Była łączniczką batalionu „Parasol” Armii Krajowej, uczestniczką Powstania Warszawskiego oraz wielu akcji dywersyjnych, sabotażowych i bojowych, m.in. likwidacji gen. SS i policji Franza Kutschery. We wtorek, 16 lutego o 11.30 w katedrze polowej w Warszawie rozpoczną się jej uroczystości pogrzebowe
Po Mszy św., której przewodniczyć będzie Biskup Polowy Józef Guzdek, uroczystości pogrzebowe odbędą się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Maria Stypułkowska urodziła się 24 września 1926 r. w Warszawie. Od 1937 r. była harcerką 58. Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerzy.
We wrześniu 1939 r. ze swoją drużyną pełniła służbę pomocniczą na Dworcu Głównym w Al. Jerozolimskich; w ramach Harcerskiego Pogotowia Wojennego, gdzie opiekowała się kobietami z dziećmi i ludźmi starszymi.
Przeczytaj również
W czasie okupacji była harcerką Szarych Szeregów, odbyła kurs sanitarny i łączności, przeszła przeszkolenie bojowe, ukończyła Szkołę Podchorążych Piechoty „Agricola”. Mając 17 lat została zaprzysiężona jako żołnierz AK, z przydziałem do oddziału noszącego kolejne kryptonimy: „Agat”, „Pegaz”, a potem „Parasol”.
Była łączniczką i wywiadowczynią. Prowadziła rozpoznania i uczestniczyła w wielu akcjach dywersyjnych, sabotażowych i bojowych m.in. Akcji Kutschera, Akcji Koppe, Akcji Stamm i Akcji Weffels.
W czasie Powstania Warszawskiego przeprowadzała kanałami rannych towarzyszy broni, pełniła także funkcję sanitariuszki, założyła punkt sanitarny na Starym Mieście. Była dwukrotnie ranna.
Po wojnie ukończyła studia pedagogiczne. Maria Stypułkowska – Chojecka uczestniczyła w życiu Środowiska Żołnierzy Batalionu AK „Parasol”, w którym była przewodniczącą Komisji Historycznej i Współpracy z Młodzieżą. Należała do Światowego Związku Żołnierzy AK oraz Związku Powstańców Warszawskich. ponadto działała w Stowarzyszeniu Szarych Szeregów, w którym była przewodniczącą Rady Naczelnej.
W latach 1989-1990 współorganizowała Fundację im. Gen. Leopolda Okulickiego, gdzie założyła Specjalistyczną Przychodnię Lekarską dla weteranów wojennych, w której pracowała społecznie do 1999 r., dbając o poprawę zdrowia kombatantów. Weszła w skład Ogólnopolskiego Komitetu Budowy Muzeum Powstania Warszawskiego. Była także członkiem Komitetu Budowy Pomnika Polskiego Państwa Podziemnego i Armii Krajowej – oraz współautorem jego nazwy. Awansowana do stopnia majora w stanie spoczynku.
Uhonorowana Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Krzyż Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti. 31 lipca 2010 otrzymała honorowe obywatelstwo miasta stołecznego Warszawy.
Zmarła 5 lutego w wieku 89 lat.
kos / Warszawa
Polecamy książkę „Dziewczyny z Powstania” autorstwa Anny Herbich
Powstanie Warszawskie miało trwać kilka dni. Godzina „W” zastała kobiety w codziennych sytuacjach: na ulicach, w szkołach, w domach. Walczyły wszystkie, każda na swój sposób. Ratowały rannych, chroniły swoje dzieci, chwyciły za broń. Umawiały się na randki w cieniu spadających bomb, brały śluby w białych kitlach sanitariuszek zamiast sukien. Odniosły największe zwycięstwo – przeżyły.
Anna Herbich w przejmujący sposób pokazuje, jak naprawdę wyglądało życie w czasie 63 dni heroicznej bitwy. Pozwala nam zobaczyć Powstanie Warszawskie z zupełnie innej perspektywy: oczami kobiet.