– Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, że przez krzyż i mękę swoją odkupiłeś świat…

Odważne Weroniki, gotowe, aby służyć w cierpieniu, aby nieść ulgę i ukojenie ran, aby wspierać i pomagać. Przy łóżku naszego chorego dziecka zgromadzili się niezwykli ludzie – kochające babcie, oddani lekarze i pielęgniarki, sympatyczna rehabilitantka, nauczycielka z nowymi szalonymi pomysłami zabaw… są dla nas jak oaza na pustyni, ich obecność jest jak słońce po długich pochmurnych dniach. Dobro objawia się w ludzkich gestach, słowach i czynach. Bezinteresowność, spontaniczność, wrażliwość – to cechy, które posiada odważna Weronika. W hospicjum są osoby, którym nie trzeba mówić, co mają robić – z miłością pochylają się nad naszymi dziećmi.

Panie Jezu, Ty wynagrodziłeś odwagę Weroniki pozostawiając odbicie swojej twarzy na jej chuście. Prosimy Cię, wynagradzaj tym, którzy z takim oddaniem towarzyszą nam w zmaganiach z chorobą, niech ich praca zostanie dowartościowana poprzez ludzką wdzięczność i życzliwość.

– Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

***

Czy to wstyd się bać?

Pozwolić sobie na płacz?

Czy to grzech mieć wątpliwości?

Przecież jestem człowiekiem,

zwyczajnym – z krwi i kości.

W żalu chcę się zanurzyć,

pyłem rozpaczy się odurzyć.

W morzu łez skąpać duszę.

Wyrzucić z serca katusze.

Powiedzieć głośno – to boli,

a ból silniejszy od mej woli.

Stacja VII Drugi upadek

Przeczytaj wszystkie stacje Drogi Krzyżowej