Ks. Franciszek Spinelli. Na kolanach przed Najświętszym Sakramentem
W młodości miał wizję zgromadzenia kobiet adorujących Najświętszy Sakrament, sam również całe godziny spędzał na adoracji Eucharystycznego Jezusa, wpatrując się z Niego jako we wzór życia kapłańskiego. Ks. Franciszek Spinelli - nowy święty Kościoła.
Ks. Franciszek Spinelli choć urodził się 14 kwietnia 1853 r. w Mediolanie, to od dziecka mieszkał w Cremonie. Jego matka odwiedzała chorych i pomagała im, wuj zaś był księdzem. Wzbudziło to we Franciszku powołanie kapłańskie.
Po ukończeniu seminarium duchownego w Bergamo, 14 sierpnia 1875 r. przyjął święcenia kapłańskie. W tym samym roku odwiedził Rzym. Klęcząc i modląc się przed żłóbkiem Jezusa w bazylice Matki Bożej Większej, miał wizję grupy młodych kobiet adorujących Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Dzięki tej inspiracji założył w 1882 r. w Bergamo, wraz ze św. Gertrudą Comensoli, Instytut Sióstr Adoratorek Najświętszego Sakramentu.
Z powodu sporu o podłożu finansowym siedem lat później musiał opuścić Bergamo. Przyjął go biskup Cremony, dając możliwość pracy duszpasterskiej w Rivolta d’Adda, gdzie kontynuował rozwój zgromadzenia. Siostry – z inspiracji ks. Spinellego, który kilka lat wcześniej sam doświadczył marginalizacji – zajmowały się także pomocą ubogim.
Sam ks. Spinelli nieustannie wpatrywał się w Jezusa jako źródło i wzór swego życia kapłańskiego. Tak jak Chrystus, robił wszystko, by służyć nieszczęśliwym, zepchniętym na margines i odrzuconym wszędzie tam, gdzie dostrzegł taką potrzebę. Spędzał życie na kolanach przed Najświętszym Sakramentem i przed ludźmi, w których widział obecność Jezusa.
Ks. Spinelli zmarł w opinii świętości w Rivolta d’Adda 6 lutego 1913 r., nie doczekawszy się zatwierdzenia założonego przez siebie zgromadzenia. Nastąpiło to dopiero w 1932 r. Obecnie ma 275 sióstr w 50 wspólnotach działających we Włoszech, Demokratycznej Republice Konga, Senegalu, Kamerunie, Kolumbii i Argentynie. Siostry pomagają m.in. chorym na AIDS, sierotom, osobom uzależnionym od narkotyków i więźniom.Ks. Spinelli został beatyfikowany 21 czerwca 1992 przez papieża Jana Pawła II i ogłoszonym patronem ubogich i opuszczonych. Jego wspomnienie liturgiczne przypada 6 lutego.
Jego pontyfikat uważano za niezwykły, nie tylko z powodu Soboru Watykańskiego II: był pierwszym papieżem, który w trakcie pontyfikatu składał niewymuszone wizyty w innych krajach. Dał się też poznać jako wyrafinowany intelektualista o nieskończonej uprzejmości. Oto papież Paweł VI który będzie ogłoszony świętym 14 października 2018.
Papież Paweł VI (Giovanni Battista Montini) urodził się 26 września 1897 r. w lombardzkim miasteczku Concesio koło Brescii. Jego ojciec Giorgio był dziennikarzem i propagował społeczną naukę Kościoła, działał we Włoskiej Akcji Katolickiej, był parlamentarzystą.Święcenia kapłańskie przyszły papież przyjął 28 maja 1920 r. w Brescii, po czym kontynuował naukę i studia w Mediolanie i Rzymie, m.in. w Papieskiej Akademii Kościelnej, kształcącej dyplomatów watykańskich. W maju 1923 r. rozpoczął pracę w nuncjaturze apostolskiej w Warszawie jako sekretarz nuncjusza abp. Lorenzo Lauriego. W Polsce spędził niespełna pół roku, poznawał kraj (był m.in. na Jasnej Górze), uczył się języka, ale częste przeziębienia spowodowane surowym klimatem sprawiły, że musiał wrócić do Włoch.
Warszawa zbyt zimna
Po powrocie do Rzymu ks. Montini rozpoczął pracę w Sekretariacie Stanu, będąc jednocześnie m.in. asystentem kościelnym sekcji akademickiej Włoskiej Akcji Katolickiej (1925-33) i krajowym moderatorem (kapelanem) Federacji Studentów Włoskich Uniwersytetów Katolickich (FUCI). W 1937 r. został substytutem do spraw zwyczajnych w Sekretariacie Stanu, którym kierował wówczas kard. Eugenio Pacelli (późniejszy papież Pius XII). Na stanowisku substytuta ks. prałat Montini pozostał także po wyborze kardynała na papieża w marcu 1939 r. W latach II wojny światowej był odpowiedzialny za pomoc i opiekę nad uchodźcami.
Po wojnie Pius XII chciał na konsystorzu w styczniu 1953 r. mianować go kardynałem, ale ks. prałat Montini nie przyjął wyróżnienia. Papież powołał go więc w 1954 r. na arcybiskupa Mediolanu. Na stanowisku tym objawiły się jego talenty duszpasterskie i organizacyjne. W ciągu ponad ośmiu lat odnowił życie duchowe archidiecezji, ogłosił liczne listy i orędzia duszpasterskie, odwiedzał zakłady pracy i przyczynił się do powrotu do Kościoła wielu zeświecczonych środowisk robotniczych i intelektualnych, wspierał rozwój prasy katolickiej.
Następca Piusa XII, Jan XXIII już na pierwszym konsystorzu 15 grudnia 1958 r. mianował 61-letniego wówczas arcybiskupa Mediolanu kardynałem. A gdy ku zaskoczeniu wszystkich papież Roncalli ogłosił 25 stycznia 1959 r., decyzję o zwołaniu Soboru Watykańskiego II, nowy kardynał znalazł się w Głównej Komisji Przygotowawczej i w Komisji Techniczno-Organizacyjnej przyszłego Soboru.
Krótkie konklawe
Konklawe, które zebrało się w czerwcu 1963 r. po śmierci Jana XXIII dokonało wyboru nowego papieża już po dwóch dniach, 21 czerwca. Został nim właśnie kard. Montini, który przyjął imięPawła VI. Nowy papież mógł wznowić obrady Soboru albo zakończyć je po pierwszej sesji, tymczasem już nazajutrz po wyborze zapowiedział, że zamierza kontynuować dzieło Jana XXIII. “Właśnie temu dziełu głównie poświęcimy wszystkie nasze siły” – podkreślił.
Wielką zasługą Pawła VI było takie pokierowanie pracami Soboru, że stworzono warunki pełnej wolności wypowiedzi jego uczestników, przeprowadzono głębokie reformy w Kościele, zachowując nienaruszony depozyt wiary Chrystusowej.
Po Vaticanum II Paweł VI zaangażował cały swój autorytet we wprowadzanie w życie postanowień soborowych, co nie było łatwe ani proste. Idąc za wnioskami ojców soborowych w sprawie reformy Kurii Rzymskiej, Paweł VI podjął się trudnego dzieła gruntownych zmian tej instytucji, będącej jakby “rządem” Kościoła.
Idąc śladami swego wielkiego poprzednika Jana XXIII, Paweł VI wypracował politykę wschodnią Stolicy Apostolską – otwarcie się na ówczesne kraje komunistyczne, szczególnie w Europie.
Papież pielgrzymujący
Wielką nowością pontyfikatu Pawła VI były jego pielgrzymki. Wprawdzie niektórzy jego poprzednicy odbywali podróże po Państwie Kościelnym, Półwyspie Apenińskim lub do Francji, zwykle zresztą wymuszone przez władców świeckich, ale dopiero Paweł VI rozpoczął całkowicie dobrowolny “podbój świata”, odbywając w latach 1964-70 dziewięć podróży do niemal 20 państw.
Paweł VI jest autorem 7 encyklik, 10 konstytucji apostolskich, 6 adhortacji, ok. 40 różnych listów, 11 listów apostolskich. Ogłosił 61 błogosławionych i 84 świętych i po raz pierwszy w dziejach, w 1970 r., dwóm kobietom przyznał tytuły doktorów Kościoła (święte: Teresa z Avili i Katarzyna ze Sieny).
Paweł VI był człowiekiem o szczególnym charakterze – wyrafinowanym intelektualistą, delikatnym i subtelnym (mówiono o nim “człowiek nieskończonej uprzejmości”), a zarazem chłodnym i nieco powściągliwym w obcowaniu z ludźmi, co nie ułatwiało mu kontaktów z otoczeniem.
Zmarł w święto Przemienienia Pańskiego 6 sierpnia 1978 w wieku 81 lat. Wiadomość o śmierci papieża Montiniego była zaskoczeniem i wstrząsem dla całego Kościoła i świata, gdyż w odróżnieniu od swych poprzedników, Piusa XII i Jana XXIII, do końca życia zachował aktywność.
Papież święty
Cud do kanonizacji bł. Pawła VI dotyczy ocalenia życia dziewczynki w łonie matki w piątym miesiącu ciąży. Była to trudna ciąża z powodu przedwczesnego pęknięcia pęcherza płodowego, co zagrażało życiu dziecka. Kilka dni po beatyfikacji papieża w 2014 r. mieszkająca w prowincji Werona matka pojechała do sanktuarium Matki Bożej Łaskawej w Brescii, by pomodlić się za wstawiennictwem pochodzącego stamtąd nowego błogosławionego. Wiedziała bowiem, że cud uznany do jego beatyfikacji miał również związek z trudną ciążą. Dziecko urodziło się 25 grudnia tegoż roku zdrowe i pozostaje zdrowym do tej pory.
Paweł VI został beatyfikowany 19 października 2014 r. przez papieża Franciszka, w dniu zakończenia III Nadzwyczajnego Zgromadzenia Synodu Biskupów poświęconego rodzinie. Dniem wspomnienia liturgicznego Pawła VI jest 26 września – dzień urodzin błogosławionego.
