Kim była Sara?
To kobieta tak niezwykłej urody, która nawet w podeszłym wieku (65 lat) zachwyciła egipskiego faraona i jego dworzan (por. Rdz 12,14-15).
Sara początkowo nosi imię Saraj – to znaczy „moja księżniczka”. Jest żoną Abrama i wraz z nim wędruje za głosem Boga. Choć w opisie Księgi Rodzaju pojawiają się też inne kobiety w rodzinie Abrama – Milka i Jeskia (Rdz 11,29), to jednak Saraj zostaje wyeksponowana w opowiadaniu o początkach narodu wybranego. I jest to niezwykłe, gdyż jest ona kobietą niepłodną i nie posiada dzieci. W ówczesnym kontekście było to poważnym defektem. Bóg jednak wybiera kogo chce. Tak, jak wybrał starego już Abrama, tak i wybiera niepłodną Saraj, aby właśnie przez nich objawić swoją moc.
Podróż w głąb własnego serca
Zarówno Abrama jak i Saraj, Bóg zaprasza do wędrówki wiary. Małżonkowie nie tylko muszą przejść szmat drogi z Ur do Charanu, a następnie z Charanu do Kanaanu. Muszą odbyć niezwykłą podróż w głąb własnego serca i uwierzyć słowu Boga, uwierzyć w niemożliwe. Czy otrzymamy upragnionego potomka? Czy Bóg da nam ziemię? Obietnice Boga nie realizują się od razu. A oczekiwanie staje się próbą, która pokazuje również słabość Saraj. Zniecierpliwiona, zarzuca Bogu, iż nie wysłuchał jej prośby: Oto Pan nie pozwolił mi urodzić (Rdz 16,2). Saraj nie rozmawia jednak o tym z Bogiem. Pozostaje ze swoim problemem sama, a następnie próbuje znaleźć własne wyjście z trudnej sytuacji. Saraj postępuje według ówczesnego zwyczaju i przyprowadza do męża Hagar, swoją egipską służącą, aby stała się „zastępczą mamą” ich dziecka. Choć Abram jest posłuszny swojej żonie, nie jest to jednak dobre rozwiązanie – brzemienna Hagar wzbudza zazdrość Saraj i rodzi się konflikt. Ostatecznie rozgoryczona Saraj nie akceptuje syna Hagar, Izmaela, jako swojego syna.
Przeczytaj również
-
Modlitwa wiernych na ślub
-
Ks. Michał Rapacz. “Niewygodny” kapłan, dla którego liczyła się tylko Prawda
-
Jak czytać psalmy? Wskazówki
-
Jutro Niedziela – III Wielkanocna B
-
Ks. Pawlukiewicz i „Pan Parkinson”. Z chorobą zmagał się w pokorze
-
Modlitewnik dla dzieci. Uwaga! Tego prezentu dziecko nie odłoży na półkę
-
Były rzecznik archidiecezji białostockiej ukarany. Jest komunikat kurii
-
Aborcja wraca do Sejmu
-
„Jesteśmy szczęśliwi, że Pan Bóg podarował nam Olę”
-
Ołtarze na Boże Ciało. Dlaczego są cztery?
-
Noworodek w oknie życia w Nowym Sączu. Chłopczyk miał kilka godzin
-
Krzysztof Ziemiec: Czy Jan Paweł II spotykał się z hejtem w czasie pontyfikatu?
-
Bp Kawa: w Rosji zapanowała jakaś zbiorowa katastrofa moralna
-
Co można wyczytać z obrazu Jezusa Miłosiernego?
-
Krzysztof Krawczyk: modlitwa jest dla mnie rozmową z Kimś wyjątkowym
Boża logika
Pomimo takiej próby rozwiązania problemu bezdzietności Bóg nie wycofuje się ze swoich obietnic. On sam otacza opieką Hagar i jej syna oraz ponawia obietnice wobec Abrama i Saraj. Co więcej, zaprasza ich do przymierza, nadaje nowe imiona. Abram staje się Abrahamem – ojcem wielu narodów a Saraj – Sarą. Ma stać się nie tylko księżniczką dla swojej rodziny, ludu, ale księżniczką – matką i panią dla wielu narodów.
Niezwykła jest więc ta logika Boga, który widząc słabość wiary, niecierpliwość Saraj, jeszcze bardziej ją obdarowuje. Z drugiej strony znów zaprasza do zawierzenia, zaufania, które ma się objawić w kolejnym roku oczekiwania. Sara rezygnuje z własnych pomysłów, ale jej wiara musi jeszcze dojrzewać.
Gdy ma 89 lat Bóg przybywa w gościnę do ich namiotów (por. Rdz 18,1-15) i po raz ostatni ponawia obietnicę potomka: to już za rok! Słowa te wywołują śmiech Sary. Jak to możliwe? Sara śmieje się, gdyż jeszcze opiera się na swoich ludzkich siłach, a te już są bardzo ograniczone. Nie zna też tożsamości tajemniczych Gości. Choć śmiech Sary następuje w ukryciu, Bóg go słyszy i mówi do Sary: śmiałaś się (por. Rdz 18,14-15).
Śmiech Sary
Dlaczego Bóg eksponuje śmiech Sary? Czy dlatego, aby ukazać jej ciągłe niedowiarstwo? Śmiech Sary staje się tu jednak proroctwem, gdyż Sara urodzi Izaaka – a jego imię oznacza śmiech, powód do radości! Przyjście na świat Izaaka jest więc wielkim wyznaniem wiary Sary – to „Bóg dał mi powód do śmiechu” – czyli upragnionego syna. Próby ludzkich rozwiązań Saraj zakończyły się płaczem, smutkiem i konfliktem. Bóg natomiast, po długim oczekiwaniu przynosi radość i szczęście.
Gdy Abraham prowadzi Izaaka na Górę Moria, aby go złożyć w ofierze Bogu, autor biblijny nie wspomina o Sarze. Czy wiedziała o tym, czy przeczuwała? Czy miała już wtedy na tyle silną wiarę, aby oddać Bogu wszystko? Nie wiemy. Faktem jest, iż zaraz po opisie ofiary Abrahama (Rdz 22), następuje wzmianka o śmierci Sary (Rdz 23). Czy zatem jest to znak, iż jej zaufanie Bogu doszło do pełnej dojrzałości? Z pewnością tak.
Przez Sarę
Po śmierci Sary następuje też coś ważnego. Aby pochować swoją żonę Abraham kupuje pierwszy kawałek ziemi w Kanaanie: grotę Makpela w Hebronie (por. Rdz 23,9). To jest jego pierwsza własność w ziemi obiecanej! A więc ostatecznie obietnice, które Bóg dał Abrahamowi: potomstwo i ziemia, realizują się przez Sarę. A Nowy Testament dając nam przykład wiary i posłuszeństwa Abrahama, wspomina czterokrotnie Sarę (Rz 4,19; 9,9; Hbr 11,11; 1 P 3,6).
Choć musiała ona przejść trudną, długą drogę uczenia się wiary, choć pojawiały się momenty słabości, Bóg właśnie przez nią zrealizował swój plan! Sara w swoim przykładzie życia może się też stać i naszą księżniczką, towarzyszką naszej wędrówki wiary i zaufania. A my ufając Bogu, też stajemy się księżniczkami…
