Wspólnota skutecznej modlitwy

zaczęło się od decyzji młodego studenta

 

Wszystko zaczęło się właściwie jeszcze w VI wieku, kiedy młody student zrażony zepsuciem Rzymu, uświadomił sobie z całą jasnością, że dzięki pobieranym naukom, owszem, zrobi karierę, ale cóż z tego, jeśli duszę swoją wystawi na „niebezpieczeństwo zatraty”. Przerywa więc studia i ucieka z wielkiego miasta, chroniąc się w górskim zaciszu. Chciał się nauczyć mądrości Boga.

 

Jak trafne okazały się intuicje młodego Benedykta pokazały kolejne lata, gdy osiągnął sławę pokornego pustelnika z Subiaco. Zaczęli przychodzić do niego coraz to ludzie, których przyciągały dokładnie te same ideały. Czerpiąc z doświadczenia swych poprzedników, takich jak Jan Kasjan czy św. Bazyli Wielki, zaczął redagować Regułę (najpopularniejszą po dziś dzień w chrześcijaństwie!), proponując styl życia skoncentrowany na uwielbianiu Boga przez modlitwę i pracę (Ora et labora). Stopniowo pod wpływem jego działalności oraz współbraci zaczęły powstawać klasztory – szkoły służby Pańskiej – które trwale zapisały się w dzieje i kulturę Europy.

…potem była kobieta – Mechtylda

 

Na te wypróbowane przez kolejne pokolenia mnichów ścieżki, weszła również Katarzyna Mechtylda de Bar (1614-1698). Założyła nową gałąź zakonu, ukierunkowaną w sposób szczególny na adorację Jezusa Eucharystycznego. Nie uważała jej jednak ani za dodatek do życia benedyktyńskiego ani za konkurencję dla niego. Przecież oddawanie czci, uwielbianie Boga jest istotą ducha św. Benedykta. Dlatego mówiła kiedyś do swych mniszek:

 

Przy okazji powiem wam, że patrząc od strony chronologicznej jesteśmy ostatnimi, które otrzymały to, co najwspanialsze w naszym zakonie. Tak, mam na myśli nieustającą adorację. Wszak stanowi ona wewnętrzną Laus perennis [nieustannie rozbrzmiewająca chwała Boga]. W początkach istnienia zakonu była praktykowana w sposób zewnętrzny [tzn. mnisi nieustannie recytowali w kościele psalmy i hymny liturgii godzin] i dobrze by było, gdyby jeszcze trwała. My jednak, utrzymujemy ją wewnętrznie, zmieniając się jedna po drugiej – dniem i nocą – na adoracji. Wywiązujmy się zatem jak najlepiej z zadania, jakim obdarzyło nas serce naszego błogosławionego Ojca [Benedykta].

 

Mechtylda odczytała w charakterystyczny dla siebie sposób okoliczności śmierci tego Świętego. W dniu przeczuwanego już odejścia do Pana poprosił on swoich uczniów, aby zanieśli go do oratorium. Tam, modląc się po przyjęciu Ciała i Krwi Pańskiej, odszedł w opinii świętości. Mechtylda zobaczyła w tym ostatnim pragnieniu św. Benedykta świadectwo jego gorącej miłości do Najświętszego Sakramentu i zapowiedź powstania wspólnoty benedyktyńskiej poświęconej tej Tajemnicy.

Benedyktynki od nieustającej adoracji w Polsce

 

Jak się okazało, trzeba było czekać kilkanaście dobrych wieków. Święty Benedykt umarł w roku 547, a Instytut Benedyktynek od nieustającej adoracji ujrzał światło dzienne w Paryżu, 25 marca 1653 r. Jeszcze za życia Mechtyldy udało się stworzyć pierwszą wspólnotę poza granicami Francji – w Polsce.

 

Klasztor został wzniesiony w Warszawie w 1688 roku, jako wotum dziękczynne Marysieńki za zwycięstwo i szczęśliwy powrót króla Jana III Sobieskiego spod Wiednia.

 

Początki fundacji nie były łatwe. Poczynając od uciążliwej, dwumiesięcznej podróży, poprzez trudności zaaklimatyzowania się w całkiem nowym i zupełnie innym środowisku, aż po niesnaski z królową pragnącą za bardzo ingerować w życie wspólnoty. Siostry jednak wszystkie te burze dzielnie przetrwały, chociaż życie ich nie oszczędzało. Ledwie skończyły się problemy z budowaniem wszystkiego od podstaw, Warszawę nawiedziła groźna zaraza, która część mniszek zagnała aż do Lwowa. Ponieważ nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło… w 1719 roku założyły tam nowy klasztor.

 

W Warszawie natomiast z roku na rok przybywało coraz to więcej osób podzielających wraz z Mechtyldą i jej mniszkami fascynację Tajemnicą Eucharystii. Niektóre z nich były uczennicami pensji prowadzonej przez siostry (do 1865 r.) i wstępowały do naszego klasztoru, by całkowicie poświęcić Bogu swoje życie. Inne, jako osoby świeckie, angażowały się w dzieła „Arcybractwa Najświętszego Sakramentu” działającego przy klasztorze, m.in. w adorację, pomoc ubogim, przygotowywanie dzieci do I Komunii św.

 

Klasztor stawał się coraz bardziej cząstką Warszawy. Siostry uczestniczyły w doli i niedoli narodu oraz miasta z całym właściwym im zaangażowaniem: przez modlitwę, ofiarę, a także w miarę swoich możliwości przez pomoc materialną, na przykład, gdy trzeba było wspomóc insurekcję kościuszkowską czy Powstanie Warszawskie.

 

To ostatnie wydarzenie wpisało się szczególnie mocno w historię zgromadzenia. Podczas bombardowania kościoła 31 sierpnia 1944 r. zginęły niemal wszystkie siostry. Jednak dzięki tym, które cudem ocalały, klasztor mógł się znowu odrodzić. A rozwinął się tak bardzo, że w 1959 roku założona została nowa fundacja w Siedlcach. Jest to trzeci klasztor powstały na ziemiach polskich.

 

modlitwa – to podstawowa misja

 

„Aby we wszystkim Bóg był uwielbiony” – w tych słowach streszcza się duch Reguły benedyktyńskiej. „Aby był uwielbiony”, to znaczy sami z siebie jesteśmy niczym, jesteśmy jedynie glinianymi naczyniami, to On jest źródłem naszej siły, naszego „chcenia i działania zgodnie z Jego wolą” (Flp 2,13). „We wszystkim”, to znaczy każdą chwilę, zadanie, sytuację oddawaj Bogu, przeżywaj ją z Nim i w Nim.

Kluczowym punktem życia mniszek benedyktyńskich jest Eucharystia: uwielbienie par excellence, uwielbienie Ojca przez ofiarę i życie Jego Syna, Jezusa. To z tego źródła wypływają inne formy modlitwy, zwłaszcza liturgia godzin. Odprawiana jest w sposób uroczysty, towarzyszy jej śpiew chorału gregoriańskiego, część modlitw odmawiana jest w języku łacińskim. Następną jest adoracja, którą siostry utrzymują nieustannie, dniem i nocą, zmieniając się kolejno przed Najświętszym Sakramentem. Ponadto siostry poświęcają dziennie określoną ilość czasu na lekturę Pisma Świętego, modlitwę wewnętrzną, czytanie duchowe. Dzięki temu duch adoracji, uwielbienia Boga przenika i kształtuje wszystko to, co składa się na codzienne życie.

 

Siostry prowadzą opłatkarnię: wypiekają hostie i komunikanty oraz opłatki wigilijne. To jest ich głównym źródłem utrzymania. Jako zakon kontemplacyjny nie prowadzą dzieł ewangelizacyjnych czy dzieł miłosierdzia. Ich posłannictwo jest natury duchowej. Swoim stylem bycia ukierunkowanym jedynie na Boga, stają się znakiem Jego obecności w świecie.

 

Siostry, przez modlitwę, którą ogarniają cały świat i wszystkie ludzkie problemy, pomagają otwierać się innym na działanie łaski Bożej. Często nie widzą efektów swoich modlitw, ofiar i wyrzeczeń. Poznają je dopiero w niebie. Teraz ich zadanie to: być całkowicie dla Boga, zawierzając Mu skutki swego oddania.

 

klasztor dla świata

 

Mechtylda powiedziała kiedyś:

 

…objawiono mi, w jaki sposób Bóg będzie adorowany w Instytucie. Ujrzałam dużo osób na zewnątrz i wewnątrz niego w postawie prawdziwie adorujących. Były tam dusze doskonale zjednoczone z Bogiem, które przylgnęły do Niego w sposób bardzo dla mnie pocieszający, gdyż widziałam, że Pan Jezus znajdował w nich swoje upodobanie…

 

Ta wizja Mechtyldy znalazła potwierdzenie w ciągu kolejnych stuleci istnienia Instytutu. Wokół wspólnot mniszek zawsze gromadzili się ludzie świeccy, pragnący – według wymogów własnego powołania – uczestniczyć w życiu i charyzmacie klasztorów. W Polsce do II wojny światowej istniało „Arcybractwo Najświętszego Sakramentu”, obecnie zaczyna powstawać „oblatura”.

 

Ponadto w warszawskim kościele klasztornym podejmowanych jest szereg różnych inicjatyw, jak rekolekcje, dni skupienia, wykłady biblijne i liturgiczne, kursy języków biblijnych (j. hebrajski, j. grecki oraz łacina kościelna). Z ich szczegółowym programem można zapoznać się na stronie internetowej klasztoru: www.benedyktynki-sakramentki.org Tam również znajduje się skrzynka intencji, za pośrednictwem której można przesłać prośbę o modlitwę.

 

www.benedyktynki.net – klasztory benedyktynek-sakramentek w Polsce

www.mechtylda.info – Matka Mechtylda

www.mectilde.net – źródła mechtyldiańskie