Już jutro kolejna zasada działania ks. Jacka Stryczka. Zapraszamy!
Zasada 1: Przez swoje decyzje człowiek niejako staje się rodzicem samego siebie
Często uważamy, że jesteśmy z góry zaprogramowani: przez miejsce, w którym się urodziliśmy, przez rodzinę, nasze ciało i zdolności; przez otaczający nas świat. Porównujemy się z innymi i żałujemy, że nie mamy takich możliwości, jak oni. A tak naprawdę, to kim jesteśmy, zależy od nas. Jesteśmy uwarunkowani. Jesteśmy jacyś. Ale możemy to, kim jesteśmy, rozwijać. To nasze decyzje tworzą nas. Nie historia pisze nasze życie, ale naszymi decyzjami piszemy własną historię i historię świata. Możemy stać się rodzicami samych siebie. Dlatego uważam, że każdy może stać się Kimś. Wszystko jest w naszych rękach.
Przeczytaj również
Zasada 2: Miarą wielkości człowieka jest największe wyzwanie, które podjął i wygrał
Nie jesteśmy tacy, jak o sobie myślimy (dobrze, czy źle). Nie jesteśmy tacy, jak myślą o nas inni. Naszą miarą są wyzwania, które podejmujemy. Nie wystarczą jednak dobre chęci. Tworzą nas tylko te wyzwania, które podjęliśmy i wygraliśmy. Jeśli wchodzę na górę, góra się nie zmiana. Ale ja się zmieniam. Wygrane wyzwanie zmienia nas. Tworzy format człowieka. Naszą wielkość możemy zmierzyć wyzwaniami, które skutecznie podejmowaliśmy. Na dodatek, każda wygrana sprawia, że w podobnej sytuacji też sobie poradzę i pozwala podejmować następne wyzwania. Dlatego wierzę, że wielcy ludzie, to nie ci, którzy się dobrze urodzili, albo się dorobili. To ci, którzy są wielkiego formatu.
Zasada 3: Nie ryba, nie wędka, ale mentalność wędkarza
Czasami mówią: nie należy dawać ryby, ale wędkę. A ja dopowiem: jeśli ktoś dostanie wędkę, ale nie ma mentalności wędkarza, to zaraz ją sprzeda i kupi ryby. A jeżeli ktoś ma mentalność wędkarza, to poszuka sobie kij i zacznie łowić. Wszystko siedzi w naszej głowie. Jeśli zdobędziemy mentalność wędkarza, to zawsze poradzimy sobie w życiu.
Zasada 4: Poznacie po owocach
Powiem po prostu językiem Ewangelii: nie będziemy zbawieni według dobrych chęci, ani według dobrych uczynków. Będziemy zbawieni dzięki dobrym owocom. Sprawa się ma zupełnie tak samo, jak w przypadku wychowywania dzieci: nie należy oceniać wychowania po dobrych chęciach i staraniach; ani po tym, ile dla dzieci zrobili dorośli. Jedynym miernikiem jest dobry owoc: dzieci zostały dobrze wychowane i każdy to widzi. Chciałem dobrze, a wyszło jak zwykle – taka sytuacji jest absolutnym zaprzeczeniem dobrych owoców. Droga dobrych owoców jest jak ścieżka przez bagno: po jednej stronie dobre chęci, po drugiej dużo pracy. Można w jednym i w drugim ugrzęznąć. W życiu należy kierować się jedynie dobrymi owocami.
Zasada 5: Miłość wzajemna
Jeśli miłość, to tylko miłość wzajemna. Bowiem, nie sztuką jest kochać. Sztuką jest tak kochać, że ten, którego kocham, też potrafi kochać. Miłość często demoralizuje. Jak w przypadku rodziców, które przecież bardzo kochają swoje dzieci. Prawdziwa miłość przynosi też dobre owoce. Prawdziwa miłość tak się angażuje, że ten, którego dotyczy, dzięki niej też potrafi kochać. Miłość wzajemna nie koncentruje się na dawaniu, ani na poświęcaniu się, ani na przyjemności kochania. Ma w sobie to wszystko. Tyle tylko, że dla miłości wzajemnej drogą są dobre owoce. Ten, którego kocham, też potrafi kochać.
Zasada 6: Najwyższa forma pomagania
Jest taki parametr: im więcej pomagam, tym więcej jest potrzebujących. To bardzo prosty wskaźnik demoralizacji. Myślę, że właśnie dlatego wielu ludzi boi się pomagać innym. Słusznie przypuszczają, że ich pomoc sprowadzi na nich jeszcze więcej nieszczęść różnych ludzi. Dlatego, od początku warto pomagać jedynie w najwyższej formie, która polega na tym, że: TAK POMAGAM, ŻE TEN KTÓREMU POMAGAM RADZI SOBIE W ŻYCIU. Złem jest uzależnianie ludzi od pomocy, pozbawianie ich inicjatywy. Złem jest również usuwanie przeszkód życiowych. Należy pomagać ludziom w usamodzielnianiu się, w kreatywności i odwadze pokonywania przeszkód. Przecież największym motywatorem w pracy jest jej sensowność. Pozbawiając ludzi pracy, wyręczając ich w życiowych wyzwaniach, pozbawiamy ich też i radości życia. Poza tym, jesteśmy zbawieni dzięki dobrym owocom. Ktoś, kto tylko przyjmuje pomoc, ale nic od siebie nie daje, pozbawia się dobrych owoców i zostanie… potępiony.
Zasada 7: Wiem, kim jestem, ale nie wiem, kim mogę się stać
Taki jestem – rozbrajająco wyznaje wielu ludzi. Tymczasem, to kim jesteśmy, jest tylko punktem wyjścia. Wiadomo, jesteśmy stworzeni do zmiany. Od dziecka aż po starość podlegamy nieustannym zmianom. Zmiana jest czymś naturalnym. Możemy sprzeciwiać się zmianom. Wtedy cofamy się w rozwoju, degradujemy. Możemy jednak wziąć sprawy w swoje ręce. Możemy podjąć ryzyko zmian. Możemy wyjść w nieznane i sprawdzić, kim naprawdę jesteśmy. Podróżując w przyszłość, podejmujemy wyzwania, które naturalnie nas zmieniają. Pozwalają stopniowo stawać się kimś. Mijający czas, wypełniony ryzykiem i podejmowaniem wyzwań, może być okazją do odkrywania niesamowitego potencjału, który nosimy w sobie. Każdego dnia możemy stać się kimś zaskakującym dla siebie i dla innych. Bo wiemy, kim jesteśmy. Ale nie wiemy, kim możemy się stać!
Zasada 8: Miłość odkrywa w drugim człowieku to, co ma najpiękniejszego
Możemy wiele uczynić dla innych ludzi. Najbardziej jednak pokochamy ich wtedy, gdy okryjemy w nich to, co mają najpiękniejszego. Jeśli coś im damy, będą otoczeni podarunkami. Jeśli odkryjemy w nich to, co mają najpiękniejszego, będą mogli to rozwijać. Sami będą mogli stawać się kimś. Nawet najfajniejsze prezenty kiedyś się zużyją. Jeśli jednak sam człowiek stanie się piękny, nikt nie będzie mógł mu tego odebrać. Jeśli dzisiaj miałbym powiedzieć, kiedy najbardziej pomagam, to od razu odpowiem: gdy koncentruje się na poznaniu drugiego człowieka i odkrywaniu jego piękna. Kiedy on to zobaczy w moich oczach, kiedy zobaczy ten zachwyt, nigdy już tego nie zapomni. Ten akt odkrywania piękna, przypomina mi los ziarna, które potrzebuje WIOSNY, by ukorzenić się i stać się prawdziwą rośliną. Rozumiem, że to właśnie dlatego, im dłużej pomagam, tym więcej wokół mnie jest ludzi, którzy świetnie radzą sobie w życiu.
Zasada 9: Miłość odkrywa w drugim człowieku to, co ma najpiękniejszego
Możemy wiele uczynić dla innych ludzi. Najbardziej jednak pokochamy ich wtedy, gdy okryjemy w nich to, co mają najpiękniejszego. Jeśli coś im damy, będą otoczeni podarunkami. Jeśli odkryjemy w nich to, co mają najpiękniejszego, będą mogli to rozwijać. Sami będą mogli stawać się kimś. Nawet najfajniejsze prezenty kiedyś się zużyją. Jeśli jednak sam człowiek stanie się piękny, nikt nie będzie mógł mu tego odebrać. Jeśli dzisiaj miałbym powiedzieć, kiedy najbardziej pomagam, to od razu odpowiem: gdy koncentruje się na poznaniu drugiego człowieka i odkrywaniu jego piękna. Kiedy on to zobaczy w moich oczach, kiedy zobaczy ten zachwyt, nigdy już tego nie zapomni. Ten akt odkrywania piękna, przypomina mi los ziarna, które potrzebuje WIOSNY, by ukorzenić się i stać się prawdziwą rośliną. Rozumiem, że to właśnie dlatego, im dłużej pomagam, tym więcej wokół mnie jest ludzi, którzy świetnie radzą sobie w życiu.
Zasada 10: Miłość mierzy się zmianą dla innych
Pierwszym przejawem miłości jest otwartość. Nawet natura, gdy jesteśmy zakochani, rozszerza nasze źrenice i właśnie po tym można ją poznać. Otwartość jest gotowością przyjęcia do siebie drugiego człowieka. Najpierw ten drugi mnie interesuje. Zbieram o nim informacje. Zachęcony moją otwartością, sam otworzy się na mnie i pozwoli mi odkryć swoje tajemnice. Ten moment nazywamy zaufaniem. Zaufanie jest kluczem do budowani relacji. Zaufanie jest fundamentem miłości. Zaufanie jednak zobowiązuje. Jeśli bowiem poznam w duchu zaufania tajemnice drugiego człowieka, to on oczekuje, że będą go już inaczej traktował. Przecież go znam; przecież dał się poznać. Każde prawdziwe poznanie wprowadza do mojego życia świat innych, świat drugiego człowieka. Otwartość zezwala na to, aby te dwa światy spotkały się we mnie, zmieszały i stworzyły syntezę. Człowiek, który kocha, nosi w sobie dwa światy. Człowiek który wiele kocha, nosi w sobie wiele światów. Człowiek, który kocha, naturalnie się zmienia. Zmienia się dla innych. To jest jedyny pewny miernik zakochania. Nie słowa, nie obietnice. Zmiana dla drugiego.
Dla mnie to jest bardzo fajne. Bo oznacza to, że jeżeli kocham, jeżeli pomagam, to dzięki temu przyjmuję do siebie coraz to nowe światy. I mogę się zmieniać. Mogę się stawać coraz fajniejszy. No i nie nudzę się ze sobą.
Przy tej okazji dziękuję wszystkim, których spotkałem i których noszę w sobie. Dzięki Wam jestem właśnie taki. Jaki? W naporze rozwoju. Mam pięćdziesiąt lat, a każdego dnia wydaje mi się, że wszystko zaczynam od nowa.
Zapraszamy na stronę internetową Stowarzyszenia WIOSNA oraz fanpage na portalu Facebook