Nasze projekty

Jutro Niedziela – IV Wielkiego Postu A

Ślepiec przejrzał nie na początku Ewangelii, lecz wtedy, gdy rzekł: „Wierzę, Panie”.

Reklama

PUNKT WYJŚCIA


CZWARTA NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU • rok A • niedziela Laetare • Antyfona na wejście przywołuje słowa Izajasza (66, 10): Laetare, Jerusalem (Raduj się, Jerozolimo, zbierzcie się wszyscy, którzy ją kochacie. Cieszcie się, wy, którzy byliście smutni, weselcie się i nasycajcie u źródła waszej pociechy ) • KOLOR SZAT: fioletowy lub różowy • KOLEKTA: Modlimy się, abyśmy z żywą wiarą i szczerym oddaniem spieszyli ku nadchodzącym świętom wielkanocnym • CZYTANIA: Pierwsza Księga Samuela 16, 1b. 6–7. 10–13a. 17, 3–7 • Psalm 23, 1–6 • List św. Pawła do Efezjan 5, 8–14 • Ewangelia wg św. Jana 9, 1–41

CHMURA SŁOWA

Reklama

STO SŁÓW


Ślepiec przejrzał nie na początku Ewangelii, lecz wtedy, gdy rzekł: „Wierzę, Panie”.

Bóg otwiera oczy. Koryguje wzrok Samuela: w pierwszym czytaniu usłyszymy, jak prorok najpierw patrzy ludzkim wzrokiem, by w końcu widząc jak Bóg, dostrzec Dawida. W Ewangelii niewidomy od urodzenia zaczyna widzieć. Opis tego cudu to zaledwie dwa zdania. Cały – przyznajmy: długi – fragment Ewangelii mówi o czymś więcej: o niezwykłym procesie, jaki dokonał się w jego życiu i może się dokonać w każdym z nas – o przejściu z ciemności do światła.

Reklama

Niewidomy to każdy, kto widzi po ludzku. Przecież faryzeuszów niemających zapewne problemów ze wzrokiem Jezus nazywa ślepymi. I jeszcze jeden szczegół: nawet po uzdrowieniu św. Jan nazywa człowieka niewidomym. Dlaczego? Bo niewidomy od urodzenia zaczyna widzieć wtedy, gdy mówi swoje ostatnie dwa słowa w Ewangelii: Wierzę, Panie.


(1 Sm 3, 3b–10. 19)

Czytanie z Pierwszej Księgi Samuela

Reklama

Pan rzekł do Samuela: «Napełnij oliwą twój róg i idź: Posyłam cię do Jessego Betlejemity, gdyż między jego synami upatrzyłem sobie króla». Kiedy przybył, spostrzegł Eliaba i powiedział: «Z pewnością przed Panem jest jego pomazaniec». Pan jednak rzekł do Samuela: «Nie zważaj ani na jego wygląd, ani na wysoki wzrost, gdyż odsunąłem go, nie tak bowiem, jak człowiek widzi, widzi Bóg, bo człowiek widzi to, co dostępne dla oczu, a Pan widzi serce». I Jesse przedstawił Samuelowi siedmiu swoich synów, lecz Samuel oświadczył Jessemu: «Nie ich wybrał Pan». Samuel więc zapytał Jessego: «Czy to już wszyscy młodzieńcy?» Odrzekł: «Pozostał jeszcze najmniejszy, lecz on pasie owce». Samuel powiedział do Jessego: «Poślij po niego i sprowadź tutaj, gdyż nie rozpoczniemy uczty, dopóki on nie przyjdzie». Posłał więc i przyprowadzono go: był on rudy, miał piękne oczy i pociągający wygląd. Pan rzekł: «Wstań i namaść go, to ten». Wziął więc Samuel róg z oliwą i namaścił go pośrodku jego braci. Od tego dnia duch Pański opanował Dawida.

Oto słowo Boże

PIERWSZE CZYTANIE

Kurs Bożego patrzenia  1 Sm 3, 3b–10. 19

Namaszczenie Dawida na króla Izraela pokazuje przede wszystkim Samuela. To jego Bóg uczy patrzeć „po Bożemu”.

PIERWSZA KSIĘGA SAMUELA •AUTOR: Deuteronomista (szkoła historyczna) • CZAS POWSTANIA: VII–VI w. przed Chr. • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE AKCJI: Betlejem • CZAS AKCJI: ok. 1000 r. przed Chr. • BOHATEROWIE: Samuel, Jesse, Synowie Jessego, Dawid


PLAN: KRÓL • Obie księgi Samuela stanowiły niegdyś całość. Opowiadają o tym, jak naród wybrany otrzymuje kogoś, kto go zjednoczy: króla. Dotychczasową sytuację opisuje wcześniejsza Księga Sędziów: ludem rządzili sędziowie, bo królem był sam Bóg. Pierwsza Księga Samuela opowiada zatem najpierw • o samym Samuelu – ostatnim z sędziów (od jego urodzenia po powołanie) • o Saulu – pierwszym królu judzkim, w końcu • o Dawidzie. Śmierć Saula, którego trudną przyjaźń z Dawidem również opisuje księga, otwiera Dawidowi drogę do królowania. Ale to już treść Drugiej Księgi Samuela.

NIEUDANY WYBÓR • Pierwszym krokiem do scalenia Izraela było znalezienie i namaszczenie króla. Do tego zadania Bóg wyznaczył Samuela. Pierwsze namaszczenie (rozdział 9) zaowocowało królem Saulem – nie był to dobry król: Uznałem go za niegodnego, by panował nad Izraelem – mówił Pan do Samuela. Stąd jeszcze za jego życia nakazał Samuelowi znalezienie nowego króla.

NAMASZCZENIE DAWIDA • To będzie właśnie treść czytania: odnalezienie i namaszczenie nowego króla. Istotne dla tematu całej liturgii okaże się jednak nie samo namaszczenie Dawida, lecz coś innego: to, w jaki sposób Pan uczy Samuela Bożego patrzenia.

Szersza analiza czytania dostępna jest w najnowszej, książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


(Ps 23, 1–6)

Refren: Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.

Pan jest moim pasterzem, † niczego mi nie braknie, * pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć, * orzeźwia moją duszę. Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach * przez wzgląd na swoją chwałę.

Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, † zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. * Kij Twój i laska pasterska są moją pociechą.

Stół dla mnie zastawiasz * na oczach mych wrogów. Namaszczasz mi głowę olejkiem, * kielich mój pełny po brzegi.

Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną * przez wszystkie dni życia i zamieszkam w domu Pana * po najdłuższe czasy.

PSALM

Widzieć, gdy nie widać Ps 23, 1–6

Dokładnie pośrodku tego psalmu brzmią słowa: „Ty jesteś ze mną”. Psalm 23 to modlitwa człowieka, który ufa Bogu do końca.

PSALM 23 • AUTOR: Dawid/lewita • CZAS POWSTANIA: okres monarchii


PSALM UFNOŚCI • Psalm Pan jest pasterzem moim doczekał się niezliczonych wykonań, zarówno klasycznych, chorałowych, jak i tzw. oazowych czy pielgrzymkowych. Bywa nawet śpiewany przez gwiazdy estrady • W samym centrum psalmu znajdują się słowa Ty jesteś ze mną, przed którymi i po których mamy taką samą liczbę stychów. Według naukowców taka forma dowodzi, iż mamy do czynienia z psalmem ufności: wierzący wyraża swoją wdzięczność Bogu za jego nieustanną troskę i prowadzenie. Psalm, jak można przypuszczać ze względu na jego bardzo osobisty charakter, stanowił być może część modlitwy zanoszonej w świątyni w najbliższym rodzinnym gronie.

PIEŚŃ PASTERZA • Sugerowano, że Psalm 23 to pieśń lewity pełniącego służbę przed Panem, radosne wyznanie wiary pielgrzyma przybywającego na Syjon, dziękczynienie wierzącego, który został ocalony od swoich nieprzyjaciół, czy utwór na koronację monarchy połączony z procesją do źródła Gihon. Jego autorem według tradycji jest Dawid. Kto wie, czy siła tego utworu nie pochodzi z jego pasterskiego doświadczenia • W psalmie można zauważyć dwie części: • pierwsze cztery wersy to tzw. pieśń pasterza (pasterz prowadzi psalmistę, chroni w niebezpieczeństwie) • druga część psalmu to tzw. pieśń gościa (korzysta z hojności Pana) • Psalm kończy się ufnym wyznaniem, że dobroć Pana będzie towarzyszyć całemu jego życiu, on sam zamieszka zaś na wieki w domu Pana. W ten sposób utwór przeistacza się w uniwersalny opis drogi ludzkiego życia, której towarzyszy troska Boga-Pasterza prowadzącego człowieka ku wiecznej radości i życiu w jego królestwie.

CIEMNA DOLINA • Usłyszymy cały Psalm 23. Wybór tego psalmu nie jest przypadkowy. Środkowe jego wersety mówią o świetle Boga, które pozwala widzieć w ciemności. Mówią o prowadzeniu Pana po właściwych ścieżkach, nawet gdy człowiek przechodzi przez ciemną dolinę. 

Szersza analiza psalmu dostępna jest w najnowszej, książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


(Ef 5, 8–14)

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan

Bracia:

Niegdyś byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości. Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda. Badajcie, co jest miłe Panu. I nie miejcie udziału w bezowocnych uczynkach ciemności, a raczej piętnując je, nawracajcie tamtych. O tym bowiem, co się u nich dzieje po kryjomu, wstyd nawet mówić. Natomiast wszystkie te rzeczy, gdy są piętnowane, stają się jawne dzięki światłu, bo wszystko, co staje się jawne, jest światłem.

Dlatego się mówi: «Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus».

Oto słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

Światłe oczy serca Ef 5, 8–14

„Postępujcie jak dzieci światłości” – apeluje Paweł. „Badajcie, co jest miłe Panu”. Dzięki światłu Boga człowiek jest w stanie dostrzec to, co z pozoru niedostrzegalne.

KSIĘGA: List do Efezjan • NADAWCA: św. Paweł lub uczeń z jego szkoły • MIEJSCE: Rzym lub inne nieznane miejsce • DATA: między 58–62 r. lub po śmierci Pawła. • ADRESACI: chrześcijanie w Efezie/inne wspólnoty chrześcijańskie


O KSIĘDZE • Są dwie hipotezy co do autorstwa oraz czasu i miejsca napisania listu. Wedle pierwszej List do Efezjan wyszedł spod ręki samego Pawła (i jest zaliczany do czterech tzw. listów więziennych), a według dominującego dziś poglądu badaczy został napisany przez ucznia z jego szkoły: styl listu jest bowiem nieco inny i teologia odmienna od tzw. niekwestionowanych listów Pawła • W tym liście teologia św. Pawła osiąga szczyt rozwoju. Paweł podejmuje i rozwija tematy z Listu do Kolosan i ukazuje Kościół uniwersalny i kosmiczny, w którym znajduje swoje miejsce Izrael i wszystkie narody • List dzieli się na dwie części • Pierwsze trzy rozdziały prezentują teologię: misterium Chrystusa w Kościele • Ostatnie trzy rozdziały to wnioski praktyczne.

UPOMNIENIA I WEZWANIA • Fragment, który usłyszymy, pochodzi właśnie z tej drugiej części, stąd w treści wiele poleceń, apeli, przynagleń. W 5 rozdziale Paweł przechodzi od ogólnych wezwań skierowanych do całej wspólnoty (tzw. Egzorty, patrz: Ef 5, 1–20) do tzw. tablic rodzinnych, czyli norm, którymi ma się kierować chrześcijański dom, rodzina (patrz: Ef 5, 21–33). Przestrzega przed praktykowaniem pogańskiego stylu życia (patrz: Ef 5, 1–7), zachęca, aby strzec w sobie światłości Jezusa (patrz: Ef 5, 8–14) oraz wzywa do napełniania wszystkich relacji i sfer życia Duchem Świętym (patrz: Ef 5, 15–20). Następnie ukazuje, co to znaczy, na konkretnym przykładzie chrześcijańskich małżonków (patrz: Ef 5, 21–33).

CIEMNOŚĆ I ŚWIATŁOŚĆ • Najważniejsze z punktu widzenia liturgii słowa jest przeciwstawienie światła ciemności i apel, by postępować jak dzieci światła.

Szersza analiza czytania dostępna jest w najnowszej, książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


(J 9, 1–41)

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Jezus, przechodząc, ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia.

Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: «Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomy – on czy jego rodzice?» Jezus odpowiedział: «Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale stało się tak, aby się na nim objawiły sprawy Boże. Trzeba nam pełnić dzieła Tego, który Mnie posłał, dopóki jest dzień. Nadchodzi noc, kiedy nikt nie będzie mógł działać. Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata».

To powiedziawszy, splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: «Idź, obmyj się w sadzawce Siloam» – co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił, widząc.

(2) A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: «Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?» Jedni twierdzili: «Tak, to jest ten», a inni przeczyli: «Nie, jest tylko do tamtego podobny». On zaś mówił: «To ja jestem».

Mówili więc do niego: «Jakżeż oczy ci się otworzyły?»

On odpowiedział: «Człowiek, zwany Jezusem, uczynił błoto, pomazał moje oczy i rzekł do mnie: „Idź do sadzawki Siloam i obmyj się”. Poszedłem więc, obmyłem się i przejrzałem». Rzekli do niego: «Gdzież On jest?» Odrzekł: «Nie wiem».

(3) Zaprowadzili więc tego człowieka, niedawno jeszcze niewidomego, do faryzeuszów. A tego dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał. Powiedział do nich: «Położył mi błoto na oczy, obmyłem się i widzę».

Niektórzy więc spośród faryzeuszów rzekli: «Człowiek ten nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu». Inni powiedzieli: «Ale w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki?» I powstał wśród nich rozłam. Ponownie więc zwrócili się do niewidomego: «A ty, co o Nim mówisz, jako że ci otworzył oczy?» Odpowiedział: «To prorok».

(4) Żydzi jednak nie uwierzyli, że był niewidomy i że przejrzał, aż przywołali rodziców tego, który przejrzał; i wypytywali ich, mówiąc: «Czy waszym synem jest ten, o którym twierdzicie, że się niewidomy urodził? W jaki to sposób teraz widzi?» Rodzice zaś jego tak odpowiedzieli: «Wiemy, że to jest nasz syn i że się urodził niewidomy. Nie wiemy, jak się to stało, że teraz widzi; nie wiemy także, kto mu otworzył oczy. Zapytajcie jego samego, ma swoje lata, będzie mówił sam za siebie». Tak powiedzieli jego rodzice, gdyż bali się Żydów. Żydzi bowiem już postanowili, że gdy ktoś uzna Jezusa za Mesjasza, zostanie wyłączony z synagogi. Oto dlaczego powiedzieli jego rodzice: «Ma swoje lata, jego samego zapytajcie».

(5) Znowu więc przywołali tego człowieka, który był niewidomy, i rzekli do niego: «Oddaj chwałę Bogu. My wiemy, że człowiek ten jest grzesznikiem». Na to odpowiedział: «Czy On jest grzesznikiem, tego nie wiem. Jedno wiem: byłem niewidomy, a teraz widzę». Rzekli więc do niego: «Cóż ci uczynił? W jaki sposób otworzył ci oczy?» Odpowiedział im: «Już wam powiedziałem, a wy nie słuchaliście. Po co znowu chcecie słuchać? Czy i wy chcecie zostać Jego uczniami?»

Wówczas go obrzucili obelgami i rzekli: «To ty jesteś Jego uczniem, a my jesteśmy uczniami Mojżesza. My wiemy, że Bóg przemówił do Mojżesza. Co do Niego zaś, to nie wiemy, skąd pochodzi».

Na to odpowiedział im ów człowiek: «W tym wszystkim dziwne jest to, że wy nie wiecie, skąd pochodzi, a mnie oczy otworzył. Wiemy, że Bóg nie wysłuchuje grzeszników, ale wysłuchuje każdego, kto jest czcicielem Boga i pełni Jego wolę. Od wieków nie słyszano, aby ktoś otworzył oczy niewidomemu od urodzenia. Gdyby ten człowiek nie był od Boga, nie mógłby nic uczynić».

Rzekli mu w odpowiedzi: «Cały urodziłeś się w grzechach, a nas pouczasz?» I wyrzucili go precz.

(6) Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go, rzekł do niego: «Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?» On odpowiedział: «A któż to jest, Panie, abym w Niego uwierzył?» Rzekł do niego Jezus: «Jest nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie». On zaś odpowiedział: «Wierzę, Panie!» i oddał Mu pokłon.

A Jezus rzekł: «Przyszedłem na ten świat, aby przeprowadzić sąd, żeby ci, którzy nie widzą, przejrzeli, a ci, którzy widzą, stali się niewidomymi». Usłyszeli to niektórzy faryzeusze, którzy z Nim byli, i rzekli do Niego: «Czyż i my jesteśmy niewidomi?» Jezus powiedział do nich: «Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: „Widzimy”, grzech wasz trwa nadal».

Oto słowo Pańskie.

EWANGELIA

Uzdrowienie oczuJ 9, 1–41

Niewidomy od urodzenia otrzymuje wzrok: Jezus przemywa jego oczy wodą. Woda życia pozwala widzieć. Ciemność staje się światłem.

EWANGELISTA: św. Jan • CZAS POWSTANIA: 80–90 r. •KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE: Jerozolima • CZAS: ok. 33 r. • BOHATEROWIE: Jezus, niewidomy od urodzenia, ponadto: jego sąsiedzi, rodzice, faryzeusze • WERSJE: brak


EWANGELIA ŚWIĘTEGO JANA • Jan, najmłodszy z apostołów, jest autorem pięciu ksiąg Nowego Testamentu. Oprócz Ewangelii stworzył również Apokalipsę i trzy listy • Tradycja Janowa, której źródłem i historycznym rdzeniem jest doświadczenie apostoła, przechodziła potem proces redakcji w skupionych wokół Jana kręgach jego uczniów. Jego owocem jest Ewangelia, która różni się od relacji trzech pozostałych ewangelistów. Jan wyróżnia się poetyckim stylem, widocznym szczególnie w mowach, udramatyzowaną narracją, posługuje się częściej symbolem i alegorią. Gdy synoptycy kładą nacisk na kompletne i spójne przedstawienie życia Jezusa, dla Jana najważniejszym jest ukazanie misterium osoby Pana, w świetle którego apostoł interpretuje całość Jego misji. Nie znaczy to, że Ewangelia Janowa nie interesuje się historią. We współczesnych badaniach idzie się raczej za jej chronologią, dając Janowi pierwszeństwo przed synoptykami.

UZDROWIENIE ŚLEPCA • Przed nami znów dość długi fragment Ewangelii, którego treścią jest droga od ciemności do światła. Zwróćmy uwagę, że uzdrowienie niewidomego od urodzenia to zaledwie początek niełatwych zmagań, których ów człowiek doświadczy. Zauważmy także, że ślepiec przejrzał nie na początku Ewangelii, lecz wtedy, gdy rzekł: „Wierzę, Panie”. Zaś ci, którzy mają dobry wzrok – faryzeusze – wciąż nie widzą.

Szersza analiza Ewangelii dostępna jest w najnowszej, książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę