Nasze projekty

Jutro Niedziela – II zwykła B

Co łączy bohaterów wszystkich dzisiejszych czytań? Słuchają. Kogo? Boga.

Reklama

PUNKT WYJŚCIA


• DRUGA NIEDZIELA ZWYKŁA • Rok B • KOLOR SZAT: zielony • KOLEKTA: Będziemy się modlić, aby Wszechmogący Bóg, który rządzi niebem i ziemią, obdarzył nasze czasy pokojem • CZYTANIA: Pierwsza Księga Samuela 3,3b–10.19 • Psalm 40,2.4.7–10 • Pierwszy List do Koryntian 6,13c–15a.17–20 • Ewangelia wg św. Jana 1,35–42

CHMURA SŁOWA

Reklama

STO SŁÓW


Trzy najczęstsze słowa dzisiejszej Liturgii Słowa wskazują na osoby: Pana, Samuela i Helego. Są jeszcze inni, Jan Chrzciciel, Andrzej. Ale spod tych różnych imion – dominujących w CHMURZE SŁÓW – przebija się inne słowo, inna idea, ukryta nie tyle w słowach, ile postawach.

Samuel – sługa, który słucha, psalmista – wdzięczny Bogu za to, że mu otworzył uszy. Dwaj uczniowie, wśród nich Andrzej, usłyszeli swojego mistrza kierującego wobec Jezusa określenie Oto baranek Boży. Wspólna postawa: sługa, który słucha.

Reklama

Nie bez znaczenia jest to, że tam, gdzie psalmista mówi: aleś mi otworzył ucho, cytujący go autor Listu do Hebrajczyków napisał: aleś mu otworzył ciało. To św. Paweł podkreśla godność ludzkiego ciała. Tajemnica powołania tkwi w słuchaniu.


Czytanie z I Księgi Samuela

Reklama

(1 Sm 3,3b-10.19)

Samuel spał w przybytku Pańskim, gdzie znajdowała się Arka Przymierza. Wtedy Pan zawołał Samuela, a ten odpowiedział: Oto jestem. Potem pobiegł do Helego mówiąc mu: Oto jestem: przecież mię wołałeś. Heli odrzekł: Nie wołałem cię, wróć i połóż się spać. Położył się zatem spać. Lecz Pan powtórzył wołanie: Samuelu! Wstał Samuel i poszedł do Helego mówiąc: Oto jestem: przecież mię wołałeś. Odrzekł mu: Nie wołałem cię, synu. Wróć i połóż się spać. Samuel bowiem jeszcze nie znał Pana, a słowo Pańskie nie było mu jeszcze objawione. I znów Pan powtórzył po raz trzeci swe wołanie: Samuelu! Wstał więc i poszedł do Helego, mówiąc: Oto jestem: przecież mię wołałeś. Heli spostrzegł się, że to Pan woła chłopca. Rzekł więc Heli do Samuela: Idź spać! Gdyby jednak kto cię wołał, odpowiedz: Mów, Panie, bo sługa Twój słucha. Odszedł Samuel, położył się spać na swoim miejscu. Przybył Pan i stanąwszy zawołał jak poprzednim razem: Samuelu, Samuelu! Samuel odpowiedział: Mów, bo sługa Twój słucha. Samuel dorastał, a Pan był z nim. Nie pozwolił upaść żadnemu jego słowu na ziemię.

Oto Słowo Boże.

PIERWSZE CZYTANIE

Jak rozpoznać głos Boga1 Sm 3,3b–10.19

Imię „Samuel” znaczy „Bóg usłyszał”. Bóg przygotowuje go do tego, by młody prorok potrafił usłyszeć Jego głos.

KSIĘGA: Pierwsza Księga Samuela • AUTOR: Deuteronomista (szkoła historyczna)• CZAS POWSTANIA: VII–VI w. przed Chr. • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE AKCJI: Jerozolima, świątynia • CZAS AKCJI: ok. 1100 przed Chr. • BOHATEROWIE: Bóg, Heli, Samuel 


PLAN: KRÓL • Obie księgi Samuela stanowiły wcześniej całość. Opowiadają o tym, jak Naród Wybrany otrzymuje kogoś, kto go zjednoczy: króla • Dotychczasową sytuację opisuje wcześniejsza Księga Sędziów: ludem rządzili sędziowie, bo królem był sam Bóg. Pierwsza Księga Samuela opowiada zatem najpierw • o samym Samuelu – ostatnim z sędziów • o Saulu – pierwszym królu judzkim, w końcu • o Dawidzie. Śmierć Saula, którego trudną relację z Dawidem również opisuje księga, otwiera Dawidowi drogę do królowania. Ale to treść już Drugiej Księgi Samuela.

SAMUEL • Historia Samuela, pierwszego z sędziów, człowieka, który odnalazł i namaścił króla Dawida, zostaje przedstawiona od samego początku: w pierwszym rozdziale Pierwszej Księgi Samuela poznajemy jego matkę Annę, w czasie gdy jako bezpłodna kobieta żarliwie modliła się do Boga o dziecko. Bóg wysłuchał jej wołania: z bezpłodnej (jakie to częste w Biblii!) matki rodzi się Boży posłaniec, Samuel.

POWOŁANIE • Kolejny etap w historii Samuela to jego powołanie. Usłyszymy ją w pierwszym czytaniu. Rzecz dzieje się w Świątyni Jerozolimskiej, Samuel przebywa wtedy na służbie u kapłana Helego • Zwróćmy uwagę na konstrukcję tej niezwykłej sceny: trzykrotne wołanie Boga i dojrzewanie człowieka, który uczy się słuchać i odróżniać głos Pana.

Szersza analiza czytania dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


(Ps 40,2. 4.7–10)

REFREN: Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

Z nadzieją czekałem na Pana,

a On się pochylił nade mną

i wysłuchał mego wołania.

Włożył mi w usta pieśń nową,

śpiew dla naszego Boga.

Nie chciałeś ofiary krwawej ani z płodów ziemi,

ale otworzyłeś mi uszy.

Nie żądałeś całopalenia i ofiary za grzechy.

Wtedy powiedziałem: „Oto przychodzę.

W zwoju księgi jest o mnie napisane:

Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże,

a Twoje prawo mieszka w moim sercu”.

Głosiłem Twą sprawiedliwość w wielkim zgromadzeniu

i nie powściągałem warg moich, o czym Ty wiesz, Panie.

PSALM

W zwoju księgi zapisanePs 40,2. 4.7–10

Pieśń człowieka świadomego swego wybrania przez Boga, i to od wieków. Fragmenty psalmu cytuje List do Hebrajczyków – w zaskakującym znaczeniu.

PSALM 40 • AUTOR: anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: powygnaniowy (po 538 r. przed Chr.)


MODLITWA DZIĘKCZYNNA • Psalm 40 to utwór mieszany, który mieści w sobie dwa gatunki: • część pierwsza (wersety 2–11) to indywidualna modlitwa dziękczynienia (todah). Modlący się dziękuje Bogu za ratunek w dramatycznych kolejach losu i wyśpiewuje Mu chwałę • część druga (wersety 12–18) przechodzi w modlitwę błagalną (tefillah), prośbę o wybawienie od nieszczęść i ochronę przed licznymi przeciwnikami. Ze względu na drugą część i końcowe wezwanie: Boże mój, nie zwlekaj, kwalifikuje się go jako modlitwę lamentacji lub prośby. Dziękczynienie i pamięć o dobroci Boga są dla modlącego się motywacją do podjęcia tym gorętszej modlitwy błagalnej • Ciekawostką jest fakt, że druga część psalmu stała się zresztą osobnym Psalmem 70: stąd niemal identyczne brzmienie obu fragmentów.

PSALM DAWIDOWY • Psalm w tytule przypisywany jest Dawidowi, choć raczej nie pochodzi od wielkiego króla. Z całą pewnością psalmista z pełnej zwrotów i niebezpieczeństw historii Dawida czerpie swoją inspirację. Dziękuje Bogu za jego pomoc i obronę przed nieprzyjaciółmi, śpiewa dla niego, ogłasza jego wierność i sprawiedliwość, podobnie jak czynił to Dawid. Równocześnie, jak wielki król, prosi o pomoc w sytuacji swojej życiowej próby, ufnie powierzając się Panu • Niektórzy komentatorzy widzą w tym utworze jeden z najstarszych psalmów należących do epoki królów. Według większości utwór należy jednak kojarzyć z czasem powygnaniowym i modlitwą, jaką wierzący zanosi w świątyni w sytuacji nieszczęścia, próby i zagrożenia życia.

NAJPIERW: SŁUCHAJ • Usłyszymy fragmenty pierwszej części Psalmu 40. Najistotniejsze z punktu widzenia liturgii są wersety drugiej i trzeciej zwrotki. Mówią o kolejności powołania człowieka przez Boga: najpierw słuchanie, potem odpowiedź i czynienie woli Bożej • Nie bez znaczenia jest alternatywne tłumaczenie Psalmu 40 zawarte w Liście do Hebrajczyków. Prowadzi nas ono do tematu podjętego przez św. Pawła (? DRUGIE CZYTANIE) o godności własnego ciała.

Szersza analiza psalmu dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


Czytanie z I Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian

(1 Kor 6,13c–15a.17–20)

Ciało nie jest dla rozpusty, lecz dla Pana, a Pan dla ciała. Bóg zaś i Pana wskrzesił i nas również swą mocą wskrzesi z martwych. Czyż nie wiecie, że ciała wasze są członkami Chrystusa? Czyż wziąwszy członki Chrystusa będę je czynił członkami nierządnicy? Przenigdy! Ten zaś, kto się łączy z Panem, jest z Nim jednym duchem. Strzeżcie się rozpusty; wszelki grzech popełniony przez człowieka jest na zewnątrz ciała; kto zaś grzeszy rozpustą, przeciwko własnemu ciału grzeszy. Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który w was jest, a którego macie od Boga, i że już nie należycie do samych siebie? Za /wielką/ bowiem cenę zostaliście nabyci. Chwalcie więc Boga w waszym ciele!

Oto Słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

Ciało 1 Kor 6,13c–15a.17–20

Moje ciało nie do końca do mnie należy. Święty Paweł: Ciało wasze jest przybytkiem Ducha Świętego. Bóg mieszkający w moim ciele to integralna część mojej osobowości.

KSIĘGA: Pierwszy List do Koryntian • NADAWCA: św. Paweł • ADRESACI: wspólnota chrześcijańska w Koryncie • CZAS POWSTANIA: ok. 54 r. MIEJSCE POWSTANIA: Efez


KAWAŁEK PO KAWAŁKU • Ciekawostką jest fakt, że fragmentów Pierwszego Listu do Koryntian słuchamy zawsze w niedziele między okresem Bożego Narodzenia a Wielkim Postem: fragmenty pierwszej części listu w roku A, drugiej – w roku B, trzeciej – w roku C. Właśnie rozpoczynamy ciągłą lekturę rozdziałów 6–11, która potrwa aż do pierwszej niedzieli Wielkiego Postu • Przypomnijmy: w Koryncie Pawłowi udało się założyć wspólnotę chrześcijan. Doszło w niej jednak do sporów, stąd interwencja Pawła – Pierwszy List do Koryntian.

PROBLEMY W KORYNCIE • W niedziele zwykłe roku A (II–VIII) te problemy dotyczą podziałów – sporów i braku jedności wynikających z różnic majątkowych i społecznych. W tym roku poznamy kolejne: rozwiązłość seksualna, brak rozumienia sensu małżeństwa i celibatu, udział w ucztach pogańskich i ofiary składane bożkom • Dzisiejsze czytanie pochodzi z szóstego rozdziału i dotyczy rozwiązłości seksualnej. Wcześniej (rozdział 5) Paweł dotknął problemu kazirodztwa • Jakimi argumentami Paweł przekonuje do dyscypliny względem własnego ciała? Rozpoczął zaskakująco, od przywołania wolności: Wszystko mi wolno. Po czym dodał: ale nie wszystko przynosi korzyść (? 1 Kor 6,12).

SWOBODA OBYCZAJÓW • Usłyszymy kontynuację tego fragmentu. Zwróćmy uwagę na kolejne elementy argumentacji Pawła przeciw rozpuście i za szacunkiem dla ciała. Podkreśla on, że • ciało będzie wskrzeszone. Jest ono konieczne do naszego funkcjonowania w Królestwie Niebieskim • Ciało jest świątynią Ducha Świętego. Więcej, należy do Pana, jest częścią Jego mistycznego Ciała, Kościoła. Kto grzeszy przeciw własnemu ciału, rani Ciało Chrystusa.

Szersza analiza czytania dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


Słowa Ewangelii według św. Jana

(J 1,35-42)

Jan stał z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: Oto Baranek Boży. Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: Czego szukacie? Oni powiedzieli do Niego: Rabbi! – to znaczy: Nauczycielu – gdzie mieszkasz? Odpowiedział im: Chodźcie, a zobaczycie. Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej. Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: Znaleźliśmy Mesjasza – to znaczy: Chrystusa. I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus wejrzawszy na niego rzekł: Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas – to znaczy: Piotr.

Oto Słowo Pańskie.

EWANGELIA

Powołanie uczniów wg św. Jana J 1, 35-42

Jan Chrzciciel wskazuje swoim uczniom Jezusa i… traci ich. Odtąd chcą być przy boku Mistrza, Nauczyciela, Mesjasza, Baranka Bożego.

EWANGELISTA: św. Jan • CZAS POWSTANIA: ok. 90 r. • KATEGORIA: wydarzenie • CZAS AKCJI: ok. 30 r. • MIEJSCE AKCJI: brzegi Jordanu • BOHATEROWIE: Jan Chrzciciel, Jezus, anonimowy uczeń, Andrzej, Piotr • WERSJE: Mt 4,18–22 • Mk 1,16–20 • Łk 5,1–11


DRUGA NIEDZIELA ZWYKŁA • Pewną cechą charakterystyczną drugiej niedzieli zwykłej jest fakt, że tego dnia zawsze słuchamy Ewangelii św. Jana, z jej początków – pierwszego bądź drugiego rozdziału • Zwróćmy uwagę na jej początek: po znanym hymnie o Logosie Na początku było Słowo rozpoczyna się część narracyjna. W roku A słuchamy świadectwa o Jezusie św. Jana Chrzciciela, w roku B – świadectwa uczniów Jana, natomiast w roku C opowiadania o weselu w Kanie Galilejskiej.

WIELKOŚĆ JANA CHRZCICIELA • Jan Chrzciciel rozpoznaje Mesjasza jako Baranka Bożego (? JUTRO NIEDZIELA, ROK A, DRUGA NIEDZIELA ZWYKŁA). Scena nad Jordanem zapowiada koniec jego misji • Jan Chrzciciel zaczyna się umniejszać: pojawił się Ten, którego zapowiadał. Biblia Tysiąclecia trafnie tytułuje ten fragment: Świadectwo Jana Chrzciciela. Jak usłyszymy w Ewangelii, straci nawet swoich uczniów.

PIERWSZE SPOTKANIE • Po świadectwie Jana następuje świadectwo uczniów. Powołanie pierwszych uczniów w Ewangelii Jana jest inne niż opisane przez synoptyków. Poznamy, jak Jezusa spotkali po raz pierwszy: • Andrzej, dotychczasowy uczeń Jana Chrzciciela, oraz • Szymon Piotr, jego brat. Zwróćmy uwagę na to, że w Ewangelii Jana to brat przyprowadził Piotra do Jezusa, a także na fakt, że nie poznajemy imienia drugiego z uczniów.

Szersza analiza Ewangelii dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.

  • Anna przedstawia swego syna Samuela kapłanowi Helemu, Gerbrand van den Eeckhout, ok. 1665 r., Luwr, Paryż
  • Samuel i Heli, John Singleton Copley, 1780 r.
  • Anna daje swojego syna Samuela aby namaścić go na kapłana, Jan Victors, 1645 r., Staatliche Museen, Berlin
  • „Andrzej i Szymon Piotr opuszczają Jana Chrzciciela i podążają za Jezusem”, ilustracja z książki „Summaria uber die gantze Biblia das Alte und Neue Testament”, 1562 r.
  • grafika z przedstawieniem Samuela i Heliego
  • Anna i jej mąż ofiarowujący Samuela Helemu, Dooner Lambert, XVII w.

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę