. Mądrość ta objawia się tym, że najwyższej wartości nie szuka w ulotnych dobrach ziemskich, lecz w pełnym bojaźni stosunku doBoga. Bojaźń Boża może zaważyć na przyszłych losach człowieka.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY


Niewiastę dzielną któż znajdzie?
Jej wartość przewyższa perły
Chwalić należy niewiastę, co boi się Pan


(Ps 128, 1-2. 3. 4-5)

REFREN:

Szczęśliwy człowiek, który służy Panu.

Szczęśliwy człowiek, który służy Panu * i chodzi Jego drogami. Będziesz spożywał owoc pracy rąk swoich, * szczęście osiągniesz i dobrze ci będzie.

Małżonka twoja jak płodny szczep winny * w zaciszu twego domu. Synowie twoi jak oliwne gałązki * dokoła twego stołu.

Tak będzie błogosławiony człowiek,* który służy Panu. Niech cię z Syjonu Pan błogosławi † i obyś oglądał pomyślność Jeruzalem * przez wszystkie dni twego życia.

PSALM

Źródło szczęścia Ps 128, 1b–2. 3. 4–5

Psalm 128 był śpiewany podczas podchodzenia pielgrzymów do położonej na wzgórzu Jerozolimy. Dlatego nazywany jest psalmem stopni albo kroków.

PSALM 128 • AUTOR: lewita • CZAS POWSTANIA: po powrocie z niewoli, po 538 r. przed Chrystusem


PSALM KROKÓW • Psalm 128 należy do zbioru pieśni pielgrzymkowych. Pochodzi z powygnaniowej tradycji mądrościowej. Jest określany mianem pieśni stopni czy pieśni kroków, ponieważ był śpiewany podczas podchodzenia pielgrzymów do położonej na wzgórzu Jerozolimy, zwykle w ramach obchodów jednego z trzech wielkich świąt żydowskich (Święto Paschy, Święto Namiotów, Święto Tygodni). Psalm zawiera błogosławieństwo skierowane do małżonków i najprawdopodobniej był wykorzystywany w synagogalnej liturgii małżeństwa.

SKĄD SZCZĘŚCIE? • Psalm ten jest wyrazem ówczesnych przekonań co do źródeł i przejawów prawdziwego szczęścia. Na Boże błogosławieństwo zasługuje ten, który boi się Pana (w. 4). Wyraża się to w chodzeniu Jego drogami (w. 1), czyli • przestrzeganiu Bożych przykazań i • kierowaniu się w życiu wolą Pana. Najdobitniejszym znakiem Bożego błogosławieństwa dla Izraelity był • dobrobyt materialny oraz • miłość małżeńska połączona z darem • licznego potomstwa.


Czytanie z I Listu do Tesaloniczan

(1 Tes 5,1–6)

Nie potrzeba wam, bracia, pisać o czasach i chwilach, sami bowiem dokładnie wiecie, że dzień Pański przyjdzie tak jak złodziej w nocy. Kiedy bowiem będą mówić: «Pokój i bezpieczeństwo» – tak niespodzianie przyjdzie na nich zagłada, jak bóle na brzemienną, i nie umkną. Ale wy, bracia, nie jesteście w ciemnościach, aby ów dzień miał was zaskoczyć jak złodziej. Wszyscy wy bowiem jesteście synami światłości i synami dnia. Nie jesteśmy synami nocy ani ciemności. Nie śpijmy przeto jak inni, ale czuwajmy i bądźmy trzeźwi.

Oto Słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

Jak złodziej w nocy  1 Tes 5, 1–6

Święty Paweł o końcu świata w słowach, które budzą grozę. Ale zapewnia Tesaloniczan: „Nie jesteście synami ciemności”. I wzywa do czujności.

PIERWSZY LIST DO TESALONICZAN • NADAWCA: Paweł, Sylwan i Tymoteusz • ADRESACI: wspólnota chrześcijańska w Tesalonikach • CZAS POWSTANIA: ok. 50/51 r. • MIEJSCE POWSTANIA: Korynt


O KSIĘDZE • Przypomnijmy: Pierwszy List do Tesaloniczan jest uznawany za najstarsze pismo Nowego Testamentu. Paweł napisał je zaraz po założeniu wspólnoty i opuszczeniu Tesaloniki z powodu nieprzychylności mieszkających tam Żydów • List powstał podczas drugiej podróży misyjnej apostoła (49–52 r.), po otrzymaniu wieści od Tymoteusza. Adresaci listu to chrześcijanie nawróceni z pogaństwa (1 Tes1,9), którzy za swoje nawrócenie płacą wysoką cenę prześladowań (1 Tes1,7) ze strony rodaków (1 Tes2,14). Paweł posyła do nich Tymoteusza, aby upewnić się co do ich wiary, która – jak się obawia – mogła się zachwiać. Obawy Pawła okazały się płonne (1 Tes3,6–8) • List nie ma na celu korygowania błędów Tesaloniczan, lecz umocnienie ich w wierności otrzymanej Ewangelii (1 Tes4,1–2.10). Nie potrzebują pouczeń co do miłości braterskiej (1 Tes4,9) ani daty końca czasów (1 Tes5,1–2). W egzortach kierowanych do wspólnoty nie widać problemów natury moralnej. Jedyny problem to kwestia braku wiedzy co do losu zmarłych (1 Tes4,13–18).Owocuje to smutkiem Tesaloniczan.

DZIEŃ PAŃSKI • Po wstępnych pochwałach, wyjaśnieniu potrzeby misji Tymoteusza oraz zachęcie do poprawy wzajemnych relacji w ramach wspólnoty Paweł kieruje do Tesaloniczan naukę dotyczącą paruzji – pierwszy jej fragment słyszeliśmy w zeszłym tygodniu • Wielu z nich, licząc na szybkie przyjście Pana, bało się o przyszły los osób zmarłych jeszcze przed Jego nadejściem. Apostoł, używając popularnej wówczas stylistyki apokaliptycznej, zapewnia, że udział w radości niebieskiej będzie dotyczył zarówno • zmarłych, którzy w dniu ostatecznym zostaną przywróceni do życia, jak i • tych, którzy dożyją tego momentu.

ZAWSZE GOTOWI • Usłyszymy kolejny fragment, w którym św. Paweł zapowiada dni ostateczne. Zwróćmy uwagę na zapowiedź apostoła, że Dzień Pański przyjdzie niespodziewanie. Zauważmy, że Paweł zachęca do czujności, która polega na przestrzeganiu Bożych przykazań i wypełnianiu woli Boga w każdym momencie życia – zarówno w jego początkach, jak i u kresu.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY


Dzień Pański przyjdzie tak, jak złodziej w nocy
Ale wy, bracia, nie jesteście w ciemnościach, aby ów dzień miał was zaskoczyć
Czuwajmy i bądźmy trzeźwi!


Słowa Ewangelii wg św. Mateusza

(Mt 25,14-30)

Jezus opowiedział swoim uczniom następującą przypowieść: «Podobnie jest z królestwem niebieskim jak z pewnym człowiekiem, który mając się udać w podróż, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek. Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, trzeciemu jeden, każdemu według jego zdolności, i odjechał. Zaraz ten, który otrzymał pięć talentów, poszedł, puścił je w obieg i zyskał drugie pięć. Tak samo i ten, który dwa otrzymał; on również zyskał drugie dwa. Ten zaś, który otrzymał jeden, poszedł i, rozkopawszy ziemię, ukrył pieniądze swego pana. Po dłuższym czasie powrócił pan owych sług i zaczął rozliczać się z nimi. Wówczas przyszedł ten, który otrzymał pięć talentów. Przyniósł drugie pięć i rzekł: „Panie, przekazałeś mi pięć talentów, oto drugie pięć talentów zyskałem”. Rzekł mu pan: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana!” Przyszedł również i ten, który otrzymał dwa talenty, mówiąc: „Panie, przekazałeś mi dwa talenty, oto drugie dwa talenty zyskałem”. Rzekł mu pan: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana!” Przyszedł i ten, który otrzymał jeden talent, i rzekł: „Panie, wiedziałem, że jesteś człowiekiem twardym: żniesz tam, gdzie nie posiałeś, i zbierasz tam, gdzie nie rozsypałeś. Bojąc się więc, poszedłem i ukryłem twój talent w ziemi. Oto masz swoją własność!” Odrzekł mu pan jego: „Sługo zły i gnuśny! Wiedziałeś, że żnę tam, gdzie nie posiałem, i zbieram tam, gdzie nie rozsypałem. Powinieneś więc był oddać moje pieniądze bankierom, a ja po powrocie byłbym z zyskiem odebrał swoją własność. Dlatego odbierzcie mu ten talent, a dajcie temu, który ma dziesięć talentów. Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie. Temu zaś, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma. A sługę nieużytecznego wyrzućcie na zewnątrz – w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”».

Oto Słowo Pańskie.

EWANGELIA

Przypowieść o talentach  Mt 25, 14–30

Niebo jak Wall Street? Boże życie przypomina inwestycje giełdowe. Każdy z nas otrzymuje talenty. Naszym zadaniem jest być aktywnym i przedsiębiorczym, by je dobrze wykorzystać.

EWANGELISTA: św. Mateusz • CZAS POWSTANIA: ok. 80–90 r. • KATEGORIA: przypowieść• CZAS AKCJI: ok. 33 r. • MIEJSCE AKCJI: Góra Oliwna


EWANGELIA MATEUSZA • Autor Ewangelii wg św. Mateusza ani razu nie zdradza się w tekście księgi. Tradycyjnie autorstwo przypisuje się jednak Mateuszowi – jednemu z Dwunastu. Księga powstała w pierwszym stuleciu, najprawdopodobniej w latach osiemdziesiątych, zapewne w Antiochii Syryjskiej. Adresatem Ewangelii jest wspólnota składająca się w znacznej mierze z judeochrześcijan, choć znajdują się w niej również nawróceni poganie. Wpływa to na charakter księgi, która ma zabarwienie judaistyczne. W jej strukturze można wyróżnić pięć większych jednostek, zwanych mowami: • Kazanie na górze (5,1–7,29) • mowa misyjna (10,1–11) • mowa w przypowieściach (13,1–53) • mowa kościelna (18,1–35) • mowa eschatologiczna (24,1–25,46). Takim układem autor mógł nawiązywać do budowy Pięcioksięgu.

ROZDZIAŁY 24–25 • Przypowieść o talentach należy do większej jednostki literackiej poświęconej przyszłym losom Jerozolimy i powtórnemu przyjściu Chrystusa w czasach ostatecznych. Ów fragment, o głęboko eschatologicznym przesłaniu, bezpośrednio poprzedza opis męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa (Mt 26–28) i bywa określany jako mowa eschatologiczna. Jest to piąta z wielkich mów Jezusa w Ewangelii Mateusza.

PRZYPOWIEŚCI ESCHATOLOGICZNE • Historia o sługach obdarowanych talentami, którą usłyszymy, wpisuje się w szereg przypowieści mających odniesienie eschatologiczne. Zauważmy, że źródłem oceny i rzeczą decydującą o przyszłych losach sług jest zarządzanie otrzymanymi talentami: Bóg weryfikuje ich wierność względem podjętych zobowiązań, nie zaś względem siebie samego.


  • Przypowieść o talentach na drzeworycie z roku 1712 r.
  • Przypowieść o talentach, Jan Luyken, XVII-XVIII w.
  • Przypowieść o talentach, anonimowy autor, XV w.
  • Żona artysty i jego syn, Benjamin West, ok. 1773 r., Yale Center for British Art, USA
  • Portret żony w ślubnej sukni, Jan Matejko, 1879 r, Muzeum Narodowe w Warszawie

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę