Szkolny bohater: do czternastego roku życia nie mógł nim być, gdyż uczył się w domu. Dobrze sytuowany, wyjechał z bratem do Wiednia, by kontynuować naukę w szkole jezuickiej. Był trochę do tyłu, bo wiedza zdobyta w domu rozmijała się z tamtejszymi wymaganiami. Nie poddawał się jednak i tak cierpliwie nadganiał, aż przegonił większość rówieśników. Również, jeśli chodzi o życie duchowe. Oddalał się się od kolegów, a oni od niego. Coraz bliższy Bogu stawał się coraz dalszy światu i stał się obiektem szykan. Nie chciał być odrzutkiem i starał się pogodzić szkolne życie i pokutnicze umartwienia, ale jakoś nie bardzo mu to szło. Życzliwi koledzy pomagali mu pięściami.

Akcje: W 1565 r. zapadł na ciężką chorobę, w której widział już przejście do lepszego świata. Właściciel stancji, w której mieszkał chłopiec, miał jakieś ale do katolickiego księdza i łajdak nie chciał go wpuścić, więc u Stanisława zaczęli pojawiać się święci, m. in. sama Maryja Panna z małym Jezusem, którego mógł nawet potrzymać. Wróciła mu ona zdrowie i kazała zostać jezuitą. Ale do tego potrzebna była zgoda opiekunów, a Maryja zapomniała dać mu zaświadczenia. Zaś jego rodzice rodzice nie kwapili się, by oddać syna w mury klasztorne. Wręcz przeciwnie.

I tu zaczyna się wielka przygoda, pełna poświęcenia droga do realizacji zamysłów Bożych. Kostka postanawia nawiać. Ponieważ rano był już jak nowo narodzony, zaczął knuć i ostatecznie, razem ze swoim przewodnikiem duchowym, przygotowali ucieczkę. Celem był Rzym. Ścigany przez brata Stanisław wylądował najpierw w Dylindze, gdzie był na próbie jako pomagier w kuchni i sprzątacz. Nie przyjęto go ostatecznie bojąc się zemsty wkurzonych rodziców. Dano mu w rękę list z rekomendacją i krzyżyk na drogę do Rzymu.

Po długiej drodze dotarł tam i znalazł się w nowicjacie. Był przeszczęśliwy, czego nie da się powiedzieć o jego ojcu, który ostro pojechał po nim w liście. Jednak Stanisław zripostował pisząc, że to wielka łaska, że Bóg raczył przyjąć na służbę jego syna.

Dokonał życia w święto Wniebowzięcia, tak jak o to prosił w modlitwach do św. Wawrzyńca. Tego dnia krew popłynęła z jego ust a czoło pokrył zimny pot. Jego oblicze zmieniło się tuż przed śmiercią, kiedy ujrzał Matkę Boską w otoczeniu dziewic. Miał wtedy osiemnaście lat. Kiedy otworzono trumnę, by pobrać relikwie, ciało wyglądało jak w dniu śmierci.

Czemu święty: Nie mógł się porozumieć z kolegami w szkole, za to wśród jezuitów doczekał się wielkiego szacunku. Wyrażało się to w niespotykanej ceremonii pogrzebowej, w której m. in. całowano jego ciało. Patron młodzieży polskiej. Żył krótko, ale za to jak! Uciekinier i mistyk, który szczerym przylgnięciem do Chrystusa przeobrażał życie innych. Jego wspaniała, ale tak krótka obecność na tym świecie skłania do refleksji nad tym,  jak wykorzystujemy czas w naszego życia.

Święty Jan z Kęt. Mózgowiec o głębokim sercu

Święty Rafał Kalinowski. Wojak, sybirak i przeor

Benedykt z Nursji. Święty z reguły

Święty Jan Bosko. Bajarz i akrobata

Święta Katarzyna ze Sieny. Piękna w prostocie

Święty Jan de Salle. Miłośnik światłej oświaty

Mikołaj z Miry. Święty z gestem

Święty Stanisław Kostka. Najmłodszy patron Polski

Józef z Kupertynu. Święty wysokich lotów

Maria Magdalena. Wytrwała uczennica Chrystusa