Dwa listy, katalog duchowieństwa, monety i gazety i inne cenne artefakty sprzed ponad 100 lat znajdują się w podwójnej "Kapsule czasu" schowane w kopule wieży kościoła w Janowie Lubelskim. Cenne znalezisko odkryto podczas prac konserwatorskich prowadzonych w świątyni.
W trakcie prac konserwatorskich przy renowacji ścian elewacji kościoła św. Jana Chrzciciela w kuli wieńczącej wieżę kościoła odnaleziono „Kapsułę czasu”. Jak ustalano, znalezisko kryje historycznie ciekawe artefakty pozostawione podczas dwóch remontów kościelnej wieży prowadzonych w 1852 i 1912 roku.
Jak informuje proboszcz parafii ks. Tomasz Lis, „Kapsuła czasu” zawiera m.in. list z 1852 r. napisany przez ojców dominikanów, katalog księży Diecezji Lubelskiej z 1851 r. oraz katalog zakonu Dominikanów z 1852 r., gazety: Goniec Poranny z 2 lipca 1912 r., Słowo Dziennik Powszechny z 3 lipca 1912 r. około 140 monet różnego nominału i roku pochodzenia, medale i fotografia ks. Michała Zawiszy.
„Wszystkie znalezione artefakty zostaną skatalogowane i opisane”
Znalezione także dwa listy i ich treść wskazują, że podczas prowadzonych prac remontowych w 1912 r. odnaleziono pierwotną kapsułę czasu, którą umieścili tam ojcowie dominikanie, zamieszkujący janowski konwent. Zamieszczone w dominikańskim liście informacje są niezwykle ciekawe, mówią o dacie budowy wieży w 1762 r., jej „reparacji” w 1852 r., jakie prace podjęto, kto wykonywał poszczególne prace związane z renowacją wieży kościoła i ile kosztowały.
Natomiast list napisany przez ks. Michała Zawiszę opisuje kompleksowy remont kościoła podjęty w 1912 r. Wszystkie znalezione artefakty zostaną skatalogowane i opisane, zaś po zakończeniu prac renowacyjnych na nowo umieszczone w wieży kościoła. Oczywiście przygotujemy także list i współczesny przekaz dla potomnych oraz dołożymy monety i inne cenne pamiątki z naszego czasu, by potomni także kiedyś dowiedzieli się ciekawych rzeczy o naszych czasach – informuje ks. Tomasz Lis.
„Na szczęście najcenniejsze rzeczy były zdeponowane w nieuszkodzonym naczyniu”
„Kapsułę czasu” odkryto podczas demontażu krzyża wieńczącego wieżę kościoła w kuli znajdującej się pod nim, którą umieszczono podczas prac prowadzonych w roku 1912 przez ks. Michała Zawiszę.
Przeczytaj również
-
Kard. Nycz: człowiek czasami stawia samego siebie w miejscu Boga
-
Abp Kupny: musimy się oczyścić, aby odbudować nadszarpnięty autorytet Kościoła
-
Franciszek do księży: bądźcie jak „chusta Weroniki” dla każdego człowieka
-
Bp Muskus: zmartwychwstanie nie jest wspominaniem przeszłości, ale rzeczywistością, która wciąż trwa
-
„Prawo i Kościół”. Akademia Katolicka zaprasza na ogólnopolską konferencję naukową
-
Kard. Ryś do maturzystów: weźcie ten Kościół w swoje ręce!
-
Czy w Wielki Czwartek trzeba iść do kościoła?
-
Abp Wojda: czasy Kościoła masowego się skończyły
-
Czy w Wielki Piątek trzeba iść do kościoła?
-
Kard. Nycz: Kościół powinien nieustannie głosić Ewangelię o miłości Boga do człowieka
-
Abp Jędraszewski: Maryja wskazuje nam słuszną drogę
-
Bp Suchodolski: ufam że Bóg, ale i Kościół, znajdzie drogę do serc ludzi młodych
-
Bp Chrząszcz: modlitwa nie powinna być spektaklem
-
Do końca marca pierwszy raport ws. Funduszu Kościelnego. Rządowy zespół rozpoczął pracę
-
Fundusz Kościelny na nowo. Ruszają prace rządowego zespołu
Jak wyjaśnia proboszcz, składała się ona z dwóch naczyń szklanych typu starej karafki aptecznej oraz paczki owiniętej w gazetową otulinę. Niestety jedno z naczyń szklanych było stłuczone, najprawdopodobniej uszkodzenie powstało podczas nakładania kuli i krzyża lub uszkodziło ją uderzenie pioruna. Sugerują to osmolenia na szkle i powstałe przez lata zanieczyszczenia.
Na szczęście najcenniejsze rzeczy były zdeponowane w nieuszkodzonym naczyniu szklanym, dzięki czemu wspaniale się zachowały do naszych czasów. Myślę, że jest to niezwykle ciekawe odkrycie dla historii naszego miasta, jak i kościoła oraz dziejów parafii. Dotykając po raz pierwszy tych artefaktów, miałem świadomość, że podajemy dłoń naszym pradziadom, którzy przed wiekami, tak jak obecnie my, podejmowali troskę o największy skarb Janowa, jakim jest podominikańska świątynia – podkreślił ks. Tomasz Lis.
Miały tu miejsce objawienia Matki Bożej
Historia parafii św. Jana Chrzciciela w Janowie Lubelskim sięga 1326 r. Obecny kościół murowany został zbudowany przez dominikanów w latach 1694-1724, którzy zostali sprowadzeni przez wojewodę sandomierskiego Jana Zamojskiego Sobiepana. Ofiarowany przez niego cudowny obraz Matki Bożej Łaskawej Różańcowej został oddany ich opiece. Parafia posiada akta parafialne od 1795 r.
Początek szczególnego kultu Matki Bożej w Janowie Lubelskim sięga pierwszej połowy XVII wieku, kiedy to miały miejsce pierwsze objawienia Matki Bożej i uzyskane tu łaski i uzdrowienia. Wszelkie łaski uznane za nadprzyrodzone zawarte są w księdze cudów i łask zapisywanej przez dominikanów przez 141 lat.
Obraz Matki Bożej Łaskawej – Różańcowej został uznany przez komisję duchownych za cudowny, a orzeczenie tej komisji potwierdził biskup i oficjał lubelski Stanisław Raymud Jezierski 8 grudnia 1762 r. Wizerunek janowski wpisany został na listę cudownych obrazów w Polsce i znalazł swoje miejsce w literaturze i opracowaniach. Obraz wykonany został w połowie XVII wieku.
Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Łaskawej i Różańcowej w Janowie Lubelskim w lutym br. zostało włączone w duchową więź (afiliowane) do Papieskiej Bazyliki Matki Bożej Większej.
kh, KAI/Stacja7
