Albert Camus przyszedł na świat 7 listopada 1913 roku w Algierii Francuskiej. Mimo to swoje dzieła tworzył głównie we Francji europejskiej. Międzynarodową sławę Albert Camus zyskał dzięki “Dżumie”. W 1957 r. został laureatem Nagrody Nobla za „ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia”. Jednak on sam tego wyróżnienia nie czuł.
Przeciwnie, nagroda trafiła do niego w bardzo trudnym okresie w życiu. Męczyła go twórcza niemoc, a dodatkowo ciągle odpierał ataki za brak jego reakcji na wojnę w rodzinnej Algierii. Trzy lata później zginął w wypadku samochodowym. Jedna z jego ostatnich notatek brzmiała: „Posiany przez wiatr, zebrany przez wiatr, a jednak twórca, taki jest człowiek, poprzez wieki wieków, dumny, że żyje przez chwilę”.
Pisarz z niepiśmiennej rodziny
Pisarz urodził się jako potomek europejskich osadników. Jego rodzina żyła skromnie na przedmieściach Algieru. Matka była niepiśmienna, pochodziła z Katalonii. Ojciec natomiast był francuzem, a jego przodkowie należeli do pierwszych osadników północnej Afryki. Gdy Albert miał niespełna rok, w Europie rozpętała się I wojna światowa, podczas której jego ojciec zginął.
Od tego momentu duży wpływ w jego wychowanie miała babcia, która podobnie jak matka nie potrafiła ani czytać, ani pisać. Często zabierała wnuka do kina, aby ten czytał jej napisy.
W pogoni za spokojem
Wykształcenie Camus zdobył dzięki swojemu wychowawcy, który po długich staraniach zdobył dla niego stypendium naukowe. Profesor zachęcał młodego chłopca do nauki, podsuwając mu klasyczne dzieła literatury. W 1932 roku zdał maturę, po czym wstąpił na uniwersytet, rozpoczynając tam studia z filozofii i historii i kultury antycznej.
Przeczytaj również
-
Imię na bierzmowanie. Jak je wybrać?
-
Jedna z najstarszych książek na świecie trafiła na sprzedaż. Zawiera Księgę Jonasza i list św. Piotra
-
Litania loretańska z nowymi wezwaniami
-
11 nowych księży wyświęcono w bazylice watykańskiej
-
Tysiąc młodych obejrzało wyjątkowy musical o Janie Pawle II. Na scenie pojawili się znani artyści
-
Powołania 2.0
-
Narkotyki – duży, cichy problem wśród młodzieży. „Zaczynają w wieku 15-16 lat”
-
Modlitewnik dla dzieci. Uwaga! Tego prezentu dziecko nie odłoży na półkę
-
Apostołowie w „The Chosen” kontra fakty biblijne
-
Prezent na Komunię. Co kupić dziecku komunijnemu?
-
Jan Kobuszewski: To Bóg daje najważniejsze wsparcie
-
Kościół na terenie getta. Niezwykła historia kościoła Wszystkich Świętych w Warszawie
-
„Wybrali skromnego pracownika winnicy Pańskiej”. To były pierwsze słowa Benedykta XVI
-
„Nie było żadnej nadziei”. 81. rocznica Powstania w Getcie Warszawskim
-
Sprawdź, kiedy relikwie Ulmów będą w twojej diecezji [TERMINARZ]
Kilka lat później zaczęły się jego pierwsze przygody z dziennikarstwem i polityką. Na krótki czas przyłączył się do partii, jednak został z niej wyrzucony za dużą rozbieżność zdań. Mniej więcej w podobnym czasie rozpoczął także działalność w teatrze. W 1940 roku, po krytyce jego artykułów postanowił wyemigrować do Paryża. Jednak w Europie trwała właśnie II wojna światowa, dlatego wkrótce musiał i stamtąd uciekać, najpierw do Lyonu, a później z powrotem do swojego ojczystego kraju.
„Dostał pan Nobla!”
W 1942 roku na stałe osiedlił się w Paryżu, nigdy nie powracając już do rodzinnej Algierii. We Francji zajął się redakcją podziemnego czasopisma. Jednak po pięciu latach postanowił ostatecznie odciąć się od dziennikarstwa i polityki, poświęcając całe swoje serce pisarstwu.
Dziesięć lat później, w 1957 roku przyniosło to ogromne wyróżnienie. Albert Camus został laureatem Nagrody Nobla za „ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia”. Dowiedział się o tym w dość nietypowy sposób. Gdy przebywał w restauracji z przyjaciółką na obiedzie, podszedł do nich kurier z wydawnictwa, mówiąc: „dostał pan Nobla!”. Nagroda ta nie była jednak dla niego powodem do dumy i radości, gdyż przeżywał bardzo trudny okres w swoim życiu. Jego twórcza niemoc bardzo go ograniczała i prowadziła do frustracji. Dodatkowo ciągle był atakowany za brak reakcji i jakiegokolwiek zaangażowania w wojnę w rodzinnej Algierii.
Bilet w kieszeni
Zginął 4 stycznia 1960 roku, w wypadku drogowym. Powracał samochodem do Paryża ze swoim przyjacielem Michelem Gallimardem. W swojej torbie podróżnej miał niedokończoną, najbardziej osobistą powieść „Pierwszy człowiek”, która została wydana po jego śmierci. Tego dnia miał coś jeszcze przy sobie… w kieszeni płaszcza trzymał bilet na pociąg do Paryża. Jednak w ostatniej chwili wybrał podróż z przyjacielem.
pa/wikipedia/anegdoty.pl/polityka.pl/Stacja7
