Smok. Odwieczny wróg, który przegrał z Bogiem

W Apokalipsie św. Jana smok to odwieczny przeciwnik Boga i człowieka

Smoki zamieszkują nie tylko bajki. W Kronikach Narni C.S. Lewisa w smoka zamienia się jeden z bohaterów, a w Hobbicie J.R. Tolkiena smok to demoniczna postać terroryzująca ludzi, zamieszkująca górę i zazdrośnie strzegąca zgromadzonych tam skarbów. Smoki pojawiają się także w Biblii i nigdy nie wróżą nic dobrego.

W Starym Testamencie wyobrażają one nieprzyjaciół Boga i siły chaosu, ujarzmione przez Pana w dziele stworzenia (Hi 7,12; Ps 74,13; Iz 51,9). Biblia hebrajska wyobrażała sobie smoka jako wijącego się węża, zamieszkującego głębiny wód. Może się tu skrywać nawiązanie do mezopotamskich mitów o pokonanej bogini oceanów, Tiamat, oraz do egipskiego węża Apofisa, czającego się, by śmiertelnie zranić boskie słońce, boga Ra.

William Blake, Wielki czerwony smok i niewiasta obleczona w słońce

Wielki przegrany

Smok to także obraz nieprzyjaciół Izraela (Iz 51,34). Nic dziwnego, że właśnie smok pojawia się w Apokalipsie jako odwieczny przeciwnik Boga i człowieka. Staje naprzeciw Niewiasty, żeby pożreć jej Syna (Ap 12,3-4), a gdy zostaje pokonany przez archanioła Michała i strącony na ziemię (Ap 12,7-9), kontynuuje tu walkę z rodzajem ludzkim. Smok jest śmiertelnie groźny dla tych, którzy nie należą do Baranka, których może pociągnąć za sobą w otchłań potępienia.

Dla wszystkich dzieci Boga jest tylko pokonanym stworzeniem. Wie, że ma już mało czasu. Przegrał swoją bitwę z Mesjaszem, ustępuje przed Krzyżem i Zmartwychwstaniem Chrystusa, a jego koniec został już ogłoszony (Ap 12,10). Skończy w jeziorze siarki i ognia, do którego strącona zostanie także śmierć (Ap 20,14). To nie zwykła bajka o smoku, lecz finał historii naszego ludzkiego świata, w której Szatan został już pokonany i czeka na swój ostateczny sąd. My, stojący po stronie Baranka, już teraz możemy nazwać się zwycięzcami.