Żył w III wieku na Cyprze. Od dzieciństwa zawodowo zajmował się wypasem owiec. Jego żona zmarła niedługo po urodzeniu córki Ireny, Spirydon musiał więc odnaleźć się w roli samotnego ojca. W okolicy krążyły legendy o jego dobrotliwości. Jedna z nich, cytowana przez Hermiasza Sozomena i Sokratesa Scholastyka, starożytnych historyków Kościoła, mówi, że pewnej nocy do owczarni Spirydona pofatygowali się złodzieje, którym nic jednak nie udało się ukraść, zostali bowiem w niewytłumaczalny sposób przywiązani do ogrodzenia i tam doczekali ranka oraz zjawienia się pasterza. Ten zdziwił się, wygłosił stosowną naukę, rozwiązał ich, a na koniec odpalił im w prezencie jednego baranka, po to by rabusie po powrocie do ziomków nie stali się przedmiotem drwin, bo zmarnowali całą noc bez sensu.

 

 

Fragment pochodzi z książki “Święci codziennego użytku” Szymona Hołowni.