Nasze projekty

10 cech duchowości odważnej

Bez wątpienia duchowość odważna cechuje całe życie o. Wenantego Katarzyńca. Taką duchowością jesteśmy dzisiaj zafascynowani, takiej duchowości nam brakuje, chcemy się jej przyjrzeć, chcemy się nią zarazić. A to, czy potrafimy ją realizować i wprowadzać w nasze codzienne, bardzo często pogubione i pogmatwane życie, zależy tylko od nas.

Reklama

1. Zaufanie

Bezgraniczne zaufanie do Boga było jedną z głównych zalet o. Wenantego. Z wielkim zaufaniem odnosił się również do Niepokalanej. W trudnościach życiowych, w chorobie i cierpieniu, we wszystkich codziennych próbach nigdy nie okazywał zniechęcenia, ale niewiarygodnie ufał Bogu. Nie przywiązywał wagi do rzeczy ziemskich, materialnych, nie troszczył się o nie, ale zawsze szukał woli Boga, jej pragnął podporządkować swoje życie zakonne i kapłańskie. W ciężkich chwilach pierwszej wojny światowej często pisał do rodziców, zachęcając ich do ufności i wytrwałości, wskazując na Boże miłosierdzie. 

2. Miłość Boga i bliźniego

Wenanty heroicznie kochał Boga – nie ma co do tego żadnej wątpliwości. Nieustannie dążył do tego, aby jego wola był całkowicie i absolutnie złączona z wolą Bożą. Swą miłość do Boga okazywał szczególnie przez doskonałe zachowywanie wszystkich przykazań Bożych i kościelnych, a także wszystkich przepisów zakonnych. Dbał też o czystość swojej mowy i języka, również innych zachęcając, a nawet napominając, aby nie obrażali Boga i ludzi wulgarnymi słowami.

Reklama

Z miłości do Boga wypływa miłość do bliźniego. To miłość bliźniego kazała mu spieszyć z pomocą wszelkiej ludzkiej biedzie i nędzy, oczywiście, jeśli tylko przepisy i obowiązki zakonne temu nie przeszkadzały. Z wielkim zamiłowaniem niósł posługę duchowną cierpiącym, niepełnosprawnym, zakaźnie chorym.

3. Roztropność

Wenanty przez całe swoje życie jaśniał heroiczną roztropnością, zwłaszcza w doborze środków służących nieustannemu powiększaniu chwały Bożej i uświęceniu własnej duszy. Świadectwem jego heroicznej roztropności było doskonałe praktykowanie życia zakonnego. Nie tracił czasu na luźne i nieużyteczne rozmowy. Skrupulatnie wykorzystywał każdą chwilę.

Reklama

4. Sprawiedliwość

Wenanty praktykował cnotę sprawiedliwości – dokładnie zachowywał przepisy zakonne, składając Bogu nieustanne uwielbienie wewnętrzne przez ducha modlitwy i kochając nabożeństwa zewnętrzne, które bardzo pobożnie celebrował lub brał w nich udział. Ze sprawiedliwości wypływało również głębokie przekonanie o. Wenantego, że wszystko, co ma i czym dysponuje pochodzi od Boga. Niczego sobie nie przypisywał i nie szukał ani pochwał, ani szacunku wobec siebie. Za wszystko był wdzięczny Bogu i ludziom. Odpłacał się zawsze gorącą modlitwą za okazaną życzliwość.

Reklama

5. Męstwo

Wenanty Katarzyniec był niewątpliwie człowiekiem mężnym, odważnym w znoszeniu przeciwności i stanowczym w opanowywaniu siebie. Chociaż z natury nieśmiały i słabego zdrowia, okazywał odwagę. Jeśli chodziło o sprawy Boże i chwałę Bożą lub wierność obowiązkom, jego odwaga wprawiała otoczenie w podziw.

6. Umiarkowanie

Wenanty Katarzyniec posiadał tę moralną cnotę, którą często nazywa się również wstrzemięźliwością, w stopniu heroicznym. Praktykował ogromną czujność nad swymi namiętnościami, emocjami i uczuciami. We wszystkim zachowywał punktualność, która regulowała jego cichy, skromny, czysty pod względem moralnym tryb życia. 

7. Posłuszeństwo

Wenanty Katarzyniec starał się we wszystkim poznać i wypełniać wolę Bożą, do niej dostosowując rytm swojego życia. Już jako dziecko okazywał wyjątkowe posłuszeństwo swoim rodzicom. Nigdy nie odmawiał ich prośbom czy poleceniom, szczególnie podczas prac domowych.

8. Ubóstwo

Wenanty Katarzyniec kochał ubóstwo i praktykował je w stopniu heroicznym. Rozmiłowany w przykładzie św. Franciszka, pragnął, by ten ślub był jak najściślej realizowany w zakonie. Sam wyrzekł się wszystkiego i nie przywiązywał serca do dóbr doczesnych, niczego sobie nie przywłaszczał, zachowywał ubóstwo w wyglądzie zewnętrznym czy prostym urządzeniu swojej zakonnej celi.

9. Czystość

Profesor filozofii o. Czesław Kellar, a jednocześnie kierownik duchowy i spowiednik o. Wenantego przez cały okres studiów seminaryjnych w Krakowie, wyraził się o nim: „Czystość jaśniała z jego oczu, twarzy i całej jego postawy”. Właśnie tego „rygorystycznego” w oczach kleryków profesora wybrał sobie o. Wenanty na spowiednika i kierownika duchowego, wiedział bowiem, że sam sobą pokierować nie może, że potrzebny jest mu stały spowiednik. Doświadczył już w nowicjacie, jak ważną rzeczą jest zwierzyć się ze swych trudności i pokus przed kierownikiem duchowym. O. Wenanty czuwał też na swoim językiem. Nigdy nie używał słów niestosownych, przekleństw czy jakichkolwiek wyrazów dwuznacznych.

10. Pokora

Jedną z charakterystycznych cech życia o. Wenantego była pokora. Był przekonany o własnej nicości, natomiast wszystko przypisywał Bogu. Nawet jego zewnętrzny wygląd odzwierciedlał niezwykły wewnętrzny dynamizm ducha. Pogodna twarz o wyraźnych, klarownych, aczkolwiek miękkich rysach, głębia oczu, delikatny uśmiech, prosta fryzura – to wszystko wzbudzało zaufanie i emanowało ciepłem, świadcząc o tym, że w „środku” wszystko jest poukładane.


„Wenanty Katarzyniec. 365 dni ze sługą Bożym”

Zbiór myśli o. Wenantego zawartych w tej książce, jest okazją, by dzień po dniu podejmować razem z o. Wenantym refleksję nad sprawami, które nadają Boży kształt naszemu życiu. Ukryta jest w nich życiowa, praktyczna mądrość, którą warto poznawać, nosić w sobie, medytować i wcielać w życie.

/Andrzej Zając OFMConv, fragment wstępu książki/

Książka dostępna w sklepie dobroci.pl >>>

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę