Modlitwa św. Pawła o trafność decyzji. Skierował ją do Boga za każdego z nas!

Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa; On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów poprzez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym.
Przeto i ja, usłyszawszy o waszej wierze w Pana Jezusa i o miłości względem wszystkich świętych, nie zaprzestaję dziękczynienia, wspominając was w moich modlitwach. Proszę w nich, aby Bóg Pana naszego, Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznawaniu Jego samego. Niech da wam światłe oczy serca, byście wiedzieli, czym jest nadzieja, do której On wzywa, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych.
Ef 1, 3-6. 15-18

Zwróćmy uwagę na słowa św. Pawła wskazujące, że historia istnienia Jezusa nie rozpoczęła się wraz z Jego narodzeniem. Istniał On już w chwili założenia świata. To jest właśnie biblijne świadectwo o tym, że Jezus to odwieczny Syn Boga, który wszedł w historię ludzką i stał się człowiekiem.

Modlitwa Pawła

Paweł, jakby czytając Syracha, modli się dla wierzących o Ducha Mądrości. Duch, trzecia Osoba Trójcy, ma bardzo wiele cech, które zbliżają go do Bożej Mądrości. Przenika wszystko, jest czysty, lekki, daje poznanie, pozwala zbliżyć się do Boga, umożliwia kroczenie drogami Bożego prawa, daje życie – całą litanię pokrewieństw możemy znaleźć w Księdze Mądrości (👁 Mdr 7,22–27). Paweł modli się dla nas o Ducha, który będzie nas prowadził do głębszego poznania Boga i da nam światłe oczy serca. Ta piękna złożona metafora to modlitwa o to, abyśmy sercem, które w Biblii jest organem woli, potrafili podejmować decyzje sięgające wieczności. Aby horyzont naszego życia stanowiło nie tylko tu i teraz, ale oczekująca nas chwała i dziedzictwo razem ze świętymi.

Błogosławiony Bóg

Przywykliśmy do myślenia, że to Bóg jest źródłem i dawcą błogosławieństwa. Paweł podkreśla to wyraźnie: On napełnia nas wszelkim błogosławieństwem duchowym, czyli nieustannie nam błogosławi w swoim Synu. Czy jednak Boga można błogosławić? Tak. To stary żydowski zwyczaj, który do dziś praktykuje się w Izraelu na modlitwie. Paweł korzysta z tej tradycji, błogosławiąc Boga, który jest źródłem naszego błogosławieństwa. Nasze błogosławienie Boga różni się zasadniczo od Bożego błogosławieństwa. Jego słowo zmienia nas, daje nam życie, stwarza na nowo – innymi słowy – potrzebujemy go. Co wnosi w życie Boga nasze błogosławieństwo? Termin gr. eulogeo (błogosławić) znaczy dosłownie mówić dobrze. Błogosławiąc Boga mówimy o Nim dobrze, dajemy o Nim dobre świadectwo. To niewątpliwie pomaga innym, ale także cieszy samego Boga. Uradowany nami Bóg, widząc, jak doceniamy jego dary, nie może nam czegoś odmówić.

Przeznaczeni

Przeznaczenie to idea mocno zakorzeniona w kulturze starożytnej. Podkreśla się w niej panowanie bogów nad ludzkim światem. W Mezopotamii skazują oni człowieka na bycie ich niewolnikiem, często zsyłając nań bez powodu chorobę lub nieszczęście. W Grecji Fatum może zniszczyć życie człowieka i nie da się od niego w żaden sposób uciec (Edyp). Kiedy Paweł w Liście do Efezjan mówi o przeznaczeniu (gr. proorizo), definiuje je bardzo szeroko i bardzo pozytywnie. Jedyne rzeczy, do których Bóg nas przeznacza to: bycie świętymi (należymy do Tego, który jest Święty), nieskalanymi (podobnymi do Chrystusa), przybranymi dziećmi Bożymi w Chrystusie, które są obdarzone łaską i chwałą w Umiłowanym. W Bogu nie ma i nigdy nie będzie przeznaczenia do cierpienia i potępienia. Jest tylko przeznaczenie do szczęścia i pełni życia. Zauważmy, że to bardzo ogólny plan, który szczegółami mamy wypełnić my.