Miała spędzić w zakonie 3 dni… Jest w nim od 50 lat!

Alicja Samolewicz-Jeglicka: Czy trudno być siostrą zakonną w dzisiejszych czasach?

Siostra Aleksandra Podleżańska SAC: Myślę, że w każdych czasach może być trudno. Każde czasy są ciekawe. Siostra zakonna jest członkiem społeczeństwa. W tym społeczeństwie się urodziła, wychowała, więc niesie ze sobą to co niesie społeczeństwo. W związku z tym to, co ludzie w danym czasie przeżywają, to też przeżywa siostra zakonna. Siostra w sposób świadomy i dobrowolny wybiera służbę Bogu i Kościołowi. A mówiąc Kościołowi nie mam na myśli murów tylko chrześcijan. Prawie zawsze w historii kościoła było tak, że osoby zakonne służyły społeczeństwu w którym żyły. Nawet jeśli to społeczeństwo było wymieszane kulturowo czy religijnie. My służymy wszystkim, bez wyjątku.

Jesteśmy zgromadzeniem misyjnym – Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Apostolstwa Katolickiego –  więc jako misjonarki służmy nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Zarówno w krajach misyjnych, jak i tam, gdzie jest potrzebna neokatechizacja, czyli w krajach postsowieckich: Ukraina, Białoruś, Rosja. Prowadzimy domy dziecka, przedszkola, szkoły. Przyjmowani są wszyscy potrzebujący.

Cofnijmy się w czasie. Pamięta siostra moment, kiedy poczuła, że chce iść do zakonu?

Kiedy już się zdecydowałam żeby pójść do zgromadzenia, to długo ukrywałam to przed rodziną i znajomymi – by nikt nie wpływał na moją decyzję. Chciałam, by to było w stu procentach moje zdanie. W pewnym momencie moi rodzice się domyślili… No i wtedy rozpoczęła się wojna domowa. Powiedzieli mi, że pójście do zakonu jest dla mnie absolutnie niemożliwe. Mój dziadek powiedział to konkretnie: „ta dziewczyna? Na pewno nie! Ona albo w trzy dni rozwali klasztor albo ją wyrzucą…”

Byłam osobą bardzo ruchliwą. W dzieciństwie bawiłam się głównie z chłopakami. Raczej byłam typem żołnierza niż grzecznej dziewczynki bawiącej się lalkami. Pochodzę z rodziny bardzo patriotycznej, rodziny powstańców wielkopolskich, rodziny więźniów obozów niemieckich. W tym roku mam 50-lecie wstąpienia do zgromadzenia.

W moim dzieciństwie często była mowa o tym, że Niemcy wrócą do Polski – więc chciałam być żołnierzem. Chciałam bronić Wrocławia w którym mieszkałam. Rodzice mówili na mnie Oleńka, ale koleżanki i koledzy: Olek. Chodziłam w spodniach i trampkach, co w tamtych czasach nie było takie powszechne. Boksowałam, walczyłam, skakałam po drzewach i dachach. I naprawdę wtedy nikt sobie nie wyobrażał, że mogę być zakonnicą.

…a jednak! Zakon kojarzy się wielu osobom z ciszą i spokojem. Ale dobrze wiem, że to mylne skojarzenie, prawda?

Oczywiście! To bardzo fałszywe wyobrażenie o życiu zakonnym. Z mojego doświadczenia 50-letniego życia zakonnego, osoby ciche, spokojne, składające pobożnie rączki i wznoszące w górę oczki – najczęściej nie wytrzymują okresu próby. Większość sióstr, które znam to są typy waleczne.

Siostra tę siłę to z mlekiem rodziców wyssała…

Tak, i dziadków. Choruję genetycznie. Mam za sobą ponad 40 pobytów w szpitalach. Mam w sobie mnóstwo złomu, ale podkreślam „szlachetnego złomu”. Mam sztuczną część kręgosłupa, sztuczne kolano, wiele implantów. Jestem po udarze mózgu i po zawale serca. Ale nikt by tego nie powiedział patrząc na mnie. Jestem ciągle aktywna. Obecnie prowadzę kursy językowe dla uchodźców. Ponad 20 godzin tygodniowo. Dodatkowo działam w Centrum Integracji „Na Górce”, zajmuję się ekonomią, tworzę strony internetowe… Po prostu się nie poddaję. Nawet będąc sparaliżowaną uczyłam siostry pisania na komputerze, którego nie widziałam… i to w języku angielskim! Z zawodu jestem anglista, germanista. Mam również studium teologii i prawa. Staram się wykorzystywać wszystkie moje talenty.

Jak wspomina siostra moment w którym poczuła powołanie?

Na swoją pierwszą pieszą pielgrzymkę z Warszawy do Częstochowy wybrałam się w 1971 roku. Powód banalny – mój chłopak chodził na pielgrzymki. Pan Bóg ma niesamowite poczucie humoru. Pewnego dnia, podczas pielgrzymki, siedzę pod płotem i odpoczywam. Patrzę na tłumy młodych ludzi. Młodych – pełnych wiary, oddania i rozmodlonych. Serce rośnie. Wśród tego tłumu widzę swojego chłopaka i myślę „no jest najlepszy ze wszystkich”. I nagle, jak grom z jasnego nieba słyszę głos: „To prawda, ale jest Ktoś, kto jest od niego lepszy. Jeden jedyny”. Nie było obok mnie nikogo, nikt nie mógł mi tego powiedzieć, a ja słyszałam realny głos. I w ułamku sekundy stało się to dla mnie jasne, że mówi do mnie sam Bóg. Intelektualnie było to dla mnie jasne, ale emocjonalnie trudno było mi to przyjąć… Od tego dnia nie byłam w stanie spać, nie byłam w stanie zaznać spokoju.

Wspomniała siostra, że pochodziła z wierzącej, religijnej rodziny. Ale potem powiedziała, że na wiadomość o siostry powołaniu wybuchła „wojna domowa”… Jak to?

Przypuszczam, że gdyby któraś z moich starszych sióstr chciała iść do zakonu – nie byłoby problemu. Ale moje rodzeństwo już wyszło z domu. Ja byłam najmłodsza. Rodzice wymarzyli sobie, że zostanę z nimi. Poza tym – byłam chorowita, rodzice nie wierzyli, że dam sobie radę w zakonie. Wyobrażali sobie – tak jak to sobie wyobraża większość ludzi – że w zakonie to takie życie między kaplicą, krowami i polem. Czyli praca fizyczna, służebna i modlitwa.

Kilka miesięcy sama walczyłam z Panem Bogiem. Tłumaczyłam Mu, że ja się do tego nie nadaję. Nocami nie spałam. Przypominałam Bogu swoje grzechy, z których przecież wcześniej się już wyspowiadałam. Którejś nocy poczułam bardzo mocno, że przecież Bóg jest miłosierny i nie powołuje mnie, bo jestem super, ale dlatego, że ma wobec mnie konkretny plan.

Przyjęłam wolę Boga, ale zaczęłam się zastanawiać – kto mnie taką zechce, jak ja wytrzymam w zakonie. Chodziłam upalnym latem w sztruksowych sukienkach, bo ćwiczyłam jak to będzie w habicie… Przestałam pływać – choć to kocham – bo przecież w zakonie nie będzie możliwości. To były dziwne próby, które robiłam sama sobie… Teraz się z tego śmieję, ale wtedy nie było mi do śmiechu.

Miały być trzy dni w zakonie, a jest już siostra 50 lat!

Oj, to minęło jak jeden dzień. Naprawdę nie wiem kiedy. Całe moje życie zakonne to kolejne przygody przez które przeprowadzał mnie Bóg. Powiem szczerze, że mogłabym przyprowadzić całą gromadkę sióstr, które miały równie ciekawe przygody w życiu co ja.

Co siostrze życzyć na kolejne lata oraz z okazji Dnia Życia Konsekrowanego?

By ta przygoda z Bogiem nadal trwała. By dawał mi siłę. Wiem, że jak staje przede mną mur to i tak z Bogiem dam radę go pokonać, obejść, przeskoczyć a może i rozbić.

Nie wiem ile Bóg da mi życia, ale na pewno będzie to wystarczający czas. Trzeba być gotowym, co dnia, na śmierć. Wystarczy codzienna Msza Święta, przyjmowanie komunii świętej, rachunek sumienia i spowiedź – i w każdej minucie można zmienić świat na ten drugi. Moje życie jest fantastyczne, ja się cały czas uczę. Nie mam czasu się nudzić albo zastanawiać czy jest trudno. Wszędzie może być pięknie, ale to my musimy starać się, żeby było pięknie. A z Bogiem zawsze tak jest!