2016-02-13

Jutro Niedziela – I Wielkiego Postu C

Ze złem się nie dyskutuje. Na zło odpowiada się Słowem Bożym i modlitwą

ks. Marcin
Kowalski

zobacz artykuly tego autora >

PUNKT WYJŚCIA

• I NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU • Rok C • KOLEKTA: Będziemy się modlić, abyśmy przez umartwienia wielkopostne postępowali w rozumieniu tajemnicy Chrystusa i dzięki Jego łasce prowadzili święte życie • CZYTANIA: Księga Powtórzonego Prawa 26,4-10; Psalm 91 (90), 1-2. 10-11. 12-13. 14-15; List do Rzymian 10,8-13; Ewangelia wg św. Łukasza 4,1-13.

• CHMURA SŁOWA •

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst I czytania

Czytanie z Księgi Powtórzonego Prawa

(Pwt 26, 4-10)

Mojżesz powiedział do ludu: «Kapłan weźmie koszyk z twoich rąk i położy go przed ołtarzem Pana, Boga twego. A ty wówczas wypowiesz te słowa wobec Pana, Boga swego: „Ojciec mój, tułacz Aramejczyk, zstąpił do Egiptu, przybył tam w niewielkiej liczbie ludzi i tam się rozrósł w naród ogromny, silny i liczny. Egipcjanie źle się z nami obchodzili, gnębili nas i nałożyli na nas ciężkie roboty przymusowe. Wtedy wołaliśmy do Pana, Boga ojców naszych. Pan usłyszał nasze wołanie, wejrzał na naszą nędzę, nasz trud i nasze uciemiężenie. Wyprowadził nas Pan z Egiptu mocną ręką i wyciągniętym ramieniem wśród wielkiej grozy, znaków i cudów. Przyprowadził nas na to miejsce i dał nam ten kraj opływający w mleko i miód. Teraz oto przyniosłem pierwociny płodów ziemi, którą dałeś mi, Panie”. Rozłożysz je przed Panem, Bogiem swoim. Oddasz pokłon Panu, Bogu swemu».

Oto słowo Boże

[01][02]

•

PIERWSZE CZYTANIE

Pamięć • Pwt 26, 4-10

KSIĘGA POWTÓRZONEGO PRAWA • AUTOR: kapłan lub lewita, przedstawiciel szkoły deuteronomistycznej • CZAS POWSTANIA: VII-VI w. przed Chr.
KATEGORIA: przemowa • KTO MÓWI: Mojżesz • ADRESACI: lud Izraela • MIEJSCE: pustynia w Arabie • CZAS AKCJI: XII w. przed Chr.

TESTAMENT MOJŻESZA • Wprawdzie Księga Powtórzonego Prawa należy do Pięcioksięgu, różni się jednak od pozostałych ksiąg. Nie dominuje tu narracja, jak w przypadku Księgi Rodzaju czy Wyjścia. Powtórzone Prawo (gr. deuteronomium) to inaczej kopia Księgi Prawa Mojżesza, którą przyszli królowie Izraela mają sobie sporządzić i którą mają się kierować (Pwt 17,18). Nazwa księgi sugeruje również, że mamy tu do czynienia z przypomnieniem i wyjaśnieniem Prawa danego na Synaju. Hebrajska nazwa księgi – Debarim (dosłownie: Słowa) wskazuje na charakter dzieła: słuchamy tu mów Mojżesza • Księga Powtórzonego Prawa to w istocie mowa pożegnalna i testament wielkiego prawodawcy pozostawiony Izraelowi w przeddzień wejścia do Ziemi Obiecanej.

KODEKS DEUTERONOMISTYCZNY • Dzisiejsze pierwsze czytanie należy do tzw. drugiej mowy Mojżesza oraz stanowiącego jej część Kodeksu Deuteronomistycznego. To rdzeń i serce księgi, które stanowi przepracowanie Kodeksu Przymierza (>> Wj 21-23) w duchu radykalnego wyrzeczenia się służby bożkom oraz przyjęcia Jerozolimy jako jedynego miejsca kultu. Być może tę właśnie część znaleziono w świątyni w czasach czasach Jozjasza i to na niej wielki król oparł swoją reformę religijną (622 przed Chr.).

PIERWSZE PLONY ZIEMI • Rozdział 26 stanowi zamknięcie Kodeksu Deuteronomistycznego (Pwt 12-26) i dotyczy kwestii ofiar składanych przez Izraelitów z pierwszych plonów ziemi. Przy tej okazji wierny wyrecytować ma formułę, którą nazywano małym albo historycznym credo Izraela. Mówi ona o przybyciu synów Jakuba do Egiptu, o ucisku i o wybawieniu przez Boga wśród wielkiej grozy, znaków i cudów. Bóg przyprowadził ich do kraju opływającego w mleko i miód, którego pierwsze plony teraz mu oddają.

JESZCZE O PIERWSZYM CZYTANIU

Oddanie pierwszych plonów ziemi Panu, które później dokonywać się będzie w kalendarzu Izraela w Święto Tygodni, miało na celu wyrażenie wdzięczności Bogu, dawcy wolności i błogosławieństwa w Ziemi Obiecanej. Pierwsze plony wyrażają stojącą za nimi całość i oznaczają, że wszystko, co posiada naród obiecany należy w istocie do Boga. Bardzo ważnym jest towarzyszące im wyznanie wiary, tzw. historyczne credo Izraela, z którego, jak twierdzono wcześniej, rozwinęła się cała teologia Starego Testamentu. Izraelici wspominają przed Bogiem swoje zstąpienie do Egiptu, ucisk jakiego tam doznali, wyzwolenie, które było absolutnym dziełem Boga, a następnie dar Ziemi Obiecanej. Pamięć Wyjścia, którą noszą w swoich sercach, ma ich ustrzec od popadania w kulty obcych Bogów, które pozbawią ich Ziemi Obiecanej. Pamięć wielkich dzieł Boga i wyznanie wiary w Niego, łączą pierwsze czytanie z Ewangelią, gdzie Jezus powołuje się na Księgę Powtórzonego Prawa, aby odeprzeć szatańskie pokusy.

CYTATY

Bóg z nami od pokoleń: Wtedy wołaliśmy do Pana, Boga ojców naszych.
Zdecydowany i Nieprzejednany: Wyprowadził nas Pan z Egiptu mocną ręką
Nie mam niczego czego bym nie otrzymał: Teraz oto przyniosłem pierwociny płodów ziemi, którą dałeś mi, Panie

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst psalmu

Psalm (Ps 91, 1-2. 10-11. 12-13. 14-15)

Refren: Bądź ze mną, Panie, w moim utrapieniu.

Kto się w opiekę oddał Najwyższemu i w cieniu Wszechmocnego mieszka, mówi do Pana: «Ty jesteś moją ucieczką i twierdzą, Boże mój, któremu ufam».

Nie przystąpi do ciebie niedola, a cios nie dosięgnie twojego namiotu. Bo rozkazał swoim aniołom, aby cię strzegli na wszystkich twych drogach.

Będą cię nosili na rękach, abyś stopy nie uraził o kamień. Będziesz stąpał po wężach i żmijach, a lwa i smoka podepczesz.

«Ja go wybawię, bo przylgnął do Mnie, osłonię go, bo poznał moje imię. Będzie Mnie wzywał, a Ja go wysłucham † i będę z nim w utrapieniu, wyzwolę go i sławą obdarzę».

[01][02]

•

PSALM

Psalm kuszenia • Ps 91 (90), 1-2. 10-11. 12-13. 14-15

PSALM 91 • AUTOR: lewita • CZAS POWSTANIA: VI-V w. przed Chr.

PSALM OBRONNY • Psalm 91 to liturgiczna modlitwa składająca się z pouczenia i z błogosławieństwa wypowiadanego nad wiernym w świątyni przez lewitę lub kapłana. Rabini nazywali ją pieśnią obronną przeciw zakusom złego. Formą przypomina wyrocznie Deutero-Izajasza, w których dominuje formuła Nie bój się, jestem z tobą (>> Iz 41:10–14; 43:1, 5; 44:2; 51:7; 54:4). W modlitwie tej tak indywidualny wierzący jak cała wspólnota Izraela zgromadzona na modlitwie otrzymywała zapewnienie o Bożej troskliwej i dającej schronienie obecności wśród swego ludu w czasie ucisku i próby.

URWANY CYTAT Z PSALMU • We fragmencie psalmu, który usłyszymy, psalmista stawia nam przed oczyma wiernego, który całą swą nadzieję składa w Panu. Nie przystąpi do niego niedola i cios nie dosięgnie jego namiotu, ponieważ strzegą go aniołowie Boży. Będą nosić wiernego na rękach, a ten będzie deptał po wężach i żmijach. Psalm kończy się obrazem wybawienia, którego doświadcza ten, kto zaufał Panu. Słów tego psalmu używa szatan, kusząc Jezusa na pustyni: bo swoim aniołom dał rozkaz o tobie, aby cię strzegli na wszystkich twych drogach. Na rękach będą cię nosili, abyś nie uraził swej stopy o kamień (Łk 4,9-11; Ps 91,11-12). Zatrzymuje się jednak przed ww.13-15, które opisują zwycięstwo tego, który ufa Panu. Ostatecznie będzie on stąpał po całej potędze przeciwnika, Bóg zaś wysłucha go i nasyci długim życiem i zbawieniem. Jezus znał ciąg dalszy Psalmu 91.

CYTATY

100-procentowa ochrona przed śmiercią: Kto się w opiekę oddał Najwyższemu
Cień który jest jak światło: i w cieniu Wszechmocnego mieszka
Więcej niż dom: Ty jesteś moją ucieczką i twierdzą, Boże mój, któremu ufam

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst II czytania

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian

(Rz 10, 8-13)

Bracia: Cóż mówi Pismo? «Słowo to jest blisko ciebie, na twoich ustach i w sercu twoim». A jest to słowo wiary, którą głosimy. Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do sprawiedliwości, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia. Wszak mówi Pismo: «Żaden, kto wierzy w Niego, nie będzie zawstydzony». Nie ma już różnicy między Żydem a Grekiem. Jeden jest bowiem Pan wszystkich. On to rozdziela swe bogactwa wszystkim, którzy Go wzywają. Albowiem «każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony».

Oto Słowo Boże

[01][02]

•

DRUGIE CZYTANIE

Obmycie w Duchu • Rz 10, 8-13

KSIĘGA: List do Rzymian · NADAWCA: św. Paweł · SKĄD: Korynt · DATA: 57-58 r. · ADRESACI: wspólnota chrześcijańska w Rzymie

LIST DO STOLICY • List do Rzymian bardzo często powraca w niedzielnej Liturgii Słowa. Nic dziwnego: to jedno z najdojrzalszych pism Pawła. Pierwszym, pragmatycznym celem listu było zapewnienie sobie wsparcia ze strony wspólnoty w planowanej przez Pawła podróży misyjnej do Hiszpanii (>> Rz 15,23-24). Jednak zakres treści poruszonych w liście jest szerszy: Paweł głosi Rzymianom ewangelię. Pisze do wspólnoty znajdującej się w stolicy imperium, w sercu antycznego świata. Rzym ma być kołem zamachowym dla głoszonej przez Pawła ewangelii o usprawiedliwieniu z wiary w Chrystusa i o tym, że Chrystus jest drogą zbawienia i dla Żydów, i dla pogan.

WIERNOŚĆ BOGA • Rozdział 10 Listu do Rzymian to część większej jednostki Rz 9-11, której tematem przewodnim jest wierność i niezawodność Bożego Słowa. Paweł wraca tu raz jeszcze do tematu Izraela, aby ukazać, że Bóg usprawiedliwiający przez wiarę w Chrystusa nie zdradził swojego ludu i nie zmienił gwałtownie praw rządzących historią zbawienia. Boża sprawiedliwość od początku działała wybierając sobie niewielką wierną Resztę, przez którą realizowała się historia zbawienia (Rz 9). Izrael otrzymał szansę zbawienia, usłyszawszy Ewangelię (Rz 10). Ich los pozostaje wciąż otwartym w oczekiwaniu na Objawienie się Chrystusa na końcu czasów (Rz 11). Wówczas reszta Izraela dołączy do Kościoła. W ten sposób Bóg okaże się wiernym obietnicom złożonym swojemu ludowi.

DROGA ZBAWIENIA • W słowach z listu do Rzymian, które czytamy w drugim czytaniu, pada zapewnienie, że wiara w Chrystusa Pana, Zmartwychwstałego, w sposób pewny prowadzi do zbawienia.

JESZCZE O DRUGIM CZYTANIU

W rozdziale 10 Listu do Rzymian Paweł stwierdza wyraźnie, że do zbawienia potrzebna jest nie tylko wiara w Jahwe, Boga Przymierza, ale wiara w Chrystusa Zmartwychwstałego. On jest jedyną drogą zbawienia dla każdego człowieka. Tak jak dla Chrystusa wiara w Ojca była tarczą przeciwko pokusom Szatana, tak dla nas wiara w Syna jest potężną bronią przeciw nieprzyjacielowi i prowadzi nas pewnie do Królestwa. Zauważmy, że Paweł rozróżnia wiarę przyjętą sercem – ta prowadzi do usprawiedliwienia, czyli daje nam nowy status dzieci Bożych, odkupionych krwią Chrystusa, wprowadzonych w jedyną relację z Ojcem. To jednak zaledwie początek, ziarno, które musi się w nas rozwinąć. Dojrzały owoc zbawienia wiara wydaje kiedy jest wyznawana publicznie, kiedy staje się naszym credo, według którego żyjemy i które głosimy. Taka wiara, jak stwierdza Paweł, na pewno pozwoli wejść do Królestwa Życia, czyli osiągnąć zbawienie.

CYTATY

Poza podziałami: Nie ma już różnicy między Żydem a Grekiem
Bracia w Chrystusie: Jeden jest bowiem Pan wszystkich.
Wyciągnij rękę: On to rozdziela swe bogactwa wszystkim, którzy Go wzywają.

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst Ewangelii

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

(Łk 4, 1-13)

Pełen Ducha Świętego, powrócił Jezus znad Jordanu, a wiedziony był przez Ducha na pustyni czterdzieści dni, i był kuszony przez diabła. Nic przez owe dni nie jadł, a po ich upływie poczuł głód. Rzekł Mu wtedy diabeł: «Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz temu kamieniowi, żeby stał się chlebem. Odpowiedział mu Jezus: Napisane jest: „Nie samym chlebem żyje człowiek”.

Wówczas powiódł Go diabeł w górę, pokazał Mu w jednej chwili wszystkie królestwa świata i rzekł do Niego: Tobie dam potęgę i wspaniałość tego wszystkiego, bo mnie są poddane i mogę je dać, komu zechcę. Jeśli więc upadniesz i oddasz mi pokłon, wszystko będzie Twoje.

Lecz Jezus mu odrzekł: Napisane jest: „Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz”.

Zawiódł Go też do Jerozolimy, postawił na szczycie narożnika świątyni i rzekł do Niego: Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się stąd w dół. Jest bowiem napisane: „Aniołom swoim da rozkaz co do ciebie, żeby cię strzegli, i na rękach nosić cię będą, byś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień”.

Lecz Jezus mu odparł: Powiedziano: „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego”.

Gdy diabeł dopełnił całego kuszenia, odstąpił od Niego do czasu.

Oto słowo Pańskie

[01][02]

•

EWANGELIA

Kuszenie • Łk 4,1-13

EWANGELISTA: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: 70-80 r.
KATEGORIA: dialog • MIEJSCE: Pustynia Judzka • CZAS: ok. 30 r. • KTO MÓWI: Jezus, szatan • ADRESACI: wszyscy

EWANGELIA GŁOSZĄCYCH • Wedle najstarszych tradycji, mających potwierdzenie w Dziejach Apostolskich, św. Łukasz był towarzyszem św. Pawła i spisał głoszoną przez niego Dobrą Nowinę. Pochodził z Antiochii Syryjskiej, z wykształcenia był lekarzem (>> Dz 4,14) • Jego dzieło dzieli się na dwie księgi: • pierwsza to Ewangelia • druga − jej kontynuacja − to Dzieje Apostolskie • W Ewangelii można wyróżnić kilka części: • ewangelię dzieciństwa (1,5-2,52) • ewangelię cudów i przypowieści w Galilei (4,14-9,50) • wypełnioną nauczaniem podróż do Jerozolimy (9,51-19,28) • nauczanie o charakterze eschatologicznym w Jerozolimie (19,29-21,38) • ewangelię Męki i Zmartwychwstania zakończoną wezwaniem do głoszenia (22,1-24,53). Ewangelia przeznaczona jest do formacji głosicieli Słowa.

POCZĄTEK i PROGRAM • Tuż po chrzcie w Jordanie, zanim Jezus rozpocznie swoją publiczną działalność, przed pierwszymi uzdrowieniami, przed powołaniem uczniów, zanim do Jezusa zaczną ciągnąć tłumy, zostaje On poddany próbie kuszenia na pustyni. To początek i program całej drogi Jezusa. Nie przyszedł On zbawić świata swoją wszechmocą, cudami. Zrobi to jak prawdziwy Bóg i Człowiek, Syn, posłuszny Ojcu i ufający jego Słowu.

NA PUSTYNI • W scenie kuszenia Szatan poddaje Jezusa trzem próbom. Pierwsza to próba kamieni, które mają stać się chlebem. Jezus chociaż głodny, odmawia dokonania cudu, cytując słowa: Nie samym chlebem żyje człowiek (Pwt 8,3). Dalej następuje próba bogactw – Szatan chce je oddać Jezusowi, jeśli tylko Ten odda mu pokłon. Jezus znów odpowiada Słowem Bożym: Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz” (Pwt 6,13). Trzecia i ostatnia próba to wezwanie do tego, aby Jezus rzucił się w dół z narożnika świątyni. Zły cytuje Ps 91,11-12 – przecież aniołowie Boży zatroszczą się o Niego. Jezus znów ucieka się do Pisma odpowiadając: Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego (Pwt 6,16). Nie złamawszy Jezusa, Szatan odstępuje do czasu.

JESZCZE O EWANGELII

Scena kuszenia na pustyni to autentyczna historia, którą apostołowie musieli usłyszeć od samego Mistrza. Wyznacza ona program jego drogi, ukazuje go jako zaczątek Nowego Wiernego Izraela (symbol 40 dni na pustyni) oraz Nowego Adama, który swoim posłuszeństwem naprawia nieposłuszeństwo naszego praojca. W scenie tej ukrywa się równocześnie program na Wielki Post, podręcznik walki duchowej, w której możemy i mamy naśladować naszego Mistrza:

Mały podręcznik kuszenia:

• Dyskretna obecność Złego. Jezus zostaje wyprowadzony na pustynię na 40 dni gdzie jest kuszony przez diabła. Jakkolwiek przetłumaczymy to zdanie jedno jest pewne. Diabeł nie pojawia się dopiero pod koniec pobytu Pana na pustyni, towarzyszy mu tam przez wszystkie dni. Czeka na swój moment, czeka na sposobny czas.

• Uderzenie w chwili słabości. Czas na atak przychodzi, kiedy Jezus, po upływie wielu dni zaczyna odczuwać głód. Sytuacja braku, niedostatku, zmęczenia jest najlepszą chwilą, żeby zaatakować.

• Strategia małych kroków. Atak nigdy nie jest frontalny, nie obnaża całego arsenału Złego. Tak jak w Księdze Rodzaju, chce uśpić naszą czujność, a jeśli to możliwe, przedstawić się jako nasz przyjaciel. „Czy to prawda, że Bóg nie pozwolił was jeść owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?”, pyta Ewę. Pytanie jest absurdalne, ma po prostu wciągnąć w dialog. Podobnie jest z pierwszą, z pozoru niegroźną pokusą zamiany kamieni w chleb. Diabeł prezentuje się jako przyjaciel. Rozumie problemy człowieka. Teraz pozostaje już tylko zaproszenie do grzechu.

• Wielkie oszustwo. To, co uderza we wszystkich pokusach, którym diabeł poddaje Jezusa, to pozór dobra. Zaspokoisz swój głód, będziesz bogaty, nic ci się nie stanie. Nie posiada fizycznie królestw, które obiecuje (eksousia i doksa – należą do Boga). Chleb, wołaj o niego do Boga. Rzuć się z narożnika świątyni, niech cię Bóg ratuje. Diabeł jest mistrzem iluzji. Żąda wszystkiego, nie dając nic w zamian.

• Uderzenie w Boga. Wreszcie, co kryje się za pokusami, którymi diabeł bombarduje Jezusa? Kamienie, które stają się chlebem, obiecane bogactwa czy skok z narożnika świątyni ukrywają w sobie pokusę znacznie poważniejszą, która uderza w samo serce Boga, w naszą relację z nim. Pokusy, którym diabeł poddaje Jezusa uderzają przede wszystkim w Ojca. Dlaczego pozwala ci cierpieć głód i niedostatek, niech te kamenie staną się chlebem. To pokusa Boga, spłaszczonego do naszych fizycznych potrzeb, maszyna do spełniania życzeń funkcjonująca tylko w wymiarze doczesnym. Jeśli chcesz być bogaty, oddaj mi pokłon. To pokusa bożków sukcesu, pieniędzy, kariery, które zastępują miejsce naszego Pana. Wreszcie trzecia pokusa: Jeśli Bóg cię kocha, nie pozwoli, by stało ci się coś złego. Wystawianie Go na próbę i znów sprowadzanie do roli tego, który tylko zapewnia mi bezpieczeństwo, boski ochroniarz stojący na straży mojego ludzkiego świata.

• Uderzenie w człowieka. Te pokusy uderzają także w naszą tożsamość: Jeśli jesteś synem Bożym, jeśli jesteś jego dzieckiem niech cię nakarmi, niech da ci bogactwo, spokojne, bezpieczne życie. A jeśli Bóg się nie wywiąże? Cóż, czy to nie znak, że nie jesteś jego synem? Co by się stało, gdyby Jezus uległ pokusom szatana? Mielibyśmy gradację tragedii: byłby najedzony, kiedy miał karmić się Słowem Bożym. Miałby wyrzuty sumienia, bo pokłonił się Złemu. Skoczyłby i zapewne skręciłby sobie kark. Od lekkiego poczucia zadowolenia, przez kaca moralnego do śmierci ducha, poczucia misji, mojej naszej z Bogiem – oto destrukcyjne działanie pokusy.

CYTATY

Przychodzi słabość: Nic przez owe dni nie jadł, a po ich upływie poczuł głód.
Zalęga się szatan: Rzekł Mu wtedy diabeł: «Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz temu kamieniowi, żeby stał się chlebem».
Jezus ripostuje krótko i celnie: «Napisane jest: „Nie samym chlebem żyje człowiek”».

TWEETY

tweety o #jutroniedziela

tweety o #kazanie

STO SŁÓW

Mały podręcznik walki duchowej:

Jak Jezus odpowiada na kuszenie diabła?

• Po pierwsze nie daje się wciągnąć w dialog. Jego odpowiedzi są krótkie, kategoryczne, nie mają nic z pogawędki, którą w raju ucięli sobie ze Złym pierwsi rodzice.

• Po drugie, Jezus jako człowiek wie, że jego siły są ograniczone. Odpierając ataki Złego nie opiera się na własnej elokwencji ani perswazji.

• Po trzecie, ucieka się do Słowa Bożego. Nie samym chlebem żyje człowiek (>> Pwt 8,3), Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz (>> Pwt 6,13), Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego (>> Pwt 6,16). Słowa Pisma Świętego oraz modlitwa to najlepsza odpowiedź na kuszenie.

1/5

Kuszenie Chrystusa, XII w. mozika z bazyliki św. Marka w Wenecji, Włochy

2/5

Kuszenie Chrystusa, Bracia Limbourg, miniatura z Bardzo bogatych godzinek księcia de Berry, XV w., Muzeum Kondeuszy, Chantilly, Francja

3/5

Kuszenie Chrystusa, Juan de Flandes, 1500-1504 r., Narodowa Galeria Sztuki w Waszyngtonie, USA

4/5

Kuszenie Chrystusa, Simon Bening, XVI w.

5/5

Noe i tęcza, Joseph Anton Koch, XVIII/XIX w.

poprzednie

następne

ks. Marcin Kowalski

Doktor nauk biblijnych, wykładowca KUL oraz WSD w Kielcach. Sekretarz czasopism biblijnych The Biblical Annals oraz Verbum Vitae. Uczestnik programów radiowych i telewizyjnych popularyzujących Biblię: W Namiocie Słowa, Szukając Słowa Bożego, Telewizyjny Uniwersytet Biblijny (Radio Maryja i Telewizja Trwam). Moderator Dzieła Biblijnego Diecezji Kieleckiej.

Zobacz inne artykuły tego autora >

ks. Marcin
Kowalski

zobacz artykuly tego autora >

2016-02-5

Jutro Niedziela – V zwykła C

Czy jesteś już gotów by wobec aniołów powiedzieć: Oto ja, poślij mnie!?

ks. Marcin
Kowalski

zobacz artykuly tego autora >

PUNKT WYJŚCIA

• V NIEDZIELA OKRESU ZWYKŁEGO • Rok C • KOLEKTA: Będziemy się modlić, Bóg strzegł nas z ojcowską troską i otaczał nas zawsze swoją opieką • CZYTANIA: Księga Izajasza 6, 1-2a. 3-8; Psalm 138 (137), 1b-2a. 2b-3. 4-5. 7e-8; 1 List do Koryntian 15, 1-11; Ewangelia wg św. Łukasza 5,1-11.

• CHMURA SŁOWA •

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst I czytania

Czytanie z Księgi Izajasza

Iz 6, 1-2a. 3-8

W roku śmierci króla Ozjasza ujrzałem Pana zasiadającego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię. Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł. I wołał jeden do drugiego: «Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały». Od głosu tego, który wołał, zadrgały futryny drzwi, a świątynia napełniła się dymem. I powiedziałem: «Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach, a oczy moje oglądały Króla, Pana Zastępów!» Wówczas przyleciał do mnie jeden z serafinów, trzymając w ręce węgiel, który szczypcami wziął z ołtarza. Dotknął nim ust moich i rzekł: «Oto dotknęło to twoich warg, twoja wina jest zmazana, zgładzony twój grzech». I usłyszałem głos Pana mówiącego: «Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł?» Odpowiedziałem: «Oto ja, poślij mnie!»

Oto słowo Boże.

[01][02]

•

PIERWSZE CZYTANIE

Majestat • Iz 6, 1-2a. 3-8

KSIĘGA: Izajasza • AUTOR: Izajasz • CZAS POWSTANIA: II poł. VIII w. przed Chr. • KTO MÓWI: Bóg i Izajasz • ADRESACI: Izajasz • KATEGORIA: mowa prorocka

TRZY KSIĘGI, TRZY EPOKI • Księga Izajasza to jedna z najdłuższych ksiąg Starego Testamentu, składa się z 66 rozdziałów. Dzieli się ją na trzy części, którym przypisuje się różnych autorów i odmienny czas powstania. Adresatami każdej z części są Izraelici w zmieniających się okolicznościach historii zbawienia • Pierwsza część (Iz 1-39) dotyczy Izraela przed wygnaniem za czasów panowania bezbożnego króla Achaza (735-715 r. przed Chr.) oraz jego syna, wiernego reformatora Ezechiasza (715-698 r. przed Chr.). Jej autorem jest tzw. Pierwszy Izajasz (Proto-Izajasz), działający w latach 740-701 r. przed Chr. Podkreśla on Świętość Boga działającego w historii • Część druga (Iz 40-55) skierowana jest do Izraelitów na wygnaniu. Jej autorem jest Drugi Izajasz (Deutero-Izajasz), prawdopodobnie uczeń wielkiego Izajasza. Głosi on radykalny monoteizm oraz przedstawia zbawienie przychodzące przez cierpienia tajemniczego Sługi Jahwe • Trzecia część (Iz 56-66) powstała już po powrocie z wygnania. Odpowiada za nią wciąż tzw. “szkoła Izajasza”. Autor, nazwany umownie Trzecim Izajaszem (Trito-Izajaszem), podkreśla świętość Boga i Jerozolimy oraz rysuje wizję czasów ostatecznych, w których zbawienie ma objąć wszystkie narody.

KSIĘGA EMMANUELA • Rozdział szósty Księgi Izajasza, który słyszymy w dzisiejszej liturgii rozpoczyna tzw. Księgę Emmanuela (Iz 6,1 – 12,6). Obejmuje ona wyrocznie z pierwszych lat misji prorockiej Izajasza i zapowiada Mesjasza, Emmanuela, księcia pokoju, którego Bóg zapowiada swojemu ludowi w niespokojnych latach wojen z sąsiadami.

POWOŁANIE IZAJASZA • Izajasz otrzymuje wizję Boga zasiadającego na swym tronie w świątyni jerozolimskiej. Wokół niego stoją serafiny, których głosy napełniają świątynię drżeniem i dymem. Izajasz jest przerażony. Jest grzesznikiem i boi się, że oglądanie Boga twarzą w twarz sprowadzi na niego śmierć. W odpowiedzi jeden z aniołów dotyka jego ust węglem wziętym z ołtarza i w ten sposób oczyszcza go z grzechu. Na padające następnie pytanie: Kogo mam posłać? Izajasz odpowiada: Oto ja, poślij mnie.

JESZCZE O PIERWSZYM CZYTANIU

Poprzedniej niedzieli słyszeliśmy opis powołania Jeremiasza, w którym Bóg nazywa proroka swoim synem, zapewnia o swojej miłości i przygotowuje na czekającą go walkę. W powołaniu Izajasza do człowieka przychodzi Bóg, którego majestat przeraża, ale równocześnie jest to Bóg bliski, szanujący naszą wolność:

• Czas. Dla zrozumienia wagi wizji, którą otrzymuje Izajasz warto sięgnąć do ówczesnych wydarzeń historycznych. Skrzydlaty smok – Asyria, rośnie w potęgę. Kolejne ludy albo giną albo stają się jej wasalami. Wśród nich są Menachem z Samarii (>> 2 Krl 15,19) oraz Azariasz. W roku 740 pada Arpad a Asyryjczycy detronizują obcych bogów, przewracając ich posągi. Kiedy wszyscy bogowie padają na twarz przed Mardukiem, Jahwe rzuca mu wyzwanie – objawia się w świątyni jako Pan historii.
• Bóg bliski. Choć wizja Izajasza opisuje Boga diametralnie różnego od ludzkiego świata, to jednak Bóg ten objawia się w świątyni jerozolimskiej. Być może objawienie ma miejsce w bliskości Świętego Świętych, nad Arką Przymierza, która jest podnóżkiem stóp Bożych. Równocześnie tren Bożej szaty dotyka ziemi, co sugeruje, że z Bogiem tym można wejść w bliski kontakt.
• Oczyszczenie. Kontakt ten uniemożliwia grzech, który wyznaje Izajasz. Prorok czuje się częścią grzesznego narodu, nie jest lepszy od swoich rodaków. Bóg musi symbolicznie oczyścić jego usta i usunąć jego grzech, uzdalniając go w ten sposób do pełnienia misji prorockiej (podobny gest w >> Jr 1,9; >> Ez 2,8; >> Dn 10,16).

• Wolność. Bóg nie zmusza proroka swoim przerażającym majestatem, aby mu służył. W przeciwieństwie do proroków pogańskich, Bóg nie opanowuje swojego wysłannika, który będzie głosił w ekstazie, pozbawiony woli i czucia. Jahwe pyta: kogo mam posłać i czeka na odpowiedź. Dopiero kiedy Izajasz w wolny sposób odpowiada: poślij mnie, zaczyna działać.

CZY WIESZ ŻE…

Serafini otaczający tron Boży przypominają skrzydlate postacie bóstw opiekuńczych, które znajdujemy na panelach asyryjskich pałaców. Kim są? O czym mówi ich obecność w scenie powołania Izajasza?

• Płonący. Dookoła tronu Bożego stoją serafini – serafim od saraf – palić, żarzyć się. Aniołowie otaczający Boga mają naturę podobną do Bożej. W płonieniach ognia Jahwe objawił się Mojżeszowi w krzewie gorejącym (>> Wj 3). Zetknięcie z nimi, podobnie jak bezrefleksyjne zbliżanie się do Boga, grozi śmiercią. Hebr. serafim pojawia się w Biblii także na określenie niosących śmierć wężów pustynnych (>> Lb 21,6.8; >> Pwt 8,15; 2 >> Krl 18,4). U Izajasza opisuje serafim to skrzydlate istoty odgradzające Boga od materialnego świata, stanowiące jego przybocznych (Iz 14,29; 30,6).

• Trzy pary skrzydeł. Każda z par skrzydeł serafim opisuje prawdę o spotkaniu stworzenia ze Stwórcą. Skrzydła zakrywające nogi – nikt nie może uciec od Boga ani o własnych siłach do Niego dotrzeć; skrzydła zakrywające twarze – nikt nie może spoglądać na majestat Boga (misterium tremendum); trzecia para skrzydeł służy do wzbijania się w górę – majestat Boży przekracza materialny świat i zaprasza do odrywania się od niego.

CYTATY

Mocne wejście Pana Boga: ujrzałem Pana zasiadającego na wysokim i wyniosłym tronie

Jest misja do wykonania: Kogo mam posłać?

Izajasz zgłasza się na ochotnika: «Oto ja, poślij mnie!»

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst psalmu

Ps 138 (137), 1b-2a. 2b-3. 4-5. 7e-8 (R.: por. 1c)

Refren: Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu.

Będę Cię sławił, Panie, z całego serca, bo usłyszałeś słowa ust moich. Będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów, pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.

I będę sławił Twe imię za łaskę i wierność Twoją, bo ponad wszystko wywyższyłeś Twe imię i obietnicę. Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem, pomnożyłeś moc mojej duszy.

Wszyscy królowie ziemi będą dziękować Tobie, Panie, gdy usłyszą słowa ust Twoich. I będą opiewać drogi Pana: «Zaprawdę, chwała Pana jest wielka!»

Wybawia mnie Twoja prawica. Pan za mnie wszystkiego dokona. Panie, Twa łaska trwa na wieki, nie porzucaj dzieła rąk swoich.

[01][02]

•

PSALM

Wobec aniołów • Ps 138 (137), 1b-2a. 2b-3. 4-5. 7e-8

PSALM 138 • AUTOR: lewita • CZAS POWSTANIA: VI-V w. przed Chr.

PSALM DZIĘKCZYNIENIA • Psalm 138 to indywidualna modlitwa dziękczynienia (todah). Wierzący Izraelita recytował ją w świątyni, dziękując Bogu za opiekę lub cudowne ocalenie. Modlitwa stanowiła prawdopodobnie wypełnienie ślubu, jaki składał prosząc o Bożą pomoc. Doświadczywszy jej miał powrócić do świątyni z ofiarami dziękczynnymi, publicznie chwaląc Pana. Niektórzy, ze względu na wzmiankę o królach i przypisanie jego autorstwa Dawidowi, interpretowali psalm jako królewską modlitwę dziękczynienia sięgającą czasu monarchii Izraela. Inni, co bardziej prawdopodobne, widzą w nim modlitwę całej wspólnoty dziękującej za powrót z niewoli babilońskiej i odzyskany dar wolności.

WOBEC ANIOŁÓW I KRÓLÓW • We fragmencie psalmu, który usłyszymy, psalmista obiecuje oddać chwałę Panu w Jego świętym przybytku. Chce go sławić za Jego dobroć i wierność. Usłyszawszy to wszyscy królowie ziemi będą sławić Pana. Obrazy te łączą się z pierwszym czytaniem, gdzie Bóg objawia się Izajaszowi otoczony dworem aniołów w świątyni jerozolimskiej. Wierzący Izraelita chce jak Izajasz być świadkiem Bożych dzieł wobec królów i narodów, wobec otaczającego go pogańskiego świata.

CYTATY

Dzielić radość z aniołami: Będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów,
Wspaniałe uczucie: Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem,
Bez limitów czasowych: Panie, Twa łaska trwa na wieki,

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst II czytania

Czytanie z I Listu św. Pawła do Koryntian

(1 Kor 12, 31 – 13, 13)

Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którą przyjęliście i w której też trwacie. Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie tak, jak wam głosiłem. Bo inaczej na próżno byście uwierzyli. Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem; i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli. Potem ukazał się Jakubowi, później wszystkim apostołom. W końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi. Jestem bowiem najmniejszy ze wszystkich apostołów i niegodzien zwać się apostołem, bo prześladowałem Kościół Boży. Lecz za łaską Boga jestem tym, czym jestem, a dana mi łaska Jego nie okazała się daremna; przeciwnie, pracowałem więcej od nich wszystkich, nie ja, co prawda, lecz łaska Boża ze mną. Tak więc czy to ja, czy inni, tak nauczamy i tak uwierzyliście.

Oto Słowo Boże

[01][02]

•

DRUGIE CZYTANIE

Poroniony płód • 1 Kor 15, 1-11

LIST DO KORYNTIAN • NADAWCA: św. Paweł • SKĄD: Efez • DATA: ok. 54 r. • ADRESACI: Koryntianie

NA RATUNEK KORYNTIANOM • Podczas pobytu w Koryncie Pawłowi udało się założyć wspólnotę chrześcijan. Młoda wspólnota, funkcjonująca w dużym mieście pogańskim, entuzjastycznie przyjęła Ewangelię, miała jednak poważne problemy z wdrożeniem jej w życie: • spory i podziały wynikające z różnic majątkowych i społecznych • konkurujący ze sobą liderzy (1 Kor 1-4; 6) • rozwiązłość seksualna i libertynizm (1 Kor 5) • sens małżeństwa i celibatu (1 Kor 7) • udział w ucztach pogańskich i ofiarach składanych bożkom, zaniedbywanie miłości braterskiej i Eucharystii (1 Kor 8-11) • poszukiwanie spektakularnych duchowych darów, a zaniedbywanie miłości (1 Kor 12-14) • odrzucenie prawdy o Zmartwychwstaniu • List św. Pawła, to odpowiedź na pismo otrzymane od Koryntian. Apostoł rozpoczyna nauką na temat Ewangelii Krzyża (1 Kor 1-4) i kończy wizją Zmartwychwstania (1 Kor 15).

PROBLEM ZMARTWYCHWSTANIA • Rozdział 15 stanowi odrębną, ostatnią już część 1 Listu do Koryntian, w której Paweł porusza problematyczny w Koryncie temat zmartywchwstania. Apostoł przedstawia najpierw zmartwychwstanie Chrystusa jako zapowiedź losu wszystkich wierzących (1 Kor 15,12-34), po czym opisuje nowe ciała zmartwychwstania (1 Kor 15,35-58). Rozdział 15 mówiący o Zmartwychwstaniu stanowi uzupełnienie dla nauki o Krzyżu, która otwiera list (1 Kor 1-4). Krzyż u Pawła zyskuje swój sens tylko w świetle tejemnicy Zmartwychwstania.

EWANGELIA ZMARTWYCHWSTANIA I JEJ ŚWIADKOWIE • W dzisiejszym drugim czytaniu Paweł przypomina Koryntianom Ewangelię, którą im głosił. Jej sercem jest prawda o śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa potwierdzona przez świadectwo Dwunastu, 500 braci, oraz powołanie Pawła. Apostoł nazywa siebie poronionym płodem, który dzięki łase Bożej stał się sługą Boga i głosicielem jego Ewangelii.

JESZCZE O DRUGIM CZYTANIU

Motyw powołanego łączy drugie czytanie z historią Izajasza oraz dzisiejszą Ewangelią. Paweł zaświadcza, że on sam jest żywym dowodem na realność Zmartwychwstałego. Przecież to spotkanie z Nim na drodze do Damaszku zmieniło całe jego życie. Apostoł nazywa się poronionym płodem, który będąc martwym jako faryzeusz został wskrzeszony do nowego życia w Chrystusie. Martwy płód według ówczesnych przekonań medycznych pożerał ciało matki, tak jak Paweł niszczył Ciało Chrystusa, którym jest Kościół, prześladując wierzących. Łaska i powołanie całkowicie odmieniły bieg drogi Pawła, zwróciły go ku Zmartwychwstałemu, pozwoliły pojednać się z przeszłością i stać się gorliwym ewangelizatorem pogańskiego świata.

CZY WIESZ ŻE…
Chrześcijanie w Koryncie mieli poważny problem ze zrozumieniem głoszonej przez Pawła prawdy o Zmartwychwstaniu. Być może powstał on w wyniku gorzkiej konstatacji związanej z umieraniem wierzących: Chrystus mógł powstać z martwych jako jedyny, nie ma Zmartwychwstania wiernych, śmierć wciąż zbiera swoje żniwo w ludzkim świecie i podlegają jej wszyscy. Inna hipoteza mówi, że Koryntianie uwierzyli, że żyją już Nowym Życiem w Chrystusie, nie potrzeba im cielesnego Zmartwychwstania. Problem sprawiało im także zrozumienie, w jakim ciele zmartwychwstaną umarli. Paweł cierpliwie odpowiada na ich wątpliwości ukazując Jezusa jako pierwszy owoc zmartwychwstania, tego który pociągnie wszystkich. Mówi także o nowym ciele zmartwychwstałym, które nie będzie przypominać starego i na pewno nie będzie to ciało, w jakim złożono nas do grobu.

CYTATY

Paweł stawia się na końcu: Jestem bowiem najmniejszy ze wszystkich apostołów
Czuje ciężar win: prześladowałem Kościół Boży.
I zna ogrom przebaczenia: Lecz za łaską Boga jestem tym, czym jestem

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst Ewangelii

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Łk 5, 1-11

Pewnego razu – gdy tłum cisnął się do Jezusa, aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret – zobaczył dwie łodzie stojące przy brzegu; rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci. Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy. Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!» A Szymon odpowiedział: «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i nic nie ułowiliśmy. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci». Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na współtowarzyszy w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci podpłynęli; i napełnili obie łodzie, tak że się prawie zanurzały. Widząc to, Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym». I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali; jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona. A Jezus rzekł do Szymona: «Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił». I wciągnąwszy łodzie na ląd, zostawili wszystko i poszli za Nim.

Oto słowo Pańskie.

[01][02]

•

EWANGELIA

Rybacy ludzi • Łk 5, 1-11

EWANGELISTA: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: 70-80 r.

KATEGORIA: mowa • MIEJSCE: brzegi Jordanu • CZAS: 27–28 r. • KTO MÓWI: Jan Chrzciciel • ADRESACI: wszyscy

EWANGELIA GŁOSZĄCYCH • Wedle najstarszych tradycji, mających potwierdzenie w Dziejach Apostolskich, św. Łukasz był towarzyszem św. Pawła i spisał głoszoną przez niego Dobrą Nowinę. Pochodził z Antiochii Syryjskiej, z wykształcenia był lekarzem (>> Dz 4,14) • Jego dzieło dzieli się na dwie księgi: • pierwsza to Ewangelia • druga − jej kontynuacja − to Dzieje Apostolskie • W Ewangelii można wyróżnić kilka części: • ewangelię dzieciństwa (1,5-2,52) • ewangelię cudów i przypowieści w Galilei (4,14-9,50) • wypełnioną nauczaniem podróż do Jerozolimy (9,51-19,28) • nauczanie o charakterze eschatologicznym w Jerozolimie (19,29-21,38) • ewangelię Męki i Zmartwychwstania zakończoną wezwaniem do głoszenia (22,1-24,53). Ewangelia przeznaczona jest do formacji głosicieli Słowa.

SŁOWO W HISTORII • Po swoim wystąpieniu w Nazarecie i pierwszych uzdrowieniach opisanych w rozdziale 4 Ewangelii Łukasza, Jezus powołuje wreszcie pierwszych uczniów. Będą nimi Piotr, Jakub i Jan (5,4-11) oraz Lewi (5,27-32). Misja Jezusa nabiera rozpędu. Pośród uzdrowień i pierwszych powołań dochodzi także do pierwszych zatargów z faryzeuszami, których uwagę przyciąga kontrowersyjny nauczyciel z Nazaretu (5,17-26).

NAD JEZIOREM • Nauczając nad jeziorem Genezaret Jezus korzysta z łodzi Piotra. Po skończonej nauce, nakazuje mu wypłynąć na głębię, gdzie Piotr jest świadkiem cudownego połowu. Zdumiony wyznaje swoją grzeszność i prosi Jezusa, aby od Niego odszedł. Pan zapowiada mu nową misję – ma stać się rybakiem ludzi. Piotr, Jakub i Jan zostawiając wszystko ruszają za Jezusem.

JESZCZE O EWANGELII

W Ewangelii pojawia się także motyw powołania mający swoje paralele ale też ukazujący zdecydowaną nowość w stosunku do historii Izajasza:

• Grzech. Piotra podobnie jak proroka Izajasz dręczy wizja jego grzesznego życia. Upada przed Jezusem wyznając swą grzeszność, która dyskwalifikuje go jako apostoła. Jezus swoim Słowem gasi lęk Piotra, Jego bliskość gładzi grzechy.

• Wolność. Izajasz w wolny sposób odpowiada na pytanie Boże: kogo mam posłać. Piotr trzy razy okazuje swoją otwartość na Słowo Jezusa i wolność w pójściu za nim. Po raz pierwszy wtedy, kiedy Pan prosi go o to, aby mógł skorzystać z jego łodzi podczas nauczania. Po raz drugi wówczas, kiedy wbrew zdrowemu rozsądkowi wypływa w środku dnia na połów (łowiło się nocą). Po raz trzeci, kiedy pozostawia wszystko i razem ze swoimi krewnymi rusza za Jezusem.

• Rybacy ludzi. Co zrozumieli pierwsi apostołowie, którym Jezus zapowiedział, że mają się stać rybakami ludzi? Woda to w kulturze żydowskiej dwuznaczny symbol. Z jednej strony służy oczyszczeniu i daje życie. Z drugiej strony oznacza śmierć i zniszczenie (potop, Morze Czerwone). Łowić ludzi znaczy przenosić ich ze środowiska śmierci i grzechu do nowego życia, które przynosi Jezus. Obraz połowu ma także w nauczaniu Jezusa znaczenie związane z końcem świata i sądem. Apostołowie swoim życiem i głoszeniem Ewangelii obwieszczają, że historia ludzkości weszła już w swą decydującą fazę. Zbliża się sąd Boży. Są sługami nadchodzącego Królestwa Boga, którego blask opromienia już horyzont.

CYTATY

Bóg prosi człowieka: Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu.
Daje niedorzeczny rozkaz: Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!
Ale zawsze wie, co robi: zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać.

TWEETY

tweety o #jutroniedziela

tweety o #kazanie

STO SŁÓW

Pokusa niemocy. Taka właśnie dopadła w dzisiejszych czytaniach i proroka Izajasza: Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i Pawła: Jestem bowiem najmniejszy ze wszystkich apostołów i niegodzien zwać się apostołem, bo prześladowałem Kościół Boży i Szymona Piotra: Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym. Bóg przywraca im wiarę w to co niemożliwe. Nie naciska, nie przymusza, po prostu jest i pyta. Dając całkowitą wolność, czeka na odpowiedź. Każdy jest grzeszny i każdy odczuwa swoje ograniczenia. Dlatego tak bardzo potrzebne jest oczyszczenie.

Bliskość Boga gasi lęk Piotra i gładzi jego grzechy. Bliskość aniołów w symboliczny sposób oczyszcza Izajasza. Oczyszczenie i spotkanie z Bogiem, pozwala im wypłynąć na głębię.

Oczyszczenie, spotkanie z Bogiem, wzbicie się w górę – trzy pomocne pary skrzydeł. Czy jesteś już gotów, by jak Piotr trzy razy otworzyć ramiona? Czy jesteś gotów by w obliczu aniołów powiedzieć: Oto ja, poślij mnie! ?