Nasze projekty

Jutro Niedziela – VIII Wielkanocna C

Duch Święty w nas mieszka. Nie tymczasowo, lecz na zawsze.

Reklama

PUNKT WYJŚCIA

NIEDZIELA ZESŁANIA DUCHA ŚWIĘTEGO • Rok C • KOLOR SZAT: czerwony • KOLEKTA: Modlimy się do dobrego Boga, aby zesłał dary Ducha Świętego i dokonał w nas cudów • CZYTANIA: Dzieje Apostolskie 2,1–11 • Psalm 104,1 i 24.29–31 i 34 • List św. Pawła do Rzymian 8,8–17 • Ewangelia wg św. Jana 14,15–16.23b–26

STO SŁÓW

Zesłanie Ducha Świętego Słowo opisuje w trzech wymiarach.

Pierwszy to wydarzenie (PIERWSZE CZYTANIE), jeden jedyny raz w dziejach Kościoła. Niezwykłe zjawiska towarzyszące zstąpieniu Ducha Ojca na Apostołów. Szum z nieba, który w poprawnym tłumaczeniu przestaje być nieokreślonym szumem znanym z źle nastawionego radia, tylko newsem i muzyką…

Drugi to owoce Ducha. Apostołowie umocnieni mocą z nieba wyszli z Wieczernika. Tak powstał Kościół. Ale te owoce trwają nieprzerwanie. Duch Święty, Paraklet, daje życie i przekonuje, jak bardzo cenni jesteśmy przed Bogiem.

Reklama

Trzeci wymiar związany jest ze słowem „jeśli”, jednym z najczęstszych słów dzisiejszej liturgii. Bóg, który w swej pełni chce uczynić w nas mieszkanie, przyjdzie tylko wtedy, jeśli się zgodzimy. Święty Paweł (DRUGIE CZYTANIE) streszcza to w poważnie brzmiącej alternatywie: Jeżeli będziecie żyli według ciała, czeka was śmierć. Jeżeli zaś przy pomocy Ducha… będziecie żyli.


(Dz 2, 1-11)

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Reklama

Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.

Przebywali wtedy w Jeruzalem pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak tamci przemawiali w jego własnym języku.

Pełni zdumienia i podziwu mówili: «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».

Reklama

Oto słowo Boże.

PIERWSZE CZYTANIE

Zesłanie Ducha ŚwiętegoDz 2,1-11

Usłyszymy opis zesłania Ducha Świętego oraz dowiemy się, jak to wydarzenie odmieniło apostołów. Z odwagą wychodzą na zewnątrz.

KSIĘGA: Dzieje Apostolskie • AUTOR: Łukasz • CZAS POWSTANIA: ok. 80–85 r. • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE: Jerozolima • CZAS: ok. 33 r. • BOHATEROWIE: Jezus, apostołowie • WERSJE: brak

O KSIĘDZE • To już ostatni fragment Dziejów Apostolskich w ramach pierwszego czytania. Od przyszłego tygodnia, w okresie zwykłym, będzie w tym miejscu czytanie ze Starego Testamentu. Przypomnijmy, Dzieje Apostolskie opisują rozwój i wzrost młodego Kościoła, który rodzi się ze śmierci i zmartwychwstania Chrystusa oraz zesłania Ducha Świętego • Pierwszych dwanaście rozdziałów jest poświęconych historii Kościoła w Jerozolimie oraz misji Piotra. Od rozdziału 13 uwaga Łukasza skupia się na św. Pawle, który staje się ewangelizatorem świata pogańskiego.

ZWROT W DZIEJACH • W 2 rozdziale Dziejów Apostolskich Łukasz opisuje zwrot w postawie apostołów, który dokonał się dzięki zesłaniu Ducha Świętego. Dotąd zamknięci i przestraszeni, teraz zaczynają posługiwać się obcymi językami. Piotr wygłasza swoją pierwszą katechezę o Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym (👁 Dz 2,14–36), po której nawraca się około trzech tysięcy ludzi (👁 Dz 2,37–41). Rozdział 2 kończy się obrazem wspólnoty pierwszych chrześcijan, żyjących razem, skupionych wokół Eucharystii i głoszących Słowo, którym Pan przymnaża wciąż nowych wyznawców • Usłyszymy zatem o momencie kluczowym dla wydarzeń opisanych w Dziejach Apostolskich, będącym ich bezpośrednią przyczyną. Zesłanie Ducha Świętego, które nastąpiło w pięćdziesiąty dzień po zmartwychwstaniu Jezusa, jest początkiem historii Kościoła.

TRZY SCENY • Słuchając, zwróćmy uwagę na trzy sceny, w których wyraźnie objawia się waga tego wydarzenia. W scenie wprowadzającej widzimy apostołów zebranych w Wieczerniku. Scena druga to moment kulminacyjny – zstąpienie Ducha: nagłe załamanie spokojnej atmosfery modlitwy, szum wiatru, języki jakby ognia, które rozdzielają się i spoczywają na apostołach. W scenie trzeciej (akcja przenosi się na zewnątrz) widzimy owoce zesłania Ducha • Prości ludzie wychodzą i z odwagą głoszą Ewangelię w obcych językach, przyciągając tych, którzy przybyli na święta do Jerozolimy ze wszystkich stron świata.


(Ps 104, 1ab i 24ac. 29b-30. 31 i 34)

REFREN: Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.

Błogosław, duszo moja, Pana,
Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki!
Jak liczne są dzieła Twoje, Panie,
ziemia jest pełna Twoich stworzeń.

Kiedy odbierasz im oddech, marnieją
i w proch się obracają.
Stwarzasz je, napełniając swym Duchem,
i odnawiasz oblicze ziemi.

Niech chwała Pana trwa na wieki,
niech Pan się raduje z dzieł swoich.
Niech miła Mu będzie pieśń moja,
będę radował się w Panu.

PSALM

Duch ŻyciaPs 104 (103),1ab i 24ac.29b–30.31 i 344

„Napełniasz swoim Duchem i odnawiasz oblicze ziemi”. To na słowach tego psalmu Jan Paweł II oparł wielką modlitwę za Polskę.

PSALM 104 • AUTOR: anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: czasy powygnaniowe, po 538 r. przed Chr.

HYMN NA CZEŚĆ STWÓRCY • Psalm 104 to hymn opiewający wspaniałość stworzenia, hymn (hebr. tehillah), bezinteresowna modlitwa uwielbienia zanoszona na cześć Stwórcy w świątyni • Psalm zawiera wiele motywów, które zbliżają go do egipskich i kananejskich hymnów na cześć bogów stwarzających świat i podtrzymujących go w istnieniu (Ra, Baal) • Psalmista piszący ten utwór w czasach po wygnaniu głęboko przepracowuje starożytne motywy mityczne w duchu zawartego w Księdze Rodzaju opisu stworzenia. Być może psalm recytowano w świątyni w czasie Święta Tygodni, dziękując Bogu za pierwsze plony ziemi.

PRAWDZIWE OBLICZE BOGA • Wobec bogów pogańskich, na których Izrael napatrzy się w Babilonii, Bóg Izraela jest jedynym Stwórcą i Ojcem stworzenia. W Jego ręku śmiercionośne żywioły nie walczą ze sobą, lecz komponują się w harmonijną całość aby stworzyć bezpieczny i szczęśliwy dom dla wszelkiej istoty żywej • Psalmistę przepełnia podziw i uwielbienie dla kosmicznego dzieła Pana, które przenika Duch Jego Ojcowskiej miłości.

STWORZENIE I DUCH • Usłyszymy pierwszy werset dość długiego, trzydziestopięciowersowego utworu, a następnie wybrane wersy ze środka i zakończenia psalmu • Z punktu widzenia tematu i Uroczystości Zesłania Ducha najważniejsza jest druga strofa, w której psalmista opisuje Boże stworzenie jako kruche, wołające o Jego pomoc. Bez Bożego Ducha ginie i obraca się w proch.


Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian

(Rz 8, 8-17)

Bracia:

Ci, którzy według ciała żyją, Bogu podobać się nie mogą. Wy jednak nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka.

Jeżeli zaś ktoś nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy. Skoro zaś Chrystus w was mieszka, ciało wprawdzie podlega śmierci ze względu na skutki grzechu, duch jednak ma życie na skutek usprawiedliwienia. A jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa Jezusa z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha.
Jesteśmy więc, bracia, dłużnikami, ale nie ciała, byśmy żyć mieli według ciała. Bo jeżeli będziecie żyli według ciała, czeka was śmierć. Jeżeli zaś przy pomocy Ducha zadawać będziecie śmierć popędom ciała – będziecie żyli.

Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!»
Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa; skoro wspólnie z Nim cierpimy, to po to, by wspólnie mieć udział w chwale.

Oto słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

MieszkaniecRz 8,8-17

Święty Paweł obwieszcza rzecz zdumiewającą: Duch Boży mieszka w nas. Stary Testament taki przywilej rezerwował wyłącznie dla Mojżesza i Mesjasza.

KSIĘGA: List do Rzymian • NADAWCA: św. Paweł • ADRESACI: wspólnota chrześcijańska w Rzymie • DATA POWSTANIA: 55/56 r. • MIEJSCE POWSTANIA: Koryn

SUMMARIUM PASTORALNE • List do Rzymian został napisany dwa lata przed tym, jak Paweł po raz pierwszy zobaczył Wieczne Miasto. Powstał z powodów pragmatycznych: celem listu było zapewnienie sobie wsparcia ze strony wspólnoty w planowanej przez Pawła podróży misyjnej do Hiszpanii (👁 Rz 15,23–24). Jednak zakres treści poruszonych w liście jest szerszy: Paweł głosi Rzymianom ewangelię • Pisze do wspólnoty znajdującej się w stolicy imperium, w sercu antycznego świata. Rzym ma być kołem zamachowym dla głoszonej przez Pawła ewangelii o usprawiedliwieniu z wiary w Chrystusa i o tym, że Chrystus jest drogą zbawienia i dla Żydów, i dla pogan. List przybiera zatem charakter summarium pastoralnego, w którym Paweł zbiera doświadczenie całego życia swej pracy i głoszenia Ewangelii.

DUCH I NOWE ŻYCIE • W 8 rozdziale Paweł opisuje dawcę nowego życia, Ducha. Przyjęcie Jezusa jako Pana i Zbawiciela opisuje jako pierwszy konieczny krok ku temu, aby stać się wolnymi (👁 Rz 7,25). Nowe życie jest jednak na początku podobne do małego ziarna, które musi rosnąć i rozwijać się. Tym, który daje wzrost, jest właśnie Duch. Jeśli otwieramy się na Jego obecność, On czyni z nas własność Boga (👁 Rz 8,9–11), prowadzi nas i przekonuje, że jesteśmy synami Bożymi (👁 Rz 8,14–17), modli się w nas (👁 Rz 8,26), współdziała we wszystkim dla naszego dobra (👁 Rz 8,28) i ostatecznie prowadzi do zbawienia (👁 Rz 8,29–30) • Nowe życie w Jezusie to nie owoc ascezy i wysiłku naszej woli, ale cierpliwe napełnianie się Duchem Zmartwychwstałego, który daje motywację, czyni nas wolnymi i uzdalnia do pełnienia dobra.

KIM JEST DUCH • Usłyszymy fragment wyjaśnienia Pawła, kim jest Duch i jakie są Jego owoce: prowadzi nas, modli się w nas, sprawia, że jesteśmy synami Bożymi • Szczególnie zwróćmy uwagę, jak często powtórzy się w czytaniu czasownik „mieszkać”. Paweł podkreśli, że Duch Boży mieszka w każdym z wierzących, śmiertelników, choć z perspektywy Starego Testamentu wydaje się to niemożliwe.


Słowa Ewangelii według świętego Jana

(J 14, 15-16. 23b-26)

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze.

Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.

To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem».

Oto słowo Pańskie.

EWANGELIA

Wszystkiego nauczy • J 14,15-16.23b-26

Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus zapowiada przyjście Ducha Świętego. Nazywa go Parakletem.

EWANGELISTA: św. Jan • CZAS POWSTANIA: ok. 90 r. • KATEGORIA: mowa • MIEJSCE: Jerozolima, Wieczernik • CZAS: ok. 33 r., przed męką i zmartwychwstaniem • KTO MÓWI: Jezus • ADRESACI: uczniowie

OSTATNIA WIECZERZA • Ponownie wracamy do Ewangelii wg św. Jana i do mowy pożegnalnej Jezusa. Przypomnijmy, że u św. Jana opis Ostatniej Wieczerzy przewija się przez pięć rozdziałów. Rozpoczyna się od • umycia nóg (nie wspominają o tym pozostali Ewangeliści – swoją drogą, Jan nie umieszcza opisu ustanowienia Eucharystii), zawiera • zapowiedź zdrady Judasza oraz innych uczniów • pożegnanie z uczniami i zapowiedź powtórnego przyjścia, potem • modlitwę arcykapłańską. Podczas uczty Jezus przygotowuje swoich na bliskie już rozstanie. Z punktu widzenia liturgii Zesłania Ducha Świętego istotne jest to, że w mowie pożegnalnej Jezus zapowiada przyjście Ducha.

PYTANIE O OBJAWIENIE • Pisze o tym Jan w 14 rozdziale, w którym Jezus, żegnając się z uczniami, z jednej strony przypomina o przykazaniu miłości jako fundamencie życia Apostołów, z drugiej – zapowiada Ducha Świętego. Powtarza też kilkakrotnie, że objawi się uczniom, a nie światu • W pewnym momencie apostoł Juda stawia pytanie: Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu? (👁 J 14,22).

PARAKLET • Ewangelia, którą usłyszymy, to dwa fragmenty: poprzedzający pytanie Judy i następujący po nim, czyli odpowiedź Jezusa na to pytanie. Zwróćmy uwagę na kilka elementów tej odpowiedzi: Jezus zapowiada przede wszystkim • nową obecność wśród Apostołów. On i Ojciec będą obecni wśród nich w nowy sposób, poprzez Ducha • Doświadczy tej obecności ten, kto miłuje, kto przyjmie przykazanie miłości.


  • Fragment mszału z wyobrażonym Zesłaniem Ducha Świętego, ok. 1310- 1320 r., Narodowa Biblioteka Walijska, Wielka Brytania
  • "Zesłanie Ducha Świętego", el Greco, ok. 1600 r., Muzeum Prado, Madryt, Hiszpania
  • "Zesłanie Ducha Świętego", Jean Restout, olej na płótnie, Luwr, Paryż, 1732 r.
  • "Zesłanie Ducha Świętego", pocz. XVII w., kościół św. Jakuba, Toruń
  • "Zesłanie Ducha Świętego", Tycjan, Santa Maria della Salute, Wenecja, 1545 r.
  • "Zesłanie Ducha Świętego", Wit Stwosz, Skrzydło ołtarza w Kościele Mariackim w Krakowie, XV w.

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę