Nasze projekty
Reklama

Jutro Niedziela – XXX zwykła C

Można się modlić „w sobie”, „samotnie”, nie dając Bogu przestrzeni do działania.

PUNKT WYJŚCIA

TRZYDZIESTA NIEDZIELA ZWYKŁA • Rok C • KOLOR SZAT: zielony • KOLEKTA: Modlimy się o to, aby Bóg pomnożył w nas wiarę, nadzieję i miłość • CZYTANIA: Mądrość Syracha 35,12–14.16–18 • Psalm 34,2–3.17–18.19 i 23 • Drugi List św. Pawła do Tymoteusza 4,6–9.16–18 • Ewangelia wg św. Łukasza 18,9–14

STO SŁÓW

Gdyby modlitwę faryzeusza w Świątyni Jerozolimskiej ocenić przez pryzmat dzisiejszej mentalności dążenia do pewności samego siebie albo w świetle zasad autoprezentacji, trudno dostrzec cokolwiek nagannego, może poza niesmaczną manierą porównywania się z innymi, wyrażającą wyższość samego siebie. Któż jednak jest bez grzechu!

A jednak Bóg nie ma względu na osoby (PIERWSZE CZYTANIE), lecz na postawę. Jest ona niezwykle istotna, kiedy człowiek staje do modlitwy. Mówi więcej niż słowa.

Faryzeusz modlił się w sobie. Modlił się do siebie. Celnik modlił się do Boga. Faryzeusz nawiązał relacje z samym sobą, celnik – z Najwyższym. Faryzeusz widział swoją doskonałość, celnik widział swoją biedę (EWANGELIA).

Reklama

Między postawą faryzeusza i celnika widać drogę, jaką przeszedł Apostoł Narodów: z Szawła do Pawła. To Bóg rozświetlił mu życie i pokazał grzech, słabość, niedoskonałość – oraz łaskę i moc (DRUGIE CZYTANIE).

W modlitwie trzeba wyjść poza siebie, otwierając się na Boga.



Czytanie z Mądrości Syracha

Reklama

(Syr 35,12-14.16-18)

Pan jest Sędzią, który nie ma względu na osoby. Nie będzie miał On względu na osobę przeciw biednemu, owszem, wysłucha prośby pokrzywdzonego. Nie lekceważy błagania sieroty i wdowy, kiedy się skarży. Kto służy Bogu, z upodobaniem będzie przyjęty, a błaganie jego dosięgnie obłoków. Modlitwa biednego przeniknie obłoki i nie ustanie, aż dojdzie do celu. Nie odstąpi ona, aż wejrzy Najwyższy i ujmie się za sprawiedliwymi, i wyda słuszny wyrok.

Oto Słowo Boże.

Reklama

PIERWSZE CZYTANIE

Modlitwa przenika obłoki • Syr 35, 12-14. 16-18

Bóg nie wyróżnia nikogo ze względu na pozycję społeczną. Wysłucha modlitwy biednego, słabego, bezbronnego.

KSIĘGA: Mądrość Syracha (Syracydesa) • AUTOR: Jezus, syn Syracha • CZAS POWSTANIA: ok. 180 r. przed Chr. (wersja hebrajska), 132–117 r. przed Chr. (wersja grecka) • KATEGORIA: pouczenie mądrościowe

KSIĘGA MĄDROŚCIOWA • Księga Syracha, albo Księga Syracydesa to jedna z ksiąg mądrościowych. Jest dość długa, liczy aż pięćdziesiąt jeden rozdziałów. Nie zawiera narracji, lecz luźny zbiór zasad, zapis doktryny, innymi słowy: prawdziwą mądrość, której źródłem, natchnieniem jest sam Bóg • Autorem jest mędrzec, który ok. 180 r. przed Chrystusem prawdopodobnie prowadził szkołę w Jerozolimie. Adresatami jego nauczania są uczniowie jego szkoły, wszyscy, którzy chcą pogłębić swoją więź z Panem za pośrednictwem Prawa, oraz ci, którzy żyjąc na obczyźnie, do Prawa chcą dostosować swoje obyczaje. Księgi nie ma w kanonie hebrajskim.

WYSŁAWIAĆ MĄDROŚĆ • Księga dzieli się na dwie części, z których pierwsza zawiera wskazówki mądrościowe, przeplatane hymnami i modlitwami (👁 Syr 1,1–42,14) • Część druga ma charakter hymniczny: wysławia Mądrość Bożą obecną w dziele stworzenia (👁 Syr 42,15–43,33) oraz w historii Ojców (👁 Syr 44,1–50,26). Przed nami czytanie pochodzące z pierwszej części księgi.

SRAWIEDLIWY BÓG • Usłyszymy fragment Mądrości Syracha dotyczący sprawiedliwej postawy Boga. Zwróćmy uwagę na dwa wymiary: Bóg słucha modlitwy biednego, pokrzywdzonego, ale przede wszystkim „nie ma względu na osoby”, traktując każdego sprawiedliwie.


(Ps 34,2-3.17-19.23)

REFREN: Biedak zawołał i Pan go wysłuchał.

Będę błogosławił Pana po wieczne czasy,
Jego chwała będzie zawsze na moich ustach.
Dusza moja chlubi się Panem,
niech słyszą to pokorni i niech się weselą.

Pan zwraca swe oblicze przeciw zło czyniącym,
by pamięć o nich wymazać z ziemi.
Pan słyszy wołających o pomoc
i ratuje ich od wszelkiej udręki.

Pan jest blisko ludzi skruszonych w sercu,
ocala upadłych na duchu.
Pan odkupi dusze sług swoich,
nie zazna kary, kto się doń ucieka.

PSALM

Słyszy wołających o pomoc •  Ps 34(33), 2–3.17–18.19 i 23

Psalm, jak Księga Syracha, potwierdza: Bóg słyszy wołających o pomoc, „zwraca swe oblicze przeciw zło czyniącym”.

PSALM 34 • AUTOR: anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: VI–V w. przed Chr.

MODLITWA DZIĘKCZYNIENIA • Psalm 34 nosi cechy modlitwy dziękczynienia (todah) oraz psalmu mądrościowego. Być może był on wykonywany w liturgii świątynnej jako indywidualna modlitwa dziękczynna • Pod względem struktury jest to psalm alfabetyczny. Każdy werset rozpoczyna się kolejną literą hebrajskiego alfabetu.

DAWID UDAJE SZALEŃCA • Jak podpowiada sam werset wprowadzający, Dawid wyśpiewał Psalm 34, gdy wobec Abimeleka udawał szaleńca i odszedł wygnany przez niego. Chodzi o historię opisaną w Pierwszej Księdze Samuela (👁 1 Sm 21,11–15) • To czasy, gdy Dawid nie jest jeszcze królem, co więcej, żyje w ciągłym zagrożeniu z powodu wrogości króla Saula. Po raz kolejny ratuje się ucieczką, chroniąc się u króla Gat, Akisza (nie Abimeleka, jak twierdzi wprowadzenie). Jednak zostaje rozpoznany jako groźny wojownik wrogiego narodu. Ratuje się, udając szalonego. Zaczyna dokonywać wśród nich niezrozumiałych czynności tłukł rękami w skrzydła bramy i pozwalał ślinie spływać po brodzie. Fortel się udał. Akisz uznaje Dawida za szalonego.

Z MOCY ŚMIERCI • Ten tytuł psalmu został prawdopodobnie dopisany później. Pierwotnie psalm opisuje doświadczenie człowieka wywodzącego się spośród ubogich i uciskanych, którego Bóg wyrywa z niebezpieczeństwa. Pobożny Izraelita, który opisuje tu swoje doświadczenia, widział w nich odbicie historii Dawida i działanie tej samej Bożej Opatrzności • Usłyszymy drugą część Psalmu 34. Zwróćmy uwagę, że słowa psalmu wyrażają myśl zawartą w pierwszym czytaniu: Bóg wysłuchuje wołających o pomoc, pokrzywdzonych przez czyniących zło.


Czytanie z Drugiego listu świętego Pawła Apostoła do Tymoteusza

(2 Tm 4,6-9.16-18)

Krew moja już ma być wylana na ofiarę, a chwila mojej rozłąki nadeszła. W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiarę ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia, a nie tylko mnie, ale i wszystkich, którzy umiłowali pojawienie się Jego. Pośpiesz się, by przybyć do mnie szybko. W pierwszej mojej obronie nikt przy mnie nie stanął, ale mię wszyscy opuścili: niech im to nie będzie policzone! Natomiast Pan stanął przy mnie i wzmocnił mię, żeby się przeze mnie dopełniło głoszenie Ewangelii i żeby wszystkie narody je posłyszały; wyrwany też zostałem z paszczy lwa. Wyrwie mię Pan od wszelkiego złego czynu i wybawi mię, przyjmując do swego królestwa niebieskiego; Jemu chwała na wieki wieków! Amen.

Oto Słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

„Wiary ustrzegłem” • 2 Tm  4, 6-9. 16-18

Testament św. Pawła. Przeczuwając swoją śmierć, Apostoł podsumowuje swoje apostolskie życie. „W dobrych zawodach wystąpiłem” – pisze do Tymoteusza.

KSIĘGA: Drugi List do Tymoteusza • NADAWCA: św. Paweł lub jego uczeń • ADRESAT: Tymoteusz • MIEJSCE POWSTANIA: Rzym (Paweł) lub inne nieznane miejsce (uczeń Pawła) • CZAS POWSTANIA: ok. 64–67 r. (Paweł) lub koniec I – początek II w. (uczeń Pawła)

Z DRUGIEGO LISTU DO TYMOTEUSZA • Przypomnijmy: trzy listy – nazwane potem „pasterskimi” – św. Paweł wystosował osobiście do swych współpracowników: Tymoteusza i Tytusa. Według tradycji pochodzą z końcowego okresu życia apostoła, według części naukowców – zostały zredagowane już po jego śmierci przez któregoś z uczniów. Przez ostatnie niedziele słuchamy fragmentów Drugiego Listu do Tymoteusza. Przed nami ostatni jego fragment • Według tradycji i niektórych współczesnych egzegetów został on napisany około 64 lub 67 r., kiedy Paweł przebywał w więzieniu w Rzymie, tuż przed śmiercią.

PRZECZUWAJĄC ŚMIERĆ • W pierwszej części, po adresie i pozdrowieniu, Paweł dziękuje Bogu za wiarę Tymoteusza (👁 2 Tm 1,1–5). W części drugiej kieruje do głowy Kościoła w Efezie serię wezwań skupiających się na wiernym wypełnianiu misji pasterskiej na wzór Pawła (👁 2 Tm 1,6–2,13). Część trzecia to ostrzeżenie przeciw fałszywym nauczycielom (👁 2 Tm 2,14–4,5), czwarta zaś to opis sytuacji Pawła
w więzieniu, tuż przed śmiercią (👁 2 Tm 4,6–18). Ostatnia wersety zaś to końcowe pozdrowienia (👁 2 Tm 4,19–22).

TESTAMENT PAWŁA • Usłyszymy fragment czwartej części listu, tej, w której Paweł, przeczuwając śmierć, robi rachunek sumienia ze swego apostolstwa • Święty Paweł zwraca się też do swego ucznia, by go zdążył odwiedzić. Zwróćmy uwagę przede wszystkim na to, w jaki sposób Apostoł podsumowuje swoje życie, żyjąc nadzieją Nieba.


(Łk 18,9-14)

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Jezus powiedział do niektórych, co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść: Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam. Natomiast celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i mówił: Boże, miej litość dla mnie, grzesznika. Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony.

Oto słowo Pańskie.

EWANGELIA

Faryzeusz i celnik • Łk 18, 9-14

Dwie osoby i dwie różne modlitwy. Jezus dowartościowuje postawę celnika,
ale przekreśla modlitwę faryzeusza. Dlaczego?

EWANGELISTA: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: ok. 80 r. • KATEGORIA: przypowieść • MIEJSCE: w drodze do Jerozolimy • CZAS: ok. 33 r. • BOHATEROWIE: faryzeusz i celnik

DLA GŁOSICIELI SŁOWA • Przypomnijmy: w roku C najczęściej czytamy Ewangelię wg św. Łukasza. Święty Łukasz, towarzysz św. Pawła, spisał głoszoną przez niego Dobrą Nowinę. Pochodził z Antiochii Syryjskiej, z wykształcenia był lekarzem • Jego dzieło dzieli się na dwie księgi: pierwsza to Ewangelia, druga − jej kontynuacja − to Dzieje Apostolskie • W Ewangelii można wyróżnić kilka części: ewangelię dzieciństwa (👁 Łk 1,5–2,52), ewangelię cudów i przypowieści w Galilei (👁 Łk 4,14–9,50), wypełnioną nauczaniem podróż do Jerozolimy (👁 Łk 9,51–19,28), nauczanie o charakterze eschatologicznym w Jerozolimie (👁 Łk 19,29–21,38), ewangelię męki i zmartwychwstania zakończoną wezwaniem do głoszenia (👁 Łk 22,1–24,53) • Ewangelia przeznaczona jest do formacji głosicieli Słowa. Łukasz prezentuje się jako historyk i badacz, który opowiadając dzieje Jezusa, opowiada dzieje Słowa, które weszło w ludzką historię.

ROZDZIAŁ 18 • To ostatni etap podróży Jezusa do Jerozolimy – najobszerniejszej sekcji Ewangelii wg św. Łukasza. Rozdział 18, poprzedzający uroczysty wjazd do Jerozolimy nazywany bywa Małą Apokalipsą Łukasza, gdyż mówi o wierze w perspektywie dnia Syna Człowieczego • Jest podsumowaniem wszystkich tematów poruszonych w Ewangelii wcześniej, zawiera również dwie przypowieści. W zeszłym tygodniu słyszeliśmy przypowieść o niesprawiedliwym sędzim i natrętnej wdowie, ilustrującą nauczanie o modlitwie.

MODLITWA LEPSZA I GORSZA? • Usłyszymy kolejną przypowieść o modlitwie, modlitwie celnika i faryzeusza. Zwróćmy uwagę na adresatów, do których Jezus adresuje opowieść: co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili • Choć obaj bohaterowie byli w świątyni i modlili się do Boga, Jezus dowartościowuje modlitwę celnika, a modlitwę faryzeusza, przekreśla.


Szersza analiza czytań, psalmu oraz Ewangelii dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela” na rok C dostępna TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


Reklama

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Zatrudnij nas - StacjaKreacja