Z 265 papieży tylko trzech nosi oficjalnie przydomek „Wielki”. Są nimi święci: Leon I, Grzegorz I i Mikołaj I. George Weigel sugeruje, że czwartym powinien być św. Jan Paweł II. Czym można sobie na „wielkość” zasłużyć?
Leon I żył w V w. Kochał liturgię i był wielkim teologiem (zatwierdził m.in. sobór w Chalcedonie w 451 r., który uchwalił dogmat mówiący o tym, że Jezus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem zarazem).
Pewnego dnia musiał stanąć jednak przed zadaniem, które – jak zapewne mu się wydawało – przerastało jego zdolności. Na tereny cesarstwa rzymskiego wkroczył prawdziwie wojenny żywioł: dzicy Hunowie pod wodzą Attyli. Na Rzym padł blady strach. Cesarz Walentynian III, zbyt słaby, żeby poradzić sobie z najazdem, poprosił o pomoc właśnie papieża Leona I. Papież, choć nie był ani politykiem, ani mediatorem, nie odmówił słabemu cesarzowi. Wyruszył na spotkanie z człowiekiem, przed którym drżał cały świat. Odbyli krótką rozmowę, po której… Attyla zarządził odwrót. Rzym został ocalony. Co powiedział papież wodzowi Hunów? Nie wiemy. Trzy lata później (455 r.) Leon znów negocjował w podobnych okolicznościach, tym razem z królem Wandali, Genzerykiem. Wieczne Miasto zostało co prawda splądrowane, ale Leonowi udało się wyprosić, by oszczędzono jego mieszkańców od rzezi.
Pochodzi z Podkarpacia, a mentalnie to nawet nadal w nim tkwi (choć bywa, że temu zaprzecza). Mąż, ojciec, redaktor, z wykształcenia historyk. Uważa, że o wszystkim da się mówić/pisać “po ludzku”. Lubi pracować z ludźmi, ale najlepiej odpoczywa w dzikich, leśnych ostępach. Interesuje się Wschodem (szeroko pojętym), ale z tym nazwiskiem to chyba zrozumiałe.
Tę niezwykłą parę małżonków znamy dzięki relacjom ewangelisty św. Łukasza. Małżonkowie przez wiele lat niepłodni, dotknięci pod koniec życia wielką łaską Boga. Dziś w liturgii wspominamy Zachariasza i Elżbietę, rodziców św. Jana Chrzciciela.
To, co wiemy o nich dzięki relacjom Ewangelii według św. Łukasza to fakt, że przez większą część swojego małżeństwa bezskutecznie starali się o dziecko. Wiemy, że Elżbieta była spokrewniona z Maryją, zaś Zachariasz pochodził z rodu kapłańskiego Abdiasza i mógł służyć w świątyni w Jerozolimie. Mieszkali według tradycji blisko świętego miasta, w Ain Karem. Tradycja kościołów wschodnich mówi również, że to on miał być kapłanem wprowadzającym kilkuletnią Maryję do świątyni.
Boża ingerencja w ich życie i los ma miejsce wówczas, gdy Zachariasz wchodzi do świątyni aby złożyć tam ofiarę kadzenia. Wówczas ukazuje mu się archanioł Gabriel – ten sam, który kilka miesięcy później ukaże się Maryi. Anioł zapowiada, że Zachariasz wkrótce zostanie ojcem. Zachariasz nie dowierza: czekał przecież na ten moment tyle lat aż całkiem uwierzył w to, że to się już nigdy nie stanie. Ewangelia wyjaśnia, że właśnie za owo niedowiarstwo Zachariasz zostaje “ukarany” odebraniem mowy na kilka miesięcy, aż do narodzin syna. Anioł mówi mu również, że niezwykłe dziecko ma nosić imię Jan. Niemota ustępuje w momencie ofiarowania kilkudniowego chłopca w świątyni, zaś pierwszymi słowami, jakie Zachariasz wypowiada są słowa uwielbienia Boga, którymi dziś Kościół modli się codziennie rano w Liturgii Godzin:
Błogosławiony Pan Bóg Izraela, bo lud swój nawiedził i wyzwolił! I wzbudził dla nas moc zbawcza w domu swego sługi Dawida
Ewangelia nie podaje, co z Zachariaszem i Elżbietą działo się później. Czy zmarli gdy Jan był dorosły, czy jeszcze gdy był dzieckiem? Czy poznali małego Jezusa?
Więcej o tym mówi przekazywana ustnie w Kościołach wschodnich Tradycja pierwszych chrześcijan. Według niej Zachariasz został zamordowany podczas tzw. rzezi niewiniątek: dekretu króla Heroda skazującego na śmierć wszystkich małych chłopców. Tradycja mówi, że Zachariasz odmówił żołnierzom wskazania miejsca ukrycia jego żony z małym Janem i dlatego został ścięty między świątynią a ołtarzem. Elżbieta zaś miała umrzeć kilkadziesiąt dni później. Jan miał wówczas pozostać sam na pustyni pod wyłączną opieką Pana Boga aż do dnia rozpoczęcia publicznej działalności.
Kościół oddawał cześć rodzicom św. Jana Chrzciciela od samego początku. W 415 r. na wschodzie miało w cudowny sposób zostać odnalezione i przewiezione ciało Zachariasza, gdzie ku jego czci wystawiono bazylikę. W Rzymie, w bazylice laterańskiej, ma się znajdować relikwia głowy św. Zachariasza. Tradycja nie wspomina natomiast o relikwiach św. Elżbiety.
Leon I żył w V w. Kochał liturgię i był wielkim teologiem (zatwierdził m.in. sobór w Chalcedonie w 451 r., który uchwalił dogmat mówiący o tym, że Jezus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem zarazem).
