Nasze projekty

Jutro Niedziela – XXXI zwykła A

Jak zaskarbić ufność, przekonać, zdobyć serca oraz autorytet? Jak uczyć o Bogu?

Reklama

PUNKT WYJŚCIA

TRZYDZIESTA PIERWSZA NIEDZIELA ZWYKŁA • rok A • KOLOR SZAT: zielony • KOLEKTA: Będziemy prosili Wszechmogącego Boga, aby bez przeszkody dążyć do zbawienia, które nam obiecuje • CZYTANIA: Księga Malachiasza 1, 14b – 2, 2b. 8–10 • Psalm 131 (130), 1bcde. 2–3 • Pierwszy List do Tesaloniczan 2, 7b–9. 13 • Ewangelia wg św. Mateusza 23, 1–12

STO SŁÓW

Wierność powołaniu jest tematem dzisiejszej liturgii słowa. A mowa o specyficznym powołaniu: nauczaniu wiary.

Wielu pozbawiliście wiary […] nie trzymacie się moich dróg –upomina kapłanów Malachiasz (PIERWSZE CZYTANIE). Odejście od swojej powinności skutkuje tym, iż kapłani utracili znaczenie wśród ludu. Jezus nie szczędzi słów krytyki wobec faryzeuszów (EWANGELIA). Ci co prawda wciąż cieszyli się wysokim autorytetem (choć może tylko we własnych oczach), lecz Jezus dojrzał postępującą chorobę: ich słowa pouczeń nie pokrywały się z ich czynami i własnym przykładem.

Dzisiejsza liturgia nie tylko piętnuje nauczycieli, ale pokazuje też wzór: to św. Paweł (DRUGIE CZYTANIE). Zyskał Tesaloniczan, ponieważ dla nich oddał całe serce, zaangażowanie, życie.

Reklama

Pan Zastępów mówi:

«Ja jestem potężnym Królem, a imię moje wzbudzać będzie lęk między narodami. Teraz zaś do was, kapłani, odnosi się następujące polecenie: Jeśli nie usłuchacie i nie weźmiecie sobie do serca tego, iż macie oddawać cześć memu imieniu, mówi Pan Zastępów, to rzucę na was przekleństwo.

Zboczyliście z drogi, wielu pozbawiliście nauki, zerwaliście przymierze Lewiego, mówi Pan Zastępów. A więc z mojej woli jesteście lekceważeni i macie małe znaczenie wśród całego ludu, ponieważ nie trzymacie się moich dróg i stronniczo udzielacie pouczeń.

Reklama

Czyż nie mamy wszyscy jednego Ojca? Czyż nie stworzył nas jeden Bóg? Dlaczego oszukujemy jeden drugiego, znieważając przymierze naszych przodków?»

PIERWSZE CZYTANIE

Do kapłanów • Ml 1, 14b – 2, 2b. 8–10

Ostre upomnienie Malachiasza do tych, którzy mieli być przykładem i nauczać o Bogu. Odejście od swego powołania skutkuje spadkiem autorytetu.

KSIĘGA: Księga Malachiasza • AUTOR: Malachiasz • CZAS POWSTANIA: pomiędzy 515 a 433 r. przed Chr. • KATEGORIA: wyrocznia

KSIĘGA MALACHIASZA • To być może dzieło anonimowe (imię proroka w tytule znaczy „mój wysłannik” i powraca w 3,1 jako określenie, a nie imię własne). Działalność proroka przypada na szczególny moment historii Izraela • Naród wybrany po powrocie z Babilonii odbudowuje świątynię za Zorobabela, przy gorliwym wsparciu proroków Aggeusza i Zachariasza (515 r. przed Chr.). Następnie dzieła reform podejmują się Ezdrasz i Nehemiasz (455–433 r. przed Chr.). Być może prorok pomagał
im w tym swoim autorytetem. Jego wsparcie jest konieczne, ponieważ po powrocie z wygnania Izrael doświadcza ostudzenia gorliwości religijnej. Zaniedbaniu ulega kult, szerzą się rozwody i małżeństwa mieszane.

SZEŚĆ CZĘŚCI • Księga składa się z sześciu części o podobnej budowie: po stwierdzeniu Boga lub proroka następuje dyskusja ludu lub kapłanów, której towarzyszą groźby i obietnice zbawienia • Dwa główne tematy księgi to: grzechy związane z kultem (Ml 1,6–2,9; 3,6–12) oraz skandal mieszanych małżeństw. Prorok zapowiada dzień Jahwe, który przyjdzie, aby oczyścić swój lud (Ml 3,1–5.13–21).

Reklama

UPOMNIENIE KAPŁANÓW • Usłyszymy upomnienie, które Malachiasz – w imieniu Boga – kieruje do kapłanów. Pamiętajmy, że kapłani byli wśród pokoleń Jakuba uprzywilejowaną grupą, a przez to mieli szczególne obowiązki (patrz: ZWRÓĆ UWAGĘ). Zwróćmy uwagę, że Malachiasz diagnozuje przyczyny spadku autorytetu kapłanów wśród ludu.


Strzeż duszy mojej w Twym pokoju, Panie.

Panie, moje serce się nie pyszni *

i nie patrzą wyniośle moje oczy.

Nie dbam o rzeczy wielkie *

ani o to, co przerasta me siły.

Lecz uspokoiłem i uciszyłem moją duszę. +

Jak dziecko na łonie swej matki, *

jak ciche dziecko jest we mnie moja dusza.

Izraelu, złóż nadzieję w Panu, *

teraz i na wieki.

PSALM

Jak dziecko na łonie matki • Ps 131 (130), 1bcde. 2–3

Jeden z najpiękniejszych psalmów. Uniwersalna modlitwa pokory i uniżenia przed Bogiem, który jest porównany do matki. A modlący się – do dziecka

Psalm 131 •AUTOR: lewita • CZAS POWSTANIA: powygnaniowy, po 538 r. przed Chr.

PSALM 131 • Jeden z najkrótszych, słusznie nazywany także jednym z najpiękniejszych utworów Psałterza. Zalicza się go do pieśni ufności. Niektórzy widzą w nim część liturgii wejścia na Syjon, kiedy zmęczeni pielgrzymi, niczym dzieci w ramionach matki, odnajdują w świątyni odpoczynek i bezpieczną przystań.

MATKA I DZIECKO • Inni dopatrywali się w nim pieśni skomponowanej przez kobietę, która pojawia się ze swoim małym dzieckiem na ręku przed obliczem Pana. Psalm funkcjonuje jako głęboka uniwersalna modlitwa pełnego pokoju i radości uniżenia przed Bogiem, w którym wierzący składa ufnie całe swoje życie.


Bracia:

Stanęliśmy pośród was pełni skromności, jak matka troskliwie opiekująca się swoimi dziećmi. Będąc tak pełni życzliwości dla was, chcieliśmy wam dać nie tylko Bożą Ewangelię, lecz nadto dusze nasze, tak bowiem staliście się nam drodzy. Pamiętacie przecież, bracia, naszą pracę i trud. Pracowaliśmy dniem i nocą, aby nikomu z was nie być ciężarem. Tak to wśród was głosiliśmy Ewangelię Bożą.

Dlatego nieustannie dziękujemy Bogu, bo gdy przejęliście słowo Boże, usłyszane od nas, przyjęliście je nie jako słowo ludzkie, ale jako to, czym jest naprawdę – jako słowo Boga, który działa w was, wierzących.

DRUGIE CZYTANIE

Praca i trud • 1 Tes 2, 7b–9. 13

Święty Paweł szczerze wyjaśnia tajemnicę apostolskiego sukcesu w Tesalonice: pełne oddanie, zaangażowanie i praca, by dla nikogo nie być ciężarem.

PIERWSZY LIST DO TESALONICZAN • NADAWCY: św. Paweł, Sylwan i Tymoteusz • ADRESACI: wspólnota chrześcijańska w Tesalonikach • CZAS POWSTANIA: 50/51 r. • MIEJSCE POWSTANIA: Korynt

PIERWSZY DO TESALONICZAN • List do Tesaloniczan to pierwszy z dwóch listów Pawła pisany do świeżo nawróconych chrześcijan w Tesalonice. Kościół ten cierpiał prześladowania ze strony zamieszkujących miasto pogan. Celem listu jest utwierdzenie wspólnoty w otrzymanej u początków nauce. Paweł chwali mieszkańców Tesaloniki za to, że stali się wzorem dla wszystkich wierzących, oraz podtrzymuje ich nadzieję na przyjście Wybawcy, która jest im tak bardzo potrzebna w obliczu prześladowań.

KRAŃCOWA BIEDA • Oba listy wskazują na fakt, że chrześcijanie z Tesaloniki pochodzili z lokalnych społeczności opłacanych pracowników, którzy raczej nie mieli szans na to, aby się znacznie wzbogacić. Upomnienie, aby pracować własnymi rękoma, dowodzi, że członkowie wspólnoty pochodzili zasadniczo z klasy pracującej (1 Tes 4,11). Krańcowa bieda wierzących z Macedonii (2 Kor 8,2) powodowała, że podczas swego pobytu w Tesalonice, pomimo ciężkiej pracy (1 Tes 2,9), Paweł potrzebował wsparcia z Filippi (Flp 4,16) • Zwykle chrześcijanie spotykali się w małych wynajmowanych mieszkaniach (kamienice czynszowe), nie w willach. Warsztat Pawła wyrabiającego w Tesalonice namioty stał się miejscem, gdzie apostoł głosił Ewangelię.

TAJEMNICA PAWŁA • Usłyszymy kolejny fragment listu do Tesaloniczan. Osobiste słowa, przepojone wdzięcznością i sentymentem, ukażą jednocześnie tajemnicę sukcesu apostolskiego św. Pawła: skromność, poświęcenie siebie i pełne zaangażowanie.


Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: «Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą.

Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.

A wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus.

Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony».

EWANGELIA

Faryzeizm • Mt 23, 1–12

Jezus krytykuje faryzeuszów: Zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Przestroga jest uniwersalna: łatwo ulec zaszczytom i zapomnieć o służbie.

EWANGELISTA: św. Mateusz • CZAS POWSTANIA: 70–80r. • KATEGORIA: mowa; MIEJSCE NAUCZANIA: Jerozolima, świątynia • CZAS: 33 r. • KTO MÓWI: Jezus • ADRESACI: zgromadzeni w świątyni • WERSJE: Mk 12,28–31 • Łk 10,25–28

CORAZ BLIŻEJ MĘKI • Od 21 rozdziału rozpoczynają się najbardziej dramatyczne wydarzenia misji Jezusa Chrystusa. Choć • witany jest entuzjastycznie przez mieszkańców Jerozolimy słowami: Hosanna, hosanna pozostaje bacznie obserwowany przez faryzeuszów. Swe pierwsze kroki Jezus skierował do świątyni, skąd najpierw wyrzucił wszystkich sprzedających i kupujących, potem uzdrowił chorych i niewidomych, a następnego dnia, po nocy spędzonej w Betanii (werset 17), nauczał w przypowieściach, które słyszeliśmy w poprzednich tygodniach. Po wygłoszeniu trzeciej przypowieści o uczcie królewskiej dochodzi do sporu z faryzeuszami.

KRYTYKA FARYZEUSZÓW • Usłyszymy gorzkie słowa, jakie Jezus kieruje do słuchaczy pod adresem faryzeuszów. Zwróćmy uwagę na główny zarzut podnoszony wobec nich: niezgodność między słowami i czynami. Jezus wskaże też przyczyny zepsucia: pogoń za popularnością.


Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę