S. Jolanta Glapka jest prezesem fundacji „Pasja Życia”. Mimo różnych przeciwności losu, to z jej inicjatywy udało się wybudować centrum pomocy w Legionowie dla osób uzależnionych. Zanim wstąpiła do zakonu, pracowała z Matką Teresą w Indiach, a także jako psycholog w Polsce. Obecnie swoje powołanie do życia konsekrowanego łączy z zawodem.
Katarzyna Supeł-Zaboklicka: Siostra wielokrotnie stawała pod ścianą i słyszała: „Nie. To się nie uda”, ale jakoś tak wszystko wychodziło…
S. Jolanta Glapka: A to dlatego, że Pan Bóg zadziałał. I oczywiście mnie to schlebia, co pani mówi, ale myślę, że to tylko dlatego wychodzi, że to jest Boża wola i Pan Bóg dotyka tej sprawy czy tego marzenia, tego celu i to On właściwie to czyni. I w tym sensie są rzeczy niemożliwe, które stają się możliwymi. Wszystko jest możliwe.
Ile razy siostra w swoim życiu od ludzi usłyszała: „To się nie uda, to jest niemożliwe”?
Wiele razy przy budowie centrum młodzieżowego w Legionowie. Oczywiście, że się do tego nie nadaję, bo się nie nadaję. Tak naprawdę nie mam nic wspólnego z budową. Siostry wyrażały takie swoje zdanie. Na początku się denerwowałam, ale miały rację. Ja się do tego nie nadaję. Z zawodu nigdy nie miałam do czynienia z budownictwem. Dom stoi Bogu na chwałę i dlatego, że On to prowadził.
Dom, o którym siostra wspomina, to wyjątkowe miejsce. To nie tylko budynek, ale wspólnota, którą siostrze udało się także stworzyć.
Staram się tworzyć cały czas wspólnotę z ludźmi, z przyjaciółmi, z którymi założyłam fundację, ale też z ludźmi uzależnionymi czy potrzebującymi pomocy. Mówimy o hostelu, który jest częścią domu w Legionowie, gdzie mieszkają ludzie uzależnieni po terapii. I to z nimi tworzymy wspólnotę, z nimi ustalamy styl życia. Od początku roku szkolnego do czerwca żyjemy jakimś planem. Mamy wspólną modlitwę, indywidualne programy rozwoju i tak to się toczy.
Czy z ludźmi uzależnionymi można coś planować?
To jest konieczne. Oni są po terapii. Oczywiście znają swoją chorobę, znają trochę siebie, znają swoje słabości, wiedzą, na czym polega nawrót tej choroby. W języku duchowości powiedzielibyśmy: na czym polega ta pokusa. To jest pokusa, nawrót, żeby się znowu napić, żeby wziąć narkotyki. I oni już wiedzą, jak się zachować w takich sytuacjach. I potem mają też wspólnotę, która jest takim wsparciem, są też indywidualne programy rozwoju. I to właśnie na tym polega. To trzeba planować. Żeby się rozwijać, trzeba mieć jakiś cel i ludzi, którzy to zweryfikują. Bez tego nie ma rozwoju, a bez rozwoju człowiek się cofa i nawrót choroby jest szybszy i bardzo prawdopodobny. Jeśli człowiek się nie zmienia, nie idzie do przodu. Mówimy o człowieku uzależnionym, ale także o każdym z nas. Jesteśmy wezwani do rozwoju. Więc plan jak najbardziej. Ważna jest też weryfikacja tego planu, która u nas odbywa się co miesiąc.
Przeczytaj również
-
Dalsze losy bohaterów „The Chosen”. Szymon Piotr
-
Kiedy wspólnota zamienia się w sektę
-
Imię na bierzmowanie. Jak je wybrać?
-
Jedna z najstarszych książek na świecie trafiła na sprzedaż. Zawiera Księgę Jonasza i list św. Piotra
-
Litania loretańska z nowymi wezwaniami
-
11 nowych księży wyświęcono w bazylice watykańskiej
-
Tysiąc młodych obejrzało wyjątkowy musical o Janie Pawle II. Na scenie pojawili się znani artyści
-
Powołania 2.0
-
Narkotyki – duży, cichy problem wśród młodzieży. „Zaczynają w wieku 15-16 lat”
-
Modlitewnik dla dzieci. Uwaga! Tego prezentu dziecko nie odłoży na półkę
-
Apostołowie w „The Chosen” kontra fakty biblijne
-
Prezent na Komunię. Co kupić dziecku komunijnemu?
-
Kościół na terenie getta. Niezwykła historia kościoła Wszystkich Świętych w Warszawie
-
„Wybrali skromnego pracownika winnicy Pańskiej”. To były pierwsze słowa Benedykta XVI
-
„Nie było żadnej nadziei”. 81. rocznica Powstania w Getcie Warszawskim
Czy siostra tak planowała swoje życie?
No, powiedzmy (śmiech). Jak teraz sobie myślę, to marzyłam o domu, o wspólnocie. Kiedyś, będąc w klubie wysokogórskim, poznałam takiego bardzo znanego chłopaka, który swoją karierę artystyczną stracił poprzez narkotyki i bardzo też bolał nad tym w jakimś sensie. Miałam do czynienia jeszcze na początku mojej pracy jako psycholog w poradni z ludźmi z trudnościami wychowawczymi i też uzależnionymi. To były początki narkomanii w Polsce. Teraz jest wiele ośrodków, wiele terapii. Tak więc jest jakaś linia, która powiedzmy, jak nić ciągnie się przez moje życie.
Siostra mierzy wysoko, to spytam o góry właśnie.
Góry są wysokie i najpiękniejsze.
Jaka jest historia górska?
Miejscem mojego urodzenia jest Zakopane, gdzie bywałam co roku, krótko tam mieszkałam, ale później jakoś tak związałam się z nim bardziej. Moja ciocia, mama mojej siostry tam mieszkała, więc ja tam ciągle przyjeżdżałam. Zapragnąłem pewnego dnia wspinać się, nie tylko chodzić szlakami, bo już obeszłam Orlą Perć i podobne wycieczki, także na Słowacji. Dawniej można było zapisać się i z przewodnikiem wejść na Gerlach. Tak mnie to fascynowało, a później miałam to szczęście, że pani Wanda Rutkiewicz przyjęła mnie do Akademickiego Klubu Alpinistycznego we Wrocławiu. Później byłam w Klubie Sudeckim, bo po studiach wróciłam do Jeleniej Góry. To jest taki przeskok, bo Zakopane to takie moje miejsce w życiu. Wraz z rodziną, z moim tatą, który był wojskowym, przemieszczaliśmy się na ziemie zachodnie, więc ja później też wspinałam się w Karkonoszach. Tam mieliśmy chatkę i byłam członkiem Sudeckiego Klubu Wysokogórskiego.
Całość materiału w poniższym wideo:
