„A kiedy wesele?” Jak radzić sobie w singielstwie?

„Jak księżniczka w swojej wieży, na ukochanego czekam wciąż, zewsząd słyszę: przestań bredzić, kiedy zejdziesz może spotkasz go; także schodzę, wypatruję, ideału takiego, jak ja, ten za niski, ten za gruby, o dlaczego tamten żonę ma? Tata mówi, zapuść włosy, wtedy chłopiec przyjdzie sam, więc zapuszczam i szczotkuję, pielęgnuję każdego dnia. Lecz niestety, mój ideał, nie pojawia na horyzoncie się, ciągle płaczę, oko puchnie, święty Józefie ratuj mnie. O o o, jak trudno znaleźć męża…”

Niespełna 4 lata temu, Gosia Hutek nagrała ten, jak sama mówi: „żart muzyczny”, po powrocie z „mszy o dobrego męża”, mając w pamięci obraz kościoła wypełnionego po brzegi kobietami. Lubiłam nucić tę piosenkę. Trochę z przekory, to takie bardzo moje poczucie humoru, a trochę z pragnień ukrytych gdzieś głęboko w sercu.

Czytaj także >>> „Oj Maluśki, Maluśki” w wykonaniu Kasi Cerekwickiej i Tomasza Szczepanika

Która z nas tego nie słyszała?

Ludzie w moim otoczeniu często mówili: „taka fajna dziewczyna i sama”. Rodzice, ciotki i wujkowie, sąsiedzi, wszyscy szczerze zatroskani moją dramatycznie zapowiadającą się perspektywą staropanieństwa. Na pytanie sąsiadki: „Natalia, a kiedy wesele?” Odpowiadałam: „Jak to, kiedy? W sobotę”.

Ktoś czytając ten wstęp i słysząc, że mam 31 lat (sic!) może pomyśleć: o co tej dziewczynie w ogóle chodzi? Jest młoda, całe życie przed nią, jeszcze ma czas, aby kogoś wartościowego spotkać. Która z nas tego nie słyszała? Niezależnie od tego, czy ma 27, czy 36 lat. Takie komunikaty, bądź co bądź, z troski i miłości, miały albo pokazać, że żadnego „problemu” nie ma, albo wnieść odrobinę nadziei.

Czytaj także >>> Misiek Koterski: Uklęknąłem i poprosiłem Boga, żeby mi pomógł

Czas jest pojęciem względnym

Swego czasu w Krakowie poszłyśmy z przyjaciółką na jedno ze spotkań, organizowanych w ramach Tygodnia Modlitw o Powołanych do Małżeństwa. Obie miałyśmy głębokie przekonanie, że Bóg przygotował najlepszy plan na nasze życie i że jest to powołanie do życia w małżeństwie. Lubimy, kiedy Jego plan jest zgodny z naszym. Na odwrót jest nieco trudniej. Każda z nas była na innym etapie życia. Ja miałam wtedy w pamięci jedną z dłuższych, ważnych relacji w moim życiu, która (dzięki Bogu dla mnie i dla drugiej strony) zakończyła się wzajemną decyzją o rozstaniu, moja przyjaciółka podobnie – z lekko złamanym sercem. Ruszyłyśmy więc  na wykład o byciu cierpliwym singlem.

Opis wskazywał, że będzie głosić żona i mama, która długo czekała na mężczyznę swojego życia i podzieli się refleksjami z momentów czekania. Pełne otuchy pobiegłyśmy na spotkanie. Ja, prawie 30-tka na karku, Marysia 33 lata. Na miejscu okazało się, że wszystko się zgadza, tylko sama prelegentka ma… 23 lata. I ona miała mówić o latach czekania, o tęsknocie, o doświadczeniu bycia samą? Możecie sobie wyobrazić nasze miny. Wyszłyśmy wzburzone i zirytowane. Spodziewałyśmy się 38-letniej kobiety, która powie, co to cierpliwość, śluby 10 lat młodszych koleżanek co dwa tygodnie i niekończące się pytania ze strony rodziny. Dziś patrzę na tamto spotkanie z nieco z innej perspektywy – każda z nas, niezależnie od wieku czy temperamentu, ma prawo odczuwać tylko sobie wiadome emocje, tęsknić, pragnąć, a czas jest pojęciem względnym. 

Powołanie do bycia singlem. Czy jest coś takiego?

Cierpliwość i otwartość

Singielstwo często kojarzy się negatywnie, choć określenie to jest i tak mniej pejoratywnie niż staropanieństwo. Przed oczyma mamy obraz kobiety, jako najbardziej nieszczęśliwej osoby na świecie, która całą swoją wartość buduje na byciu z mężczyzną. Tak jakby w jego obecności miała upatrywać całego sensu jej życia. Każdy wieczór to samotny seans z komedią romantyczną, paczką chusteczek i chipsami. Nie do końca tak to wygląda.

Bycie samym, a samotnym, to ogromna różnica. Ja i moje przyjaciółki nigdy nie czułyśmy się samotne. Miałyśmy mnóstwo pięknych relacji, przyjaźni, pasji, zainteresowań, które sprawiały nam radość, starałyśmy się, aby czas, kiedy jeszcze nie jesteśmy w związku, wykorzystać na swój rozwój duchowy czy osobisty. Natomiast nasze serca były otwarte na to, by poznać drugiego człowieka. To naprawdę ważne. Często kluczowe, bo mam wrażenie, że jesteśmy poblokowane, poranione różnymi relacjami. Oczywiście, bywały też gorsze dni.

Spotykałyśmy się wtedy i rozmawiałyśmy o naszych niespełnionych marzeniach, tęsknotach, wątpliwościach, frustracjach, a profile społecznościowe niezmiennie wyświetlały co sobotę kolejne zawarcia związków małżeńskich czy narodziny potomka wśród naszych znajomych. A my cierpliwie i ufnie zastanawiałyśmy się, jakiego mężczyznę każda z nas pozna, miałyśmy pewien kanon cech i wartości, które są dla nas ważne w budowaniu relacji. Ciekawiło nas, czy będziemy się również między sobą wzajemnie lubić i spotykać w parach, albo co będzie, jeśli któraś z nas zostanie w pewnym momencie sama. Wierzyłyśmy jednak, że Pan Bóg i o to się zatroszczy, bo przecież Tata chce dobrze dla swoich dzieci.

Kwarantanna od relacji?

Rok 2020 w kwestii relacji damsko-męskiej spisałyśmy już „na straty”. Zamknięcie w domach, ograniczenia w kontaktach międzyludzkich, brak imprez, domówek, wyjazdów i możliwości poznania nowych osób – to wszystko nie wróżyło zmiany naszej sytuacji. Natomiast plan Nieba był inny. W końcu Bóg jest większy niż koronawirusowe ograniczenia i żadna epidemia nie przeszkadza Mu w spełnianiu obietnic. I tak oto, począwszy od czerwca, co dwa miesiące, każda z nas spotkała mężczyznę, na którego czekała. I choć okoliczności poznania u każdej z nas były różne, czy sama intensywność i różnorodność w budowaniu każdej z tych relacji, to efektem jest piękna decyzja o byciu razem.

Czytaj także >>> Ed Sheeran – twórca piosenek idealnych na pierwszy taniec

Co ciekawe, marzyłyśmy o księciach z bajki i motylach w brzuchu, a tu…nie było fajerwerek. Nie od razu. Każda z tych relacji opierała się na spokojnym poznawaniu drugiego człowieka, budowaniu zaufania i akceptacji. Często bywa tak (słyszę to od koleżanek), że jeśli nie ma od razu efektu „miękkich kolan”, to skreśla się chłopaka na starcie. Jak słyszę takie historie, od razu wchodzę w polemikę. Najpierw ze swoim sercem, myśląc ile razy sama tak postąpiłam, później z resztą świata. Dobrze, że oprócz emocji, mamy jeszcze rozum.

Dziś, kiedy rozmawiamy z moim chłopakiem, to potwierdzamy z całym przekonaniem, że każda relacja to p r o c e s. Wojtek wspomina, że miał przekonanie, co do swoich uczuć wcześniej niż ja i że chciał pójść krok dalej w tej relacji, jednak brak konkretnego, zielonego światła z mojej strony sprawiał, że – jak sam mówi – cierpliwie czekał i „wiercił”. Ja natomiast z każdym kolejnym dniem dostrzegałam, z jak fantastycznym człowiekiem mam do czynienia, a jak już uzmysłowiłam sobie, że to ten, na którego czekałam całe życie, nie mogłam w to uwierzyć. Dziś dziękuję Bogu za odwagę serca.

Dlaczego mężczyźni nie chcą się żenić

Czasem siadamy we trzy, szczypiemy się w rękę i zastanawiamy, jak to jest możliwe. Mamy obok siebie naprawdę dobrych ludzi – wspaniałych chłopaków, a każda takiego, o jakim w głębi serca marzyła, z którym świetnie się uzupełnia i dogaduje, a przede wszystkim przyjaźni. Każda z nas niesamowicie cieszy się też szczęściem tej drugiej i trzeciej. Nasza wierna „trójca” zamieniła się dziś w solidny i radosny sześciopak. Lubimy razem spędzać czas, świetnie się ze sobą czujemy, dobrze nam się rozmawia, a co najważniejsze, życie już zweryfikowało, że możemy na siebie liczyć w każdej sytuacji.

Nie ma dwóch, przeznaczonych sobie „połówek”

Ważne, żeby uświadomić sobie, że dobry Bóg stawia obok siebie dwie niezależne osoby – dwie całości, które decydują się być razem, otwierają się na wspólną wędrówkę, a nie żadne dwie połówki pomarańczy. Miłość to decyzja, to branie odpowiedzialności za wzajemną relację, a nade wszystko nieustanna harówa. Dziś, kiedy widzę, że mam obok siebie człowieka, z którym razem się modlimy, prowadzimy chrześcijańskiego bloga kulinarnego (www.trojewkuchni.pl – zapraszamy!), śmiejemy się z tych samych żartów, wzruszamy w podobnym momencie, wspieramy w trudnych chwilach, dbamy wzajemnie o swój rozwój, rozumiemy bez słów, godzimy bez krzyku – jest dla mnie najlepszym dowodem, że na wszystko w życiu jest czas, trzeba tylko zaufać i być cierpliwym. I wdzięcznym, że pomimo codziennego trudu i szaleństwa świata, mamy się z czego cieszyć.

Bóg jest wierny swoim obietnicom

Dlaczego warto o tym mówić? Ponieważ podobne historie i dylematy mam na koncie ja, moje przyjaciółki, koleżanki, przyjaciółki przyjaciółek i koleżanki koleżanek. Dziś chcę powiedzieć: warto czekać i modlić się o to, by Bóg we właściwym czasie postawił na naszej drodze konkretnego człowieka. Moja przyjaciółka Ola, wysłała mi w grudniu fragment liturgii z dnia: 1 Sm 1, 27 „O tego chłopca się modliłam, i spełnił Pan prośbę, którą do Niego zanosiłam”. To bardzo poruszyło moje serce! Jak niesamowicie wiedziałyśmy, o czym mowa.

Nasza historia: wspomnianej już Marysi, Oli i moja, pokazuje namacalnie, że Bóg jest wierny swoim obietnicom, że spełnia pragnienia, które wlał w serca, ale robi to w Swoim czasie (i chwała Mu za to!) i że naprawdę warto zawierzyć. Gdyby Bóg wysłuchał wszystkich naszych próśb, które nie były zgodne z Jego wolą, a były naszym wymysłem… aż strach pomyśleć, jak wyglądałoby dziś nasze życie. Wszystkim poszukującym życzymy, aby Bóg wypełnił pragnienia Waszych serc, zgodnych z Jego wolą… we właściwym czasie.

---

[contact-form-7 id=”ac27979″ title=”Świadectwa czytelników 23.10.2023″]