Poruszające słowa Benedykta XVI: przyjaźń z Sędzią mojego życia pozwala mi przejść z ufnością przez mroczną bramę śmierci

"W obliczu godziny sądu, łaska bycia chrześcijaninem staje się dla mnie tak oczywista. Bycie chrześcijaninem daje mi poznanie, a nawet więcej, przyjaźń z Sędzią mojego życia i pozwala mi przejść z ufnością przez mroczną bramę śmierci" - napisał w jednym z listów Benedykt XVI.

Redakcja portalu BENEDYKT XVI

Reklama

Cały świat modli się za papieża seniora, którego stan zdrowia znacznie się pogorszył. Tuż po zakończeniu środowej audiencji generalnej Franciszek poprosił: pamiętajcie o nim, jest bardzo chory prosząc Pana, aby go pocieszył i wspierał w tym świadectwie miłości do Kościoła aż do końca.

W lutym papież senior wystosował list, w którym odnosił się do raportu dotyczącego nadużyć seksualnych w archidiecezji Monachium i Fryzyngi. Benedykt XVI zamieścił pod koniec listu kilka poruszających zdań, które warto przypomnieć:

Coraz bardziej rozumiem dreszcze i lęk, którego doświadczył Chrystus na Górze Oliwnej, gdy zobaczył wszystkie straszne rzeczy, które miał pokonać wewnętrznie. Fakt, że uczniowie w tym momencie spali, jest niestety sytuacją, która powtarza się również dzisiaj i która, jak czuję, również dotyczy mnie. I dlatego mogę tylko modlić się do Pana i wszystkich aniołów i świętych, a także prosić was, drodzy bracia i siostry, abyście modlili się za mnie do Pana Boga naszego.

Wkrótce stanę przed ostatecznym sędzią mojego życia. Choć, patrząc wstecz na moje długie życie, mogę mieć wiele powodów do obaw i lęku, to jednak w duchu jestem radosny, ponieważ mocno wierzę, że Pan jest nie tylko sprawiedliwym sędzią, lecz także przyjacielem i bratem, który już sam cierpiał z powodu moich niedostatków i dlatego jako sędzia jest także moim obrońcą (Parakletem).

W obliczu godziny sądu, łaska bycia chrześcijaninem staje się dla mnie tak oczywista. Bycie chrześcijaninem daje mi poznanie, a nawet więcej, przyjaźń z Sędzią mojego życia i pozwala mi przejść z ufnością przez mroczną bramę śmierci. W tym kontekście ciągle przypomina mi się to, co Jan mówi na początku Apokalipsy: widzi Syna Człowieczego w całej Jego wielkości i pada u Jego stóp jak martwy. Lecz On kładzie na nim swoją prawą rękę i mówi: „Przestań się lękać! To ja…” (por. Ap 1, 12-17).