Cisza Wielkiej Soboty

Pozorna cisza
Pod śniegiem strumyk
Zasnął
Cisza
A jednak płynie
Trzeba mieć wrażliwość
Aby go usłyszeć
Coś płynie w człowieku
Trzeba mieć wrażliwość
Aby usłyszeć że jest
Pozorna cisza

Milczenie Wielkiego Piątku, cisza Wielkiej Soboty, Pan w grobie. Serca pełne trwogi, bo Jego serce przestało bić. Otwarte włócznią żołnierza – krew i woda.

Nowy Adam – ten, który miał odnowić ziemię, który miał otworzyć zamknięte bramy raju – zasnął. Ale w tym czasie stało się coś bardzo ważnego. Kiedy pierwszy Adam pogrążony był we śnie, z jego boku wyprowadził Bóg Ewę – oblubienicę. Kiedy nowy Adam zasnął, z Jego przebitego boku narodził się Kościół – Oblubienica Baranka.

W ciszy rodzi się Kościół.
W ciszy pękają skorupy, z których wykluwa się twoje nowe ja.
Cisza jest czasem wewnętrznego wzrastania.
Milczenie wychowuje do słuchania siebie samego, innych i Boga.
Nauczyć się milczeć.

Żyjemy w świecie nadmiaru słów
Tymczasem to co wielkie
Rodzi się w milczeniu

W milczeniu cierpienia
Rodzi się cierpliwość
W milczeniu oczekiwania
Rodzi się tęsknota
W milczeniu towarzyszenia
Rodzi się przyjaźń
W milczeniu grobu przygotowuje się
Zmartwychwstanie

Święta Zmartwychwstania
Są ukoronowaniem
Milczenia Wielkiej Soboty
Eksploduje radość
Zakwita pustynia
Odnawia się miłość

Z milczenia wyłania się smak zwycięstwa