Nasze projekty

Jutro Niedziela – VI Wielkanocna B

Miłość na ludzką miarę i miłość od Boga – to dwie różne miłości.

Reklama

PUNKT WYJŚCIA


SZÓSTA NIEDZIELA WIELKANOCNA • Rok B • KOLOR SZAT: biały • KOLEKTA: Modlimy się, aby misterium paschalne przemieniało nasze życie • CZYTANIA: Dzieje Apostolskie 10,25–26.34–35.44–48 • Psalm 98,1–4 • Pierwszy List św. Jana Apostoła 1 4,7–10 • Ewangelia według św. Jana 15,9–17

CHMURA SŁOWA

STO SŁÓW

„Każdy, kto miłuje, narodził się z Boga” – ten cytat św. Jana często uzasadnia pewien stereotyp, że każda forma miłości w Bogu ma swój początek. Tymczasem św. Jan pisze te słowa po grecku, a greka precyzyjnie rozróżnia rodzaje miłości. W tym wypadku używa słowa „agape”, czyli czystą i bezinteresowną, jaką się obdarza zarówno Boga, jak i ludzi. Jest to zupełnie inny rodzaj miłości niż namiętność albo przyjaźń (DRUGIE CZYTANIE). To miłość, której uczy Jezus, zalecając miłość aż po krzyż, aż po umiłowanie wrogów.

Liturgia Słowa uczy nas dziś, że miłość na ludzką miarę i miłość od Boga – to dwie różne miłości. Można kochać miłością, która nic z Bogiem nie ma wspólnego. Można uczyć się miłości od Boga, rodzić się z Boga, przekształcając każdą ludzką więź na „miłowanie”. Dzięki tej recepcie św. Piotr, otwarty na Boże znaki, dostrzegł w domu Korneliusza działanie Boga, które nauczyło go innego przewodzenia rodzącemu się Kościołowi, otwartego na pogan (PIERWSZE CZYTANIE).

Tylko taka miłość, pochodząca wprost od Boga, ma szansę przetrwać i będzie dowodem narodzenia się z Boga (EWANGELIA). Człowiek miłości „agape” nie wymyśli.

Reklama

Czytanie z Dziejów Apostolskich

(Dz 10,25-26.34-35.44-48)

A kiedy Piotr wchodził, Korneliusz wyszedł mu na spotkanie, padł mu do nóg i oddał mu pokłon. Piotr podniósł go ze słowami: Wstań, ja też jestem człowiekiem. Wtedy Piotr przemówił: Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie. Kiedy Piotr jeszcze mówił o tym, Duch Święty zstąpił na wszystkich, którzy słuchali nauki. I zdumieli się wierni pochodzenia żydowskiego, którzy przybyli z Piotrem, że dar Ducha Świętego wylany został także na pogan. Słyszeli bowiem, że mówią językami i wielbią Boga. Wtedy odezwał się Piotr: Któż może odmówić chrztu tym, którzy otrzymali Ducha Świętego tak samo jak my? I rozkazał ochrzcić ich w imię Jezusa Chrystusa. Potem uprosili go, aby zabawił u nich jeszcze kilka dni.

Reklama

Oto Słowo Boże.

Reklama

PIERWSZE CZYTANIE

Duch zstępuje na pogan Dz 10,25-26.34-35.44-48

Duch Święty „przerywa” mowę Piotra. Zstępuje na pogan oraz wszystkich obecnych w domu Korneliusza. Bóg nie ma względu na osoby.

KSIĘGA: Dzieje Apostolskie • AUTOR: Łukasz • CZAS POWSTANIA: ok. 80–85 r. • KATEGORIA: wydarzenie • CZAS AKCJI: 33 r., po zmartwychwstaniu • MIEJSCE AKCJI: Cezarea • BOHATEROWIE: Piotr i towarzysze, Korneliusz i domownicy

O KSIĘDZE • Dzieje Apostolskie opisują rozwój i wzrost młodego Kościoła. Rodzi się on ze śmierci i zmartwychwstania Chrystusa oraz zesłania Ducha Świętego • Pierwszych dwanaście rozdziałów poświęconych jest historii Kościoła w Jerozolimie oraz misji Piotra. Widać w nich już, jak Dobra Nowina stopniowo przekracza granice Izraela, wychodząc ku poganom • Od rozdziału trzynastego uwaga Łukasza skupia się na św. Pawle, który staje się ewangelizatorem świata pogańskiego. Jego pobyt w Rzymie przed męczeńską śmiercią i głoszenie Ewangelii wszystkim narodom to ostatni obraz, z jakim Łukasz pozostawia nas w lekturze Dziejów Apostolskich.

KORNELIUSZ • Rozdział dziesiąty Dziejów Apostolskich opisuje moment, w którym Ewangelia, na wyraźne Boże polecenie, opuszcza granice świata żydowskiego i dociera do poganina, rzymskiego setnika • Do Korneliusza przybywa najpierw Anioł i nakazuje mu bez słowa wyjaśnienia sprowadzić do swego domu Piotra (Dz 10,5). W tym samym czasie, kiedy wyruszają wysłannicy Korneliusza, także Piotr ma widzenie ogromnej płachty zstępującej z nieba, stołu nakrywającego się do uczty, na którym znajdują się wszystkie rodzaje zwierząt. Tajemniczy głos nakazuje mu zabijać i jeść. Przy sprzeciwie Piotra (jako Izraelita nie może przecież jeść zwierząt uznanych przez Prawo za nieczyste) scena powtarza się trzy razy • Widzenie znika dokładnie w chwili, kiedy przybywają ludzie od Korneliusza (Dz 10,10–17). Ci zapraszają Piotra do domu swego pana, gdzie słyszy historię o tajemniczym nakazie anioła. Apostoł, zdziwiony licznie zgromadzonymi tam domownikami, rozpoczyna głoszenie Ewangelii o Jezusie i wówczas wydarza się coś, co każe mu przerwać rozpoczętą mowę, wobec czego musi pozostać niemy – na wszystkich słuchaczy zstępuje Duch Święty (Dz 10,34–44). Rozdział dziesiąty kończy się chrztem całego domu Korneliusza.

MOWA PIOTRA • Pierwsze czytanie to zaledwie fragment kerygmatu Piotra w domu Korneliusza: Bóg nie ma względu na osoby. Zaraz potem usłyszymy o zstąpieniu Ducha Świętego na pogan. To nowy etap w dziejach Kościoła. Wobec tego, co widzi, Piotr nie może odmówić domowi Korneliusza chrztu.


REFREN: Wobec narodów objawił zbawienie.

Śpiewajcie Panu pieśń nową,

albowiem uczynił cuda.

Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica

i święte ramię Jego.

Pan okazał swoje zbawienie,

na oczach pogan objawił swoją sprawiedliwość.

Wspomniał na dobroć i na wierność swoją

dla domu Izraela.

Ujrzały wszystkie krańce ziemi

zbawienie Boga naszego.

Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio,

cieszcie się, weselcie i grajcie.

PSALM

Nowa pieśń Ps 98,1-4

Bóg objawia swą sprawiedliwość na oczach pogan. Cała ziemia, wszystkie jej krańce są wezwane do uwielbienia Pana.

PSALM 98 • AUTOR: anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: czasy powygnaniowe, po 538 r. przed Chr.

O PSALMIE • Psalm zaliczany jest do gatunku tehillah, czyli modlitwy bezinteresownego uwielbienia. Utwory te sławią działanie Boga w świecie stworzonym oraz w historii Izraela. Psalm prawdopodobnie wykonywany był podczas celebracji w świątyni jerozolimskiej, gdzie wspólnota powygnaniowa uwielbiała Zbawcę, Boga Przymierza, który znów zgromadził swoje dzieci na Syjonie • Psalm 98 wykazuje wiele punktów wspólnych z teologią Deutero-Izajasza. Psalmista uwielbia Boga sprowadzającego swój naród po okresie wygnania do ziemi obiecanej.

BÓG I POGANIE • Psalm łączy się z pierwszym czytaniem przez motyw pogan, wobec których Bóg objawił swoją sprawiedliwość. To nawiązanie do wyjścia z niewoli babilońskiej, które dokonuje się na oczach narodów pogańskich i w którym Bóg okazuje swoją wierność Przymierzu zawartemu z Izraelem. Wszyscy poganie wezwani są do tego, aby wielbić Boga, którego zbawienie obejmuje krańce ziemi • Do wdzięczności chwały za nowe cuda potrzeba nowej pieśni, do której psalmista wzywa wszystkich wierzących. Język cudów oraz wzmianka o wyciągniętej prawicy i ramieniu Boga nawiązują do wydarzenia wyjścia z Egiptu. Przed oczyma wierzących dokonują się rzeczy przewyższające wielkością cuda z zamierzchłej przeszłości Izraela

WSZYSTKIE KRAŃCE ZIEMI • Usłyszymy pierwszą część Psalmu 98. Zwróćmy uwagę, że już w starotestamentalnym psalmie do uwielbienia Boga są zaproszeni nie tylko Izraelici, ale także poganie, wszystkie krańce ziemi.


Czytanie z I listu św. Jana Apostoła

(1 J 4,7-10)

Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga, a każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga. Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością. W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.

Oto Słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

Bo Bóg jest miłością 1 J 4,7-10

Aż dziewięć razy w krótkim czytaniu pada słowo miłość, a przede wszystkim Jan podkreśla: Bóg jest miłością.

KSIĘGA: Pierwszy List św. Jana • NADAWCA: św. Jan / uczeń ze szkoły Janowej • SKĄD: Efez /miejsce nieznane • DATA: koniec I w. / początek II w. • ADRESACI:
kościoły w Azji Mniejszej

O KSIĘDZE • Przypomnijmy: celem listu św. Jana skierowanego do chrześcijan w Azji Mniejszej jest walka z szerzącymi się herezjami i podziałami w młodych wspólnotach chrześcijańskich • Autor, używając stylu i pojęć właściwych dla czwartej Ewangelii, mówi o Bogu jako światłości, która pociąga do życia w świetle, wystrzegania się wpływu świata i fałszywych nauczycieli (Jan nazywa ich antychrystami – 1 J 2,22) • Życie dzieci Bożych to nie tylko unikanie grzechu, lecz przede wszystkim praktykowanie najważniejszego przykazania miłości (1 J 3,18). To tu właśnie pojawia się najkrótsza i najbardziej wymowna definicja Boga: Bóg jest miłością (1 J 4,16).

Z ROZDZIAŁU CZWARTEGO • W czwartym rozdziale listu Jan ostrzega przed antychrystami – tymi, którzy nie uznają w Chrystusie prawdziwego człowieka i Syna Bożego (4,1–6). Dalej wzywa swoje dzieci do miłości, będącej odpowiedzią na miłość Bożą i znakiem rozpoznawczym uczniów Chrystusa (4,7–21).

DWA ZNAKI MIŁOŚCI • W czterech wersach drugiego czytania dominuje temat miłości. Jan wzywa uczniów, aby okazywali sobie wzajemną miłość, która jest z Boga i świadczy o relacji z Nim • Zwróćmy uwagę na dwa sposoby, według których miłość Boga objawiła się wobec człowieka: • posłał nam swojego Syna i • pokochał nas pierwszy, kiedy jeszcze byliśmy grzesznikami.


Słowa Ewangelii wg św. Jana

(J 15,9-17)

Jezus powiedział do swoich uczniów: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna. To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał – aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali.

Oto Słowo Pańskie.

EWANGELIA

Skąd jest miłość J 15,9-17

Aż dziewięć razy padnie słowo miłość albo miłować. Jezus wzywa do miłości na Jego miarę.

EWANGELISTA: św. Jan • CZAS POWSTANIA: ok. 90 r. • KATEGORIA: mowa • MIEJSCE
AKCJI:
Jerozolima, Wieczernik • CZAS AKCJI: ok. 33 r. • KTO MÓWI: Jezus • ADRESACI: uczniowie


MOWA POŻEGNALNA • Przypomnijmy: już w zeszłą niedzielę słuchaliśmy fragmentu mowy pożegnalnej, wygłoszonej przez Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy. Święty Jan opisał to wydarzenie w inny sposób niż pozostali synoptycy, umieszczając przede wszystkim długą mowę pożegnalną Jezusa i modlitwę arcykapłańską. W zeszłym tygodniu słuchaliśmy, jak Jezus, wzywając swoich uczniów do bycia jednym z Nim, posługiwał się alegorią winnego krzewu.

NAJWIĘKSZA MIŁOŚĆ • Tym razem usłyszymy fragment mowy pożegnalnej. Jezus zwraca szczególną uwagę na miłość, bez której ani nic, co się w tamtej chwili dzieje, ani nic, co się w jego życiu stanie, nie będzie miało sensu. Pamiętajmy, że dzieje się to przed skazaniem Go na śmierć. Zwróćmy zatem uwagę na słowa Jezusa, iż nie ma większej miłości ponad ofiarę z własnego z życia • Jezus interpretuje na nowo powołanie swoich uczniów. To nie oni go wybrali. To On ich wybrał i przeznaczył na to, aby przynosili dobre owoce dla Królestwa Bożego.

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę