Jutro Niedziela – XIV zwykła B

PUNKT WYJŚCIA

CZTERNASTA NIEDZIELA ZWYKŁA • Rok B • KOLOR SZAT: zielony • KOLEKTA: Będziemy prosić Boga, aby dał nam osiągnąć życie wieczne • CZYTANIA: Księga Ezechiela 2,2–5 • Psalm 123,1–4 • Drugi List do Koryntian 12,7–10 • Ewangelia wg św. Marka 6,1–6

CHMURA SŁOWA

STO SŁÓW

Mamy misję.

Każdy nasz krok to krok po doskonałość, po świętość. I to nie tylko dla nas, ale dla wszystkich wokół. Dla każdego, kogo spotykamy na swojej drodze. Im bardziej jest to trudne, im więcej ludzi o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach, tym bardziej możemy być pewni, że wystarczy nam łaski Boga. Im bardziej niedomagamy, tym bardziej jesteśmy mocni. Bo Moc w słabości się doskonali. Misją proroka jest głoszenie Słowa. Czy będą zatem słuchać, czy też zaprzestaną, będą wiedzieli, że prorok jest wśród nich.

Jezus dziś pokazuje, że najtrudniejsza misja jest wśród swoich. Ciężko powiedzieć światu, w którym wyrośliśmy, że nie należymy do niego, że nasze miejsce jest gdzie indziej. Ciężko udowodnić (nawet sobie), że jesteśmy dojrzali. Dojrzali do bycia prorokiem. Do odważnego mówienia o Bogu. Nawet za cenę odrzucenia.

Czytanie z Księgi Ezechiela

(Ez 2,2-5)

Wstąpił we mnie duch i postawił mnie na nogi; potem słuchałem Tego, który do mnie mówił. Powiedział mi: Synu człowieczy, posyłam cię do synów Izraela, do ludu buntowników, którzy Mi się sprzeciwili. Oni i przodkowie ich występowali przeciwko Mnie aż do dnia dzisiejszego. To ludzie o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach; posyłam cię do nich, abyś im powiedział: Tak mówi Pan Bóg. A oni czy będą słuchać, czy też zaprzestaną – są bowiem ludem opornym – przecież będą wiedzieli, że prorok jest wśród nich.

Oto Słowo Boże.

•

PIERWSZE CZYTANIE

Czy będą słuchać? • Ez 2, 2-5

Powołanie Ezechiela. Ma być prorokiem wśród Izraelitów. Bóg posyła go, ostrzegając, że to trudni, buntowniczy ludzie. Dlaczego zatem posyła? Aby wiedzieli, że wśród nich jest prorok.

KSIĘGA: Ezechiela • AUTOR: Ezechiel • CZAS POWSTANIA: na wygnaniu w Babilonii (586–538 r. przed Chr.) i po powrocie (redakcja) • KATEGORIA: wyrocznia prorocka • MIEJSCE AKCJI: Babilonia, rzeka Kedar

DEPORTOWANY PROROK • Księga Ezechiela to monumentalne dzieło liczące aż 48 rozdziałów. Została spisana na wygnaniu w Babilonii, dokąd jej autor został deportowany wraz ze swoim ludem w 597 r. przed Chr. (pierwsza deportacja). Tam Ezechiel prorok-kapłan otrzymał Słowo zapowiadające rychły upadek królestwa Judy. W stylu Ezechiela dominują wyrocznie oraz pełne rozmachu wizje: • wizja rydwanu Jahwe i powołanie proroka (rozdz. 1–3) • odejście Pana z Jerozolimy (rozdz. 8–11) • dolina pełna wyschłych kości (rozdz. 37,1–14) i • wizja Nowej Świątyni oraz • nowego ogrodu Eden (rozdz. 40–48). Księga, kończąca się wizją Nowej Ziemi Obiecanej, sytuuje się na granicy proroctwa klasycznego i apokaliptyki • Księga Ezechiela dzieli się na części: • opis powołania proroka (rozdz. 1–3) • wyrocznie przeciw Jerozolimie
(rozdz. 4–24) • mowy przeciw narodom pogańskim (rozdz. 25–32) • zapowiedź odrodzenia Izraela (rozdz. 33–48).

POWOŁANIE PROROKA • Pierwsze trzy rozdziały to rozbudowany i tajemniczy opis powołania Ezechiela. Po monumentalnej wizji rydwanu Jahwe (rozdz. 1) Ezechiel słyszy skierowane bezpośrednio do siebie Słowo Pana posyłającego go do Izraela. Następnie Bóg podaje mu zwój, słodki jak miód, który prorok zjada (rozdz. 3). Po wizji powołania Duch Pański przenosi Ezechiela do wygnańców. Rozpoczyna się misja proroka.

DO WALKI I BLISKOŚCI • Jesteśmy u początku Księgi Ezechiela. Po wizji chwały Pana Bóg zapowiedział: Synu człowieczy, stań na nogi. Będę do ciebie mówił (Ez 2,1) • Usłyszymy kolejne słowa Boga skierowane do Ezechiela, powołujące go do prorokowania. Zwróćmy uwagę, że Bóg powołuje go do walki i bliskości. Ma być ze Słowem Bożym między tymi, którzy je odrzucają.

(Ps 123,1-4)

REFREN: Do Ciebie, Boże, wznoszę moje oczy

Do Ciebie wznoszę oczy,

który mieszkasz w niebie.

Jak oczy sług są zwrócone

na ręce ich panów.

Jak oczy służebnicy

na ręce jej pani,

tak oczy nasze ku Panu, Bogu naszemu,

dopóki nie zmiłuje się nad nami.

Zmiłuj się nad nami, zmiłuj się, Panie,

bo mamy już dosyć pogardy.

Ponad miarę nasza dusza jest nasycona

szyderstwem zarozumialców i pogardą pysznych.

•

PSALM

Oczy utkwione w Nim • Psalm 123, 1-4

Psalm 123 można odczytać w świetle powołania Ezechiela, który został posłany do głoszenia Słowa pośród zarozumialców i szyderców.

PSALM 123 • AUTOR: anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: po powrocie z wygnania, po 538 r. przed Chr.

PIEŚŃ WSTĘPOWAŃ • Psalm 123 nosi w sobie cechy charakterystyczne dla zbiorowej lamentacji oraz modlitwy zawierzenia. Należy do zbioru pieśni wstępowań (szir hamaalot). Są to pieśni, które pielgrzymi wykonywali, gdy wstępowali do Świątyni Jerozolimskiej • Według niektórych odzwierciedla gorzką sytuację Izraela na wygnaniu (VI w. przed Chr.), mierzącego się ze swoimi dumnymi prześladowcami. Dla innych opisuje sytuację po powrocie z wygnania, kiedy odbudowa Świątyni i kraju natrafiła na poważne przeszkody ze strony potężnych sąsiadów Izraela. Wreszcie inni jeszcze sytuują go w czasach prześladowań Antiocha IV Epifanesa (II w. przed Chr.).

ODRZUCONY I PRZEŚLADOWANY • Usłyszymy cały Psalm 123. Zauważmy, że modlitwę taką równie dobrze mógł do Boga zanosić prorok Ezechiel posłany ze Słowem do szyderców i zarozumialców • Psalm 123 można także odczytać w świetle Ewangelii – jako modlitwę Jezusa lekceważonego w Nazarecie • Odrzucenie i prześladowanie ze strony ludzi tym bardziej każe wierzącemu oprzeć się na Bogu.

Czytanie z II Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian

(2 Kor 12,7-10)

Aby zaś nie wynosił mnie zbytnio ogrom objawień, dany mi został oścień dla ciała, wysłannik szatana, aby mnie policzkował – żebym się nie unosił pychą. Dlatego trzykrotnie prosiłem Pana, aby odszedł ode mnie, lecz /Pan/ mi powiedział: Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali. Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. Dlatego mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny.

Oto Słowo Boże.

•

DRUGIE CZYTANIE

Moc w słabości • 2 Kor 12, 7-10

Oścień dla ciała i policzkujący wysłannik Szatana, odrzucona modlitwa do Boga. Oto dlaczego św. Paweł postanowił chlubić się ze swoich słabości.

Księga: Drugi List do Koryntian • NADAWCA: św. Paweł i Tymoteusz • SKĄD: Efez / Troada / Macedonia • DATA: ok. 55 r. • ADRESACI: wspólnota chrześcijańska w Koryncie

KSIĘGA • Kończymy rozpoczętą jeszcze przed Wielkim Postem lekturę Drugiego Listu do Koryntian, listu, który powstał po kryzysie, jaki nastąpił w relacjach św. Pawła z chrześcijanami z Koryntu. Przypomnijmy, Koryntianie nie okazali dostatecznego wsparcia apostołowi, który został znieważony przez jednego z nich. W odpowiedzi przysłał do nich tzw. List we łzach, który nie zachował się do naszych czasów. Kiedy winny wykroczenia został ukarany, Paweł w odpowiedzi napisał kolejny list, zwany dziś Drugim Listem do Koryntian.

ROZDZIAŁ DWUNASTY • Najwięcej fragmentów pochodziło z pierwszej części listu, w którym Paweł opisywał swój apostolat jako oparty na łasce (rozdz. 1–7). W zeszłym tygodniu odczytywany był fragment z drugiej części. Żegnamy się z Listem słuchając fragmentu z trzeciej części (rozdz. 10–13) • Paweł broni w niej Koryntian przed przybyszami ze zewnątrz, głoszącymi innego Jezusa i inną Ewangelię. Opisuje swoje powołanie (2 Kor 10), przypomina, że głosi Ewangelię bez zapłaty, w trudach i przeciwnościach (2 Kor 11), Paweł przechodzi do wizji i objawień (2 Kor 12). Mają one ukazać jego wyższość wobec przybyłych z zewnątrz pseudoapostołów. Apostoł opisuje najpierw swoje porwanie do trzeciego nieba (? 2 Kor 12,1–4), a po nim doświadczenie ościenia oraz słowo otrzymane od Pana (12,7–9). Ostatecznie Paweł wycofuje się z chlubienia się swoją mocą, przechodząc do chluby ze słabości, przez którą działa w nim moc Pana • Apostoł najpierw udowodnił swoim przeciwnikom, że przewyższa ich pod każdym względem w wytrwałości i sile. Teraz pokazuje, że jest ona wyłącznym darem Pana – sam jest tylko kruchym ludzkim naczyniem.

CHLUBA PAWŁA • Usłyszymy fragment listu, w którym św. Paweł oświadczy, że chlubi się ze swoich słabości. Jednak zwróćmy uwagę przede wszystkim na to, w jaki sposób dojrzewa do tego postanowienia. Usłyszymy zatem o ościeniu dla ciała, wysłanniku Szatana i odrzuconej przez Pana modlitwie św. Pawła.

Słowa Ewangelii wg św. Marka

(Mk 6,1-6)

Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce. Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry? I powątpiewali o Nim. A Jezus mówił im: Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony. I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.

Oto Słowo Pańskie.

•

EWANGELIA

Prorok z Nazaretu • Mk 6, 1-6

Jezus przybywa do swojego rodzinnego miasta. Naucza w synagodze – i zostaje odrzucony przez swoich rodaków.

EWANGELISTA: św. Marek • CZAS POWSTANIA: ok. 60–70 r. • KATEGORIA: wydarzenie • CZAS AKCJI: ok. 30–33 r. • MIEJSCE AKCJI: Nazaret • BOHATEROWIE: Jezus, uczniowie, mieszkańcy Nazaretu • WERSJE: Mt 13,53–58 • Łk 4,15–30

O KSIĘDZE • Ewangelia według św. Marka to najstarsza z Ewangelii, z której korzystać mieli także Mateusz i Łukasz • Według Hieronima Marek napisał swoją Ewangelię na prośbę braci w Rzymie • Punktem centralnym Ewangelii jest wyznanie Piotra pod Cezareą Filipową (8,27–30). Podsumowuje ono pierwszą część i wskazuje na główny temat Marka: kim jest Jezus • W pierwszej części Ewangelii Marka (1,1–8,30) Jezus przez cuda objawia się jako Mesjasz i zaprasza swoich uczniów do zrozumienia tajemnicy Królestwa Bożego (4,12; 6,52; 7,14; 8,17.21) • W części drugiej wyjaśnia uczniom swoją misję przez odwołanie się do cierpiącego i uwielbionego Syna Człowieczego oraz wzywa do wejścia do Królestwa Bożego (9,47; 10,15.23–25).

KONTEKST • Pozostajemy w pierwszej części Ewangelii. W szóstym rozdziale Marek opisuje, jak Jezus głosi Królestwo Boże, dokonując spektakularnych cudów rozmnożenia chleba (6,30–44), chodząc po jeziorze (6,45–52) i uzdrawiając w Genezaret (6,53–56). Jego misja natrafia jednak także na opór, co opisuje Marek na początku rozdziału. Zostaje wyśmiany i odrzucony przez swoich w Nazarecie (6,1–6). Śmiercią męczeńską ginie jego poprzednik, Jan Chrzciciel (Mk 6,14–29). Coraz wyraźniej na horyzoncie rysuje się niebezpieczeństwo czekające na Jezusa, który jak każdy autentyczny prorok musi liczyć się z prześladowaniem i śmiercią.

ZANIM USŁYSZYSZ • Wizyta w Nazarecie, gdzie Jezus pojawił się ze swoimi uczniami, rozpoczyna się od nabożeństwa w synagodze. Jezus naucza w szabat. Jego słowa i wcześniejsze cuda wywołują zdziwienie mieszkańców rodzinnej miejscowości Jezusa, którzy nie mogą uwierzyć w Jego misję prorocką. Jezus z kolei dziwi się ich niedowiarstwu, wygłasza komentarz o proroku, który zazwyczaj lekceważony jest wśród swoich. Z tego powodu opuszcza Nazaret, nie dokonawszy wielu cudów (Mk 6,4–5).

Szersza analiza czytań, psalmu oraz Ewangelii dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.