1. Dąż wytrwale do celu, ale kiedy trzeba – naucz się odpuszczać.
Małymi krokami, cierpliwie, do skutku, nawet, jeśli pod nogami pojawią się kłody – wytrwałość to cecha ludzi dojrzałych. Jednak przychodzi taki moment, kiedy to, co robimy, przestaje przynosić jakikolwiek efekt. Nie chodzi o to, żeby rezygnować z podjętych planów czy czekających nas wyzwań przy pierwszym nadarzającym się problemie. Walcz, dopóki jest choć cień szansy na powodzenie przedsięwzięcia, lecz gdy dojdziesz do ściany nie trać czasu, ale powiedz: stop i poszukaj innej drogi – tak robią osoby dojrzałe.
2. Dbaj o swoje potrzeby, ale nie bądź samowystarczalny.
Współczesny świat pełny jest „Piotrusiów panów” i wiecznych dziewczynek. Trzydziestka na karku, a mamusia dalej gotuje obiadki i pierze skarpetki. Przeciąganiu dzieciństwa mówimy stanowcze „nie”! Ale dojrzałość to nie bycie „Zosią – samosią”, która wszystko zrobi o własnych siłach. Proszenie o pomoc nie jest oznaką słabości – jesteśmy sobie nawzajem potrzebni!
3. Akceptuj siebie takim, jakim jesteś, lecz nie rezygnuj z pracy nad sobą.
Za gruba, za głupia, zbyt nieśmiała… Stop! Dojrzałość to akceptacja siebie, łącznie ze swoimi słabościami, niedoskonałościami i porażkami. Ale nie można zatrzymać się na stwierdzeniu: jaką mnie Panie Boże stworzyłeś, taką mnie masz. Są takie obszary, których nie zmienię i pozostaje mi je z miłością zaakceptować – centymetrów sobie przecież nie odejmę…, ale są i takie, w których odkrycie niedociągnięć może być okazją do wzrostu. Przejdź na dietę, naucz się języka, idź pobiegać zamiast narzekać na słabą kondycję. Dojrzałość to ciągły rozwój!
4. Kochaj innych, ale nie zapominaj o sobie.
W przykazaniu miłości bliźniego najważniejsze jest słówko „jak”. Kochaj bliźniego JAK siebie samego. To znaczy: służ drugiemu człowiekowi, kochaj go i dawaj z siebie dużo, ale nie zapominaj, że ty też zasługujesz na miłość – szczególnie swoją własną miłość. Jeśli będziesz ciągle tylko dawać, twoje zasoby kiedyś się wyczerpią – naucz się przyjmować!
5. Z optymizmem patrz w przyszłość, ale decyzje podejmuj racjonalnie, a nie pod wpływem emocji.
Ktoś, kto wszędzie węszy zagrożenie lub porażkę, nie osiągnie żadnego sukcesu. Pozytywne myślenie mobilizuje do działania i pomaga podnieść się po upadku. Z drugiej strony, hurra–optymizm i podejmowanie decyzji pod wpływem emocji często prowadzi na manowce. Dojrzałość to ciągłe odnajdywanie równowagi między sercem a rozumem.
Przeczytaj również
-
Sprawdź, kiedy relikwie Ulmów będą w twojej diecezji [TERMINARZ]
-
To z Rosji zakłócano sygnał Radia Maryja. KRRiT wskazuje na celowe działania
-
TVN zapłacił karę za reportaż o Janie Pawle II. To ponad pół miliona złotych
-
Modlitwa wiernych na ślub
-
Ks. Michał Rapacz. “Niewygodny” kapłan, dla którego liczyła się tylko Prawda
-
Jak czytać psalmy? Wskazówki
-
Ks. Pawlukiewicz i „Pan Parkinson”. Z chorobą zmagał się w pokorze
-
Modlitewnik dla dzieci. Uwaga! Tego prezentu dziecko nie odłoży na półkę
-
Były rzecznik archidiecezji białostockiej ukarany. Jest komunikat kurii
-
Aborcja wraca do Sejmu
-
„Jesteśmy szczęśliwi, że Pan Bóg podarował nam Olę”
-
Ołtarze na Boże Ciało. Dlaczego są cztery?
-
Noworodek w oknie życia w Nowym Sączu. Chłopczyk miał kilka godzin
-
Krzysztof Ziemiec: Czy Jan Paweł II spotykał się z hejtem w czasie pontyfikatu?
-
Bp Kawa: w Rosji zapanowała jakaś zbiorowa katastrofa moralna
6. Buduj bliskie relacje z ludźmi, ale nie bój się chwil samotności.
Są tacy, dla których idealnym miejscem do życia byłaby bezludna wyspa. Inni przeciwnie – nieustannie szukają kontaktu z ludźmi, jeśli nie na żywo, to przynajmniej w świecie wirtualnym. A człowiek dojrzały? Lubi ludzi i chce z nimi przebywać, ale nie wpada w panikę, kiedy przez jakiś czas musi wystarczyć mu jego własne towarzystwo.
7. Bierz odpowiedzialność za swoje decyzje, ale pozostaw sobie prawo do błędu.
To nie moja wina – to przez szefa/męża/pogodę/korki… Niepotrzebne skreślić. Łatwo znaleźć milion usprawiedliwień dla swoich niepowodzeń. Albo odwrotnie: jestem beznadziejny, nic mi w życiu nie wychodzi, wszystko robię źle. To skrajności. A osoba dojrzała? Przyjmie „na klatę” konsekwencje swoich decyzji, nawet te niezbyt przyjemne, pamiętając przy tym, że nie myli się tylko ten, kto nic nie robi.
Kroków do dojrzałości jest pewnie znacznie więcej. Jednak harmonia i równowaga zdają się być kluczem, który otwiera drzwi do ciągłego rozwoju i pracy nad własną dojrzałością.
Pierwsza data publikacji artykułu: 26 lutego 2019
