Na świat przyszedł w Lizbonie jako Ferdynand Bulonne. Był rok 1195. Zafascynowany życiem zakonnym mając 15 lub 20 lat wstąpił do Kanoników Regularnych św. Augustyna, tam zdoby wykształcenie i w 1219 r. został wyświęcony na księdza. Jako młody kapłan pierwszy raz zetknął się z ubogimi franciszkanami: był świadkiem pogrzebu pięciu takich braci, zamordowanych przez muzułmanów. Zafascynował się ich stylem życia i regułą oraz zamarzył o pracy misjonarza w Afryce, pragnąć podobnej śmierci męczeńskiej z rąk niewiernych. Odnalazł w Olivanez, przy kościele św. Antoniego Pustelnika niewielką wspólnotę franciszkańską i do niej wstąpił. Tam właśnie przyjął zakonne imię Antoniego, zrośnięte z nim do dnia dzisiejszego. Wkrótce ruszył na misje do Afryki, jednak w trakcie podróży zachorował i musiał zawracać. Tak trafił do Włoch. Wkrótce wziął udział w spotkaniu franciszkanów z całej Europy, jakie odbywało się w obecności św. Franciszka w Asyżu. Kapituła przydzieliła mu nowe miejsce: miał rozpocząć życie pustelnika w eremie w prowincji Emilia Romania.
Kilka lat spędzonych w odosobnieniu pogłębiły jego życie wewnętrzne i obudziły charyzmaty, którymi później posługiwał. Pierwszym był dar słowa. Antoni był znakomitym mówcą, kazania którego zawsze słuchały tłumy. Jego sława jako kaznodziei szybko stała się tak duża, że liczba jego słuchaczy nie mieściła się w kościołach.
Ujawniły się także dary nadprzyrodzone: dar bilokacji, wglądu w ludzkie dusze, dar prorokowania i uzdrawiania. Gdy generał zakonu, który przejął władzę po zmarłym już św. Franciszku usłyszał o nich, uczynił go generalnym kaznodzieją zakonu. Antoni chodził więc od wioski do wioski i nauczał, uzdrawiał, spowiadał. Z jego nauk skorzystał także ówczesny papież Grzegorz IX, który przy okazji pobytu Antoniego w Rzymie zaprosił do do cyklicznego nauczania. Po kilku latach powierzono mu również posadę wykładowcy filozofii na uniwersytecie w Bolonii.
W 1230 r. podczas podróży powrotnej z kapituły franciszkanów, gdzie zrzekł się urzędu prowincjała, nagle zachorował na tzw. wodną puchlinę (choroba polegająca na opuchnięciu jamy brzusznej wraz z gromadzeniem się płynów, jest objawem różnych chorób narządów wewnętrznych). Zatrzymał się wraz z towarzyszami w miejscowości Arcella, niedaleko Padwy, gdzie mieszkał. Tam w piątek 13 czerwca 1231 r. oddał ducha.
Jego pogrzeb zgromadził wielkie tłumy ludzi. Już za życia bowiem uznawano Antoniego za świętego. Bardzo szybko zaczęły się uzdrowienia, wskrzeszenia i inne cuda wypraszane przy znajdującym się w Padwie grobie franszkanina. Świętym został ogłoszono zaledwie w rok od śmierci. Jego sława bardzo szybko przekroczyła granice Włoch i rozlała po całej Europie. Wzywano go nie tylko w przypadku chorób i wielkich nieszczęść, ale też w drobnych sprawach, takich jak zagubienie czegoś wartościowego. Podobno pierwszą osobą, której pomógł w takiej sprawie był Portugalczyk z z Alcácer do Sal. Poprosił o pomoc Antoniego, gdy zgubił przy studni swój pierścień. Niedługo zguba się znalazła.
Przeczytaj również
W podobny sposób zasłynął jako patron znajdowania męża lub żony.
Św. Antoni szybko stał się popularny także w Polsce. Jego kult wzmógł się po objawieniach, jakie miały miejsce 8 maja 1664 r. we wsi Radecznica (dzisiejsze województwo Lubelskie). Na wzgórzu zwanym Łysą Górą św. Antoni ukazał się Symonowi Tkaczowi, ubogiemu mieszkańcowi wioski. Święty w swych objawieniach nakazał zbudowanie na wzgórzu świątyni, oraz poświęcił okoliczne źródło. Wieści o cudownym objawieniu i o łaskach, uczyniły to miejsce celem wielu pielgrzymek. Wezwania świętego posłuchał miejscowy biskup, zakupił wieś, sprowadził bernardynów i zbudował w tym miejscu kościół i klasztor. Do dziś właśnie tu odbywają się coroczne odpusty. Dniem jego liturgicznego wspomnienia jest dzień jego śmierci – 13 czerwca.
Modlitwa do św. Antoniego o odzyskanie zagubionej rzeczy
ad/Stacja7
