Jutro Niedziela – XIV zwykła C

PUNKT WYJŚCIA

CZTERNASTA NIEDZIELA ZWYKŁA • Rok C • KOLOR SZAT: zielony • KOLEKTA: Modlimy się, aby Bóg obdarzył nas ustawiczną bojaźnią i utwierdził w swojej miłości • CZYTANIA: Księga Izajasza 66,10–14c • Psalm 66,1–3.4–7.16.20 • List św. Pawła do Galatów 6,14–18 • Ewangelia wg św. Łukasza 10,1–12.17–20

STO SŁÓW

Motywem, który dominuje w dzisiejszej Liturgii Słowa, jest radość. Ta opisywana w Biblii nie jest tylko pustą wesołkowatością, doraźną satysfakcją, chwilową przyjemnością albo dobrym humorem. Nie pochodzi ze spełnienia własnych planów, z poczucia sukcesu albo ludzkiego szacunku. Jest czymś o wiele głębszym: poczuciem głębokiego pokoju i wdzięczności, które płyną z żywej relacji z Bogiem. Ktoś taki nie unika krzyża, nie ucieka od niego, może się nim nawet chlubić, będąc świadomym, że jest on jedyną drogą do zmartwychwstania, do pełni życia (DRUGIE CZYTANIE).

Dlatego też taka radość staje się czymś wręcz „zaraźliwym”, bo kto doświadczył tego działania Boga, nie może tych „wielkich dzieł” (PSALM) zatrzymać po prostu tylko dla siebie, musi je nieść innym. Tym jest ewangelizacja: głoszeniem radości, której można doświadczyć, niesieniem jej innym podczas, gdy samemu się ją wciąż dostaje w darze od Boga (EWANGELIA).

Odwieczne zapowiedzi pokoju i radości wypełnią się całkowicie na końcu czasów (PIERWSZE CZYTANIE). Niebo (i jego „imiennie podpisane apartamenty”), pozostaje jedynym punktem orientacyjnym na drodze chrześcijanina. A jednak te obietnice są dostępne już teraz dla tego, kto wierzy i przyjmuje Dobrą Nowinę.

Czytanie z Księgi Izajasza

(Iz 66,10-14c)

Radujcie się wraz z Jerozolimą, weselcie się w niej wszyscy, co ją miłujecie! Cieszcie się z nią bardzo wy wszyscy, którzyście się nad nią smucili, ażebyście ssać mogli aż do nasycenia z piersi jej pociech; ażebyście ciągnęli mleko z rozkoszą z pełnej piersi jej chwały. Tak bowiem mówi Pan: Oto Ja skieruję do niej pokój jak rzekę i chwałę narodów – jak strumień wezbrany. Ich niemowlęta będą noszone na rękach i na kolanach będą pieszczone. Jak kogo pociesza własna matka, tak Ja was pocieszać będę; w Jerozolimie doznacie pociechy. Na ten widok rozraduje się serce wasze, a kości wasze nabiorą świeżości jak murawa. Ręka Pana da się poznać Jego sługom.

Oto słowo Boże.

•

PIERWSZE CZYTANIE

Ostateczna radość • Iz 66,10-14c

Izajasz zapowiada, że na końcu czasów nastaną pokój i radość. Radość to wiara w to, że wypełnią się Boże obietnice.

KSIĘGA: Izajasza • AUTOR: Trito-Izajasz • CZAS POWSTANIA: II poł. VI – I poł. V w. przed Chr. • KATEGORIA: mowa prorocka • KTO MÓWI: prorok (w imieniu Boga) • ADRESACI: Jerozolima

ZBAWIENIE DLA WSZYSTKICH • Trzecia część Księgi Izajasza (rozdziały 56–66) powstała już po powrocie z wygnania, dlatego często odnajdujemy w niej wezwania do radości. Za jej powstaniem stoi „szkoła Izajasza”, czyli uczniowie kontynuujący myśl wielkiego proroka. Autor, nazwany umownie Trzecim Izajaszem (Trito-Izajaszem), podkreśla świętość Boga i Jerozolimy oraz rysuje wizję czasów ostatecznych, w których zbawienie ma objąć wszystkie narody.

OSTATNI ROZDZIAŁ • Rozdział sześćdziesiąty szósty to ostatni rozdział całej księgi. Składa się z przedstawienia prawdziwego kultu Boga, który opiera się na czci oddawanej Słowu Boga (wersety 1–4), poematu pocieszającego (to z niego pochodzi dzisiejszy fragment, wersety 5–17) oraz krótkiej przepowiedni dotyczącej przyszłości Izraela (wersety 18–24). Rozdział kończy wizja ludu zgromadzonego z rozproszenia i oddającego cześć Bogu w Jerozolimie.

WEZWANIE DO RADOŚCI • Usłyszymy, jak sam Bóg wzywa swój lud do radości. Wezwanie to jest jednocześnie zachętą do pozostawienia naturalnego smutku • Bóg przypomina i zapewnia, że Jego obietnice co do Jerozolimy wypełnią się i będzie ona, jak karmiąca matka, znów cieszyć się licznymi dziećmi. Wszyscy zobaczą działanie Boga, które przyniesie ożywiającą radość.

(Ps 66,1-3.4-7.16.20)

REFREN: Niech cała ziemia chwali swego Boga

Z radością sławcie Boga, wszystkie ziemie,
opiewajcie chwałę Jego imienia,
cześć Mu wspaniałą oddajcie.
Powiedzcie Bogu: „Jak zadziwiające są Twe dzieła!

Niechaj Cię wielbi cała ziemia i niechaj śpiewa Tobie,
niech Twoje imię opiewa”.
Przyjdźcie i patrzcie na dzieła Boga:
zadziwiających rzeczy dokonał wśród ludzi.

Morze na suchy ląd zamienił,
pieszo przeszli przez rzekę:
Nim się przeto radujmy!
Jego potęga włada na wieki.

Przyjdźcie i słuchajcie mnie wszyscy,
którzy boicie się Boga,
opowiem, co uczynił mej duszy.
Błogosławiony Bóg, który nie odepchnął mej prośby
i nie oddalił ode mnie swej łaski.

•

PSALM

Zadziwiające dzieła • Ps 66,1-7.16.20

Psalm 66 przypomina działanie Boga w historii i wzywa do radości. „Opowiem, co uczynił mej duszy”.

PSALM 66 • AUTOR: anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: Czasy powygnaniowe (po 586 r.)

TODAH • Psalm 66 należy do gatunku indywidualnych psalmów dziękczynienia (todah). Wyrażają one radosną wdzięczność człowieka, którego modlitwa została wysłuchana. W ich części zasadniczej często znajdujemy wspomnienie nieszczęścia, choroby, wrogów oraz wybawienia od nich, które sprawia, że na ustach wierzącego rozkwita pieśń uwielbienia • Psalm został ułożony z myślą o liturgii żydowskiej. Ujawnia to jego struktura: w pierwszej części dominuje druga osoba liczby mnogiej, w drugiej – liczba pojedyncza. Przewodniczący liturgii zachęca: Przyjdźcie i słuchajcie mnie wszyscy, którzy boicie się Boga, opowiem, co uczynił mej duszy.

ZŁOŻYĆ ŚLUBY • Psalmy tego typu towarzyszyły ceremoniom wypełnienia złożonego ślubu albo składaniu ofiary dziękczynnej w świątyni. Choć nie można wykluczyć daty przedwygnaniowej, psalm odzwierciedla sytuację i duchowość wspólnoty wygnaniowej i po wygnaniu w czasach, w których tworzą Deutero- i Trito-Izajasz • Izrael wzywa wszystkie ziemie i ludy do uznania wielkości Boga i oddania mu chwały. W obfitującym w problemy okresie powygnaniowym wspólnota wspomina wiele dzieła Pana, licząc, że odżyją one także w obecnych dniach.

CUDA DZIŚ • Wysłuchamy pierwszej połowy psalmu i dwóch wersetów pochodzących z drugiej. Psalmista wzywa do radości i zachwytu nad dziełami Bożymi i Jego działaniem w historii. Wspomni przejście przez Morze Czerwone i rozstąpienie się wód Jordanu • Cuda znane z przeszłości powracają w życiu wierzącego, który ufa Słowu Boga. Zwróćmy uwagę na wezwanie do radości – które pojawiło się już w pierwszym czytaniu.

Czytanie z Listu do Galatów

(Ga 6,14-18)

Nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata. Bo ani obrzezanie nic nie znaczy, ani nieobrzezanie, tylko nowe stworzenie. Na wszystkich tych, którzy się tej zasady trzymać będą, i na Izraela Bożego /niech zstąpi/ pokój i miłosierdzie. Odtąd niech już nikt nie sprawia mi przykrości: przecież ja na ciele swoim noszę blizny, znamię przynależności do Jezusa. Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa niech będzie z duchem waszym, bracia! Amen.

Oto słowo Boże.

•

DRUGIE CZYTANIE

Własnoręcznie • Ga 6,14-18

Ostatni fragment listu św. Paweł napisał sam – bez pomocy sekretarza. Pisze o Krzyżu Chrystusa.

KSIĘGA: List do Galatów • NADAWCA: św. Paweł • ADRESACI: mieszkańcy Galacji • MIEJSCE POWSTANIA: Efez • DATA POWSTANIA: ok. 52/53 r.

OSTATNI ROZDZIAŁ • W naszej liturgicznej lekturze Listu do Galatów po kilku tygodniach dochodzimy do końca. Usłyszymy ostatnie, podsumowujące wersety ostatniego, 6 rozdziału. Paweł najpierw przedstawił Boże pochodzenie swojej Ewangelii (rozdział 1), potem przypomniał, jak jej bronił w Antiochii, musząc spierać się nawet z Piotrem (rozdział 2), następnie dowodził, dlaczego Prawo utraciło swoje znaczenie wobec łaski przychodzącej w Chrystusie (rozdziały 3–4) i opisał, czym jest prawdziwa chrześcijańska wolność i życie według Ducha (rozdział 5).

OSTATNIE SŁOWA • Do podyktowanego sekretarzowi listu Apostoł dodaje na końcu (jak to zwykle ma w zwyczaju – 👁 2 Tes 3,17 • 1 Kor 16,21–24 • Kol 4,18) kilka słów napisanych już własnoręcznie. Pisze w nich o Krzyżu Chrystusa, którym się chlubi i który uczynił z wierzących „nowe stworzenie” • Ostatnie słowa listu to modlitwa Pawła o pokój dla Izraela Bożego oraz wezwanie do uszanowania jego autorytetu jako apostoła, który nosi ślady męki Chrystusa.

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

(Łk 10,1-12.17-20)

Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże. Lecz jeśli do jakiego miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże. Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu. Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością mówiąc: Panie, przez wzgląd na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają. Wtedy rzekł do nich: Widziałem szatana, spadającego z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie.

Oto słowo Pańskie.

•

EWANGELIA

Rozesłani • Łk 10,1-12.17-20

Ewangelia o rozesłaniu uczniów „po dwóch” to jednocześnie prawdziwy przewodnik dla głoszących.

EWANGELISTA: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: ok. 80 r. • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE AKCJI: Galilea • CZAS AKCJI: 30–33 r. • BOHATEROWIE: Jezus, uczniowie

PIERWSZA KSIĘGA ŁUKASZA • Kontynuujemy „ciągłą” lekturę Ewangelii św. Łukasza. Przypomnijmy, św. Łukasz był towarzyszem św. Pawła i spisał głoszoną przez niego Dobrą Nowinę. Pochodził z Antiochii Syryjskiej, z wykształcenia był lekarzem. Jego dzieło dzieli się na dwie księgi: Ewangelię i jej kontynuację − Dzieje Apostolskie. Łukasz, któremu bliskie są idee i przepowiadanie Pawła, adresuje swoją Ewangelię do chrześcijan pochodzenia pogańskiego.

W DRODZE DO JEROZOLIMY • Po decyzji o wyruszeniu w kierunku Jerozolimy, o której słyszeliśmy tydzień temu, pozostanie teraz już ciągle ku niej skierowany. To nowa część Ewangelii Łukasza, której lekturę będziemy kontynuowali przez najbliższe niedziele • Wstępowanie do Jerozolimy (rozdziały 9–19) będzie przeplatane nauczaniem na różne tematy: modlitwa, wolność od bogactw, przebaczenie, czasy ostateczne itd., często przedstawionym także w przypowieściach.

ROZESŁANIE SIEDEMDZIESIĘCIU DWÓCH • Usłyszymy dwa połączone fragmenty: rozesłanie uczniów wraz ze „wskazówkami na drogę” oraz – jeśli ksiądz wybierze dłuższą wersję – ich relację po powrocie z głoszenia z komentarzem Jezusa do niej (opuszczona została skarga Jezusa wobec niektórych miast, które nie przyjęły Jego przepowiadania) • Misjonarze mają poprzedzać przyjście Jezusa do poszczególnych miejscowości, być Jego żywą zapowiedzią. Dostają oni szczegółowe wskazówki (👁 BIBLIJNY INSIDER). Zwróćmy uwagę na pełen radości powrót uczniów.