Będąc cholerykiem doskonale wiem czym jest gniew. Znam to uczucie, które sprawia, że ciśnienie podnosi się w zatrważającym tempie, wprowadza mętlik w głowie a na język pcha słowa, które w normalnych okolicznościach na pewno by nie padły. Przy okazji pozwolę sobie zaznaczyć, że jest nieco prawdy w stwierdzeniu, że człowiek rozgniewany jest jak człowiek pijany – wali prawdą w oczy nie licząc się z konsekwencjami.

W sumie cieszę się, że poznaliśmy się ze swoim temperamentem na tyle, że wiemy na ile możemy sobie wspólnie pozwolić. Wiem, żeby w przypływie gniewu zacisnąć zęby i nie otwierać ust, wiem, że należy czasem ugryźć się w język (lub palce) i nie odpowiadać. Wiem, że gdy gotują się we mnie wszystkie organy ciała nie myślę racjonalnie.

Gniew to straszna gnida. Z perfekcją płatnego zabójcy morduje relacje. Jak narkotyk otumania rozum. Jest iskrą, która podpala ładunek niszczący wszystko, co znajduje się w jego zasięgu. Często nie do odratowania.

Moja mama jest wolontariuszką w hospicjum. Z jej relacji wynika, że najstraszniejszą rzeczą przy umierającym człowieku nie jest wcale rak, który trawi płuca, żołądek czy jelita; najstraszniejszą rzeczą przy łóżku umierającego człowieka nie jest też odór, który towarzyszy niektórym chorobom rozładających ciało. Tym, co najbardziej przeraża w obliczu śmierci jest brak najbliższych przy łóżku cierpiącego: brak córki, której w przypływie gniewu powiedziało się trzy słowa za dużo, brak syna, którego gniew przysłonił oczy na chorobę ojca.

Gniew jest niszczycielem. Nie pozostawia na swojej drodze nic poza bólem, łzami, cierpieniem i bezwględnością. Dlatego pozostaje nam prosić, żeby „nad naszym gniewem nie zachodziło słońce”.

Pycha, która niszczy godność

Nasze roszczenia (chciwość)

Nieczystość cudza

Łyk zazdrości

Chleb to ty szanuj (łakomstwo)

Najstraszniejszy zabójca (gniew)

Lenistwo (wkrótce)