Święta Jadwiga. Królowa Polski i patronka rodzin

Wrażliwa na losy każdego człowieka

W krakowskim kościele oo. Karmelitów na Piasku, w narożniku kaplicy N.M.P. Piaskowej znajduje się wmurowany kamień. Osłania go gęsta, metalowa krata. Wpatrując się w niego uważnie, można dostrzec niewielkie wgłębienie, które swoim kształtem niewiele już dzisiaj przypomina, ale kilka wieków wcześniej było dokładnym odbiciem zgrabnej, dziewczęcej stópki.

Jak głosi legenda, przekazywana również przez oo. Karmelitów, ślad ten należał do Jadwigi Królowej, fundatorki kościoła na Piasku. Młodziutka królowa przychodziła osobiście nadzorować przebieg prac. Któregoś dnia, przechadzając się po placu budowy, ubrudziła sobie trzewik wapnem. Gdy jeden z kamieniarzy czyścił pantofelek Królowej, ta oparła swoją bosą stopę o leżący nieopodal kamień i zaczęła pocieszać owego człowieka, który zdawał się mocno przejęty niefortunną sytuacją.

W czasie rozmowy okazało się jednak, że nie pantofelek Królowej był jego zmartwieniem, ale chora żona – nie miał pieniędzy na opłacenie lekarza i bał się, co będzie dalej, jeśli zostanie sam z gromadką dzieci. Jadwiga przejęta losem kamieniarza, podarowała mu swój pierścień na leczenie żony. Wdzięczny kamieniarz padł na kolana dziękując Bogu za dobre serce Królowej. Gdy tak się modlił, spostrzegł na kamieniu, na którym wspierała się Jadwiga, ślad jej stopy – wpadł na pomysł wyrycia w kamieniu stopy Królowej i wmurowanie go w ścianę świątyni. Ile w tej legendzie prawdy, trudno dziś ocenić, ale opowieść ta dokładnie oddaje charakter polskiej Królowej, wrażliwej na losy człowieka, niosącej pomoc potrzebującym, a przede wszystkim pełniej wiary i miłości.

Dziesięcioletnia królowa

Jadwiga urodziła się 18 lutego 1374 roku, jako trzecia córka króla Węgier i Polski Ludwika Andegaweńskiego. Kiedy skończyła cztery lata, rodzice wybrali jej męża – Wilhelma Habsburga. Dzieci połączono tak zwanym ślubem warunkowym i Jadwiga została wysłana do Wiednia, aby przygotowywać się do roli jaką w przyszłości miała podjąć. Jednak rodzinne plany pokrzyżowała w roku 1382 śmierć króla Ludwika. Węgrzy posadzili na tronie starszą siostrę Jadwigi, Marię, a młodziutką księżniczkę zaprosili na tron Polski.

16 października 1384 roku odbyła się koronacja Jadwigi Andegaweńskiej na królową Polski. Miała wtedy dziesięć lat! Miała sporo do udźwignięcia i chociaż była jeszcze dzieckiem, zdawała sobie sprawę, że odtąd losy tego kraju leżą w jej rękach. Dlatego z wielką uwagą słuchała oddanych polskiej sprawie, mądrych i wiernych mężów stanu.

Trudny wybór

Kiedy okazało się, że jedynym wyjściem z trudnej, politycznej sytuacji jest unia polsko-litewska, a tym samym jej ślub z wielkim księciem litewskim Władysławem Jagiełłą, długo modliła się pod krzyżem w wawelskiej katedrze, by podjąć właściwą decyzję. Źródła historyczne podają, że objawił się jej wtedy Chrystus, dzięki czemu zrozumiała, że od jej szczęścia osobistego (małżeństwo z ukochanym Wilhelmem, z którym znała się od lat) ważniejszy jest chrzest Litwy.

Ślub Jadwigi Andegaweńskiej z Władysławem Jagiełłą, poprzedzony chrztem księcia odbył się w katedrze na Wawelu 18 lutego 1386 roku, a 4 marca koronowano Jagiełłę na Króla Polski. Jadwiga miała wtedy zaledwie 12 lat, a jej mąż było o 23 lata starszy.

Zasłużona dla kraju

Królowa Jadwiga stanęła na czele wojsk i przyczyniła się do ponownego przyłączenia Rusi do Polski. Odegrała ogromna rolę w konflikcie z Krzyżakami, interweniowała w sprawie ich zbrojnych ataków na Litwę, w kwestii przywłaszczenia przez nich dóbr Opolczyka w Ziemi Dobrzyńskiej i na Kujawach, spotkała się osobiście z wielkim mistrzem krzyżackim Konradem de Jungingenem, aby doprowadzić do zakończenia przelewu krwi.

Doprowadziła do zgody miedzy Władysławem Jagiełłą, a jego odwiecznym rywalem, Witoldem. Wszystkie sporne i trudne kwestie dotyczące spraw społeczno-politycznych, jak również zatargów miedzy dynastiami, były rozwiązywane z udziałem królowej, która dzięki swej łagodności i mądrości, potrafiła znaleźć wyjście z każdej sytuacji. Ponadto Jadwiga zajęła się odnowieniem Akademii Krakowskiej, na którą przeznaczyła wszystkie swoje klejnoty i ufundowała wiele kościołów.

Późna kanonizacja

Po kilku latach małżeństwa Jadwiga urodziła upragnionego syna. Radość, jaka zagościła w ich domu z długo oczekiwanego dziedzica niestety nie trwała długo. W roku 1399 Królowa urodziła drugie dziecko, córeczkę Elżbietę, która zmarła trzy tygodnie po narodzinach.

Kilka dni później, 17 lipca odeszła również ukochana przez wszystkich Królowa, pogrążając cały kraj w żałobie. Pochowano ją w katedrze na Wawelu, a poddani zaczęli pielgrzymować do miejsca jej pochówku, by oddawać jej cześć i prosić o orędownictwo, dając tym samym dowód jej świętości.

Ze względów historyczno-rodzinnych, proces beatyfikacyjny Jadwigi rozpoczął się dopiero w XX wieku, dzięki staraniom kard. Adama Sapiehy, a później Karola Wojtyły. Jan Paweł II osobiście ogłosił Jadwigę Królową świętą, podczas uroczystej mszy świętej na krakowskich błoniach 8 czerwca 1997 roku.

Modlitwa za wstawiennictwem św. Jadwigi, Królowej Polski i patronki rodzin

Boże w Trójcy Jedyny, który obdarzyłeś hojnie Świętą Jadwigę darami swej łaski, czyniąc Ją królową i matką narodu polskiego, apostołką Ewangelii na Litwie i Rusi, protektorką licznych dzieł miłosierdzia chrześcijańskiego, patronką życia małżeńskiego i rodzinnego oraz odnowicielką Akademii Krakowskiej, służącej rozwojowi wiedzy i oświaty w naszej ojczyźnie, prosimy Cię pokornie, spraw, abyśmy ożywieni jej przykładem i umocnieni wstawiennictwem u Ciebie wiernie realizowali nasze powołanie głosząc Twoją chwałę i przyczyniając się do rozwoju cywilizacji miłości w świecie.

Przez Chrystusa, Pana naszego.
Amen.