PUNKT WYJŚCIA

• II NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU • Rok C • KOLEKTA: Będziemy się modlić, aby Pan ożywiał naszą wiarę swoim słowem, abyśmy odzyskawszy czystość duszy, mogli się cieszyć oglądaniem Twojej chwały • CZYTANIA: Księga Rodzaju 15, 5-12. 17-18; Psalm 27 (26), 1bcde. 7-8. 9abc. 13-14 (R.: 1b); 1 List do Filipian 3, 17 – 4, 1; Ewangelia wg św. Łukasza Łk 9, 28b-36.

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst I czytania

Czytanie z Księgi Rodzaju

(Rdz 15, 5-12. 17-18)

Bóg, poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: «Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić»; potem dodał: «Tak liczne będzie twoje potomstwo». Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę. Potem rzekł do niego: «Ja jestem Pan, który ciebie wywiodłem z Ur chaldejskiego, aby ci dać ten oto kraj na własność». A na to Abram: «O Panie, mój Boże, jak będę mógł się upewnić, że otrzymam go na własność?» Wtedy Pan rzekł: «Wybierz dla Mnie trzyletnią jałowicę, trzyletnią kozę i trzyletniego barana, a nadto synogarlicę i gołębicę». Wybrawszy to wszystko, Abram poprzerąbywał je wzdłuż na połowy i przerąbane części ułożył jedną naprzeciw drugiej; ptaków nie porozcinał. Kiedy zaś do tego mięsa zaczęło zlatywać się ptactwo drapieżne, Abram je odpędził. A gdy słońce chyliło się ku zachodowi, Abram zapadł w głęboki sen i opanowało go uczucie lęku, jak gdyby ogarnęła go wielka ciemność. A kiedy słońce zaszło i nastał mrok nieprzenikniony, ukazał się dym jakby wydobywający się z pieca i ogień niby gorejąca pochodnia i przesunęły się między tymi połowami zwierząt. Wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem, mówiąc: «Potomstwu twemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat».

Oto słowo Boże

[01][02]

•

PIERWSZE CZYTANIE

Przymierze • Rdz 15, 5-12. 17-18

KSIĘGA RODZAJU • AUTOR: anonimowy kapłan • CZAS POWSTANIA: wygnanie w Babilonii (587-538 r. przed Chr.) i czas po powrocie
KATEGORIA: wydarzenie • BOHATEROWIE: Bóg, Abraham MIEJSCE: Kanaan

HISTORIA OJCÓW • Księga Rodzaju to pierwsza z ksiąg biblijnych. Zredagowała ją szkoła kapłańska tworząca podczas wygnania w Babilonii, łącząc w całość przeróżne księgi i starożytne tradycje. Dzieło odpowiada na pytanie o tożsamość Izraela wywodzącego swoje korzenie z historii patriarchów i chroni ich przed rozpłynięciem się w morzu zwycięskiej, obcej kultury • Dzieli się na dwie części • Pierwsza z nich to historia początków (protohistoria), obejmująca stworzenie świata i dzieje pierwszych ludzi aż do przymierza z Noem (Rdz 1-11) • W drugiej części (Rdz 12-50) zapisano koleje losów Abrahama, Izaaka i Jakuba (historia “Bożej rodziny”). Część tę kończy opis śmierci Józefa w Egipcie.

OBIETNICE • W rozdziale 14 Księgi Rodzaju Abraham prowadzi ciężkie choć zwycięskie walki z koalicją królów kananejskich • W rozdziale 15 skarży się, że wciąż czeka na obiecanego potomka. Bóg potwierdza obietnicę syna jak również przyrzeka dać patriarsze w posiadanie kraj, w którym się znajduje. Jak dalej się przekonujemy patriarsze nie jest łatwo czekać na spełnienie Bożych zapowiedzi w ziemi, która nie okazała się być gościnną.
PRZYMIERZE • Dzisiejsze pierwsze czytanie to opis przymierza, jakie Bóg zawarł z Abrahamem. Przychodzi ono w samą porę, kiedy Abraham zaczyna już męczyć się czekaniem na wypełnienie się Bożych obietnic. Pan dokonuje wobec swego “bohatera wiary” kilku gestów, które składają się na ceremonię Przymierza.

JESZCZE O PIERWSZY CZYTANIU

• Wyjdź z namiotu. To zaproszenie, aby Abraham porzucił swoją ludzką logikę strat i zysków, aby nie dał się ponieść swemu zniecierpliwieniu. To symboliczne nawiązanie do Rz 12,1 gdzie patriarcha także usłyszał – wyjdź. Mamy do czynienia z drugim powołaniem Abrahama. Wcześniej zostawił w rękach Bożych przeszłość, teraz ma zrobić to samo z teraźniejszością.

• Spójrz w niebo i policz gwiazdy. To nie czynność absurdalna lecz wezwanie do tego, aby Abraham zdał sobie sprawę z wielkości Bożego planu wobec niego. Abraham nie jest w stanie go pojąć, jest zatem zaproszony do wiary i zaufania. Podobne wezwanie usłyszał Hiob (>> Hi 38,31-33). Abraham w tej sytuacji uwierzył czyli zaufał Panu i zgodził się na jego plan.

• Tylko Pan. To gest zawarcia Przymierza, w którym strony decydują się, że niewierność ściągnie na nie śmierć, jak w przypadku martwych zwierząt ofiarnych. Gestu tego dokonuje tylko Pan. Znaczy to, że Przymierze z Abrahamem gwarantowane jest tylko Bożą wiernością. Będzie trwało na wieki, nawet gdy potomkowie Abrahama okażą się niewierni.

CYTATY

Abram ojcem rodziny wielodzietnej: Tak liczne będzie twoje potomstwo
Bóg wie, że niełatwo jest wierzyć: Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę.
Wielki prezent: Potomstwu twemu daję ten kraj

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst psalmu

(Ps 27, 1bcde. 7-8. 9abc. 13-14)

Refren: Pan moim światłem i zbawieniem moim.

Pan moim światłem i zbawieniem moim, kogo miałbym się lękać? Pan obrońcą mego życia, przed kim miałbym czuć trwogę?

Usłysz, Panie, kiedy głośno wołam, zmiłuj się nade mną i mnie wysłuchaj. O Tobie mówi serce moje: † «Szukaj Jego oblicza!» Będę szukał oblicza Twego, Panie.

Nie zakrywaj przede mną swojej twarzy, nie odtrącaj w gniewie Twego sługi. Ty jesteś moją pomocą, więc mnie nie odrzucaj.

Wierzę, że będę oglądał dobra Pana w krainie żyjących. Oczekuj Pana, bądź mężny, nabierz odwagi i oczekuj Pana.

[01][02]

•

PSALM

Wpatrzony w Boga • Ps 27, 1bcde. 7-8. 9abc. 13-14

PSALM 27 • AUTOR: Dawid/lewita • CZAS POWSTANIA: czasy monarchii, X-VI w. przed Chr.

MODLITWA UFNOŚCI • Psalm 27 należy do najstarszej grupy zachowanych tekstów Psałterza, a jego autorstwo jest przypisywane królowi Dawidowi. Ta modlitwa błagalna (tefillah), jest równocześnie modlitwą • ufności (w. 1-6) i • skargi (w. 7-14). Zanosi ją do Boga osoba, która została prawdopodobnie niesprawiedliwe oskarżona (w. 12), osaczona przez nieprzyjaciół. Modlący chroni się przed nimi u Pana w modlitwie zanoszonej w świątyni. Miejsce to, a bardziej jeszcze związana z nim Boża obecność, zapewniają mu bezpieczeństwo i stabilność  • Druga część psalmu to skarga i błaganie, które wynikają raczej z kryzysu duchowego, czy załamania, aniżeli z zewnętrznego zagrożenia  • Dwa ostatnie wersety psalmu są powtórzeniem wyznania zaufania Bożej pomocy, wbrew nawarstwiającym się problemom.

OBLICZE BOŻE • W chwili największego zwątpienia psalmista nie traci nadziei. Dwa retoryczne pytania rozpoczynające psalm niosą ze sobą głębokie przesłanie. Choć lęk i trwoga są wręcz niewyobrażalne, kogo miałby się obawiać człowiek żyjący blisko Boga? Tylko jedno pozostaje wówczas źródłem niepewności. Co się stanie, gdy Bóg nie będzie blisko? Życie psalmisty tak mocno zrosło się z Bożą obecnością, że nie wyobraża już sobie możliwości istnienia poza nią. Zostało to symbolicznie ukazane przez pragnienie poszukiwania oblicza Bożego • Psalm można nazwać modlitwą Abrahama, wpatrującego się w niebo i oczekującego na wypełnienie Bożych obietnic. Odbija się w nim także modlitwa Jezusa wpatrzonego w oblicze ojca na Górze Przemienienia.

CYTATY

Psalmista pewny siebie, bo pewny Boga: przed kim miałbym czuć trwogę?
Jedna jedyna prośba do Pana: żebym mógł zawsze przebywać w jego domu
Psalmista przeciw mazgajeniu się: bądź mężny, nabierz odwagi i oczekuj Pana

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst II czytania

Czytanie z Listu do Filipian

(Flp 3, 17 – 4, 1)

Bracia, bądźcie wszyscy razem moimi naśladowcami i wpatrujcie się w tych, którzy tak postępują, jak tego wzór macie w nas. Wielu bowiem postępuje jak wrogowie krzyża Chrystusowego, o których często wam mówiłem, a teraz mówię z płaczem. Ich losem – zagłada, ich bogiem – brzuch, a chwała – w tym, czego winni się wstydzić. To ci, których dążenia są przyziemne. Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana Jezusa Chrystusa, który przekształci nasze ciało poniżone w podobne do swego chwalebnego ciała tą mocą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować. Przeto, bracia umiłowani, za którymi tęsknię – radości i chwało moja! – tak trwajcie mocno w Panu, umiłowani!

Oto słowo Boże

[01][02]

•

DRUGIE CZYTANIE

Obywatel nieba • Flp 3, 17 – 4, 1

LIST DO FILIPIAN • NADAWCA: św. Paweł • SKĄD: Rzym, Efez lub Cezarea • DATA: 54-57 r. (Efez), 57-59 r. (Cezarea) lub 60-64 r. (Rzym) • ADRESACI: mieszkańcy Filippi

LIST WIĘZIENNY • Pisząc list do mieszkańców Filippi, Paweł przebywał pod strażą pretorianów. Straż ta miała za zadanie z jednej strony bronić go, a z drugiej nadzorować wykonywanie kary. Więzienie nie miało ścisłego reżimu, skoro Paweł mógł otrzymywać wieści z Filippi, przyjmować gości, otrzymywać dary, czy też posyłać współtowarzyszy z listami • W krótkim, czterorozdziałowym liście do Filipian brak systematycznej teologii, znanej z innych dzieł św. Pawła • To raczej list-podziękowanie za wsparcie i serdeczność okazaną mu przez wspólnotę • Apostoł zapewnia Flipian, że misja głoszenia Ewangelii pomimo jego uwięzienia nie została wstrzymana, a on sam ma się dobrze • W liście odnajdujemy jeden z najdojrzalszych opisów cierpienia Pawła łączącego się z Krzyżem Pana oraz przejmujące wezwanie do radości w Panu pośród przeciwności.

BIEG ŻYCIA • W słuchanym dziś fragmencie listu Paweł stawia się wspólnocie jako wzór do naśladowania w wierności chrześcijańskiemu powołaniu. Centrum jego życia jest Chrystus. Apostoł jest w nieustannej drodze, biegu do zdobycia Królestwa, tak jak sam został zdobyty przez Pana. Celem i metą jego życia jest niebo.

NAŚLADOWANIE PAWŁA • W dzisiejszym drugim czytaniu Paweł wzywa wspólnotę, aby go naśladowała, wyrzekając się kroczenia śladami tych, których nazywa wrogami Krzyża Chrystusowego. Ojczyzną Pawła jest niebo, skąd oczekuje przyjścia Chrystusa i powszechnego Zmartwychwstania.

JESZCZE O DRUGIM CZYTANIU

Paweł, którego widzimy w drugim czytaniu jest podobnie jak Abraham zapatrzony w niebo. Nasza ojczyzna jest w niebie, mówi. Ojczyzna, gr. politeuma oznacza rząd, administrowanie, obywatelstwo (od politeuo – bycie obywatelem wolnej polis). Choć apostoł jest Żydem i ma obywatelstwo rzymskie, które otwiera mu większość drzwi w starożytnym świecie, czuje się bardziej obywatelem i sługą Królestwa Bożego. Jego krótkie życie to w istocie pielgrzymka do nieba, ojczyzny, z której wyruszył. To Królestwo Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego, którego przyjścia Paweł z niecierpliwością oczekuje (gr.  apekdechomai). Niebo ma dla Pawła twarz Chrystusa.

CYTATY

Wrogowie Krzyża mają kiepskie widoki: Ich losem – zagłada
Słabe autorytety: ich bogiem – brzuch
Oraz życie godne pożałowania: a chwała – w tym, czego winni się wstydzić.

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst Ewangelii

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

(Łk 9, 28b-36)

Jezus wziął z sobą Piotra, Jana i Jakuba i wyszedł na górę, aby się modlić. Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dopełnić w Jeruzalem. Tymczasem Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni. Gdy się ocknęli, ujrzeli Jego chwałę i obydwu mężów, stojących przy Nim. Gdy oni się z Nim rozstawali, Piotr rzekł do Jezusa: «Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy. Postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Nie wiedział bowiem, co mówi. Gdy jeszcze to mówił, pojawił się obłok i osłonił ich; zlękli się, gdy weszli w obłok. A z obłoku odezwał się głos: «To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!» W chwili gdy odezwał się ten głos, okazało się, że Jezus jest sam. A oni zachowali milczenie i w owym czasie nikomu nic nie opowiedzieli o tym, co zobaczyli.

Oto słowo Pańskie

[01][02]

•

EWANGELIA

Przemienienie • Łk 9, 28b-36

EWANGELISTA: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: 70-80 r.
KATEGORIA: dialog • MIEJSCE: Góra Tabor • CZAS:  ok. 30 r. • KTO MÓWI: Ojciec, Jezus, Piotr • ADRESACI:  uczniowie

EWANGELIA GŁOSZĄCYCH • Wedle najstarszych tradycji, mających potwierdzenie w Dziejach Apostolskich, św. Łukasz był towarzyszem św. Pawła i spisał głoszoną przez niego Dobrą Nowinę. Pochodził z Antiochii Syryjskiej, z wykształcenia był lekarzem (>> Dz 4,14) • Jego dzieło dzieli się na dwie księgi: • pierwsza to Ewangelia • druga − jej kontynuacja − to Dzieje Apostolskie • W Ewangelii można wyróżnić kilka części: • ewangelię dzieciństwa (1,5-2,52) • ewangelię cudów i przypowieści w Galilei (4,14-9,50) • wypełnioną nauczaniem podróż do Jerozolimy (9,51-19,28) • nauczanie o charakterze eschatologicznym w Jerozolimie (19,29-21,38) • ewangelię Męki i Zmartwychwstania zakończoną wezwaniem do głoszenia (22,1-24,53). Ewangelia przeznaczona jest do formacji głosicieli Słowa.

PRZYGOTOWANIA • Czytając 9 rozdział jesteśmy u kresu Ewangelii Łukasza. Jezus zaczyna coraz bardziej otwarcie głosić swoim uczniom, że czeka go krzyż i zmartwychwstanie.  Dokonuje ostatnich cudów, przyjmuje wyznanie Piotra o Mesjaszu, Synu Bożym, udaje się na Górę Przemienienia. To ostatnie przygotowania przed długą drogą do Jerozolimy, gdzie ma się wypełnić Jego los.

PRZEMIENIENIE • Jezus zabrał ze sobą Piotra Jakuba i Jana wyszedł na górę, aby się modlić. Tam jego odzienie staje się lśniąco białe. Obok Niego pojawiają się Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim o tym, co wydarzy się w Jerozolimie. Piotr ocknąwszy się chce postawić na górze trzy namioty: dla Jezusa, Mojżesza i Eliasza, jednak scena wkrótce niknie przysłonięta obłokiem. Rozlega się głos Ojca: To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie. Wszystko znika, zaś uczniowie, schodząc z góry, milczą nikomu nie opowiadając o tym, co widzieli.

JESZCZE O EWANGELII

Przemienienie na Górze Tabor zostaje przez Łukasza umieszczone w kontekście modlitwy Jezusa. Jezus właśnie zapowiedział swoim uczniom, że wkracza na drogę Krzyża, udaje się do Jerozolimy. On i oni potrzebują światła i umocnienia. Ojciec odpowiadając na modlitwę Syna posyła dwóch świadków potwierdzających Jego wolę – ma udać się do Miasta Świętego. Jego Krzyż to nie wypadek dziejowy, ale wypełnienie zapowiedzi Pism i proroków. To droga do chwały Zmartwychwstania, którą symbolizuje biel szat Pana. Jezus słyszy głos Ojca zapewniający go w tym krytycznym momencie o swojej bliskości. Uczniowie słyszą nakaz: mają posłusznie  iść za Synem Drogą Krzyża, ponieważ to jedyna droga naśladowania Mistrza, droga do Zmartwychwstania.

CYTATY

Jezus zobaczył dom: Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił
Konsultacje: A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz.
Nie miejcie wątpliwości, kim jest Jezus: To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!

TWEETY

STO SŁÓW

Przedmiotem umowy Pana Boga z Abrahamem jest: kraj na własność. Czas trwania umowy: na wieki. Warunki bardzo klarowne: do realizacji umowy potrzebna jest wiara i wierność Panu Bogu. Niewierność ściągnie śmierć, jak w przypadku martwych zwierząt ofiarnych (PIERWSZE CZYTANIE).

Zapowiedź nowego przymierza usłyszeli uczniowie Jezusa (EWANGELIA). W tym przypadku również warunkiem jest wiara, wiara w Boskość Jezusa i Jego Słowa (To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie). Bóg pragnie utwierdzić uczniów w przekonaniu, że obietnica Nieba spełni się ale wcześniej trzeba będzie przejść wraz z Jezusem drogę krzyża.

Krzyż – nowe przymierze to nie wypadek dziejowy, ale wypełnienie zapowiedzi Pism i proroków. Głęboka wiara i ufne przejście drogą Chrystusowego krzyża gwarantuje nam miejsce w naszej Ojczyźnie (DRUGIE CZYTANIE).

Bóg jest gotowy na wykonanie umowy, a Ty?

1/6

Fresk w kościele San Antonio Abate del Tau, Pistoia, Włochy

2/6

Przemienienie Pańskie, Cerkiew na Krwi, Sankt Petersburg

3/6

Przemienienie Jezusa, Carl Heinrich Bloch XIX w.

4/6

Przemienienie Chrystusa, Giovanni Bellini, ok. 1487 r., Museo di Capodimonte, Neapol, Włochy

5/6

Przemienienie Chrystusa, XII w., Klasztor Świętej Katarzyny, Synaj, Egipt

6/6

Przemienienie wg Alexandra Ivanova, 1824 r.

poprzednie

następne