Pieniądze szczęścia nie dają. Dopiero zakupy

Marylin Monroe mawiała podobno, że pieniądze szczęścia nie dają. Dają je dopiero zakupy. Przypomniałam sobie ostatnio to zdanie podczas długiej i bezowocnej wędrówki po galerii handlowej w poszukiwaniu wymarzonego obuwia dla mojej nastolatki. Wizja obuwia była niemalże namacalna, wyraźna, chęć posiadania dokładnie takich i żadnych innych granicząca z desperacją, a pewność ich odnalezienia w gąszczu mniejszego lub większego badziewia – granitowa. Trzygodzinny bieg po największej krakowskiej galerii uwieńczony został zakupem obieraczki do warzyw, kawiarki, kilku damskich akcesoriów, potężnymi zakwasami i oczywistym brakiem obuwia. Wracałam do domu z nieszczęśliwą nastolatką i smutną refleksją, że albo nienormalna była Marylin albo ja. Choć obieraczka okazała się, mówiąc językiem młodzieżowym – zacna, to żadną miarą nie czułam się szczęśliwa. A może Marylin miała rację, ale trzeba jeszcze wykonać katorżniczą robotę terenową i odpowiedni reaserch, aby wiedzieć gdzie te zakupy robić?

Zakupy. Większość z nas je uwielbia. Cudowne panaceum na złamane serca, chandrę, złą pogodę, beznadziejnego szefa, humorzastą teściową i inne smutki i niedogodności tego świata. Polowanie, podczas którego bystre oko łowcy napotyka okazję o ułamek sekundy przed innym myśliwym. W sytuacjach granicznych, takich, jak wyprzedaże lub okres przedświąteczny – sport ekstremalny, który powoduje, że osoby na ogół mało aktywne fizycznie rozwijają prędkość światła dodatkowo uprawiając z siatami ćwiczenia terenowe uprawniające do udziału co najmniej w konkurencji „spacer Buszmena”.

Codziennie ciężko pracujemy, czy powinniśmy sobie odmawiać tej niewinnej przyjemności? Czy chrześcijanin udając się na zakupy powinien odczuwać dyskomfort wyrzutów sumienia? Czy kupowanie trzydziestych piątych szpilek z sieciówki jest ok, ale Louboutiny to już przegięcie? Właściwie, czy jest coś złego w zakupach? Czy ewangeliczną pochwałę ubóstwa należy zinterpretować tak, że czym prędzej powinniśmy oddać samochód sąsiadowi, kolejne spodnie kupić dopiero gdy na siedzeniu zaczną się nam robić prześwity, a najlepiej przywdziać wór po ziemniakach, smutną minę i straszyć blondynkę z drugiego piętra ogniem piekielnym, bo unosi się za nią pożałowania godna woń (nomen omen) – zapachu Angel?

Kościół przecież tak wiele uwagi poświęca ubóstwu, choćby Ewangelia z ostatniej niedzieli. Bogacz z przypowieści bawił się kapitalnie, imprezował, zapewne też lubił oddawać się shoppingowi i został potępiony, a Łazarz za życia będący nędzarzem – doznał pociechy. Najłatwiej oczywiście o uproszczenie interpretacyjne wiodące po najkrótszej linii oporu do wniosku, że bogactwo to zło, a ideałem jest życie w nędzy. Tyle tylko, że bogacz nie został potępiony z powodu posiadanego bogactwa. Spotkała go kara za jego złe używanie, za brak wrażliwości i egoizm. Nie dostrzegał drugiego człowieka, żył w izolacji, sam dla siebie. Był egoistą, który bogactwo traktował jak przedłużenie siebie. Sedno sprawy tkwi w tym, że nie jest złem samo posiadanie, a ideał chrześcijaństwa to dzielenie się. I wcale nie potrzeba do tego być na liście Forbesa. Można być niegodziwym, skąpym nędzarzem i równie dobrze przyzwoitym i szczodrym człowiekiem zamożnym. Zasadniczo, najłatwiej rozdaje się kasę, której się aktualnie nie posiada: czego ja bym dobrego nie zrobiła gdybym wygrała w Lotto (inna rzecz, że byłoby trudno bo wyjątkową awersją darzę gry hazardowe i nie gram)!

Chyba najtrudniejszą i zarazem najczęstszą sytuacją z jaką mamy do czynienia jest taka gdy nie jesteśmy ani bardzo biedni, ani bardzo bogaci, ot, tacy przeciętni – mamy trochę. I co? Mam od razu to „trochę” rozdać?

Niekoniecznie. Wystarczy zrobić dobry użytek z tego co mamy i czasem się podzielić. Zawsze jest coś takiego co możemy dać, nawet kiedy jesteśmy kompletnie spłukani. I nie muszą to być pieniądze. Nie ma takiego momentu w życiu, w którym człowiek nie ma nic do ofiarowania. Może to być czas, wsparcie, rada, niekiedy po prostu trwanie przy przyjacielu, który nas potrzebuje. Chodzi o to, aby gromadząc rzeczy nie tracić poczucia rzeczywistości, zasklepiać w posiadaniu i izolować od świata.

Może zatem właściwie postawione pytanie powinno brzmieć: jakie dobro może wyniknąć ze zrobionych przeze mnie zakupów? Udajemy się do sklepu po kolejną bluzkę. Może warto spróbować poskromić (w sumie chyba naturalny) odruch skąpstwa i oddać komuś, komu bardziej się przydadzą tych kilka z poprzedniego sezonu, które zalegają w szafie? Przedmioty, które kupujemy (podobnie jak samo „kupowanie” oraz pieniądze) nie są celem, ale środkiem. W jaki sposób je wykorzystamy to już zupełnie inna sprawa. Jak w nieśmiertelnym przykładzie z nożem, który sam w sobie nie jest, ani dobry, ani zły, po prostu jest. Możemy nim ukroić chleb albo wykorzystać w mniej sympatycznym celu. Nie jesteśmy przedmiotami, które kupujemy, nawet jeśli to Ferrari i Louboutiny to nadal są to tylko buty i samochody. Niezależnie od tego czy kupiliśmy właśnie super auto czy piętnastoletniego Fiata w komisie, może warto nim czasem podrzucić koleżankę, która moknie na przystanku?