Strofa druga (4-7) uzupełnia pierwszą. Mówi pozytywnie, co miłość czyni.
4 Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą;
5 nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego;
6 nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą.
7 Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.
Miłości obcy jest egoizm, zupełnie zatraciła owo tak irytujące „ja” tak dominujące w strofie pierwszej – miłość nie wie czym są próżność i chełpliwość. Wszelki narcyzm, skupienie się na sobie są jej obce. Powiedzieć można, że jest gotowa na znoszenie pogodne i wytrwałe wszystkiego, co niesie cierpienie.
Benedyktyn, najmłodszy opat w powojennej historii Tyńca, doktor teologii, specjalista z zakresu starożytnego monastycyzmu. Miłośnik literatury klasycznej i Ojców Kościoła.
Początek tekstu (1 do 3) podkreśla doskonałość miłości – w istocie przewyższa ona wszystkie dary i charyzmaty.
1Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.
2 Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił. a miłości bym nie miał, byłbym niczym.
3 I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał.
Komentatorzy zwracają uwagę na pokrewieństwo pomiędzy tymi wierszami a literaturą mądrościową: Choćby zresztą był ktoś doskonały między ludźmi, jeśli mu braknie mądrości od Ciebie – za nic będzie poczytany (Mdr 9,6). Paweł jest stanowczy – bez miłości nic nie ma wartości w ostatecznym rozrachunku: ani filantropia, ani męczeństwo. Jak refren powracający lament: a miłości bym nie miał – także i dzisiaj może nas wprawić w zmieszanie. Jak można robić takie rzeczy bez miłości? Paweł prawdopodobnie chciał zaszokować swych czytelników celowo, aby pobudzić ich do myślenia. Być może niebezpieczeństwo czai się na nas z obu stron: z jednej bowiem „czynienie dobra” może stać się zamaskowaną formą egoizmu (czas zdobyć sobie wdzięczność i podziw ludzi) z drugiej zaś lęk przed tym egoizmem może nas tak sparaliżować, że nie będziemy w stanie dostrzec ludzkiej biedy. Na marginesie zacytować tu można mądry apoftegmat pochodzący zapewne z VI w.
Pewien brat mówił do abba Pojmena: „Jeżeli daję bratu trochę chleba albo cokolwiek, szatani robią ten uczynek nieczystym, podsuwając mi intencję przypodobania się ludziom”. Starzec mu odpowiedział: „Choćby to i było dla przypodobania się ludziom, my jednak dajmy bratu to, czego mu potrzeba”. I opowiedział mu taką przypowieść: „W pewnej gminie było dwóch rolników: jeden z nich obsiał pole i zebrał plon lichy i zanieczyszczony, drugi zaś zaniedbał zasiewu i nie zebrał zupełnie nic. Gdy głód nadejdzie, który z nich przeżyje?” Brat odrzekł: „Ten, który zebrał plon mały i zanieczyszczony”. Starzec mu powiedział: „Tak i my siejmy to nasze drobne i nieczyste ziarno, żeby w czasie głodu nie zginąć”
Benedyktyn, najmłodszy opat w powojennej historii Tyńca, doktor teologii, specjalista z zakresu starożytnego monastycyzmu. Miłośnik literatury klasycznej i Ojców Kościoła.
Dodaj komentarz