Miał nigdy nie chodzić, dziś biega w maratonach. Niezwykła historia Adama

"Trzeba walczyć o dzieci, które są skarbem dla swoich rodziców. Jeśli są niepełnosprawne, musicie zrobić wszystko, żeby je uratować. Dopóki człowiek żyje, zawsze jest nadzieja" - mówi Adam Kowalewski, który urodził się z mózgowym porażenie dziecięcym, a dziś biega w maratonach.

Redakcja portalu LUDZIE

Reklama

Mama Adama usłyszała diagnozę podczas ciąży – ze względu na podejrzenie mózgowego porażenia dziecięcego, lekarz zachęcał ją do dokonania aborcji. Mama się nigdy na to nie zgodziła, bo zawsze marzyła, by urodzić synka. Dzięki pomocy innego lekarza, urodziła mnie – opowiada Adam.

Tata Adama miał za sobą bardzo trudne doświadczenia – podczas II wojny światowej był aresztowany i przeżył pobyt w trzech obozach koncentracyjnych, w czasie których przeprowadzano na nim eksperymenty pseudomedyczne. Wtedy tata sobie przyrzekł, że jeżeli założy rodzinę, jeżeli będzie miał dziecko i ono się z jakiś przyczyn urodzi niepełnosprawne, to zawsze będzie walczył o jego zdrowie i życie – opowiada Adam.

Jako mały chłopiec Adam nie mógł chodzić, jednak jego rodzice toczyli walkę o zdrowie i życie swojego syna, by mógł być samodzielny i samowystarczalny. Doszedłem do takiego stanu, że moje życie bardzo się zmieniło. Jako siedmioletni chłopiec zacząłem grać w tenisa ziemnego, a dziś jestem instruktorem – wspomina.

„To cud, że biegam”

Pomimo swojej niepełnosprawności i niedowładu prawej nogi, od siedmiu lat Adam zaczął trenować bieganie pod czujnym okiem trenera i brać udział w zawodach. To mnie dopinguje do pracy nad sobą, bo biegam razem z pełnosprawnymi ludźmi – wyznaje. Na moje predyspozycje, to jest cud, że biegam.

Marzeniem Adama było wziąć udział w maratonie. Jego marzenie spełniło się w ubiegłym roku. Dopingujące dla mnie było to, że nie byłem ostatni – wspomina.

Przeczytaj również

Z tej całej mojej historii płynie nadzieja – mówi i zwraca się z apelem do rodziców dzieci cierpiących na mózgowe porażenie: „nie martwicie się!”. Trzeba walczyć o dzieci, które są skarbem dla swoich rodziców. Jeśli są niepełnosprawne, musicie zrobić wszystko, żeby je uratować. Dopóki człowiek żyje, zawsze jest nadzieja.