Przewodnik dla głoszących według św. Łukasza

Ewangelia o rozesłaniu uczniów „po dwóch” to jednocześnie prawdziwy przewodnik dla głoszących.

ks. Marcin Kowalski BIBLIA

ks. Przemysław Śliwiński

Siedemdziesięciu dwóch

W wielu rękopisach zamiast siedemdziesięciu dwóch pojawia się liczba siedemdziesięciu. W Ewangelii Łukasza to obraz Kościoła obejmującego rozszerzające się stopniowo kręgi: od Jezusa, przez dwunastu Apostołów, do siedemdziesięciu dwóch, którzy symbolizują wszystkich. Liczba nawiązuje do siedemdziesięciu starszych ludu, pomocników Mojżesza natchnionych duchem proroctwa (👁 Lb 11,24–25) lub do tablic narodów (👁 Rdz 10,2–31). Wszyscy uczniowie Jezusa powołani są do głoszenia Jego Ewangelii i mają to czynić wobec całego świata.

Po dwóch

Wysłanie uczniów po dwóch odnosi się do wymogu wiarygodnego świadectwa, które ma się oprzeć na słowie więcej niż jednego (👁 Pwt 19,15). To także naturalne wsparcie dla głoszących i podkreślenie prawdy, że Ewangelia i jej proklamacja należą do całej wspólnoty. Nie da się jej efektywnie głosić w pojedynkę.

Owce między wilki

To sugestywny obraz bezbronności uczniów Jezusa, a równocześnie ich bezpieczeństwa, ponieważ „owce” należą do Pana. Misjonarze nie mogą upodobnić się do tego świata w stosowaniu siły i agresji. Chrześcijańska misja otwiera nową erę pokoju i pojednania, w której „wilk zamieszka” razem z barankiem (👁 Iz 11,6; Iz 65,25).

Bez bagażu i pozdrowień

Uczniowie mają podróżować bez trzosa, torby i sandałów, nie pozdrawiając nikogo w drodze. Ich wyposażenie jest skromniejsze niż to, które mieli do dyspozycji słynący z ubóstwa cynicy. Brak pieniędzy i torby nie służy wyrobieniu w sobie ascezy czy
hartu ducha, lecz zaufania w Bożą opatrzność. Brak sandałów oznacza postawę sług (niewolnicy chodzili boso), z kolei zakaz pozdrowień w drodze (zabierały sporo czasu) to znak pilności nowej misji prorockiej. Nie ma czasu do stracenia.

Strząśnięty proch

Jezus zapowiada uczniom, że ich misja spotka się także z odrzuceniem. Mają wówczas strząsnąć proch z pogańskiej ziemi na świadectwo przeciw niej. To symboliczny gest, którego dokonywali Żydzi po powrocie do Izraela z ziemi pogańskiej. Klęski nie powinny uczniów załamywać, podobnie jak spektakularne sukcesy nie są największym powodem radości. Radość głoszących wynika z faktu, że za wierną służbę Słowu ich imiona zostały zapisane w Księdze Życia. Bez względu na sumę sukcesów i porażek głoszenie Ewangelii otwiera bramy Królestwa.