Nasze projekty

Jutro Święto – Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana

Niedoszła ofiara Abrahama pokazała, jak wielką ofiarę złożył za nas Bóg.

Reklama

PUNKT WYJŚCIA

UROCZYSTOŚĆ JEZUSA CHRYSTUSA NAJWYŻSZEGO I WIECZNEGO KAPŁANA • Rok A • ŚWIĘTO NIENAKAZANE • KOLOR SZAT: biały • KOLEKTA: Prosimy Boga, aby ci, których wybrał jako sługi i szafarzy swoich tajemnic, okazali się wierni w wykonywaniu przyjętego urzędu posługiwania • CZYTANIA: Księga Rodzaju 22, 9–18 lub List do Hebrajczyków 10,4–10 • Psalm 40,7–11b.17 • Ewangelia wg św. Mateusza 26,36–42.

STO SŁÓW

Ta Liturgia Słowa to jakby jedna historia opowiedziana kilkukrotnie. Historia Ojca, który składa w ofierze swego Syna. Najpierw „zaaranżowana” w życiu Abrahama, w dramatycznej dla niego i jego syna Izaaka próbie, tak jakby Bóg chciał zapowiedzieć, co zrobi w przyszłości, i uświadomić jednocześnie, jak kosztowna nawet dla Boga-Ojca to ofiara (PIERWSZE CZYTANIE Rdz 22, 9–18).

Potem słyszymy Syna, posyłanego przez Ojca, który mówi: Oto idę. Dialog odbywa się jakby w niebiosach, a może w modlitwie w Getsemani (PIERWSZE CZYTANIE Hbr 10,4–10). Uświadamia, jak kosztowna nawet dla Syna Bożego to ofiara. W końcu ofiara się spełni, nie zostanie przerwana, jak w Księdze Rodzaju. Przepełniona trwogą modlitwa w Ogrodzie Oliwnym to przygotowanie Syna. Choć to Bóg, Jezus – prawdziwy też Człowiek, podejmuje ostatecznie decyzję (EWANGELIA).

Jest sam, opuszczony przez uczniów. Paradoksalnie, gdy my jesteśmy sami i czujemy się opuszczeni przez Boga, On z nami jest, bo wcześniej wziął na siebie nasze trwogi. Niewidoczny jak Baranek w zaroślach.

Reklama

Rozszerzona treść poniższej analizy znajduje się w książce “Jutro Święto” dostępnej TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


PIERWSZE CZYTANIE Rdz 22, 9-18

Czytanie z Księgi Rodzaju

Reklama

Gdy Abraham i Izaak przyszli na to miejsce, które Bóg wskazał, Abraham zbudował tam ołtarz, ułożył na nim drwa i związawszy syna swego, Izaaka, położył go na tych drwach na ołtarzu. Potem Abraham sięgnął ręką po nóż, aby zabić swego syna.

Ale wtedy Anioł Pański zawołał na niego z nieba i rzekł: «Abrahamie, Abrahamie!» A on rzekł: «Oto jestem». Anioł powiedział mu: «Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna». Abraham, obejrzawszy się poza siebie, spostrzegł barana uwikłanego rogami w zaroślach. Poszedł więc, wziął barana i złożył w ofierze całopalnej zamiast swego syna. I dał Abraham miejscu temu nazwę „Pan widzi”. Stąd to mówi się dzisiaj: «Na wzgórzu Pan się ukazuje».

Po czym Anioł Pański przemówił głośno z nieba do Abrahama po raz drugi: «Przysięgam na siebie, mówi Pan, że ponieważ uczyniłeś to, a nie odmówiłeś Mi syna twego jedynego, będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza; potomkowie twoi zdobędą warownie swych nieprzyjaciół. Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia takiego, jakie jest udziałem twego potomstwa, dlatego że usłuchałeś mego rozkazu».

Reklama

Oto słowo Boże.

PIERWSZE CZYTANIE

Na górze Moria • Rdz 22,9–18

Ofiarowanie Izaaka nie mówi o Bogu okrutnym. To zapowiedź ofiary miłości. To ukazanie miłości Boga: W przyszłości, dla naszego zbawienia, Ojciec ofiaruje Syna na śmierć…

KSIĘGA RODZAJU • AUTOR: anonimowy kapłan (ostateczna redakcja) • CZAS POWSTANIA: wygnanie w Babilonii (587–538 r. przed Chr.) i czas po powrocie • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE: góra Moria • BOHATEROWIE: Bóg, Abraham, Izaak


HISTORIA POCZĄTKÓW • Księga Rodzaju to pierwsza z ksiąg biblijnych. Dzieli się na dwie części. Pierwsza z nich to • historia początków (protohistoria), obejmująca stworzenie świata i dzieje pierwszych ludzi aż do przymierza z Noem (👁 Rdz 1–11). W drugiej części (👁 Rdz 12–50) zapisano • koleje losów Abrahama, Izaaka i Jakuba (historia „Bożej rodziny”). Część tę kończy opis śmierci Józefa w Egipcie • Księga Rodzaju to cała biblioteka ksiąg i starożytnych tradycji, które w całość połączyła i zredagowała szkoła kapłańska tworząca podczas wygnania w Babilonii. Księga, przedstawiając Jahwe jako Boga Stwórcę, podejmuje polemikę z mitami i rozbudowanym panteonem babilońskim. Odpowiada na pytanie o tożsamość Izraela wywodzącego swoje korzenie z historii patriarchów oraz chroni ich przed utratą tożsamości i rozpłynięciem się w morzu zwycięskiej, obcej kultury.

HISTORIA PATRIARCHÓW • Poznamy fragment z drugiej części, dotyczącej losów Abrahama, Izaaka i Jakuba. Historia Abrahama to najobszerniejsza część Księgi Rodzaju (rozdziały 12–25). Jest osadzona na trzech powołaniach: • gdy Abram opuszcza swoją ziemię rodzinną i oddaje w ręce Boże swoją przeszłość (👁 Rdz 12,1–4) • gdy Bóg nakazuje mu wyjść z namiotu i spojrzeć w niebo, porzucić ludzkie kalkulacje (👁 Rdz 15,1–6); Abraham oddał mu wówczas swoją pełną obaw i wyczekiwania teraźniejszość • gdy Bóg chce, aby patriarcha wraz z Izaakiem powierzył w Jego ręce swoją przyszłość (👁 Rdz 22). Choć ofiarowanie Izaaka stanowi szczyt dziejów patriarchy, jest to najtrudniejszy fragment Księgi Rodzaju. Usłyszymy go w dzisiejszym czytaniu.

DRAMAT ABRAHAMA • Wysłuchamy historii opisanej w 22 rozdziale Księgi Rodzaju. Ofiarowanie Izaaka kryje w sobie najważniejsze przesłanie historii Abrahama • Zwróćmy uwagę, że poprzez tę dramatyczną historię Liturgia Słowa uzmysławia nam, jakim kosztem miłości Bóg-Ojciec ofiarował swego Syna, który przyjął śmierć dla naszego zbawienia.


Albo:

PIERWSZE CZYTANIE Hbr 10, 4-10

Czytanie z Listu do Hebrajczyków

Bracia:

Niemożliwe jest, aby krew cielców i kozłów usuwała grzechy.

Przeto Chrystus, przychodząc na świat, mówi: «Ofiary ani daru nie chciałeś, ale Mi utworzyłeś ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: Oto idę – w zwoju księgi napisano o Mnie – aby spełnić wolę Twoją, Boże».

Wyżej powiedział: «Ofiar, darów, całopaleń i ofiar za grzech nie chciałeś i nie podobały się Tobie», choć składane są zgodnie z Prawem. Następnie powiedział: «Oto idę, aby spełnić wolę Twoją». Usuwa jedną ofiarę, aby ustanowić inną. Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze.

Oto słowo Boże.

albo

PIERWSZE CZYTANIE

Spełnić wolę Twoją • Hbr 10,4–10

Ten dialog toczy się poza przestrzenią. To rozmowa Jezusa z Ojcem. „Oto idę” – mówi Syn.

LIST DO HEBRAJCZYKÓW • NADAWCA: anonimowy, chrześcijanin pochodzenia żydowskiego. ADRESACI: chrześcijanie w Azji Mniejszej • CZAS POWSTANIA: 70–95 r. MIEJSCE POWSTANIA: nieznane


NADAWCA NIEZNANY • Kiedyś List do Hebrajczyków przypisywano św. Pawłowi. Różnice w stylu i tematach teologicznych wskazują jednak na innego, nieznanego bliżej autora, dlatego dziś list pozostaje bez „nadawcy”. Podejrzewano, że mogli nim być: Łukasz, Apollos, Barnaba, Klemens Rzymski bądź inny uczeń Pawła. Autor to prawdopodobnie Żyd ze środowiska aleksandryjskiego, należący do drugiego pokolenia uczniów Jezusa. Swoje pismo kieruje do chrześcijan pochodzenia żydowskiego i pogańskiego w Azji Mniejszej • Głównym tematem listu jest osoba i dzieło Jezusa, Arcykapłana i Ofiary Nowego Przymierza, które wypełnia i przewyższa Przymierze Mojżeszowe.

JEDYNA OFIARA • Od rozdziału 8 do 10 autor Listu do Hebrajczyków opisuje ofiarę Chrystusa i jej wyjątkowość wobec ofiar Starego Testamentu: Chrystus • złożył ją przed samym obliczem Boga, w przybytku nieba, w miejscu Świętym Świętych, w ten sposób otwierając nam drogę do niego i ofiarując odkupienie (Hbr 9) • Jego ofiara znosi wszelkie ofiary Starego Testamentu (Hbr 10). Tam, gdzie dokonało się już odpuszczenie grzechów, nie potrzeba więcej ofiar.

PROROCTWO I DIALOG • Autor Listu do Hebrajczyków odtwarza dialog toczący się poza przestrzenią i czasem między Ojcem i Synem. To jakby hipotetyczna rozmowa, która dzieje się tuż przed Wcieleniem Syna Bożego, Jego przyjściem na świat albo też tuż przed męką, w Getsemani. Zwróćmy uwagę na trzy elementy związane z przyjściem Jezusa: • ma zastąpić sobą nieskuteczne ofiary i całopalenia Starego Testamentu • w nim spełniają się zapowiedzi Pism • Jego misja polega na wypełnieniu woli Bożej i ustanowieniu nowej ofiary, której mocą zbawieni i uświęceni będą wszyscy wierzący.


Ps 40 (39), 7-8a. 8b-9. 10-11b. 17 (R.: por. 8a i 9a)

Refren: Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę.

Nie chciałeś ofiary krwawej ani z płodów ziemi, * 

lecz otwarłeś mi uszy; 

nie żądałeś całopalenia i ofiary za grzechy. *

Wtedy powiedziałem: «Oto przychodzę.

W zwoju księgi jest o mnie napisane: *

Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże, 

a Twoje Prawo * 

mieszka w moim sercu».

Głosiłem Twą sprawiedliwość w wielkim zgromadzeniu † 

i nie powściągałem warg moich, * 

o czym Ty wiesz, Panie.

Sprawiedliwości Twej nie kryłem w głębi serca, * 

głosiłem Twoją wierność i pomoc.

Niech się radują i weselą w Tobie * 

wszyscy, którzy Ciebie szukają, 

a ci, którzy pragną Twojej pomocy, * 

niech zawsze mówią: «Pan jest wielki».

PSALM

Oto przychodzę • Ps 40,7–8a.8b–10.11

Pieśń człowieka świadomego swego wybrania przez Boga, i to od wieków. Fragmenty psalmu cytuje List do Hebrajczyków – w zaskakującym znaczeniu. A w słowach psalmu odnajdujemy obraz kapłaństwa Chrystusa.

PSALM 40 • AUTOR: anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: powygnaniowy (po 538 r. przed Chr.)


MODLITWA DZIĘKCZYNNA • Psalm 40 to utwór, który mieści w sobie dwa gatunki: • część pierwsza (wersety 2–11) to indywidualna modlitwa dziękczynienia (todah). Modlący się dziękuje Bogu za ratunek w dramatycznych kolejach losu i wyśpiewuje Mu chwałę • część druga (wersety 12–18) przechodzi w modlitwę błagalną (tefillah), prośbę o wybawienie od nieszczęść i ochronę przed licznymi przeciwnikami. Ze względu na drugą część i końcowe wezwanie: Boże mój, nie zwlekaj, kwalifikuje się go jako modlitwę lamentacji lub prośby. Dziękczynienie i pamięć o dobroci Boga są dla modlącego się motywacją do podjęcia tym gorętszej modlitwy błagalnej • Druga część psalmu powtarza się w osobnym Psalmie 70, który brzmi niemal identycznie.

PSALM DAWIDOWY • Psalm w tytule przypisywany jest Dawidowi, choć raczej nie pochodzi od wielkiego króla. Psalmista czerpie swoją inspirację z historii Dawida, pełnej niebezpieczeństw. Dziękuje Bogu za pomoc i obronę przed nieprzyjaciółmi, śpiewa dla Niego, ogłasza Jego wierność i sprawiedliwość, podobnie jak czynił to Dawid. Równocześnie, jak wielki król, prosi o pomoc w sytuacji swojej życiowej próby, ufnie powierzając się Panu • Niektórzy komentatorzy widzą w tym utworze jeden z najstarszych psalmów należących do epoki królów. Według większości badaczy utwór należy jednak kojarzyć z czasem powygnaniowym i modlitwą, jaką wierzący zanosi w Świątyni w sytuacji nieszczęścia, próby i zagrożenia życia.

OTWORZYŁEŚ MI USZY • Fragmenty tego psalmu jest zacytowany w Liście do Hebrajczyków (👁 DRUGIE CZYTANIE) – w zaskakującym, nieco zmienionym znaczeniu. Usłyszymy m.in. ten właśnie werset psalmu • Zwróćmy uwagę, że słowa pieśni odnoszą się do misji Syna Człowieczego, który posłuszny Ojcu realizuje Jego zbawczy plan na ziemi.


Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus z uczniami przyszedł do posiadłości zwanej Getsemani i rzekł do nich: «Usiądźcie tu, Ja tymczasem odejdę i tam się pomodlę». Wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę. Wtedy rzekł do nich: «Smutna jest dusza moja aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną».

I odszedłszy nieco do przodu, padł na twarz i modlił się tymi słowami: «Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich. Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty niech się stanie!»

Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł więc do Piotra: «Tak oto nie mogliście jednej godziny czuwać ze Mną? Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe».

Powtórnie odszedł i tak się modlił: «Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja!»

Oto słowo Pańskie.

EWANGELIA

Getsemani • Mt 26,36–42

Jezus zmaga się ze świadomością zbliżającej się śmierci. Nawet On, Bóg, modli się do Ojca: oddal ode mnie ten kielich. A jednak zgadza się.

EWANGELISTA: św. Mateusz • CZAS POWSTANIA: ok. 80–90 r. • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE AKCJI: Jerozolima, Góra Oliwna • CZAS AKCJI: ok. 33 r. • BOHATEROWIE: Jezus, uczniowie


EWANGELIA I JEJ AUTOR • Autor Ewangelii wg św. Mateusza ani razu nie zdradza się w tekście księgi. Tradycyjnie autorstwo przypisuje się jednak Mateuszowi – jednemu z Dwunastu • Księga powstała w pierwszym stuleciu, najprawdopodobniej w latach osiemdziesiątych, zapewne w Antiochii Syryjskiej. Adresatem Ewangelii jest wspólnota składająca się w znacznej mierze z judeochrześcijan, choć znajdują się w niej również nawróceni poganie. Wpływa to na charakter księgi, która ma zabarwienie judaistyczne • Kompozycja Ewangelii jest bardzo ciekawa: jej układ (poza początkowymi rozdziałami i opisem Męki Pańskiej) nawiązuje do budowy Pięcioksięgu, a każda z pięciu ksiąg dzieli się na część narracyjną i dydaktyczną.

PRZED MĘKĄ • My jednak wysłuchamy fragmentu 26 rozdziału, który inauguruje opis męki i śmierci Jezusa. Jezus przebywa najpierw w Betanii, gdzie pewna kobieta obmywa Jego głowę olejkiem (👁 Mt 26,6–13), a potem wraz z uczniami spożywa Ostatnią Wieczerzę (👁 Mt 26,26–35). W tym czasie arcykapłani podejmują decyzję o ujęciu i zabiciu Jezusa (👁 Mt 26,4), a Judasz udaje się do nich z propozycją wydania Mistrza (👁 Mt 26,14–16) • Z Jerozolimy przeszedł Jezus z uczniami na drugą stronę potoku Cedron, do Ogrodu Oliwnego.

W GETSEMANI • Usłyszymy opis modlitwy Jezusa w Getsemani – jeden z najbardziej przejmujących fragmentów Ewangelii, w którym Jezus, Bóg-Człowiek, zmaga się ze świadomością bliskiej śmierci • To zmaganie woli ludzkiej z wolą boską: Jezus, osamotniony, prosi Boga o oddalenie śmierci, ale ostatecznie zgadza się z wolą swego Ojca. Podejmuje decyzję o oddaniu swojego życia za nasze grzechy.


Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę