Nasze projekty
Valentin Metzinger, 1753 r./commons.wikimedia.org

Franciszek Salezy: światowiec pośród świętych

Miał przed sobą karierę prawniczą i ślub z bogatą dziedziczką Franciszką Suchet de Mirabel. Wybrał kapłaństwo, by umacniać w wierze katolików i odzyskać dla Chrystusa tych, którzy przeszli na kalwiznizm.

Reklama

Codzienność z Panem Bogiem

Św. Franciszek Salezy przyszedł na świat 21 sierpnia 1567 roku w Alpach Wysokich pod Thorenes, jako najstarsze z 13 dzieci Franciszka di Boisy, kasztelana w Nouvelles oraz Franciszki z rodu Sionnaz. W domu otrzymał głębokie katolickie wychowanie, a największy wpływ na jego życie wywarła matka – uspobienie spokoju, łagodności i pracowitości. To ją – w swoim przyszłym nauczaniu – będzie stawiał za wzór zjednoczenia człowieka z Bogiem wśród licznych zajęć dnia codziennego.

Los czy wybór

Już jako piętnastoletni młodzieniec rozpoczął studia na uniwersytecie w Paryżu. Najpierw studiował teologię i zagadnienia biblijne, a także uczył się języków: hebrajskiego i greckiego. Później, za namową ojca przeniósł się do Padwy i rozpoczął studia prawnicze, które miały mu otworzyć drogę do kariery urzędniczej. W czasie studiów owładnęły nim wątpliwości czy się zbawi, czy nie jest przeznaczony na potępienie. Miało to zapewne związek z wystąpieniem we Francji Kalwina ze swoją nauką o przeznaczeniu. Odzyskał spokój dopiero wówczas, gdy oddał się w niepodzielną opiekę Matki Bożej w kościele św. Stefana des Gres.

Wbrew woli ojca

Po ukończeniu studiów Franciszek udał się do Loreto, gdzie w 1591 roku złożył śluby czystości, a następnie udał się do Rzymu. Gdy wrócił do domu ojciec miał już dla niego gotowy plan na przyszłość. Zamierzał wprowadzić go jako adwokata i prawnika do senatu w Chambery. Czynił także starania, by ożenic swojego syna z bogatą dziedziczką, Franciszką Suchet de Mirabel. Franciszek jednak ku wielkiemu niezadowoleniu ojca obie propozycje stanowczo odrzucił i w 1593 roku przyjął święcenia kapłańskie.

Reklama

Misjonarz z dobrym humorem

Został mianowany prepozytem kolegiaty św. Piotra, co uczyniło go drugą osobą po miejscowym biskupie. Za zgodą hierarchy Franciszek udał się jako misjonarz do okręgu Chablais, by umocnić w wierze katolików i odzyskać dla Chrystusa tych, którzy przeszli na kalwinizm. Niestrudzenie przemierzał wysokie Alpy, chodził od wioski do wioski odwiedzając zagrody wieśniaków. Na murach i parkanach rozlepiał ulotki – zwięzłe wyjaśnienia prawd wiary. Być może dlatego właśnie Kościół ogłosił św. Franciszka Salezego patronem katolickich dziennikarzy. Miał dar nawiązywania kontaktu z ludźmi prostymi, umiał przekonać ich do swoich racji, a każde spotkanie z drugim człowiekiem okraszał humorem. Był z natury popędliwy i skory do wybuchów. Jednakże długoletnią pracą nad sobą potrafił zdobyć się na tyle słodyczy i dobroci, że przyrównywano go do samego Chrystusa. W końcu zaczęto nazwać go “światowcem pośród świętych”. W kontaktach między ludźmi wyznawał zasadę: “Więcej much się złapie na kroplę miodu aniżeli na całą beczkę octu”.

Drogowskaz dla żyjących w świecie

Franciszek stworzył nowy ideał pobożności – wydobył z ukrycia życie duchowe, wewnętrzne, praktykowane w klasztorach, aby “wskazywało drogę tym, którzy żyją w świecie”. We współpracy z św. Joanną Franciszką de Chantal założył nową rodzinę zakonną sióstr Nawiedzenia NMP (wizytek). Zmarł nagle w Lyonie, wracając ze spotkania z królem Francji 28 grudnia 1622 roku. Jego ciało przeniesiono do Annecy, gdzie spoczęło w kościele macierzystym Sióstr Nawiedzenia, serce zaś zatrzymały wizytki w Lyonie. Beatyfikacja odbyła się w roku 1661, a kanonizacja już w roku 1665. Papież Pius IX św. Franciszka Salezego ogłosił doktorem Kościoła w 1877 r., a Pius XI patronem dziennikarzy i katolickiej prasy (1923). Jest czczony również jako patron wizytek, salezjanów i salezjanek – Towarzystwa św. Franciszka Salezego, założonego przez św. Jana Bosko.

Franciszek pozostawił po sobie liczne pisma i około 1000 listów, które wyróżniają się pięknym językiem i stylem. Do dnia dzisiejszego zalicza się je do klasyki literatury francuskiej. Najbardziej znane z nich to: Kontrowersje, Filotea, czyli wprowadzenie do życia pobożnego (1608) i Teotym, czyli traktat o miłości Bożej (1616).

Reklama

Magdalena Wyżga, KAI/ab/Warszawa

Reklama
Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę