2016-07-2

Jutro Niedziela – XIV zwykła C

Ewangelizacja to radość głoszenia i głoszenie radości

ks. Marcin
Kowalski

zobacz artykuly tego autora >

ks. Piotr
Jutkiewicz

zobacz artykuly tego autora >

PUNKT WYJŚCIA

XIV NIEDZIELA ZWYKŁA • Rok C • KOLEKTA: Modlimy się do dobrego Boga, aby obdarzył nas ustawiczną bojaźnią i utwierdził w swojej miłości • KOLOR: zielony • CZYTANIA: Księga proroka Izajasza 66,10-14c Psalm 66,1-3.4-7.16.20; List do Galatów 6,14-18; Ewangelia wg św. Łukasza 10,1-12.17-20

• CHMURA SŁOWA •

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst I czytania

Czytanie z Księgi Izajasza

(Iz 66,10-14c)

Radujcie się wraz z Jerozolimą, weselcie się w niej wszyscy, co ją miłujecie! Cieszcie się z nią bardzo wy wszyscy, którzyście się nad nią smucili, ażebyście ssać mogli aż do nasycenia z piersi jej pociech; ażebyście ciągnęli mleko z rozkoszą z pełnej piersi jej chwały. Tak bowiem mówi Pan: Oto Ja skieruję do niej pokój jak rzekę i chwałę narodów - jak strumień wezbrany. Ich niemowlęta będą noszone na rękach i na kolanach będą pieszczone. Jak kogo pociesza własna matka, tak Ja was pocieszać będę; w Jerozolimie doznacie pociechy. Na ten widok rozraduje się serce wasze, a kości wasze nabiorą świeżości jak murawa. Ręka Pana da się poznać Jego sługom.

Oto słowo Boże.

[01][02]

•

PIERWSZE CZYTANIE

Ostateczna radość • Iz 66,10-14c

Na końcu czasów spełnią się zapowiedzi pokoju i radości

KSIĘGA: Izajasza • AUTOR: Trzeci Izajasz • CZAS POWSTANIA: poł. VI w. przed Chr. • KTO MÓWI: prorok (w imieniu Boga) • ADRESACI: Jerozolima • KATEGORIA: mowa prorocka

ZBAWIENIE DLA WSZYSTKICH • Trzecia część Księgi Izajasza (rozdziały 56-66), powstała już po powrocie z wygnania. Odpowiada za nią wciąż tzw. “szkoła Izajasza”. Autor, nazwany umownie Trzecim Izajaszem (Trito-Izajaszem), podkreśla świętość Boga i Jerozolimy oraz rysuje wizję czasów ostatecznych, w których zbawienie ma objąć wszystkie narody.

OSTATNI ROZDZIAŁ • Rozdział 66 to ostatni rozdział całej księgi. Składa się z przedstawienia prawdziwego kultu Boga, który opiera się na czci oddawanej Słowu Boga (ww. 1-4), poematu pocieszającego (to z niego pochodzi dzisiejszy fragment, ww. 5-17) oraz krótkiej przepowiedni dotyczącej przyszłości Izraela (ww. 18-24). Rozdział kończy wizja ludu zgromadzonego z rozproszenia i oddającego cześć Bogu w Jerozolimie.

WEZWANIE DO RADOŚCI • W dzisiejszym pierwszym czytaniu usłyszymy jak sam Bóg wzywa swój lud do radości. Wezwanie to jest jednocześnie zachętą do pozostawienia naturalnego smutku [zob. więcej w JESZCZE O…]. Bóg przypomina i zapewnia, że Jego obietnice co do Jerozolimy wypełnią się, i będzie ona, jak karmiąca matka, znów cieszyć się licznymi dziećmi. Wszyscy zobaczą działanie Boga, które przyniesie wręcz ożywiającą radość.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY

Obfitość pokoju: Oto Ja skieruję do niej pokój jak rzekę.

Prawdziwe pocieszenie: Jak kogo pociesza własna matka, tak Ja was pocieszać będę; w Jerozolimie doznacie pociechy.

LINKI

• Jak kogo pociesza własna matka, tak Ja was pocieszać będę; w Jerozolimie doznacie pociechy. (Iz 66,13)

Iz 51,12: Ja i tylko Ja jestem twym pocieszycielem. Kimże ty jesteś, że drżysz przed człowiekiem śmiertelnym i przed synem człowieczym, z którym się obejdą jak z trawą?

Oz 2,14: Dlatego chcę ją przynęcić, na pustynię ją wyprowadzić i mówić jej do serca.

2Kor 1,3-4: Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, Ten, który nas pociesza w każdym naszym utrapieniu, byśmy sami mogli pocieszać tych, co są w jakiejkolwiek udręce, pociechą, której doznajemy od Boga.

JESZCZE O PIERWSZYM CZYTANIU

Księgę Trito-Izajasza wyróżnia często pojawiające się wezwanie do radości (Iz 56,7; 60,18; 61,3.7.10; 65,13-19). Znając realia tamtych czasów, a jesteśmy kilkadziesiąt lat po powrocie Izraela z Babilonii, jest to wezwanie do tego, aby cieszyć się, a przestać ronić łzy. Po pierwszej euforii wynikającej z powrotu Izraelici odkrywają, że ich kraj jest w ruinie, a ich domy stały się posiadłością obcych. Sąsiedzi są wrogo nastawieni, odbudowa świątyni postępuje powoli i kończy się skromnym efektem, a kraj nawiedzają klęski nieurodzaju. W tej sytuacji Bóg wzywa swój lud do radości, czyli do wiary w to, że Jego obietnice się wypełnią. Jerozolima jak dobra matka zapewni swym dzieciom pokój i bezpieczeństwo, jeszcze popłyną do niej bogactwa narodów, Bóg pocieszy swój lud. Kluczem jest zaufanie Jego Słowu. Radość zakorzeniona w Słowie Boga trwa, choć wszystko zdaje się jej być przeciwne. Do podobnej radości wzywa dziś w Ewangelii Jezus, posyłając swoich uczniów na głoszenie Ewangelii.

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst psalmu

(Ps 66,1-3.4-7.16.20)

REFREN: Niech cała ziemia chwali swego Boga

Z radością sławcie Boga, wszystkie ziemie, opiewajcie chwałę Jego imienia, cześć Mu wspaniałą oddajcie. Powiedzcie Bogu: „Jak zadziwiające są Twe dzieła!

Niechaj Cię wielbi cała ziemia i niechaj śpiewa Tobie, niech Twoje imię opiewa”. Przyjdźcie i patrzcie na dzieła Boga: zadziwiających rzeczy dokonał wśród ludzi.

Morze na suchy ląd zamienił, pieszo przeszli przez rzekę: Nim się przeto radujmy! Jego potęga włada na wieki.

Przyjdźcie i słuchajcie mnie wszyscy, którzy boicie się Boga, opowiem, co uczynił mej duszy. Błogosławiony Bóg, który nie odepchnął mej prośby i nie oddalił ode mnie swej łaski.

[01][02]

•

PSALM

Zadziwiające dzieła • Ps 66,1-7.16.20

Na końcu czasów spełnią się zapowiedzi pokoju i radości

PSALM 66 • AUTOR: lewita • CZAS POWSTANIA: Czasy powygnaniowe (po 586 r.)

TODAH. Psalm 66 należy do gatunku indywidualnych psalmów dziękczynienia (todah). Wyrażają one radosną wdzięczność człowieka, którego modlitwa została wysłuchana. W ich korpusie często znajdujemy wspomnienie nieszczęścia, choroby, wrogów, oraz wybawienia od nich, które sprawia, że na ustach wierzącego rozkwita pieśń uwielbienia. Psalm został ułożony z myślą o liturgii żydowskiej. Ujawnia to jego struktura: w pierwszej części dominuje 2. osoba liczby mnogiej, w drugiej – liczba pojedyncza. Przewodniczący liturgii zachęca: Przyjdźcie i słuchajcie mnie wszyscy, którzy boicie się Boga, opowiem, co uczynił mej duszy. Psalmy tego typu towarzyszyły ceremoniom wypełnienia złożonego ślubu, czy składaniu ofiary dziękczynnej w świątyni.

CUDA DZIŚ. Wysłuchamy pierwszej połowy psalmu i dwa wersety pochodzące z drugiej. Psalmista wzywa do zachwytu nad dziełami Bożymi i jego działaniem w historii. Wspomina przejście przez Morze Czerwone i rozstąpienie się wód Jordanu. Cuda znane z przeszłości powracają w życiu wierzącego, który ufa Słowu Boga. Psalmista w ostatniej strofie wzywa wszystkich do słuchania tego, co Bóg uczynił jego duszy. Podobnych znaków Bożej mocy i miłości doświadczają uczniowie Jezusa głoszący Ewangelię.

Badałeś mnie ogniem nienadaremnie, czy lichy ja kruszec, czy srebro jest we mnie – to fragment pieśni “Kazałeś, kazałeś” ze słynnych “Nieszporów ludźmierskich”. Ta pieśń to parafraza Psalmu 66. Rzeczywiście, w psalmie tym pojawia się tytułowe: “kazałeś”: Kazałeś ludziom deptać nam po głowach. Przeszliśmy przez ogień i wodę, ale wyprowadziłeś nas ku pomyślności.

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst II czytania

Czytanie z Listu do Galatów

(Ga 6,14-18)

Nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata. Bo ani obrzezanie nic nie znaczy, ani nieobrzezanie, tylko nowe stworzenie. Na wszystkich tych, którzy się tej zasady trzymać będą, i na Izraela Bożego /niech zstąpi/ pokój i miłosierdzie. Odtąd niech już nikt nie sprawia mi przykrości: przecież ja na ciele swoim noszę blizny, znamię przynależności do Jezusa. Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa niech będzie z duchem waszym, bracia! Amen.

Oto słowo Boże

[01][02]

•

DRUGIE CZYTANIE

Osobiste zakończenie • Ga 6,14-18

Chlubą apostoła jest krzyż

KSIĘGA: List do Galatów · NADAWCA: św. Paweł · SKĄD: Efez · DATA: 52/53 AD · ADRESACI: mieszkańcy Galacji

PAWEŁ OBROŃCA • List do Galatów powstał z konieczności obrony założonych przez Pawła w Galacji wspólnot chrześcijańskich przed napływem i działalnością judeo-chrześcijan. Co było tego powodem? • Galaci to prawdopodobnie potomkowie Celtów, którzy osiedlili się w Azji Mniejszej w III wieku przed Chrystusem. Paweł głosił wśród niech Ewangelię usprawiedliwienia przez wiarę w Chrystusa, bez uczynków Prawa. Po jego odejściu pojawili się jednak wśród nich misjonarze głoszący konieczność przyjęcia obrzezania i zachowywania Tory.

OSTATNI ROZDZIAŁ • W naszej liturgicznej lekturze listu do Galatów po kilku tygodniach dochodzimy do końca. Usłyszymy ostatnie, podsumowujące wersety ostatniego 6 rozdziału. Paweł najpierw przedstawił Boże pochodzenie swojej Ewangelii (>>Ga 1), potem przypomniał, jak jej bronił w Antiochii, musząc spierać się nawet z Piotrem (>>Ga 2), następnie dowodził dlaczego Prawo utraciło swoje znaczenie wobec łaski przychodzącej w Chrystusie (>>Ga 3-4) i opisał czym jest prawdziwa chrześcijańska wolność i życie według Ducha (>>Ga 5).

ZANIM USŁYSZYSZ • Do podyktowanego sekretarzowi listu Apostoł dorzuca na końcu (jak to zwykle ma w zwyczaju, por. 2Tes 3,17; 1Kor 16,21-24; Kol 4,18) kilka słów napisanych już własnoręcznie. Pisze w nich o Krzyżu Chrystusa, którym się chlubi, i który uczynił z wierzących “nowe stworzenie”. Dlatego też nieważne są już inne rzeczy, liczy się tylko ta przemiana, która dokonała się w Chrystusie. Ostatnie słowa listu to modlitwa Pawła o pokój dla Izraela Bożego oraz wezwanie do uszanowania jego autorytetu jako apostoła, który nosi ślady męki Chrystusa.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY

Oto prawdziwa chwała: Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata.

LINKI

Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata (Ga 6,14)

Rz 6,6: To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu.

Flp 3,7-8: Ale to wszystko, co było dla mnie zyskiem, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę. I owszem, nawet wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego. Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa

2Kor 12,10: Dlatego mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny.

Mt 16,24: Wtedy Jezus rzekł do swoich uczniów: Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje.

TRANSLATOR

Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić… (Ga 6,14)
Dosłownie po prostu: oby się nie stało mi, bym się chlubił…

…przecież ja na ciele swoim noszę stygmaty (gr. stigmata) Jezusa (Ga 6,17). Gr. stigmata może oznaczać bliznę, tatuaż lub znak przynależności niewolnika do pana [zobacz więcej w CZY WIESZ ŻE…]

JESZCZE O DRUGIM CZYTANIU

Starożytni Grecy chlubili się swoimi miastami, bibliotekami, kulturą i umiłowaniem mądrości, którą nazywali filozofia, nade wszystko zaś dumni byli z retoryki, która wyróżniała ich spośród wszystkich narodów (Izokrates, Panegirycus). Rzymianie chlubili się siłą, męstwem, sztuką rządzenia, umiłowaniem cnoty i prawa, które uczyniło z nich najpotężniejszych władców na ziemi. Żydzi chlubili się swoim Prawem. Dla Pawła jedynym powodem do chluby jest Krzyż Chrystusa, w którym dokonał się absolutny przewrót wartości tego świata i który przemienił całą ludzkość w Nowe Stworzenie. Nowe Stworzenie to przemieniony, należący do Boga człowiek, obywatel nieba, bardziej niż ziemi, żyjący już teraz życiem zmartwychwstałym i oglądający brzask Nowej Ziemi i Nowego Nieba (cf. 2 Kor 5,17). Prawda o o tym, kim jesteśmy i co dokonało się na Krzyżu stanowi serce Ewangelii głoszonej przez Pawła i przez wszystkich uczniów Chrystusa.

CZY WIESZ, ŻE…

Stygmaty Pawła. Nie chodzi tu najprawdopodobniej o stygmaty spotykane później u niektórych świętych (jak niektórzy próbowali twierdzić). Blizny, o których mówi Paweł, to znaki cierpienia poniesionego w służbie Chrystusa, które upodabniają Apostoła do Niego. Mogły to być choroby (4,13; 2 Kor 12,7), ślady po biczowaniach (2 Kor 11,25), rany poniesione od „dzikich zwierząt” (1 Kor 15,32) lub inne znamiona, które na zawsze oznaczyły Pawła jako „niewolnika Chrystusa” (Ga 1,10; por. Rz 1,1). W starożytności tatuaż lub wypalone piętno oznaczał przynależność niewolnika do konkretnego pana, lub żołnierza do konkretnego oddziału. Stygmaty Pawła oznaczają jego przynależność do Chrystusa.

Pokój nad Izraelem. Końcowe słowa Pawła z listu do Galatów to aluzja do modlitwy synagogalnej Amidah „Niech zstąpi pokój na Izraela” (Ps 125,5; 128,6). Izrael Boży, o którym mówi Paweł, to nie Izrael według ciała (1 Kor 10,18), który wciąż jeszcze nie przyjmuje wiary w Chrystusa. Nie są to także chrześcijanie przychodzący z narodów pogańskich, którzy mieliby teraz zastąpić “stary Izrael”. Paweł ma na myśli judeo-chrześcijan, tych, którzy wierząc w Chrystusa pozostają wciąż wierni Prawu Mojżesza. Choć Paweł prowadzi z nimi zaciekły spór w Galacji, traktuje ich wciąż jak swoich braci, część Kościoła Chrystusowego. Więcej nawet, dla Pawła, stanowią oni obok nawróconych pogan część konieczną, bez której Kościół byłby niekompletny.

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst Ewangelii

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

(Łk 10,1-12.17-20)

Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże. Lecz jeśli do jakiego miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże. Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu. Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością mówiąc: Panie, przez wzgląd na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają. Wtedy rzekł do nich: Widziałem szatana, spadającego z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie.

Oto słowo Pańskie

[01][02]

•

EWANGELIA

Rozesłani • Łk 10,1-12.17-20

Niesienie innym Królestwa daje radość

EWANGELISTA: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: 70-80 r.
KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE: Galilea • CZAS: rok 30-33 • BOHATEROWIE: • Jezus, uczniowie

PIERWSZA KSIĘGA ŁUKASZA • Kontynuujemy “ciągłą” lekturę Ewangelii św. Łukasza. Przypomnijmy, św. Łukasz był towarzyszem św. Pawła i spisał głoszoną przez niego Dobrą Nowinę. Pochodził z Antiochii Syryjskiej, z wykształcenia był lekarzem. Jego dzieło dzieli się na dwie księgi: Ewangelię i jej kontynuację − Dzieje Apostolskie. Łukasz, któremu bliskie są idee i przepowiadanie Pawła, adresuje swoją Ewangelię do chrześcijan pochodzenia pogańskiego.

W DRODZE DO JEROZOLIMY • Jezus po decyzji o ruszeniu w kierunku Jerozolimy, o której słyszeliśmy tydzień temu (Łk 9,51) pozostanie teraz już ciągle ku niej skierowany. To nowa część Ewangelii Łukasza, po wcześniejszych wydarzeniach w Galilei, której lekturę rozpoczęliśmy tydzień temu. Wstępowanie do Jerozolimy (rozdz. 9-19) będzie przeplatane nauczaniem na różne tematy (modlitwa, wolność od bogactw, przebaczenie, czasy ostateczne itd.), często przedstawionym także w przypowieściach.

ROZESŁANIE SIEDEMDZIESIĘCIU DWÓCH • Usłyszymy dziś 2 połączone fragmenty: rozesłanie uczniów wraz ze “wskazówkami na drogę” oraz ich relację po powrocie z głoszenia z komentarzem Jezusa do niej (opuszczona została skarga Jezusa wobec niektórych miast, które nie przyjęły Jego przepowiadania). Misjonarze mają poprzedzać przyjście Jezusa do poszczególnych miejscowości, być jego żywą zapowiedzią. Dostają oni szczegółowe wskazówki na drogę [zob. więcej w JESZCZE O…]. Powrót wysłańców jest pełen radości, bo doświadczyli czegoś, co przerosło nawet zapowiedzi Jezusa.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY

Co głosić?: Przybliżyło się do was królestwo Boże!
Z czego się cieszyć?: Cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie!

LINKI

Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie». (Łk 9,20)

Iz 4,3: I będzie tak: Ten, kto pozostał żywy na Syjonie, i który się ostał w Jeruzalem, każdy będzie nazwany świętym i wpisany do Księgi Życia w Jeruzalem.

Ap 3,5: Tak szaty białe przywdzieje zwycięzca, i z księgi życia imienia jego nie wymażę. I wyznam imię jego przed moim Ojcem i Jego aniołami.

Ap 20,12: I ujrzałem umarłych wielkich i małych stojących przed tronem, a otwarto księgi. I inną księgę otwarto, która jest księgą życia. I osądzono zmarłych z tego, co w księgach zapisano, według ich czynów.

Mt 7,22-23: Wielu powie Mi w owym dniu: “Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia, i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?” Wtedy oświadczę im: “Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości!”

JESZCZE O EWANGELII

Ewangelia Łukasza, której dziś słuchamy to prawdziwy przewodnik dla głoszących:

Siedemdziesięciu dwóch (w wielu rękopisach: siedemdziesięciu) to w Ewangelii Łukasza obraz Kościoła zataczającego szerokie kręgi: od Jezusa przez 12 Apostołów do 72, którzy symbolizują wszystkich. Liczba nawiązuje do siedemdziesięciu starszych ludu, pomocników Mojżesza natchnionych duchem proroctwa w Lb 11,24-25 lub do tablic narodów z Rdz 10,2-31. Wszyscy uczniowie Jezusa powołani są do głoszenia Jego Ewangelii i mają to czynić wobec całego świata.

Po dwóch. Wysłanie uczniów po dwóch odnosi się do wymogu wiarygodnego świadectwa, które ma się oprzeć na słowie więcej niż jednego (zob. Pwt 19,15). To także naturalne wsparcie dla głoszących i podkreślenie prawdy, że Ewangelia i jej proklamacja należą do całej wspólnoty. Nie da się jej efektywnie głosić w pojedynkę.

Jak owce między wilki. To sugestywny obraz bezbronności uczniów Jezusa, a równocześnie ich bezpieczeństwa, ponieważ “owce” należą do Pana. Misjonarze nie mogą upodobnić się do tego świata w stosowaniu siły i agresji. Chrześcijańska misja otwiera nową erę pokoju i pojednania, w której “wilk zamieszka” razem z barankiem (zob. Iz 11,6; 65,25).

Bez bagażu i pozdrowień. Uczniowie mają podróżować bez trzosa, torby i sandałów, nie pozdrawiając nikogo w drodze. Ich wyposażenie jest skromniejsze niż to, które mieli do dyspozycji słynący z ubóstwa Cynicy. Brak pieniędzy i torby nie służy wyrobienia w sobie ascezy czy hartu ducha lecz zaufania w Bożą opatrzność. Brak sandałów oznacza postawę sług (niewolnicy chodzili boso) zaś zakaz pozdrowień w drodze (zabierały sporą ilość czasu) to znak pilności nowej misji prorockiej. Nie ma czasu do stracenia.

Strząśnięty proch i radość nieba. Jezus zapowiada uczniom, że ich misja spotka się także z odrzuceniem. Mają wówczas strząsnąć proch z pogańskiej ziemi na świadectwo przeciw niej. To symboliczny gest, którego dokonywali Żydzi po powrocie do Izraela z ziemi pogańskiej. Klęski nie powinny uczniów załamywać, podobnie jak spektakularne sukcesy nie są największym powodem radości. Radość głoszących wynika z faktu, że za wierną służbę Słowu ich imiona zostały zapisane w Księdze Życia. Bez względu na sumę sukcesów i porażek głoszenie Ewangelii otwiera bramy Królestwa.

TWEETY

tweety o #jutroniedziela

tweety o #kazanie

STO SŁÓW

Motywem, który dominuje w dzisiejszej liturgii Słowa jest radość. Ta opisywana w Biblii nie jest tylko pustą wesołkowatością, doraźną satysfakcją, chwilową przyjemnością albo dobrym humorem. Nie pochodzi ze spełnienia własnych planów, z poczucia sukcesu albo ludzkiego szacunku. Jest czymś o wiele wiele głębszym: poczuciem głębokiego pokoju i wdzięczności, które płynie z żywej relacji z Bogiem. Ktoś taki nie unika krzyża, nie ucieka od niego, może się nim nawet chlubić, będąc świadomym, że jest on jedyną drogą do zmartwychwstania, do pełni życia (II CZYTANIE).

Dlatego też taka radość staje się czymś wręcz “zaraźliwym”, bo kto doświadczył tego działania Boga, nie może tych “wielkich dzieł” (PSALM) zatrzymać po prostu tylko dla siebie, musi je nieść innym. Tym jest ewangelizacja: głoszeniem radości, której można doświadczyć, niesieniem jej innym podczas, gdy samemu się ją wciąż dostaje w darze od Boga (EWANGELIA).

Odwieczne zapowiedzi pokoju i radości wypełnią się całkowicie na końcu czasów (I CZYTANIE). Niebo (i jego “imiennie podpisane apartamenty”), pozostaje jedynym punktem orientacyjnym na drodze chrześcijanina. A jednak te obietnice są dostępne już teraz dla tego, który wierzy i przyjmuje Dobrą Nowinę.

1/6

"Św. Paweł tronujący", Domenico Beccafumi, ok. 1515 r., Museo dell Opera del Duomo, Siena, Włochy

2/6

"Ekstaza św. Pawła", Johann Liss, ok. 1627-29 r., Gemäldegalerie, Berlin

3/6

Fragment obrazu "Chrystus ukrzyżowany", Diego Velázquez, ok. 1632 r., Muzeum Prado, Madryt, Hiszpania

4/6

"Izajasz", litografia z pocz. XX w.

5/6

"Izajasz", Michał Anioł, Kaplica Syktyńska, 1509 r., Watykan

6/6

"Ucieczka Izraela z Egiptu" litografia z pocz. XX w.

poprzednie

następne

ks. Marcin Kowalski

Doktor nauk biblijnych, wykładowca KUL oraz WSD w Kielcach. Sekretarz czasopism biblijnych The Biblical Annals oraz Verbum Vitae. Uczestnik programów radiowych i telewizyjnych popularyzujących Biblię: W Namiocie Słowa, Szukając Słowa Bożego, Telewizyjny Uniwersytet Biblijny (Radio Maryja i Telewizja Trwam). Moderator Dzieła Biblijnego Diecezji Kieleckiej.

Zobacz inne artykuły tego autora >

ks. Piotr Jutkiewicz

Pochodzi z Gdańska. Prezbiter Archidiecezji Warszawskiej, gdzie ukończył Archidiecezjalne Seminarium Misyjne Redemptoris Mater. Studiuje na Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie.

Zobacz inne artykuły tego autora >

ks. Marcin
Kowalski

zobacz artykuly tego autora >

ks. Piotr
Jutkiewicz

zobacz artykuly tego autora >

2016-06-25

Jutro Niedziela – XIII zwykła C

“Przetrwać, unikając nieuniknionego”? Nie. W wierze oznacza to “Nie chcieć zaufać Bogu”

ks. Przemysław
Śliwiński

zobacz artykuly tego autora >

ks. Marcin
Kowalski

zobacz artykuly tego autora >

PUNKT WYJŚCIA

XIII NIEDZIELA ZWYKŁA C • KOLEKTA: Modlimy się, aby Bóg, który uczynił nas dziećmi światłości, nie dopuścił by ogarnęły nas ciemności błędu i sprawił byśmy żyli w blasku Jego prawdy • CZYTANIA: 1 Krl 19, 16b. 19-21 • Ps 16 (15), 1b-2a i 5. 7-8. 9-10. 11 • List do Galatów 5, 1. 13-18; Ewangelia Łukasza 9, 51-62.

CHMURA SŁÓW

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst I czytania

Czytanie z I Księgi Królewskiej

(1 Krl 19, 16b. 19-21)

Czytanie z Pierwszej Księgi Królewskiej

Pan rzekł do Eliasza: «Elizeusza, syna Szafata z Abel-Mechola, namaścisz na proroka po tobie». Eliasz zszedł z góry i odnalazł Elizeusza, syna Szafata, orzącego: dwanaście par wołów przed nim, a on przy dwunastej. Wtedy Eliasz, podszedłszy do niego, zarzucił na niego swój płaszcz. Wówczas Elizeusz zostawił woły i pobiegłszy za Eliaszem, powiedział: «Pozwól mi ucałować mego ojca i moją matkę, abym potem poszedł za tobą». On mu odpowiedział: «Idź i wracaj, bo po co ci to uczyniłem?» Wtedy powrócił do niego i zaraz wziął parę wołów, złożył je na ofiarę, a na jarzmie wołów ugotował ich mięso oraz dał ludziom, aby zjedli. Następnie zabrał się i poszedłszy za Eliaszem, stał się jego sługą.

Oto słowo Boże

[01][02]

•

PIERWSZE CZYTANIE

Powołanie Elizeusza • Krl 19, 16b. 19-21

Płaszcz, dwanaście wołów, czas… W spotkaniu Eliasza z Elizeuszem odnajdujemy najważniejsze cechy Bożego powołania

KSIĘGA: Pierwsza Księga Królewska • AUTOR: deuteronomista • CZAS POWSTANIA: VII-VI w. przed Chr.
KATEGORIA: opis powołania proroka • MIEJSCE: Abel-Mechola, północny Izrael • BOHATEROWIE: Eliasz, Elizeusz

KSIĘGI KRÓLÓW • Pierwsza i Druga Księga Królewska to dalsza część historii opowiedzianych w dwóch Księgach Samuela – które opisują wybór króla i scalanie królestwa Izraela pod rządami Dawida. Pierwsza Księga Królewska (rozpoczynająca się od opowiadania o starości Dawida) mówi o wyborze oraz rządach Salomona • Tematem obu Ksiąg Królewskich jest Świątynia, którą wznosi Salomon. W niej znajduje swoje miejsce Tora. Powstające miejsca kultu w Betel i Dan czy w Samarii, konkurencyjne wobec jedynej Świątyni, to znak niewierności i przyczyna nieszczęść. Księgę wieńczy opis odnalezienia Tory i odnowy Świątyni • Oprócz historii Salomona i jego następców Pierwsza Księga Królewska opowiada dzieje Eliasza.

ELIASZ • Prorok Eliasz z Tiszbe w Gileadzie rzekł do Achaba – oto pierwsze wspomnienie o Eliaszu w Piśmie Świętym, w Księdze Królewskiej, w rozdziale 17. Zostaje przedstawiony w momencie, gdy obwieszcza królowi klęskę suszy. Sam oddala się nad potok Kerit, dokąd pożywienie przynosiły mu kruki (>>1Krl 17,1-7) • Potem mieszka w gościnie u pewnej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. (>>1Krl 17,8-24) • Po raz trzeci spotykamy Eliasza, gdy na górze Karmel rzucił wyzwanie pogańskiemu Baalowi i jego prorokom (>>1Krl 18,20-40) • W odpowiedzi pogańska królowa Izebel zapowiedziała śmierć Eliasza. Prorok ukrył wtedy się na pustyni w okolicach Beer-Szeby. Na górze Horeb doświadczył obecności Boga w szmerze łagodnego powiewu (>>1Krl 19,1-14)

POWOŁANIE ELIZEUSZA • Treść pierwszego czytania to bezpośrednia kontynuacja historii na górze Horeb. Bóg, jeszcze na górze Horeb • nakazuje Eliaszowi powołanie Elizeusza (w rzeczywistości, co pominie czytanie, również króla Aramu oraz króla Izraela). Potem usłyszymy o samym • powołaniu Elizeusza (zwróćmy uwagę na gest zarzucenia płaszcza). W spotkaniu Eliasza z Elizeuszem odnajdziemy cechy Bożego powołania (>>JESZCZE O PIERWSZYM CZYTANIU)

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY

Eliasz na prośbę Elizeusza o możliwość pożegnania rodziców: “Idź i wracaj, bo po co to ci uczyniłem?”

TRANSLATOR

“Idź i wracaj, bo po co ci to uczyniłem?” (1Krl 19,20) • W tekście hebrajskim opowiadania mamy sekwencję dwóch bezpośrednio po sobie następujących imperatywów: idź, wracaj (lek szuw), które podkreślają pośpiech • Idź i natychmiast wracaj, bo po co ci to uczyniłem?

JESZCZE O PIERWSZYM

W scenie spotkania miedzy Eliaszem i Elizeuszem odnajdujemy najważniejsze cechy Bożego powołania:

Bóg przychodzi w drugim • Bóg nie powołuje “osobiście”, nie wybiera się osobiście w wędrówkę w północne krańce doliny Jordanu, aby znaleźć Elizeusza. Powołanie jest zapośredniczone, ma zazwyczaj ludzkich posłańców, mówi językiem najprostszym i wymaga otwierania oczu na ludzi, których Bóg stawia przy nas.

Pośrodku codzienności • Eliasz nie spotyka Elizeusza pogrążonego w modlitwie i oczekującego z niecierpliwością na znak, którego się spodziewał. Widzi człowieka oddającego się swoim codziennym czynnościom, zajętego swym polem • Głos Boży spotyka nas pośród naszej codzienności, zawsze nieprzygotowanych, bo powołanie jest darem i inicjatywą samego Boga.

Oderwanie się od bogactw • Eliasz… odnalazł Elizeusza, syna Szafata, orzącego: dwanaście par wołów przed nim, a on przy dwunastej • Dwanaście par wołów to nie tajemniczy symbol jego misji ale raczej znak bogactwa. Przyszły prorok musi zrezygnować z dostatniego życia, aby stać się uczniem Eliasza

Czas jest ważny • Elizeusz ma jeszcze czas na to, aby pożegnać się ze swoimi bliskimi, ale Eliasz ponagla go (>>TRANSLATOR) • Na głos powołującego Boga trzeba odpowiedzieć szybko, bez zbytnich kalkulacji.

CZY WIESZ ŻE…

Abel-Mechola (potok tańca) – starożytna miejscowość położona w prawdopodobnie w Dolinie Jordanu. Jej dokładna lokalizacja nie jest znana. Hieronim i Euzebiusz odnoszą się do niej mówiąc o mieście położonym ok. 15 km na południe od Bet-Szean. Prowadzone od XIX w. wykopaliska wskazują bliżej na dwa możliwe miejsca, gdzie położona byłaby starożytna miejscowość: Tell Abu Sifri i Tell Abu Sus. Żadne z nich nie zostało jeszcze przebadane przez archeologów. 1 Krl 19,12 kojarzy Abel-Mechola z rodzinną miejscowością Elizeusza.

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst psalmu

Ps 16, 1b-2a i 5. 7-8. 9-10. 11

REFREN: Pan mym dziedzictwem, moim przeznaczeniem.

Zachowaj mnie, Boże, bo chronię się do Ciebie, mówię do Pana: «Ty jesteś Panem moim». Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem, to On mój los zabezpiecza.

Błogosławię Pana, który dał mi rozsądek, bo serce napomina mnie nawet nocą. Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy, On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje.

Dlatego cieszy się moje serce i dusza raduje, a ciało moje będzie spoczywać bezpiecznie, bo w kraju zmarłych duszy mej nie zostawisz i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie.

Ty ścieżkę życia mi ukażesz, pełnię radości przy Tobie i wieczne szczęście po Twojej prawicy.

[01][02]

•

PSALM

Przeznaczeniem jest Pan • Ps 16 (15), 1b-2a i 5. 7-8. 9-10. 11

“Ty ścieżkę życia mi ukażesz” – mówi psalmista. Psalm 16 ukazuje, co to znaczy, że Bóg jest “dziedzictwem” i “przeznaczeniem”

PSALM 16 • AUTOR: Dawid lub anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: epoka monarchiczna lub powygnaniowa

MODLITWA UFNOŚCI • Psalm 16 Zachowaj mnie, Boże to modlitwa ufności. Autorstwo i czas powstania utworu są trudne do określenia: • niektórzy, idąc za tytułem, przypisują psalm Dawidowi, który miał go stworzyć po rzezi kapłanów z Nob, dokonanej przez Saula (1 Sm 22), lub po tym, jak oszczędził Saula w jaskini na pustyni Engaddi (1 Sm 24) • Inni, sytuując psalm w epoce królów, widzieli w nim wyznanie wiary, które monarcha mógł składać w świątyni podczas liturgii odnowienia przymierza • Jeszcze inni sytuowali utwór w epoce powygnaniowej, widząc w nim nawiązania do języka Jeremiasza i duchowości kapłańskiej, czy nawet w czasach machabejskich – ze względu na pojawiający się tu obraz chasidim. Język psalmu nosi cechy archaiczne. Utwór przepełniają głęboka wiara i ufność pokładana w Panu, który ratuje ludzkie życie od śmierci.

PSALM O ZMARTWYCHWSTANIU • Jeśli nawet Psalm 16 nie powstał w czasach machabejskich, kiedy powstaje Księga Daniela, na pewno był w tych czasach używany jako ważny tekst, zapowiadający zmartwychwstanie. Widać to szczególnie w strofie 2 i 3, gdzie wierny wyraża pewność, że Bóg nie pozostawi go w grobie, nie pozwoli, by ciało doświadczyło zepsucia. Bóg posadzi go w wiecznej radości po swojej prawicy. Obrazy te wykraczają daleko poza błogosławieństwo doczesne. Piotr cytuje psalm 16 w swojej katechezie jako tekst zapowiadający zmartwychwstanie Mesjasza (>>Dz 2,25-28).

SZCZĘŚCIE POWOŁANIA • Usłyszymy większą część psalmu 16. Wybrane fragmenty w kontekście czytań dotyczących powołania i konieczności zaufania planowi Boga pokazują szczęście człowieka, który odpowiedział na Boże wezwanie.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY

Boże przeznaczenie: Ty ścieżkę życia mi ukażesz, pełnię radości przy Tobie i wieczne szczęście
Przeznaczenie to nie fatalizm: Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem, to On mój los zabezpiecza

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst II czytania

Czytanie z Listu do Galatów

Ga 5, 1. 13-18

Bracia: Ku wolności wyswobodził nas Chrystus. A zatem trwajcie w niej i nie poddawajcie się na nowo pod jarzmo niewoli! Wy zatem, bracia, powołani zostaliście do wolności. Tylko nie bierzcie tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału, wręcz przeciwnie, miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie. Bo całe Prawo wypełnia się w tym jednym nakazie: «Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego». A jeśli u was jeden drugiego kąsa i pożera, baczcie, byście się wzajemnie nie zjedli. Oto, czego uczę: postępujcie według ducha, a nie spełnicie pożądania ciała. Ciało bowiem do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało, i stąd nie ma między nimi zgody, tak że nie czynicie tego, co chcecie. Jeśli jednak pozwolicie się prowadzić duchowi, nie będziecie podlegać Prawu.

Oto słowo Boże

[01][02]

•

DRUGIE CZYTANIE

Wolność według Pawła • Ga 5, 1. 13-18
“Wolność” to nie znaczy “swoboda”: ta prowadzi znów do niewoli. Wolność to miłość i odpowiedzialność

LIST DO GALATÓW • NADAWCA: św. Paweł • ADRESACI: chrześcijanie rejonu Galacji • DATA: 52/53 AD • SKĄD: Efez

PAWEŁ OBROŃCA • Kontunuujemy lekturę Listu do Galatów. Przypomnijmy: list powstał z konieczności obrony założonych przez Pawła w Galacji wspólnot chrześcijańskich przed napływem i misją judeo-chrześcijan. Co było tego powodem? • Galaci to prawdopodobnie potomkowie Celtów, którzy osiedlili się w Azji Mniejszej w III wieku przed Chrystusem. Paweł głosił wśród niech Ewangelię usprawiedliwienia przez wiarę w Chrystusa, bez uczynków Prawa. Po jego odejściu pojawili się jednak wśród nich misjonarze głoszący konieczność przyjęcia obrzezania i zachowywania Tory. • W niezwykle emocjonalnym liście Paweł wskazuje na Boże pochodzenie swojej Ewangelii (>>Ga 1), przypomina, jak bronił jej w Antiochii (>>Ga 2) oraz dowodzi, że Prawo utraciło swą moc wobec łaski przychodzącej w Chrystusie (>>Ga 3-4).

WIARA KONTRA PRAWO • Z trzeciego przechodzimy do piątego rozdziału. W pominiętym fragmencie, podobnie jak w czytaniu, które słyszeliśmy w zeszłym tygodniu, Paweł wciąż wykazywał wyższość wiary ponad prawo. Zachęcał, aby nie poddawać na nowo się pod Prawo – które Paweł utożsamia z jarzmem, niewolą. Wzywa do przyjęcia wiary w Chrystusa, która daje wolność, zachęca, by żyć według Ducha.

WIARA I WOLNOŚĆ • Dokładnie to przeciwstawienie wiary – Prawu i wolności – niewoli usłyszymy w drugim czytaniu. Składa się ono z pierwszego wersetu piątego rozdziału oraz sześciu późniejszych wersetów. Zwróćmy uwagę na rozumienie wolności, której Paweł nie utożsamia ze swobodą, lecz odpowiedzialnością i miłością.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY

Prymat wiary nad prawem: Ku wolności wyswobodził nas Chrystus

Paweł o tym, czym nie jest wolność: Tylko nie bierzcie tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału

Paweł o tym, czym jest wolność: Miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie

JESZCZE O DRUGIM CZYTANIU

Niezależnie od tego, do jakiej misji powołuje Pan jego celem jest uczynić nasze serce wolnym:

Krucha wolność Galatów • Ku wolności wyswobodził nas Chrystus – pisze Galatom Paweł. W wolności trzeba jednak trwać lub wytrwać, bo to jeden z tych darów, które są najbardziej zagrożone w naszym chrześcijańskim życiu. Galaci narazili swoją wolność w Chrystusie wracając do przestrzegania Prawa żydowskiego.

Ciało kontra Duch • Z drugiej strony, ostrzega Paweł, wolność jest systematycznie niszczona przez ślepe życie dla przyjemności i zaspokajanie potrzeb ciała. Grzech sprawia, że to, co cielesne obraca się przeciw pierwiastkowi duchowemu we mnie • Paweł używa tu znanego z filozofii epikurejskiej motywu ciała, które jest mieszkaniem i siedliskiem zła. Nie czyni tego dlatego, że podziela tę wizję filozoficzną, lecz aby pokazać, jak grzech rzeczywiście odpowiedzialny jest za pęknięcie natury ludzkiej. Ciało wraz ze swymi nieokiełznanymi pożądaniami wypowiada wojnę duchowi i przejmuje kontrolę nad ludzką wolą.

Wolna niewola • Jedynym wyjściem jest pozwolić się prowadzić Duchowi Jezusa. Paradoksalnie próbując utrzymać ścisłą kontrolę nad swoim życiem tracimy je i stajemy się niewolnikami Prawa, jak mówi św. Paweł, naszej grzesznej natury, rozbudowanego ego i tysiąca rzeczy i spraw wiszących nad nami. Oddając życie Jezusowi stajemy się prawdziwie wolni, wkraczamy w pełnię wolności.

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst Ewangelii

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Łk 9, 51-62

Gdy dopełniały się dni wzięcia Jezusa z tego świata, postanowił udać się do Jeruzalem, i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i weszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by przygotować Mu pobyt. Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jeruzalem. Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli: Niech ogień spadnie z nieba i pochłonie ich?» Lecz On, odwróciwszy się, zgromił ich. I udali się do innego miasteczka. A gdy szli drogą, ktoś powiedział do Niego: «Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz». Jezus mu odpowiedział: «Lisy mają nory i ptaki podniebne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć». Do innego rzekł: «Pójdź za Mną». Ten zaś odpowiedział: «Panie, pozwól mi najpierw pójść pogrzebać mojego ojca». Odparł mu: «Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże». Jeszcze inny rzekł: «Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu». Jezus mu odpowiedział: «Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego».

Oto słowo Pańskie

[01][02]

•

EWANGELIA

Trzej naśladowcy • Łk 9, 51-62

Tam, gdzie kilka wieków wcześniej dokonało się powołanie Elizeusza, dochodzi do bliźniaczo podobnej sceny… “Pójdź za mną”

EWANGELISTA: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: 70-80 r.
KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE: Galilea • CZAS: rok 30-33 • BOHATEROWIE: • Jezus, uczniowie, trzej naśladowcy • WERSJE: (tylko drugi epizod) Mt 8,18-22

EWANGELIA MIŁOSIERDZIA • O Łukaszu mówi się, że jest ewangelistą Bożego miłosierdzia, ponieważ ze szczególną uwagą opisuje Jezusa pochylającego się nad grzesznikami i chorymi. Przypomnijmy, Łukasz – lekarz z Antiochii Syryjskiej – był towarzyszem św. Pawła i spisał głoszoną przez niego Dobrą Nowinę. Jego dzieło dzieli się na dwie księgi: Ewangelię i jej kontynuację − Dzieje Apostolskie. Swoją Ewangelię adresuje do chrześcijan pochodzenia pogańskiego.

DROGA DO JEROZOLIMY • Dotychczas słuchaliśmy fragmentów pochodzących z tzw. Ewangelii cudów i przypowieści (>>Łk 4,14-9,50). Wydarzenia miały miejsce w Galilei • Teraz otwieramy nową część Ewangelii Łukasza: wielką sekcję która ukazywać będzie Jezusa zdążającego ku Jerozolimie, Boskiego wysłannika podróżującego ku wypełnieniu swej misji w Mieście Świętym (>>Łk 9,51-19,28)

DWA EPIZODY • Bardzo wyraźnie odnotuje to pierwsze zdanie niedzielnej Ewangelii: decyzja Jezusa o udaniu się do Jerozolimy. Zaraz potem usłyszymy pierwszy z dwóch epizodów fragmentu, o • niegościnnych Samarytanach, pełnej potępienia postawie uczniów i miłosiernej reakcji Jezusa. Drugi epizod o • trzech naśladowcach Jezusa ukazuje trzy przykłady pójścia za Jezusem. Zwróćmy uwagę na podobieństwo z historią Eliasza i Elizeusza z pierwszego czytania. Idzie ono jeszcze dalej: podróż Jezusa do Jerozolimy rozpoczyna się w Galilei, w tej samej okolicy, w której kilka wieków wcześniej rozegrała się scena powołania Elizeusza • Zauważmy, że nie wszyscy “naśladowcy” Jezusa bezkompromisowo odpowiadają na Boże wezwanie.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY

Początek podróży Jezusa do Jerozolimy: Gdy dopełniały się dni wzięcia Jezusa z tego świata, postanowił udać się do Jeruzalem
Jezus na prośbę młodzieńca o możliwość pożegnania rodziny: “Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego”

TRANSLATOR

“Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego” (Łk 9, 62) • W oryginale: Nikt, kto nałożywszy rękę na pług i patrzący na to, co z tyłu, zdatny jest królestwu Boga

JESZCZE O EWANGELII

GALILEA ELIASZA • Ewangelia podejmuje historię Eliasza i Elizeusza. Podróż Jezusa do Galilei rozpoczyna się w Galilei, w tej samej okolicy, w której niegdyś rozegrała się historia powołania Elizeusza • Wymagania, jakie Eliasz stawiał swojemu uczniowi, w ustach Jezusa zyskują jednak znacznie bardziej radykalną formę. Jezus ostrzega, że On i Jego uczniowie nie mają domu, zabrania im grzebania swoich umarłych i żegnania się z bliskimi przed wyruszaniem w drogę

NOWY ELIASZ • Słowa Eliasza były łatwiejsze i bardziej zrozumiałe. Wymagania, jakie stawia Jezus, wydają się wręcz nieludzkie. Jak rozumieć opisywane przez Łukasza sceny? • Jezus to nie Eliasz, mówi jak sam Bóg. Pan, który powołuje, ma jedyne prawo do ludzkiego życia. Nie prosi, lecz wymaga. Jeśli odkryliśmy, kim jest Ten, który wzywa, nie będziemy się wahali, aby uznać Go za najcenniejszą osobę naszego życia.

TWEETY

tweety o #jutroniedziela

STO SŁÓW

Nie chodzi o przeznaczenie rozumiane deterministycznie, rodem z “Fatal destination”, że niezależnie od naszej woli, starań, uników, nieuchronnie spotka nas coś, co jest od lat z góry zaplanowane. Chodzi o przeznaczenie, które jest konsekwencją wyboru, dobrowolnej decyzji podjęcia wezwania Jezusa. Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem.

Dzisiejsze Słowo pokazuje ludzi u progu do tej decyzji: Elizeusza zaproszonego przez Eliasza (I CZYTANIE), młodzieńców zaproszonych przez Jezusa (EWANGELIA), oraz psalmistę, który już z nijako z drogi, po podjęciu decyzji, wyśpiewuje szczęście swego przeznaczenia.

Ale widzimy również próbę oszukania tego przeznaczenia. Przyjęcia jego części, odczytania zaproszenia tylko ludzkimi oczami, zabezpieczenia przed widocznymi i niechcianymi konsekwencjami. Oszukać przeznaczenie, którym jest Pan, nie widzą, że pójście za Nim to wyswobodzenie ku wolności (II CZYTANIE).

W pop-kulturze “oszukać przeznaczenie” oznacza uniknąć nieuniknionego i przetrwać. W wierze oznacza nie chcieć zawierzyć Bogu, chodzić własnymi drogami.

1/5

Eliasz na ikonie anonimowego autora szkoły pskowskiej, XIII - XIV w., Galeria Tretiakowska, Moskwa

2/5

Elizeusz na rosyjskiej ikonie, XVIII w., Cerkiew Przemienienia Pańskiego, Kiża, Rosja

3/5

"Prorok Eliasz", ikona z sygnaturą Stephanos, ok. 1200 r., Klasztor Świętej Katarzyny, Synaj, Egipt

4/5

"Święty Jakub Większy", Guido Reni, między 1636 a 1638 r., Museum of Fine Arts, Houston, USA

5/5

Święty Jan, Rubens, ok 1611 r.

poprzednie

następne

6/{all_items}

Jan wg Hansa Memlinga, ok. 1468 r., National Gallery, Londyn

ks. Przemysław Śliwiński

Kapłan Archidiecezji Warszawskiej. Pochodzi z Lubawy. Ukończył studia specjalistyczne na Wydziale Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Santa Croce w Rzymie. Jesienią 2013 roku, objął stanowisko rzecznika prasowego Archidiecezji Warszawskiej oraz dyrektora Archidiecezjalnego Centrum Informacji. Wykłada edukację medialną w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Na Stacji7.pl jest autorem wielu artykułów oraz popularnego cyklu Jutro Niedziela.

Zobacz inne artykuły tego autora >